De Zolder

In tegenstelling tot de kelder is de zolder helemaal niet zo deprimerend. Via een smalle trap, waar op staat dat het verboden is vor leerlingen om deze ruimte te betreden, kun je de zolder bereiken. Deze is afgesloten, maar het enige wat je hoeft te doen om aan de sleutel te komen is eventjes een losse baksteen uit de muur te trekken, waar deze achter ligt. Een algemeen geheim. Op zolder worden meestal dekoffers van leerlingen opgeslagen, als deze niet meer in de slaapkamer passen. Door lerlingen zijn hier vele kussens naar toe gesleept en is er achterin een heerlijk knus hoekje gemaakt. Het is hier lekker warm omdat de verwarmingsketel hier geplaatst is.

regels: niet te druk, zorg dat je niet gesnapt word.

Mai had eventjes tijd voor haarzelf nodig. Buiten kreeg ze die niet, had ze al meerdere malen gemerkt. Dus ze zocht haar plek ergens anders. Ze had gehoopte dat het hier rustig zou zijn. Zachtjes liep ze de trap op, pakte de sleutel achter de baksteen vandaan en liep de kamer binnen nadat ze de sleutel weer terug had gelegd.
Eventjes zocht ze naar het knusse hoekje waar ze een aantal mensen over had horen praten en daarna zonk ze in de kussens weg. Daarna sloot ze haar ogen en dacht na. Ze dacht de laatste tijd veel na, over vroeger, over waar haar thuis was. Deze school was haar aan het veranderen. Ze wist niet meer waar ze thuis hoorde.

Matthew kwam niet voor de rust boven, nee hij was wat inzijn koffer laten zitten die ze op zolder hadden geparkeerd. Hij paste niet meer in de slaapkamer. Hij wilde de sleutel van de zolder in het slot steken, maar deze was tot zijn verbazing al van het slot af. Voorzchtig liep hij naar binnen, zul je net zien dat een van de leraren hier bezig was. Toen hij deze niet zag liep hij stil verder, richting het hoekje, misschien zaten daar menesn of iets dergelijks. Tot zijn verbazing zag hij een gestalte liggen, "Hey Mai" groette hij haar vrolijk.

Mai haar ogen vlogen open. Ze zuchte een beetje opgelucht toen ze zag dat Matthew daar liep. Ze was diep in gedachten geweest dus had ze hem niet horen aankomen. 'Heey.' zei ze toen zachtjes, een klein beetje hees omdat ze geschrokken was. 'Wat doe je hier?' vroeg ze toen fluisterend. Ze moest eerlijk toegeven dat ze blij was hem hier te zien. Ze had hem al een tijdje willen spreken, maar het kwam er steeds niet van. Op een of andere manier bleef hij in haar hoofd rond spoken.

Matthew wees naar de enorme stapel koffers die opgeslagen stonden, "In een van die koffers heb ik nog wat zooi laten zitten" verklaarde hij zijn komst, "Liet ik je schrikken?" vroeg hij met een grijns op zijn gezicht toen hij de toon in haar stem hoorde. Dat as nie de bedoling geweest, hij had niet het gevoel dat ze zo stil geweest was dat hij onhoorbaar was aankomen lopen.

Mai glimlachte een klein beetje. 'Misschien een beetje.' zei ze met een kleine glimlach. 'Kom je er anders eventjes bij zitten?' vroeg ze hem toen. Ze had geen idee waarom ze dat vroeg, het was nergens voor nodig en daarbij kwam dat ze eigenlijk niet zou moeten willen dat ze gezeldschap kreeg. Maar Mai verlangde er nu eenmaal naar.

Matthew haalde zujn schouders op, "Is goed hoor." hij had toch niets te doen deze middag. Tenminste niets gepland. Met een grijns plofte hij naast haar op de bank neer, "Wat doe jij hier eigenlijk?" Vroeg hij licht nieuwsgierig terwijl hij haar metzijn donkere ogen even kort aankeek.

