De Zolder

Raf glimlachte naar Dana met een blik waar duidelijk de liefde die hij voor haar voelde uitsprak. Maar hij wilde niet dat ze zo slecht over zichzelf dacht. Hij legde zijn hand tegen haar wang en keek haar aan. "Ik houd van je Dana, en niet alleen van de goede kanten maar van alles. Als je zou veranderen zou je niet meer dezelfde persoon zijn," hij probeerde het haar zo duidelijk te maken maar was bang dat zijn woorden raar of niet goed genoeg waren. Hij had maar weinig vertrouwen in zijn eigen woorden en koos liever een liedje uit om haar iets duidelijk te maken. De mensen die liedjes schreven hadden goed over de woorden nagedacht en waren er ook nog goed mee.

Dana streek zachjes over zijn wang en gaf hem een liefdevolle kus.' hmm maar alsnog, ik bedoel het slaat nergens op dat ik zo hysterisch werd op jou en op Lizz omdat jullie een klein deel van de avond samen waren. Ik bedoel ik heb jou altijd 's avonds en meestal zijn we beide bek af dus dat telt ook niet echt. Maar euhmm ik zou eigenlijk nog steeds wel graag willen weten wat er gebeurde bij jullie ontmoeting. Ik bedoel ik weet dat jij blind kan zijn voor versierpogingen!' Ze beet op haar lip en kroop weer snel tegen hem aan omdat ze waarschijnlijk niet zo veel tijd meer over hadden.' hmm we hebben dit weekend in central park toch wel alle tijd?' ze keek hem met een klein pruillipje aan.

Raf sloeg een arm om haar heen en legde zijn hoofd op haar kruin. Hij beet beschaamd op zijn lip, hij wist van zichzelf ook heel goed dat hij dat niet doorhad. Bijna alle emoties en gevoelens kon hij inschatten maar dat niet. Waarschijnlijk omdat hij voordat hij naar Franklin High ging nooit aandacht aan meisjes had besteed en zodra hij Dana had leren kennen ook niet meer. Even dacht hij na, ongeveer wist hij nog wel wat er was gebeurd. "Ik lag dus bijna te slapen en zij maakte me wakker, voorstellen, dat ik leraar was en wat ik dan gaf, dat ze mij liever zou hebben dat Capeman, dat ik in Miss Saigon speelde." Hij zei gewoon wat hem te binnen schoot, bepaalde dingen die Dana waarschijnlijk wel had willen weten was hij vergeten. Zoals dat Lizz op de armleuning had gezeten en haar benen op de andere gelegd zodat haar benen over hem heen hingen. "Euh... toen heb ik haar wat laten horen met zingen en zei ook..." Hij dacht na, dat was het volgens hem wel. "En in Central Park hebben we alle tijd," zei hij glimlachend.

Dana was nu toch wel gerust gesteld door zijn woorden. Alleen de flirt truc van zeggen dat ze Raf liever wou dan Capeman had ze gebruikt en dat boeide haar niet echt want haast alle lessen die Raf gaf was met Dana dus dan kon ze een beetje een oogje in het zeil houden.' Hmm daar ben ik blij om. Ik kijk er nu al naar uit. Een keer niet op de tijd hoeven letten en net wanneer het leuk word weg moeten gaan.' Dana gaf een kusje op zijn borst en legde haar hoofd ertegenaan. Ook sloot ze haar armen om zijn middel en zuchtte diep maar gelukzalig.

Raf glimlachte en zijn gedachten gingen naar Central Park wat de laatste tijd altijd gepaard ging met een zenuwachtige gevoel. "Alle tijd," bevestigde hij. Hij had alles dat hij dit weekend had al afgezegd, hij wilde alleen maar bij Dana zijn en daar mocht niets tussen komen. Toen Dana het over de tijd had bedacht hij zich dat hij eigenlijk zo moest gaan, maar daar besteedde hij even geen aandacht aan, ze mochten voor een keer lekker op hem wachten. Hij streelde zachtjes over Dana's haren.

Dana keek omhoog naar Raf.' Ik weet dat je zo moet gaan schat, ik moet ook zo gaan ik heb straks bijles en daarna een late tekenles die ik moet gaan geven. Ik had gister al eten gekookt voor je, je hoeft het alleen op te warmen het staat in de koelkast. Ik heb spinazie pasta gemaakt.' Iets waar Dana heel erg van hield. Ze had ook wat in de pan over gelaten voor als Raf voor de rest nog honger had en zo niet dan at zij dat waarschijnlijk op.' Ik weet niet of je nog thuis komt straks anders eet je maar wat na de show.' Soms klonk ze als zijn moeder maar ze bedoelde het goed en Raf wist dat volgens Dana wel.

