De Zolder

Dat was nog eens een manier om erachter te komen dat je niet alleen was. Flavio schrok nogal, maar wist na de eerste schrik zijn uitdrukking wat te fiksen. Toen hij zag wíéns koffer was opengevallen verscheen er een wrang glimlachje op zijn gezicht. "Die zijn ook weer gevonden." mompelde hij emt een brok in zijn keel. Hij ging op zijn knieën zitten en begon de foto's van hem en Adam op te rapen. Daar was een heel schattige nogal cliché foto uit een fotohokje. Dat ene kleine beetje geluk dat de foto liet zien bracht alle tranen weer terug. Hij slikte hoorbaar. Alle foto's uit een koffer grissen was een ding. Alle kleine beetjes geluk allemaal weer moeten zien was wat anders. Ze lieten hem zien was ooit was en wat had kunnen zijn, en dat deed pijn. Hij had niet eens door dat hij nu gestopt was met opraken en de foto wanhopig in zijn gebalde vuist hield terwijl de tranen bleven stromen. Hij wilde Adam terrug, zo graag.

Collin kreunde even. "Sorry" mompelde hij terwijl hij meehielp de foto's op te rapen. Hij bekeek de jongen die duidelijk geschrokken was even. Hij zag er redelijk jong uit. Zijn blonde krullen hingen omlaag. Zijn gezicht met ingevallen wangen leek enorm verdrietig. Zeker toen de jongen ook nog begon te huilen. Collins acteurmasker viel af en er kwam een zachte uitdrukking voor in de plaats. "ma ancora, cosa è successo?" stil maar, wat is er gebeurd? zei Collin sussend, in het Italiaans, omdat dat nou eenmaal rustgevender klonk als Indisch of Engels. Zijn moeder had hem vroeger altijd al zo getroost. Ze begon altijd hetzelfde. En hierna zei ze; aan mij kan je het toch vertellen? Maar dat wist deze jongen niet, deze jongen had hem waarschijnlijk niet eens verstaan, maar voor Collin waren het de meest rustgevende woorden die er waren. Zo had zijn moeder hem altijd getroost als zijn vader weer eens boos op zijn schoolprestaties geworden was.

Flavio registreerde niet eens dat iemand hem aansprak in zijn moedertaal. Dat was best bijzonder, normaal greep hij iedere kans aan om in het Italiaans te spreken met iedereen. "Io .... Mi manca tanto .... Il suo sorriso, la sua risata, tutto ..." I .... I miss him so much.... His smile, his laugh, everything... Wist hij moeilijk uit te brengen. Zijn Italiaans was vloeiend, maar de tranen belemmerden zijn spraak. Hij wist dat dit beter was, nu zouden ze met hun tengels van Adam afblijven. Nu zouden ze hem met rust laten. Dat was een kalmerende gedachte, maar het nam de pijn niet weg, lang niet.

Collin stond er wel even van te kijken dat de jongen in het Italiaans terug sprak."Cosa è successo allora?" Wat is er gebeurd dan? Hij legde zijn hand op de schouder van de huilende jongen. Had hij het over een vriend, een broer of zus, zijn vriend misschien. De jongen hoefde het hem niet te zeggen, maar meestal voelde het wel fijn als het er uiteindelijk uit was.

De hand op zijn schouder hielp hem wat te kalmeren. Hij huilde stilletjes, de hele tijd al, maar na ee paar schokerige ademteugen kalmeerde zijn ademhaling een beetje en kon hij het opbrengen om Collin aan te kijken. "Ho dovuto rompere con lui ... E 'meglio così." I had to break up with him... It is better this way. Zei hij zachtjes. Het was lastig om met correcte zinnen in het italiaans op de proppen te komen, laat staan engelse zinnen te formulere. "Ma fa così male. Si sente come il mio cuore è disperso,"But it hurts so much. It feels like my heart is scattered. Zei hij er zachter achteraan, de tranen klonken door in zijn stem.

