De Zolder

"Tss" zei Allyshia met nog ingehoude woede. "Tuurlijk" het was niet erg geloofwaardig wat hij zei. Lauren kon vanalles bij hem doen en zij was meteen in gevaar. "En wat kan er dan alsjeblieft zo gevaarlijk zijn dat JIJ mij ervoor moet beschermen, of denkt te moeten beschermen?" vroeg ze spottend, ze wist dat ze zo ging huilen, zo werkte dat bij haar, eerst werd ze heel boos en dan barstte ze in tranen uit. Ze kon het niet hebben dat Jake haar voor iets wilde beschermen, iets waarvoor ze helemaal niet beschermd wilde worden, het maakte haar niet uit wat het was.

Jake schudde zijn hoofd. 'Dat kan ik je niet vertellen, dat zou je alleen maar meer in gevaar brengen,' fluisterde hij tegen haar. Rivaliserende gangen zouden alles tegen hem en de gang gebruiken. Natuurlijk zouden ze dat doen, hij zou het ook doen. Voor de gang. Zo hoorde het nu eenmaal. Zijn ogen had hij nog steeds gesloten.

"Tuurlijk Jake, ga maar aan iemand anders je sprookjes vertellen" zei ze nu boos, terwijl ze zich omdraaide omdat ze de tranen al bijna in haar ogen kon voelen. Ze liep naar de deur en pakte deze vast. "En Jake, houd je aan onze afspraak, wil je, ik heb het niet zo graag als iemand me opwacht als ik slaap." dat klonk eng, en eigenlijk was het ook eng. Als ze nu zou gaan zou ze hem nooit meer zien, tenminste, dat was wat ze zei, maar wilde ze dat wel, wilde ze hem nooit meer zien? Nee, ze wilde hem altijd zien, hem nooit uit het oog hoeven laten...

Jake hoorde haar weglopen. Hij opende vlug zijn ogen, hij wilde zich aan zijn afspraak houden. Alleen hij kwam haar telkens weer tegen en kon het dan gewoon niet. 'Ik wil me niet aan die afspraak hoeven houden,' fluisterde hij toen zachtjes. Hij verwachtte niet dat Ally dat zou horen, dat was de reden waarom hij het zei. Ze zou het niet mogen weten. Dat zou alleen maar leiden tot de verkeerde dingen.

"WAT zeg je?" vroeg Ally terwijl ze zich pijlsnel omdraaide, de eerste tranen drupten nu toch echt over haar wang, ze veegde ze snel weg en hoopte maar dat hij dat moment net even aan het knipperen was ofzo. "je wilt je niet aan de afspraak houden? waarom kom je dan elke keer met van die rotverhaaltjes?!" Ze schreeuwde nog net niet. Ze was niet bang, alleen voor haar gevoelens voor Jake, Jake die overduidelijk oneerlijk was, een leugenaar, slecht voor haar.

Jake stond op. 'Ik zei niets, vergeet het maar gewoon.' zei hij tegen haar. Hij liep langs haar heen, keek haar nog eenmaal aan. 'Doei,' zei hij toen zachtjes. Daarna liep hij de trap af richting de verdieping eronder. Hij moest echt op gaan letten. Hij moest ervoor zorgen dat ze veilig was, dat ze geen gevaar liep door hem. Dat was alles waar hij vor moest zorgen.

Ze keek hem na en kon nu echt haar tranen niet meer verbergen, draaide zich om zodat hij haar niet toevallig nog net kon zien en liet ze in vrije loop. Waarom deed hij haar pijn zonder ook maar echt dicht in de buurt te komen?

Ynary zat tussen de kussens met haar schetsblok op schoot. Veel meer dan een aantal vage lijntjes stonden er nog niet. Eigenlijk was ze wel van plan verder te gaan maar tot nu toe lukte dat nog niet zo heel goed. Erg raar was het ook niet, het was de tekening waar ze mee bezig was geweest toen ze Collin tegen was gekomen. Nu lukte het dus niet meer. Af en toe zette ze even een lijntje neer maar dat stelde ook niets voor. Het was indertussen wel duidelijk dat het een bos met bomen en planten met gezichten moest worden maar het was nog steeds maar een zwakke schets.