Raf grijnsde, "hmmm, ik denk dat ik nu wel ga proberen nog even langs huis te gaan." Dat was hij eigenlijk niet van plan geweest, hij zou wel wat halen in de kantine en dat dan in het theater, voor de show, opeten. Maar hij had toch liever iets dat Dana maakte. Zelf kon hij ook wel koken, als je met koken bedoelde vanalles in een pan gooien en het weer van het vuur afhalen voor het zwart werd goed telde, maar bij lange na nie zo goed als Dana.
-------
had je gezien dat Viev en ik bij de zangles waren begonnen?

nee thanks dat je het zegt. moet Dana ook komen?
~~

Dana grinnikte en drukte een kus op zijn lippen.' Hmm ik wil niet weg.' Zei ze met een diepe zucht en trok een pruillipje. Nog steeds zat haar Lizz een beetje dwars maar ze probeerde het niet aan Raf te laten merken want ze wist hoe Raf was. Ze drukte kusjes in zijn nek en legde haar hoofd op zijn schouder.' Ik ben alleen bang dat ik wel weg moet.' Morgen had ze nog les en dan was het weekend. Dan kon ze gezellig met Raf naar Central park. Ze keek er echt naar uit, deels ook omdat ze gewoon wist dat het een mooie dag zou worden. Ze voelde het gewoon.

jaaa
-------------
Raf wilde ook niet dat ze weg ging, half had hij de neiging om gewoon zijn armen om haar heen te slaan en haar niet weg te laten gaan. Oke, nu vond hij dat hij nogal bezittering klonk. Hij zuchtte even en keek Dana aan. Met een lichte glimlach stond hij op en trok haar mee omhoog. Staand drukte hij nog even zijn lippen op de hare die hij er na een seconde of drie ook weer vanaf haalde.

Dana gaf zich heel even over aan de kus en liet haar handen door zijn haren glijden. Daarna ging ze op haar tenen staan en fluisterde in zijn oor,' Hmm we hebben dus overmorgen de avond samen?' Dat klonk in Dana haar oren erg aanlokkelijk en gelijk drukte ze nog even haar lippen op die van Raf. Kort bijna vluchtig en liet zich toen weer normaal staan en kneep even kort in zijn hand.

Raf grinnikte, "zeker weten," zei hij zachtjes. Nou ja, tenzij het mis ging maar daar ging hij liever niet vanuit. Het werd al zenuwachtig genoeg van zijn plan alleen, dat het ook nog mis kon gaan liet hij liever uit zijn gedachten, al was het natuurlijk wel iets waar hij rekening mee zou moeten houden. Hij glimlachte naar Dana om haar geen idee te geven van wat er in zijn hoofd omging.

Dana kneep even in zijn hand en liet die toen los.' Ik zie je morgen dan les?' Dana wist ook wel dat hij er zou zijn maar toch wilde ze het altijd zeker weten. Ze liep alweer naar de deur maar hield nog steeds de hand van RAf vast waardoor die ook half werd meegetrokken. Zachtjes neuriede ze een liedje voor haar uit en keek bij de deur weer naar Raf wachtend op zijn antwoord.

Raf knikte, hij zou er morgen gewoon zijn. Hij moest zowiezo al iets eerder op school zijn omdat het deze week zijn beurt was om even bij de receptie te helpen. Het stelde niet veel voor, meestal gewoon wat gegevens doorgeven maar het was wel irritant werk. Gelukkig hoefde het niet vaak. Snel liep hij met Dana mee zodat hij niet zou struikelen.

Dana knikte goedkeurend en drukte nog voor een laatste keer een kus op zijn lippen en liet haar vingers over zijn wang glijden.' Dan zie ik je morgen wel weer. Blijf je thuis slapen? Kruip dan alsjeblieft weer bij me in bed. Ik weet, waarschijnlijk slaap ik al maar toch vind ik het een geruststellende gedachte dat jij bij me komt liggen op een gegeven moment.' Het was geen vraag het wat eerder een soort opdracht. Daarna liet ze zijn hand los en haalde haar hand van zijn wang af en zwaaide nog een laatste keer terwijl ze de hoek om liep van Raf af.

Raf glimlachte, hij deed meestal voorzichtig omdat hij bang was haar wakker te maken en soms ging hij zelfs op de bank liggen. Het maakte voor hem niet uit, hij zou zelfs op de vloer kunnen gaan liggen en in slaap vallen. "Zal ik doen," zei hij glimlachend terwijl hij haar uitzwaaide. Helemaal ontspannen was hij niet terwijl hij ook wegliep, al probeerde hij het wel zo te laten lijken. Maar dat was hij de laatste tijd bijna nooit helemaal, er was altijd een gedachten die in zijn hoofd zat en naar boven kwam op het moment dat hij niet echt iets aan het doen was.

NEW
~~
Allyshia hing op de kussens, ze was doodmoe en zag er afgetakeld uit. Door die rotkamergenootjes van haar had ze bijna nooit meer rust aan haar hoofd, haar hoofd bonkte en ze moest moeite doen haar ogen open te houden, uiteindelijk gaf ze toe aan haar slaap, terwijl ze de deal met zichzelf sloot dat ze niet te lang zou slapen, heel even maar.

