De kelder

Ynary glimlachte en wilde iets van 'dankjewel' zeggen toen ze letterlijk achteruit sprong van schrik toen de deur openvloog. Het liefst had ze zich ergens verscholen, maar de man was al beneden en de kans dat hij haar niet had gezien was er niet. Angstig keek ze naar de grond en probeerde alsnog zo min mogelijk op te vallen. Ze vond het maar niets en wenste half dat ze toch eerder was weggegaan.

"Enriqué..." probeerde Collin. Hij wist dat Ynary zich ongemakkelijk voelde. "Waag jij het nog mij te onderbreken?" gilde Enriqué verder. Collin schaamde zich een beetje tegenover Ynary. "Het spijt me" fluisterde hij nog naar haar en toen sleepte Enriqué hem mee naar boven.

Ynary was zo opgelucht dat de gillende en boze man haar blijkbaar niet opmerkte of haar het niet waard vond om aandacht aan te besteden, het maakte haar werkelijk niet uit welke van de twee het was, dat ze de woorden van Collin maar amper hoorde. Niet dat ze er anders wel antwoord op had gegeven, ze was veel te blij met haar 'onzichtbaarheid'. Nadat de deur van de kelder dicht was gegaan bleef ze nog een tijdje zitten totdat ze rustig was. Daarna pakte ze haar schetsboek, stopte het in haar tas en liep de kelder uit.

New
_________
Jake plofte neer op de halfuitgerolde vloerbedekking. Hij hield zijn hand tegen zijn bovenarm, gisteravond had er een gevecht plaatsgevonden tussen twee rivalierende gangs. Hij was geraakt in zijn bovenarm, door een gratis dokter waren er nietjes ingezet maar er was er een losgesprongen waardoor het weer was gaan bloeden. Hij had geen zin om naar de schoolarts te gaan, die zou alleen maar gaan zeuren over hoe hij aan die wond kwam. En vervolgens over dat als hij het haar niet zou vertellen dat ze dan naar het schoolhoofd zou gaan, of dat hij naar de politie moest gaan om uit de shit te blijven. Daar had hij geen zin in.

Courtney liet de kelder deur met een klap achter zich dichtvallen waarna ze met een zucht tegen de deur bleef staan. Eindelijk even alleen, waar ze geen vragende blikken had van waarom ze zoveel met Flynn omging. Laatst kreeg ze zelfs de vraag van een jongen waar haar strakke topjes gebleven waren. IEts waar ze zich met een grapje van afgemaakt had, maar toen ze zich omdraaide voelde ze zich wat paniekeren, wat nou als ze het doorhadden. Haar blik ging naar haar buik, met haar handcontrolleerde ze hoe groot deze nou was. Nog steeds viel het mee, maar als je het wist was het duidelijk zichtbaar. Dat ze niet alleen was had ze niet door, wie verwachte je nou tegen te komen in de kelder?

Jake hoorde de deur met een klap dichtvallen. Hij had geen zin in gezelschap maar doordat hij geen voetstappen hoorde had hij geen zin om op te staan en naar de deur te lopen. Het was namelijk logisch dat de persoon die binnen was gekomen er nog steeds stond. Hij hield zijn hand tegen zijn bovenarm aan en luisterde of hij nog iets hoorde. Hopelijk zou de persoon uit zijn buurt blijven. Hij had geen zin in gedonder.

Nadat Courtneys ogen gewend waren aan de duisternis in de kelder begon ze de trap af te lopen. Het geluid van haar hakken tikte de hele kelder door. Alsof ze het express deed. Courteny dacht na, als het goed was waren hier wel wat dingen waar je even alleen kon zitten zonder het gezeik te hebben dat er iemand naar je toe kwam. Zelfs haar mobiel had hier geen bereik, dus daar zou ze ook niet door gestoord worden. Terwijl ze richting het tapijt liep.

Jake zuchtte lichtjes toen hij de hakken hoorde klikken door de kelder heen. Hij hoorde duidelijk hoe de stappen dichterbij kwamen. Hij had hier echt geen zin in maar ook de kracht niet om op te staan en via de andere kant van de kelder te verdwijnen. Toen hij het meisje in zijn blikveld zag verschijnen glimlachte hij half, nog steeds met zijn hand over zijn wond gedrukt. 'Hoi,' groette hij haar kort.
_____
Kun je op msn komen of ben je druk??

druk :3 wiskunde -.-
-
Courtney schrok van de stem, ze zag de jongen pas zitten toen hij haar groette. "oh hallo." zei ze zo rustig mogelijk, om haar schrik te verbergen. Ze was dus niet alleen, fijn. Er lag haast en geïrriteerde blik op haar gezicht, overal in de schol waren wel mensen aanwezig, zelfs in de bedompte kelder.

Jake sloot zijn ogen heel eventjes en drukte zijn hand harder tegen de wond aan, dat ding bleef maar bloeden. De doek die hij had meegenomen om tegen de wond aan te duwen was helemaal vol gelopen met bloed en zijn hand was ook rood. Hij hoopte maar dat het in het donker van de kelder niet zo opviel. Daarna keek hij het meisje weer aan, ze leek niet echt blij dat hij hier zat. Maar hij was ook niet blij met haar aanwezigheid al probeerde hij dat tenminste wel te verbergen.

Courtney merkte het bloed wel op, iets waar ze nu weer van schrok, "Wat is er met je arm?" vroeg ze zo rustig mogelijk terwijl ze door haar neus een keer diep adem haalde. Ze kon tegen bloed, maar het was geen pretje om het te kunnen zien, zeker zo'n grote wond. Het deed haar denken aan haar jeugd, aan de tijd dat zij en haar moeder nog in de slechte delen van new york woonde.