Collin kneep in zijn neusbrug terwijl hij langzaam de zoldertrap beklom. Hoe kon hij alles vergeten zijn? Het was al een hele tijd terug gebeurd, alles, maar nu hij ook geen reden meer had om zich aan vast te klampen, geen reden meer om zich dingen te herinneren leek het allemaal nog langzamer te gaan. Hij miste Ynary. Het was raar dat de meeste puzzelstukjes met Ynary te maken hadden en het gevoel dat hij bij haar gehad had. Hij duwde de deur van de zolder open en kreeg meteen een soort flash-back van toen hij hier met Ynary geweest was. Het was raar dat hij dat vooral met herinneringen aan Ynary had, anders leek hij zich veel minder te herinneren en waren er al helemaal niet zulke flash-backs. Hij zag haar weer zitten, op die plek waar ze toen ook zat, alleen leek het nu wel heel erg echt.

Dash liet zich neer ploffen op de stapel kussens, hij was nat, nat geregend wel te verstaan, en uitgeput. Hij was wezen skaten, natuurlijk, maar het had geregend, eerst niet, anders was hij niet gegaan, problemen met gel enzo, maar toen hij net lekker bezig was geweest kwam het er ineens met bakken uit. Hij was terug geskate naar de school, had de trappen op gerend naar de zolder, waar het warm endroog was, knus en eenzaam, precies wat hij even nodig had. In zijn haar zaten druppels, de gel was er uitgelopen en zijn haar hing in pieken voor zijn voorhoofd. Zijn kleding was doorweekt, maar dat zou hierboven wel opdrogen.

Ally's hakken tikten op de trap naar de zolder. Ze droeg rode hakken en een strak, zwart jurkje. Haar lange blonde haren hingen los over haar schouders. Ze was moe, haar kamergenootjes konden niet met elkaar en hielden haar wakker, dus vandaar dat ze naar de zolder vluchtte om daar even te gaan liggen, en gewoon even lekker te slapen. Maar nu ze de deur open trok zat daar een drijfnatte jongen die de warme kussens helemaal nat maakte. "euh, hoi" zei ze een beetje geïrriteerd.

Loom opende Dash zijn ogen, zag een beeldschone damen in de deuropening staan. Hij glimlachtte flirterig naar haar. "Hey..." zei hij stoer. Hij kwam overeind en ging wat rechter op zitten. "Er is nog genoeg plek hoor" hij klopte op de kussens naast hem en glimlachte naar het meisje. "Met wie heb ik de eer?" vroeg hij belangstellend, en liet zijn ogen over haar lichaam gaan, niet slecht, helemaal niet slecht. Hij knikte goedkeurend en richte zijn ogen weer op haar gezicht, zag de geirriteerde uitrdukking en keek haar geamuseerd aan.

"Uhuh, ja vast, alles is helemaal nat, klojo" mopperde ze terwijl ze maar op wat koffers ging zitten, omdat ze ook geen zin had om weer terug naar beneden te lopen. " Allyshia Keyra Maddison Ann Allison Emily Leane du Chatinier" zei ze snel achter elkaar. "zeg maar Allyshia" ze vond niet dat hij al Ally mocht zeggen. Hij zag er niet slecht uit, zeker niet, maar hij was niet Jake, en dat maakte he al meteen een stuk minder leuk. Ze zag hem kijken en dat voelde goed. Ze was tevreden met haar lichaam, opzich...

Hij haalde zijn schouders op. "Dan niet" zei hij, er klonk een beetje teleurstelling door in zijn stem. "Zo Allyshia, je vind me niet leuk genoeg of? Omdat ik je geen Ally mag noemen?" vroeg hij geamuseerd. Hij wist wie ze was, hij wist dat de meeste haar Ally noemden en dat ze iets met Jake had, wat hem er niet van zou weerhouden om met haar te flirten. Niets zou hem ervan weerhouden om te flirten, alleen Faith misschien, maar Faith was verboden terrein. Hij liet zich weer achterover vallen op de kussens maar bleef haar geamuseerd aankijken.

"Laten we het erop houden dat ik je niet ken" zei ze simpel, terwijl ze hem aankeek, op dezelfde manier zoals ze keek als ze vuilnis buiten moest zetten. "Mag ik vragen wie dat wil weten?" vroeg ze toen, licht geïrriteerd, kon zij er iets aan doen? Ze miste al dagen haar broodnodige slaap, door de twee meest irritante kamergenootjes ooit. Zijn arrogante blik deed haar walgen. Ze had een vriend, Jake, en deze jongen was wel de laatste die daar verandering in ging brengen.