"allora perché l'hai fatto?" than why did you do it? vroeg Collin. Als hij het zo erg vond en het zelf uitgemaakt had, waarom had hij het dan gedaan, waarom vond hij het dan beter? "lo ami vero?" you love him right? voegde hij eraan toe. Het was nu duidelijk dat hij het over een vriendje gehad had. Gek, Collin had hem niet als homo-zijnde ingeschat. Eigenlijk had Collin hem gewoon helemaal niet ingeschat. "avete bisogno di un abbraccio?" do you need a hug? soms hielp dat beter als alle troostende woorden bij elkaar.

Flavio knikte toen Collin hem vroeg of hij een knuffel wilde. "Io lo amo ancora. Davvero. Non riesco a stare con lui più. E non posso dirvi perché, perché allora tutto sarebbe stato vano." I do still love him. I really do. I just can't be with him anymore. And I can't tell you why, because then it would all have been in vain. zei hij met een zacht stemmetje. Je kon in zijn ogen zien dat hij bang was dat de waarheid uitkwam. Die jongens hadden hem nog een paar keer opgezocht, en hem nog wat blauwe plekken bezorgd. Nee, hij wist heel goed dat hij beter maar zijn mond kon houden,

Collin trok hem zachtjes naar hem toe. De jongen was net een klein broertje dat hij nooit gehad had. Alsof hij zijn zusje weer trooste. "allora non si" then you don't zei hij zachtjes. Collin keek even naar de jongen en bood hem een papieren zakdoekje aan.

~~
zou je miss. ff kunne reageren bij emma+enzio

Scusa, scusa, mille volte scusa. sorry, sorry, duizendmaal sorry, ik zal direct na deze post reageren....
-----
Flavio liet zich gewillig naar de jongen toetrekken en liet hem hem troosten. Hij nam het zakdoekje dan ook aan en droogde zijn tranen. "Ik wil dat dit niet nodig was geweesd, ik wil de tijd terugdraaien en weer bij hem zijn, maar dat kan niet." Zei hij zacht, nu WEL in het Engels, en ook vloeiend. Gelukkig sprak hij beiden accentloos.

goedzo
~~
"Maar waarom kan het dan niet?" vroeg Collin, hij sprak heel veel talen, te veel eigenlijk, nou Russisch sprak hij niet. Bij Chinees maakte hij af en toe nog wel een foutje in de uitspraak, maar niet veel. Hij moest nu wel even denken om goed terug te schakelen. Hij wreef zachtjes over de rug van de jongen. "Ik bedoel, heel moeilijk kan het niet zijn, en ik weet zeker dat die jongen je ook meteen weer terug zou willen." Hij wist dat het niet zo gemakkelijk was. Maar hij praatte het graag iemand aan. Iemand die er misschien iets aan had. Eigenlijk was Collin helemaal niet zo'n positieve denker.

Flavio schudde zijn hoofd. "Als Adam nog van me houd zou dat geen verschil maken." Zei hij zachtjes. "Maar ik kan je echt niet zeggen waarom ik het heb uitgemaakt." Hij leek nu bijna wanhopig. "Echt niet. Ze zouden het meteen doorhebben en dan zou het geen verschil meer maken." En nu leek hij echt bang, hij had zo'n geweldige hert-in-de-koplampen uitdrukking.

Het jongetje keek bang. Collin vond het maar niets, duidelijk verkeerde zaken. "Wie zijn ZE?" vroeg hij streng. Hij wist dat hij geen recht had om het te weten, maar die ZE hadden zeker weten ook geen recht om dit jongetje te bedrijgen, of wat ze dan ook met hem gedaan hadden waarom hij nu zo bang was.

Flavio schudde zijn hoofd en klampte de foto die hij nog steeds niet had losgelaten nog wat steviger beet en hield hem nog iets steviger tegen zijn borst. "Dat mag ik niet zeggen, dat mag ik echt niet zeggen." Zei hij, weer met tranen in zijn ogen, maar nu om een heel andere reden. Hij kon het deze jongen echt niet vertellen. Hij wist niet wat hij met die informatie zou doen, en hij vertrouwde hem ook nog niet, niet echt. Hij was dan wel goed van vertrouwen, maar dit KON hij niet vertellen, het ging tegen al zijn moeder-beer instincten in. Hij zou Adam beschermen. Ze zeiden dat ze hem niets zouden doen zolang hij zijn mond hield, dus hij zou zijn mond houden. Al zou het zijn dood betekenen, dan zou hij alsnog zijn geliefde niet in gevaar brengen.

