Het atelier

Collin kon wel juichen van blijdschap, ze glimlachte! Om iets wat hij gezegd had! "En ik wil al die duizenden meisjes niet, ik wil jou" zei hij zachtjes en om zijn woorden kracht bij te zetten bukte hij zich een beetje voorover en drukte zijn lippen heel zacht op die van haar. De zachte aanraking zorgde voor een kettingreactie van stroompjes die door zijn hele lichaam trokken. Geluk. En nu hopen dat ze hem niet alweer van zich af zou duwen. Die gedachte werd echter snel weggeduwd omdat daar gewoon geen plek voor was in zijn hoofd. Hij voelde alleen het geluk, de blijdschap. Alle stroompjes leken te ontploffen en het was een heerlijk gevoel weer zo dicht bij haar te zijn.

Ynary was net een tegenwerping aan het bedenken toen ze Collin's lippen op de hare voelde. Door haar verbazing dacht ze er niet aan hem weg te duwen en toen die gedachte dan toch in haar hoofd kwam waren haar gedachten al te vaag om er iets mee te doen. Heel zachtjes kuste ze hem terug, met dit gevoel had ze gewoon niet de kracht hem weg te duwen al was er nog steeds een deel van haar dat vond dat dat het beste zou zijn. Onbewust ging ze iets op haar tenen staan zodat Collin niet zo hoefde te bukken, ze was nogal wat kleiner dan hij was.

Collin had zijn armen om haar heen geslagen en glimlachte. Ze duwde hem niet weg. Hij tilde haar een klein stukje op, zoals hij altijd gedaan had. Dit voelde goed, voelde alsof het hoorde, voelde alsof miljoenen puzzelstukjes weer aan elkaar pasten. Zijn wereld vloog opeens weer terug aan elkaar en de wereld draaide langzamer. Hij hield van dit gevoel, het gevoel dat hij kreeg van Ynary.

Ynary hield haar lippen nog heel even op die van hem voordat ze zich terugtrok. Ze had haar ogen nog gesloten en hield haar gezicht op een klein stukje van dat van hem. Zolang mogelijk probeerde ze haar gedachten uit te schakelen zodat ze niet zou gaan piekeren en gewoon kon genieten. Het voelde goed hier met hem te zijn, maar ze wist dat het voor hen allebei beter zou zijn als ze niets zouden voelen. Nu had ze gewoon niet de kracht of de wil bij hem weg te gaan, dus dat deed ze niet. In plaas van naar haar logis h denken te luisteren deed ze wat ze wilde.

Collin trok haar in een omhelzing toen de kus beëindigd was en wilde dat dit moment nog eeuwig zou duren. Hij voelde haar ademhalen tegen zich aan. Voelde zijn eigen hard veel te hard kloppen. Zo wilde hij haar vaker kunnen vasthouden, wilde haar weer zijn vriendinnetje kunnen noemen. Op een manier die 'voor altijd' betekende en niet 'voor nu even'.

Ynary hield haar ogen gesloten en legde haar hoofd tegen zijn borstkas. Daar waar ze zijn hart kon horen kloppen en het rustgevende geluid bracht een glimlach op haar gezicht. Alle gedachten over hem weg te duwen en weg te lopen waren verdwenen, voor nu. Nu kroop ze alleen maar verder in zijn armen en genoot van zijn warmte en geur om haar heen. Al had ze het niet aan zichzelf toegegeven had ze dit gemist, meer dan ze kon zeggen. Niet meer dan dit, gewoon zijn armen om haar heen voelen.

Onwillekeurig glimlachte hij. "vergeef je me?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij over haar lange zwarte haren streek. Hij had dit zo gemist, haar muskus achtige geur (ik weet eigenlijk ook niet waarnaar het ruikt maar het klinkt leuk) en het gevoel van haar haren tussen zijn vingers. Gewoon de warmte die ze met zich mee leek te nemen. Met Ynary zou een relatie nooit makkelijk zijn, dat wist hij, maar het was vanzelfsprekend voor hem dat hij met haar ging. Het gevoel dat het met zich meebracht liet hem weten dat hij goed zat.

Ynary schudde haar hoofd licht als antwoord op zijn vraag, "ik heb je nooit ergens de schuld van gegeven," fluisterde ze met nog steeds maar ogen gesloten. De vraag zou moeten zijn of ze zichzelf zou vergeven maar ze wist heel goed dat het antwoord daarop toch nee zou zijn. Er waren altijd dingen die ze fout zou doen. Van kleine dingen als een tekening tot grote dingen zoals Collin pijn doen. "Waarom voelt het zo goed als het toch fout is," mompelde Ynary. Ze wist dat er uiteindelijk problemen zouden komen, maar geen enkele haar op haar hoofd die er aan dacht nu weg te lopen.

"Het is niet fout, liefde is dat wat wij goed kunnen" zei Collin met een glimlach. Hij streelde over haar bovenarmen. "Ik heb je weer" zei hij zachtjes, en hij zou haar zo snel niet meer laten gaan.

Ynary zei niets meer maar glimlachte alleen. Het maakte haar op het moment niet zo veel uit dat ze niet helemaal alleen waren, zo voelde het namelijk wel. Ze had zelfs het gevoel dat ze hier zo in slaap zou kunnen vallen. Gewoon zo staand en licht tegen Collin aan leunend. Hij joeg de nachtmerries weg en zorgde voor een rustige nacht. In plaats van opgesloten te zitten in een kast was ze gevangen door Collin en dat vond ze eigenlijk wel prima.

De mensen om hen heen begonnen rare gezichten te trekken en Collin liet Ynary met tegenzin los, had alleen nog haar hand vast. "en nu?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij het atelier uit begon te lopen. Ja, en nu? die vraag had zowel betrekking op wat ze nu zouden gaan doen als op hen. Was er nu een ons? Vroeg Collin zich af of verdween dit zo gemakkelijk als... Nou niet als het gekomen was. Want dat was tamelijk moeizaam geweest. Hij keek elke keer omlaag naar Ynary en kneep zachtjes in haar hand. Ja, ze was echt. Hij had haar hand vast en ze liet hem weer toe, ze was echt.

Ynary liep dicht naast Collin en legde haar hoofd tegen zijn arm aan. Het liefst had ze nu haar ogen gesloten zodat ze weer het gevoel kon hebben dat alles goed was, maar ze wist zeker dat ze dan zou struikelen of ergens tegen aan zou lopen. Even dacht ze over de vraag na, ze vatte hem op als hoe het met hen verder zou gaan. "Geen idee," zei ze zonder haar hoofd te verplaatsen. Nog steeds wist ze dat een van hen of allebei uiteindelijke gekwetst zou worden, maar ze kon het nog steeds niet opbrengen daar iets over te zeggen. Collin zou zich er toch niets van aantrekken.

Collin was helemaal warm van binnen en die warmte zou ook niet zo snel weer weg gaan. Het was lang geleden dat hij zich zo goed gevoeld had, zo voldaan en hij had het gevoel dat alles op zijn plek terecht gekomen was. De puzzelstukjes die zo lang ergens rond gezweefd hadden lagen nu op hun plek. En hij keek gelukzalig naar Ynary die aan zijn arm hing. Hij wilde van haar houden, de rest van zijn leven, op een manier waarop ze nooit uit elkaar zouden zijn. En ze niet weer door vage omstandigheden uit elkaar gedreven werden. Stom ongeluk, hij wist nog steeds niet wat er precies gebeurd was, hij wist alleen dat het Ynary en hem uit elkaar gebracht had, en dat wilde hij niet vaker meemaken.