'Niets,' zei Jake kortaf, hij wilde niet dat ze zou weten wat er aan de hand was. Hij probeerde de wond nog meer dicht te drukken wat een pijnlijke steek door zijn arm opleverde, iets wat duidelijk van ziijn gezicht te lezen was.

Courtney merkte dat hij er pijn aan had en keek hem met haar blauwe ogen strak aan, "Waarom ga je niet naar de arts?" vroeg ze. "Volgens mij heeft het een hechtng nodig." zei ze, niet eens zo betweterig maar wel beslist. Al dat bloed kon toch niet goed zijn.

Jake weerde de pijn van zijn gezicht en keek strak naar haar. 'OMdat ik geen zin heb in gezeik,' zei hij tegen haar. Als hij naar een arts zou gaan zou waarschijnlijk de helft van de gang op gerold worden. Hij kon niet twee keer in twee dagen naar die gratis arts toe, dat kon maar een keer in de week helaas. Anders was hij daar allang geweest. 'Bovendien maakt het tochniet zoveel uit als ik nu doodbloed,'

Courtney trok een wenkbrauw op, er gingen al bijna een paar alarmbelletjes rinkelen. Alsof ze weer aan heel vroeger moest denken. Maar het klopte niet met de school waar op ze waren."Waarom zou het niet zoveel uitmaken?" vroeg ze terwijl ze stond te bedenken wat ze moest doen. "En als jij niet gaat, haal ik de arts wel naar je toe." zei ze al nadenkend.

'Omdat ik in een wereld leef waarvan jij je niet kan voorstellen dat hij bestaat.' zei hij tegen haar. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur aan. Hij verwachtte niet iemand tegen te komen die snapte in welke situatie hij zich bevond. 'Als ik nu niet doodga, wordt ik vanzelf door een of andere gang vermoord, Slechts een kwestie van tijd,' fluisterde hij toen. Hij snapte niet waarom hij het haar vertelde, maar het voelde prettig om dat te doen.

Courtney snoof. "En alsof ik niet weet dat die bestaat." zei ze zonder een echte duidelijke toon. Toch was ze blij dat er niks meer aan haar te zien was dat ze ooit zelf door de straten had gestruind. "Ach hoe later hoe beter." zei ze droog, "En je komt er vanzelf wel weg." voegde ze eraan toe. Aalleen de ene wat eerder dan de ander, dacht ze erachter aan. Er verscheen een onbewust glimlachje bij de gedachte aan haar stiefvader en haar moeder. Als die twee elkaar nooit ontmoet hadden had ze hier nooit gestaan.

Jake schudde zijn hoofd. 'Iedereen die eruit stapt krijgt een beproeving, ik heb pas van een iemand gehoord dat die het overleefd had. Maar die hoopt nu dat dat nooit was gebeurd,' zei hij tegen het onbekende meisje. Hij snapte nog steeds niet waarom hij het vertelde. Maar hij vond het nog steeds niet vervelend om het te vertellen. 'Maar vertel, waarom kom jij je hier verschuilen in de kelder?' vroeg hij haar toen.

Courtney haalde zijn schouders op, "Alsnog ga ik een arts voor je halen." zei ze beslist. "En waarom ik hier ben gaat je niets aan." voegde ze geïrriteerd toe. Nee, dat was haar probleem, het ging hem niks aan en dat moest zo blijven.

Jake keek haar aan. 'Nee dat doe je niet,' zei hij tegen haar. 'En je hebt dus een reden om hier te zijn,' zei hij tegen haar. Hij bleef haar aankijken. De wond op zijn arm begon al minder te bloedden dan dat hij net al gedaan, iets waar Jake wel blij mee was. Dat betekende dat het niet alng meer zou duren voordat het over was.

Courtney haalde haar schouders op, "Waarom zou ik niet gaan." zijn tweede opmerking negerend. "Jou dood laten bloeden klinkt ook niet als een goed plan." zei ze terwijl ze zich alweer omdraaide om richting de trap te lopen.

Jake sprong op en liep naar haar toe. Hij pakte met zijn goede arm die van haar vast. 'Ik heb niets om die kutartsen van jullie te betalen. Het beste wat ik kan krijgen is een gratis arts, naar de schoolarts ga ik echt niet toe want die gaan alleen maar lopen te zeiken,' zei hij tegen haar. 'Als jij nu naar de arts gaat loop ik hier weg en zul je toch nooit bereiken wat je wilt,' zei hij tegen haar. Hij had dit soort wonden vaker gehad, het ging vanzelf over.

Courtney keek hem geïrriteerd an terwijl ze haar arm lostrok. "Nou dan niet, ik probeer je alleen maar te hlpen." dat was waar, het gebeurde niet vaak dat ze mensen wilde helpen, en dan was het nog niet goed. Iets waar ze totaal niet tegen kon.

Jake rolde met zijn ogen en ging weer zitten. 'Ik red het alleen wel, jij laat je immers ook niet helpen,' zei hij tegen haar. Hij maakte het zichzelf gemakkelijk tegen de vloerbedekking en hield de wond bedekt.

Courtney kneep haar ogen even tot spleetjes. "Ik hoef ook niet geholpen tw worden." was haar weerwoord. Nee, ze had al genoeg huolp, haar ogen lichten even op bij de gedachten aan Flynn. Ja ze werd genoeg geholpen.