Mai keek eventjes glimlachend naar Matthew, ze was eigenlijk wel blij dat hij hier wilde blijven. Het vervulde haar met een voor haar vreemd soort blijdschap. 'Ik zocht eventjes een rustige plek.' zei ze met een glimlach.

New
~
Swan trok de dunne deken wat verder over zich heen. In haar eigen kamer had ze niet kunnen slapen, in het donker dacht ze teveel aan haar vader en de lichten aanhouden zou vervelend zijn voor haar kamergenoten. Ze streek langs haar haren, die voor haar gevoel voor geen meter zaten. Toch had ze iets waardoor ze er nogsteeds geweldig uitzag, dit zag ze zelf natuurlijk niet. Tja, wat maakte het uit ze was hier toch alleen. Eindelijk, alleen. Voor het eerst in tijden waren haar lippen niet rood gestift, niet raar natuuurlijk ze moest slapen.

Matt stommelde op de trap naar boven. Hij had geen zin om te gaan
slapen, maar zijn kamergenoten wel dus hij was een beetje door de school
gaan spoken, wat natuurlijk niet mocht. Hij merkte dat hij de sleutel niet hoefde te pakken, dus er was al iemand binnen. Voorzichtig klom hij naar binnen en keek om zich heen. "O hoi" mompelde hij naar het meisje, en hij ging achterin op de kussens zitten.

Swan schrok op van haar gedachten, oke ze was dus niet meer alleen maarja dat kon je ook niet verwachten van een school met zoveel leerlingen. 'Hee,' zei ze ietwat afwezig. Ze keek even over hem heen om te kijken of er niet nog iemand kwam aangzien hij een quarterback was. Ja, ze herkende hem van de football wedstrijden. Het was leuk om ernaar te kijken, en soms ook om het te spelen. Bijk elke wedstrijd van haar school kwam ze kijken, om te steuenn. Ookal zou het misschien niet veel verandering brengen.

Bear glimlachte naar haar en pakte zijn mobiel. Het was hoogste tijd om naar huis te bellen, hij stelde het al zoveel uit de laatste tijd. Toen zijn vader opnam betrok zijn gezicht even, hij belde liever met zijn moeder. 'Hoi pap' zei hij. 'Ja, alles gaat goed met voetbal' zucht 'Nee ik sta niet onvoldoende'. Zo ging het een tijdje door, een vraag antwoord gesprek waar zijn vader alleen de vragen stelde en Matt probeerde geen fouten te maken.

Swan's gezicht betrok bij het woord pap, kon zij haar vader maar bellen, bij hem zijn en op zijn schouder huilen. Waarom had zij geen vader. Sommige kinderen waren zo ondankbaar tegen hun ouders en zij wilde nog elke dag dat haar vader terug kwam. Natuurlijk kon dat niet, zij was ook niet gek, maar elke dag deed het gewoon pijn dat hij er niet was. Hij was trots op haar geweest als hij wist dat ze nu al zo ver was gekomen door op deze school te zitten.

Na een tijdje werd Matt boos, zijn vader was zo vervelend, zijn hele leven lang al. Het had de dood van zijn zusje betekend, en nog steeds stopte zijn vader niet. "Pap, hou is je kop. Je hebt echt niet door dat hierdoor Emilie doodgegaan is hè?' vroeg hij, en hij schrok van zijn eigen uitval. Opeens hoorde hij alleen nog maar piepjes, zijn vader had opgehangen. Met een boos gezicht smeet Bear zijn Iphone weg.

Swan keek de jongen aan, dit had ze niet verwacht. Hoe kon je vader nou voor de dood van iemand waarvan je hield veroorzaken. In haar ogen was een vader iemand waarbij je alles kwijt kon, die je beschermde. 'Gaat het?' vroeg ze bezorgd, ze wist hoe kut het was om iemand te verliezen dus misschien begreep ze hem wel.

Bear keek even verbaasd om, hij was het meisje helemaal vergeten. "Eh, nee, eigenlijk niet' zei hij naar waarheid. Zijn vader was een klootzak, de ergste persoon die hier op deze wereld rondliep. Dit was een best belangrijk moment in zijn leven geweest, achttien jaar lang had hij dit niet durven zeggen. Hij liet zijn hoofd tegen de muur zakken en sloot zijn ogen.