"Word je dan aardiger of blijf je zo grappig doen?" vroeg hij grinnekend. Ally, hij noemde haar gewoon zo in zijn gedachte dat merkte ze toch niet, leek niet erg blij te zijn met zijn aanwezigheid, maar dat vond hij alleen maar leuker. Hij wachtte een paar minuten en keek polsend naar haar gezichtsuitdrukking, duidelijk geïrriteerd. "Als je het echt perse wilt weten, ik ben Dash" zei hij glimlachend tegen haar en trapte zijn schoenen uit in de richting van Ally.

Ian lag opgerold tussen de kussens met zijn ogen gesloten. Hij had geen idee hoe laat het was. Misschien had hij een hoop lessen of nog een nacht slaap over geslagen of zo. Het boeide hem niet echt veel. Wat had je nu aan tijdsbesef. Nee hij wilde de leegte die alleen zijn hem bood. De heerlijke afwezigheid van gevoelens en de helderheid die er was voor het weer allemaal de verkeerde kant op ging en er weer TE VEEL emoties waren, zoals met Laure- NIET AAN DENKEN nietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenkennietaandenken straks gebeurde het weer en weerenweerenweerenweerenweerenweer. En dat wilde hij niet. Hij had Lauren bang gemaakt, ze wilde hem vast nooit meer zien of spreken. Hij had zijn beste vriendin effectief weg gejaagd, het nadeel was dat hij dat niet wilde. Aan de andere kant was dit beter, zo zou hij haar niets meer aan kunnen doen.

Sahirah zocht haar eigen plekje, een plekje weg van al die vrolijke mensen in de school. De mensen die waarschijnlijk niet eens meer wisten wie Matt was. In haar handen had ze een prachtig wit pilletje, hier was ze aan gekomen door stiekem wat geld van haar kamergenootje, weg te nemen, die zou toch niks merken. Ze ging zo in zichzelf op dat ze Ian niet zag zitten, zelfs niet toen ze plaats nam op de bank.

Ian had ook Sahirahs aanwezigheid niet op. Hij zat opgesloten in zijn eigen wereldje van leegte. Het kalmeerde hem. Zolang er geen gevoelens waren zou hij ook niet uitbarsten.

Leegte...




Heerlijke kalme leegte...



Nu wist hij tenminste waar hij aan toe was. Leegte was goed. Leegte was geweldig. Leegte was beter dan al het andere.

Pas vlak voor ze besloot het pilletje in te nemen zag ze een menselijke vorm inde kussens. Ze wist zeker dat ze nog geen drugs in had genomen en het geen waanbeeld was. Onbewust schrok ze wat naar achteren, waardoor de bank direct een enorm gekraak van zich liet horen. Door haar plotselinge eigen beweging viel het pilletje ergens tussen de kussens. Nee, dat meende je niet!? Direct begon haar lichaam paniek reacties te vertonen, als ze dat pilletje niet had zou ze gek worden. Natuurlijk werd ze dat niet, maar haar hersens waren zo gesloopt en verward dat er geen logica meer in terug tev inden was.

Door het plotselinge geluid werd Ian uit zijn trance ontwaakt. Langzaam ging hij overeind zitten en keek even wazig naar Sahirah. "Wat ben je kwijt?" Vroeg hij zacht, terwijl hij een paar zwarte plukken uit zijn gezicht veegde.

Sahirah schrok nogmaals van de stem, in haar toestand herkende ze hem niet als Ian, nog niet. Nee dat gebeurde pas toen ze hem wat langer bekeek, met een half angstige uitdrukking. "Niks" loog ze overduidelijk, alof het nog niet algemeen bekendw as dat ze een drugsprobleem had. Haar handen gingen trillend over de kussens heen, in de hoop het nog te kunnen vinden.

In zijn halve trance staat keek Ian even toe voor hij zijn arm uitrekte en het pilletje voor haar tussen de kussens vandaan viste. Hij pakte haar hand stevig beet en legde het erin voor hij haar weer losliet en weer in zijn emo-corner ging zitten.

Sahirah's gezicht betrok toen hij haar hand vastpakte. Ze was nog minder van het lijfelijk contact dan eerst. Toch zorgde het pilletje wat hij er in legde ervoor dat ze iets ontspande. Al nam ze het nog niet in, nee iets iheld haar tegen. De aanwezigheid van Ian, bang om betrapt te worden?

Ian keek een tikje wazig en afwezig naar haar. "Doe maar alsof ik er niet ben." zei hij zacht voor hij zijn knieen weer optrok. "Ik ga je niet verlinken of zo." zei hij zacht.