Collin trok zijn wenkbrauwen op. "Waarmee chanteren ze je?" vroeg hij serieus. Hij had het vaak genoeg meegemaakt, gelukkig hadden zijn mensen er verstand van. Hij was gechanteerd met verschillende foto's die verkeerd gebruikt konden worden. Meestal van zijn moeder of een meisje. Hij wist best dat die jongen hem voor geen meter vertrouwde, en dat was ook heel begrijpelijk. Hij kende hem eigenlijk niet.

Flavio overdacht even zijn opties. Zou hij het vertellen, zou dat een probleem kunnen zijn. Hij besloot dat het wel kon, hij moest het allemaal kwijt aan iemand. "A-Adam. Ze zeiden 'Breek met hem, of wij breken hem.' " Zei hij zacht. De verlammende angst die de de herinnering opriep lonk door ijn zijn stem. Hij was zo bang dat die meute Adam op zou zoeken. Hij zou liever de pijn van een gebroken hart en de blauwe plekken en kneuzingen verdragen dan dat hij ze Adam ook maar een haar zou laten krenken.

Het was een pure gok geweest, maar acteurs konden dat nou eenmaal goed overbrengen. Zijn ogen werden iets groter. "Fysieke pijn is niets vergeleken met emotionele pijn" zei hij zachtjes en hij dacht aan de dood van zijn moeder en zusje. Hij snapte de handelingen van deze jongen, maar vond ze niet heel strategisch, als er ook maar iets zou zijn waarmee die mensen hem verder zouden kunnen chanteren, zouden ze dat doen.

~~
ps je bent bij e+e

Flavio schudde zijn hoofd. "Denk je dat dat alles is wat ze hebben gezegd? Dat stelletje homofoben?" Zei hij nu, iets meer geïrriteerd dan doodsbenauwd. "Nee, en was nog een mikmak scheldwoorden, bedreigingen en expliciete beschrijvingen over WAT ze precies zouden doen, mocht ik denken dat ze toch niets zouden doen. Nee, ik kies liever voor dit dan dat ik ze de belangrijkste persoon in mijn hele leven laat schaden." Hij keek Collin vastbesloten aan. "Trouwen, hij is bi, dus hij heeft de kans om van een meisje te houden, en een normaal en makkelijk levne te leiden. Dit geeft hem die kans weer." Dat laatste kwam er een tikje onzeker uit. Hij had liever neit dat Adam met een ander was, maar als dat betekende dat Adam veilig en gelukkig kon zijn dan was het de pijn waard.

Dennis zette een film op en ging naast haar zitten, na een tijdje merkte hij dat Dawn moe begon te worden en hij zelf ook moeite deed een geeuw te onderdrukken. Hij gooide een kussen op het bed en duwde haar erop. Toen pakte hij een deken en stopte haar helemaal in, zo strak dat ze zich bijna niet meer kon bewegen. Tevreden keek hij ernaar, toen deed hij de film en de lampen uit. Sloot de deur af en schoof in bed. "Trusten Dawnie" fluisterde hij nog.

oeps bij de verkeerde gepost :S
NEW
~~
Collin liep rondjes over de zolder. Hier moest die koffer toch ergens zijn? Hij wist zeker dat hij ergens nog dat ene shirt had liggen. In die koffer. Hij had al zes koffers gezien die leken op de koffer die hij zocht en hij had al zijn andere koffers al doorzocht, dat zorgde voor een enorme puinhoop op de zolderruimte. Hij zat in het midden terwijl hij bezig was met een nieuwe koffer te doorzoeken.