'Wat is er? Wat heeft je vader gedaan waardoor je zo boos bent op hem.' Ze bekeek de jongen op een afstandje, medelijden dat was wat ze voelde. Zij had het moeilijk maar niet van je vader kunnen houden, of hem tenminste bijna haten was misschien nog wel erger.

Matt keek even opzij. "Ehh, complicaties denk ik. Nou ja, het is zijn schuld dat mijn zusje voor de trein is gesprongen, of mijn schuld Ik haat mezelf ook" zei hij. Hij haatte zichzelf echt, hij had het nog nooit verteld maar het was waar.

'Geef jezelf nooit de schuld over zoiets,. Waarschijnlijk heb je er niks aan kunnen doen!' zei ze verbijsterd, je kon jezelf toch nooit zoiets verwijten. Eeen jongen van zo'n jonge leeftijfm, komop zeg!

'Waarom niet, als het mijn schuld is?' vroeg Matt verbaasd. Hij stond op en liep naar zijn Iphone, hij was gelukkig niet kapot. Toen liep hij naar het meisje en ging naast haar zitten, het praatte een beetje moeilijk als ze allebei aan de andere kant van de zolder zaten.

Stefan schreef:

Mai keek eventjes glimlachend naar Matthew, ze was eigenlijk wel blij dat hij hier wilde blijven. Het vervulde haar met een voor haar vreemd soort blijdschap. 'Ik zocht eventjes een rustige plek.' zei ze met een glimlach.

Matthew grijnste, "Ik weet altijd wel je rust momenten te verpesten, niet waar?" Het was wel zo, al een keer of twee bij die boom waar hij normaal gesproken nooit kwam en eht zou hem niet verbazen als het wel vaker voorgekomen waren. Kort trommelde hij uit gewoonte even met zijn vingers op zijn bovenbeen voor hij opzij keek naar Mai.

'Hoe kom je erbij dat het jou schuld is. Hoe oud was je toen het was gebeurd en wat denk jij dat je er tegen zou kunnen doen?'vroeg ze meteen recht vooor haar raap. Als ze deze informatie had was het misschien makkelijker om het te begrijpen want ze begreep op dit moment echt niet waarom hij dacht dat hij zijn schuld was. Hij leek zo veel van dat meisje te houden, hou kon hij er dan voor zorgen dat dit met haar gebeurd was/

Swan schreef:

'Hoe kom je erbij dat het jou schuld is. Hoe oud was je toen het was gebeurd en wat denk jij dat je er tegen zou kunnen doen?'vroeg ze meteen recht vooor haar raap. Als ze deze informatie had was het misschien makkelijker om het te begrijpen want ze begreep op dit moment echt niet waarom hij dacht dat hij zijn schuld was. Hij leek zo veel van dat meisje te houden, hou kon hij er dan voor zorgen dat dit met haar gebeurd was/

'Ik was zestien, maar ik kreeg altijd alle aandacht van mijn vader. Ik
liet het maar gewoon toe, maar ze ging eraan kapot en het deed haar echt
heel veel pijn, en toe is ze voor de trein gesprongen' legde hij uit,
met emotieloze stem. Een beetje achteloos gooide hij zijn mobiel anar
haar toe waar Emilie op de achtergrond te zien was.

Ze wilde haar armen om hem heen slaan maar kreeg de mobiel naar haar toegeworpen. Met verdriet in haar ogen keek ze naar het meisje op de achtergrond van de telefoon. 'Het was een mooie meid, en jij kon het ook niet zien dat zij er kapot aan ging.'. Ze sloeg uiteindellijk toch haar armen om hem heen, zachtjes streelde ze zijn rug,

Matt knikte en knuffelde haar terug. 'Dank je' mompelde hij en hij boog weer naar achter. Ze was aardig, eindelijk eens iemand die normaal deed. Hij pakte zijn mobiel terug en stopte hem in zijn zak. 'Maar hoe heet je eigenlijk?' vroeg hij haar.