Het atelier

Ynary boog haar hoofd. Ze mocht hem niet aankijken, dan zou ze zwak worden en toegeven. "Dankjewel," fluisterde ze zonder zich om te draaien of op een andere manier te laten merken dat ze hem had opgemerkt. Bij zijn volgende woorden verschenen er kleine blosjes op haar wangen. Ze wist precies waarom hij haar al lang niet meer had gezien, daar had ze namelijk zelf voor gezorgd. Ze was er altijd al goed in geweest onopvallend te zijn en mensen te ontwijken. "Het gaat goed," zei ze zachtjes. Dat was niet helemaal waar maar het ging redelijk zolang ze deed alsof.

"Fijn om te horen" hij hoorde heel goed dat het een leugen was, maar zei er niets over. "Mijn leven is weer redelijk gestabiliseerd, ik weet bijna alles weer, maar het ongeluk blijft een soort raadsel." zei hij met een glimlach. Alsof het iets was wat je elke dg vertelde. Hij miste Ynary, maar durfde haar neits te zeggen, bang voor haar reactie. Hij keek haar aan, of probeerde het omdat ze naar beneden bleef kijken.

Ynary probeerde zich goed te concentreren maar dat ging moeilijk omdat Collin zijn hand nog steeds op haar schouder had liggen. Ze wist dat het leven voor Collin gewoon weer was door gegaan. De tijdschriften hadden er eerst vol mee gestaan, Collin Diaz had een ongeluk gekregen en hij nam een pauze. Maar niet heel lang daarna stond er al weer in dat hij weer aan de slag was gegaan. Ze wist niet of ze dat fijn vond of juist niet. Aan de ene kant betekende het dat als hij doorging zij dat ook moest kunnen maar aan de andere kant was het zo dat hij het blijkbaar wel kom maar zij niet.

Omdat Ynary niets zei wist collin ook niet zo goed meer wat hij moest zeggen. Hij had zijn masker op, alweer, normaal prikte Ynary daar meteen door heen, maar wat was normaal, wanneer rekende hij iets tot normaal? Kende hij Ynary nog wel en andersom? Hij was volgens iedereen weer doorgegaan, waarom bleef hij dan hangen als het op Ynary aankwam?

Ynary drukte het schetsboek tegen haar middel aan en sloeg haar armen er overheen. Ze wist heel goed dat het niet meer hetzelfde was. Eerst waren stiltes tussen hen niet ongemakkelijk geweest, maar nu betrapte ze zichzelf erop dat ze naar iets zocht om te zeggen. Niet alleen vond ze niets, ze wilde weg. Zo snel mogelijk. "Ik moet denk ik gaan..." mompelde ze haast onverstaanbaar. In principe hoefde ze nergens heen, ze had vandaag geen lessen meer. Maar het was veel gemakkelijk weg te lopen van Collin dan met hem te praten.

"Ynary, ik eh, was aan het denken om tekenlessen te nemen" dat was wel echt het meest stomme smoesje dat hij kon bedenken, maar er kwam niets anders in haar op en hij wilde dat ze bleef. "Heb je misschien nog tips?" voegde hij eraantoe. Hij wist dat ze weg wilde, maar ze moesten er toch over kunnen praten? Hij wilde praten over wat ze hadden. Wat hij voelde. Hij miste het.

Ynary was zo verbaasd door die vraag dat ze zich omdraaide. "Wat?" Zei ze wat harder. Nog steeds zacht maar meer op het volume waarop ze normaal ook praatte. "Teken je dan?" Zei ze nu wat achterdochtiger. Ze kon zich niet herinneren ooit een tekening van Collin te hebben gezien of zelfs maar gehoord te hebben dat hij tekende. Ze wist dat hij veel kon, maar hier wist ze niets van af. "En wat voor tekenen bedoel je? Schilderen of zoals ik doe?"

"Nee, nog niet, maar dat wilde ik dus gaan proberen" hah, dat was alweer een leugen, hij had nog nooit tegen Ynary gelogen, maar dit was al twee. HIj wilde geen tekenlessen en wilde ook niet leren tekenen. "En het liefst gewoon met potlood, dat schilderen enzo lijkt me zo bewerkelijk" hij keek haar met een onschuldige glimlach aan. Het was vreemd dat ze hem nog wel eens zou kunnen geloven. Dat ze het niet meteen zag maakte het al vreemd. Hij was een complete nul in tekenen, het was iets wat hij echt niet kon. Het was raar dat Ynary dat niet wist.

~~
trouwens sorry voor mijn falende 'redding' ik wist ff niet hoe anders :S

Haha, maakt niet het is tenminste iets
---------------
Ynary wist niet wat ze eevan moest geloven en keek hem bedenkelijk aan, ja ze keek hem aan. Zelf vond ze schilderen niet bewerkelijk, of hoe hij het ook noemde. Het was ook niet moeilijker of makkelijker dan alleen met potlood. Als je alleen met potlood werkte moest je met een kleur een heel scala aan verschillende tinten kunnen maken door harder of zachter te drukken. Niet zo makkelijk als het leek dus. Ze had wel het vermoede dat er iets niet klopte maar zei er niets van. Wat zou ze er dan van moeten zeggen? "Wil je weten welke leraren goed zijn ofzo?" ze begreep niet precies wat hij bedoelde met tips. "Mevrouw Hollington is erg goed, vooral voor beginners," zei ze aarzelend.