Ynary keek goed om haar heen voordat ze de trap opliep naar de zolder die eigenlijk verboden gebied was. Ze kende niemand die zich er iets van aantrok, maar ze zag geen reden haar goede reputatie bij de leraren op het spel te zetten. Snel en zachtjes liep ze de trap op waar ze even fronsde toen ze zag dat de sleutel niet op de vaste plek lag. Even aarzelde ze, misschien was er wel iemand. Het zou natuurlijk ook kunnen dat iemand zo stom was geweest om te vergeten de sleutel terug te leggen. Even aarzelde ze of ze de trap weer af zou lopen of naar binnen zou gaan. Uiteindelijk besloot ze dat het geen kwaad kon even te kijken... toch... Voorzichtig duwde ze de deur open. Het was al meteen duidelijk dat er of een orkaan langs was gekomen of iemand had bijna alle koffers doorgekeken. Toen ze een stap in de kamer zette zag ze iemand een koffer doorzoeken. Ze was heel blij dat zij maar een koffer had waarvan alle spullen gewoon in haar kamer lagen. Een paar seconde later realiseerde ze dat het Collin was en ontspande ze iets. "Heey," zei ze zachtjes.

Collin schrok op waardoor hij de kleren die hij net uit de koffer gehaald had liet vallen. Hij keek verschrikt om. Toen hij Ynary herkende ontspande hij. "Hoi" zei hij zacht met nog een klein beetje van zijn schrik in zijn stem. "sorry voor de rommel" zei hij toen met een grijns terwijl hij om zich heen keek. Wow, hij had er echt een zooitje van gemaakt. Waarom haalde hij zijn koffers nooit leeg? Ynary zag er schattig uit. Dat deed ze altijd, er schattig uitzien. Ynay's lichaam leek op de redelijk donkere zolder op die van een meisje van twaalf. Maar Collin wist beter, hij kende haar ogen.

Ynary grijnsde even, ze was hier gekomen voor de rust maar vond het niet erg dat Collin er was. Het kon haar ook niet zoveel schelen dat het een rommel was. Zorgvuldig uitkijkend dat ze nergens op ging staan liep ze naar de kussen en ging zitten. Ze trok haar witte muts wat verder over haar oren omdat hij, alweer, bijna van haar hoofd afviel. Ze hield van mutsen, waarom wist ze niet maar het was een fijn gevoel er een op te hebben. In de zomer had ze er het liefst ook een opgehad maar dat zou wel heel veel opvallen, maar omdat het nu kouder was geworden keek niemand ervan op.

Collin keek nog even toe hoe ze ging zitten en pakte toen zijn volgende koffer. "Waarom heb ik in godsnaam zoveel koffers?" mopperde hij meer tegen zichzelf als tegen haar. Hulpeloos keek hij naar de nieuwe hoop kleren. "En ik moet toch maar eens gaan beginnen met meteen uitpakken." hij keek even op en zag haar muts, hij begreep niet goed waarom ze hier een muts ophad, maar hij zei er niets over. "Heb jij ooit een hulpploeg ingeschakeld om een t-shirt te vinden?" vroeg hij. Hij wist helemaal niet waarom hij dat t-shirt zo hard nodig had, waarom hij niet gewoon een nieuwe kocht.

Ynary lachte even, Collin was de enige die haar om zoiets simpels aan het lachen kon krijgen. "Nee, sorry daar kan ik je niet mee helpen," zei ze terwijl ze haar benen introk en in kleermakerszit ging zitten. Ze hield van deze plek door de warmte en alle kussens, het was daarom ook best vaak voorgekomen dat ze hier in slaap was gevallen. Soms had ze geluk en werd ze uit zichzelf wakker en soms werd ze door een andere leerling wakker gemaakt. Het was een gelukje dat ze nog nooit betrapt was door een leraar. Niet dat ze dacht dat het iets uit zou maken, er was zo goed als niemand die zich iets van de 'verboden gebied' regel aantrok.

Collin zag dat ze genoot en hield dus zijn mond terwijl hij de kleren naar achteren gooide die hij uit de koffer haalde. "Nee, nee, nee" mompelde hij telkens als hij het t-shirt bekeek. Aan het einde van de koffer keek hij zoekend rond naar de volgende. Hij moest straks ook nog al die kleren hier weer vandaan halen, hij had meer kleren als een tienermeisje zich zou kunnen wensen, maar dat interesseerde hem neit zo, hijw ilde dat ene t-shirt.