Jake was zachtjes de zolder opgeslopen en zat nu op een soort muurtje naar Ally te kijken. Ze was lief als ze sliep, ze kreeg iets kinderlijks, iets onschuldigs. Hij wilde haar eigenlijk in zijn armen nemen, alleen werd dat lastig. Ze zou het nooit goed vinden, waarschijnlijk zou ze wakker woren en hem in elkaar slaan. Iets wat al vaak genoeg gebeurd dus hij wilde dat niet nogmaals meemaken.
________
Heeft ze hem en Lauren hier al betrapt of niet? En je kunt ze straks betrappen in de oude oefentheater ofzo... maar ze zijn nog niet echt bezig ofzo...

? huh? ik doe wel erna
~~
Allyshia werd wakker en opende langzaam haar ogen, hoe lang had ze geslapen? Hoe laat was het? Ze gaapte en rekte zich uit, geen weet van de twee ogen die vanaf het muurtje naar haar gluurden. Ze zag dat het donkerder geworden was, hoe lang was ze hier al? Ze keek op, recht in de ogen van Jake. Nee toch. Haar gezichtsuitdrukking veranderde eerst in iets zachts en liefdevols, met een glimlach, tot ze bedacht wat ze hem had zien doen. Hoe durfde hij nu naar haar te kijken terwijl hij dat soort dingen met Lauren deed. Woedend keek ze hem nu aan. "wat doe je hier?" vroeg ze kil terwijl ze opstond en haar kleren zo goed en zo kwaad als het ging recht probeerde te trekken.

Jake glimlachte alleen. 'Ik kijk, en trouwens het is nog steeds leuker als je glimlacht dan wanneer je boos kijkt,' zei hij met een scheve grijns. Hij had het haar al eerder verteld, alleen wist hij niet meer wanneer dat precies was geweest. Hij kwam haar de laatste tijd steeds vaker tegen. Hij wist dat ze boos op hem was, al snapte hij niet precies waarom. Ze hadden immers afgesproken bij elkaar uit de buurt te blijven. Wat maakte het dan uit of hij met Lauren rotzooide of niet?

Ally glimlachte niet, maar stond op. Had haar kleren nu heel aardig gefatsoeneerd en haar haren recht gestreken. "Doei Jake" zei ze simpel terwijl ze langs hem heen liep, richting de deur. Ze had geen zin in zijn gezeur aan haar hoofd. Het deed haar pijn hem te zien, om wat hij met Lauren deed, maar het deed haar net zogoed pijn hem niet te zien. "Ik dacht dat je uit mijn buurt zou blijven" voegde ze eraantoe met een teleurgestelde stem alsof hij haar enorm teleurgesteld had.

~~
had je men pm gezien?

Jake was al redelijk snel opgesprongen en had haar bij haar arm vastgepakt. 'Waarom ben je zo boos?' vroeg hij haar teon. Hij snapte het gewoon niet, ze hadden immers niets met elkaar gehad. En hij had geen verplichtingen aan haar. Hij snapte het gewoon niet. Hij had met zijn stomme kop niet door dat Ally hem echt leuk vond, hij dacht dat alleen hij het was met gevoelens voor haar.

"Het is altijd leuk om de jongen die op de meest vreemde momenten zijn lippen op die van jou drukt met een ander meisje 'dingen' te zien doen" zei ze, bepaalde delen bewust weglatend. Ze zou niet snel aan iemand toegeven dat Jake haar zo enorm belangrijk was. Ook niet aan zichzelf. Ze trok haar arm los, maar kon het gevoel dat zijn aanraking bij haar veroorzaakte niet negeren. Een opeenvolging van honderdmiljoenen electrische stroompjes die door haar arm trokken, maar haar gezicht ontdooide niet.

Jake gooide zijn handen in de lucht, een machteloos gebaar. 'Wat wil je nou?' zei hij tegen haar. 'Wij hebben niets Ally, je kunt me moeilijk gaan verbieden met Lauren naar bed te gaan.' zei hij toen tegen haar. Hij wist dat hij dit eigenlijk niet zou moeten zeggen, maar hij kon het nu eenmaal ook niet helpen dat hij gek van Ally werd. Op een positieve manier dan.

"wat wil jij Jake, ik dacht dat we afgesproken hadden bij elkaar uit de buurt te blijven?!" Allyshia was boos, echt boos. Hij had gelijk, ze kon het hem niet verbieden, hoe graag ze het ook wilde. Hij hield haar bezig en zijn bezigheid met Lauren al niet minder. Ze kon het niet uitstaan en had het er elke keer als ze hem per ongeluk zag weer moeilijk mee. ze kon het gewoon niet, okee? Maar dat zou ze hem niet vertellen, ze zou niet zeggen dat het voor haar enorm moeilijk was hem te zien en te weten dat hij nooit van haar zou zijn.

Jake ging weer op het muurtje zitten en liet zijn hoofd tegen de achterkant va neen andere muur leunen. Zijn ogen waren gesloten en in zijn kaak kon je zien dat een paar spiertjes strak gespannen stonden. 'Ik wil dat jij veilig bent,' fluisterde hij toen zachtjes. Dat was wat hij wilde, maar hij wist niet meer hoe hij daarvoor moest zorgen. Hij kon haar niet uit zijn hoofd zetten, als iemand van de Gang ook maar doorkreeg hoeveel ze voor hem betekende was ze al niet veilig meer.