Ze keek hem aan! Ze keek hem echt aan. Hij wist dat hij daaraan kon zien dat ze hem niet geloofde. Maar dat gaf niet. Ze had hem de hele onmoeting, en die was eigenlijk niet zo lang geweest, nog niet aangekeken tot nu. Het bleef raar voelen als Ynary hem aankeek, maar haar blik was veranderd. Vroeger stond haar blik zacht en vol vertrouwen, nu was het vertrouwen weg en de zachtheid was er ook wel uit. "Ja, ik denk dat ik het even op moet schrijven" zei Colllin zoekend in zijn tas, die hij van zijn rug haalde. "Mevrouw Hellington, dankje" zei hij met een lieve, korte glimlach naar haar. Hij wist dat ze zo zoiezo weg zou gaan. Maar nu hadden ze in elk geval een mini gesprek gehad.

Ynary moest haar best doen haar uitdrukking neutraal te houden toen hij glimlachte, naar haar. Natuurlijk waren er overal foto's van hem waarop hij glimlachte, maar op meer dan de helft was die glimlach niet echt. Maar nu was hij dat wel en hij was naar haar gericht, ook al was hij dan maar kort. Meteen daarna sloeg ze haar blik weer neer. Het was gemakkelijker zich zo te concentreren. "Graag gedaan," mompelde ze terwijl haar gedachten heel ergens anders waren. Ze dacht aan de laatste keer dat ze elkaar gesproken hadden en zij hem had gezegd dat ze niet durfde, te bang was dat er weer iets zou gebeuren wat haar pijn zou doen als ze samen waren. "Het spijt me Collin," zei ze net zo zacht terwijl ze zich weer omdraaide en aanstalte maakte weg te lopen.

Toen ze weg begon te lopen ging zijn hart sneller kloppen. De hand die op haar schouder gelegen had, pakte de hare vast, om hem toen ze stilstond weer snel los te laten. "waarom kan je het niet Ynary? Waarom durf je me niet te vertrouwen? Heb ik iets gedaan?" hij zei het zachtjes. WAs hij soms iets vergeten? Was hij vergeten dat hij haar iets verschrikkelijks aangedaan had? "hoe kan ik je vertrouwen weer terug winnen?" vroeg hij na een korte twijfeling. Hij keek haar hulpeloos aan. Wilde niet dat ze die drang elke keer bleef voelen om weg te lopen. Wilde dat ze bij hem zou zijn, dat hij haar weer vast kon houden zoals eerst. Ze hadden samen kerst gevierd, dat wist hij nog. Het was zijn beste kerst in jaren geweest, ookal had Arianne hem verlaten. Ynary had alles dubbel en dwars weer goed gemaakt. Maar zijn leven leek niet meer te bestaan, behalve uit intervieuws en de neppe collin zijn.

Ynary durfd hem nu nog minder aan te kijken dan eerst. Ze was niet sterk, niet fysiek en niet mentaal. Dat was ze nooit geweest en zou ze ook nooit worden. Dus ze was bang dat zodra ze hem aan zou kijken ze zichzelf niet meer in kon houden en naar hem toe gaan. Dat mocht niet gebeuren want dat zou zowel slecht zijn voor haar als voor hem, hield ze zichzelf voor. Ergens wist ze wel dat het gewoon een smoesje was om te verbergen dat ze gewoon bang was dat ze weer pijn zou lijden. "Omdat het weer fout zal gaan Collin, dat doet het altijd. En... Ik vertrouw je nog wel... het is alleen... anders." Ze wist niet hoeveel daar waar van was. Aangezien ze zichzelf niet toestond over hem na te denken, echt goed over hem na te denken, wist ze niet of ze hem vertrouwde of niet.
------
sorry flut

whaha onze meet faalt hard

tnx voor je mailtje btw want ik had echt neit geweten hoe ik erop had moeten reageren..
~~
Het deed hem pijn dat ze hem niet aan zich wilde laten, dit beter vond dan de mogelijkheid dat het weer fout kon gaan. "kunnen we dan op z'n minst opnieuw beginnen, op een manier waarop jij me niet de hele tijd ontloopt?" oké, zijn stem was nu toch wel een tikkeltje beschuldigend. Maar hij kon er niets aan doen, al nachten sliep hij niet meer, omdat hij aan Ynary dacht, Ynary die hij niet kon krijgen, dat was duidelijk. "Je vertrouwt me niet, maar hoe moet ik ervoor zorgen dat je dat wel weer doet?" zijn stem trilde en hij keek naar de vloer. Hij wilde dit niet, niet weer. Misschien was het wel slimmer geweest bij haar weg te zijn, dan was de pijn er wel, maar heel constant, nu was de pijn er en had hij ook nog pieken. Hij had weg moeten blijven. Dit was stom van hem. Maar hij kon zichzelf er niet toe zetten om weg te lopen. Kon zijn benen niet zo ver krijgen dat ze de andere kant uit gingen staan. Kon haar nog niet eens de rug toe draaien als hij dat wilde.

~~
okee, dit was weer nix.

graag gedaan ^_^
-----------------
Ynary beet aarzelend op haar lip. Het deed haar pijn dat ze Collin pijn deed door hem te onlopen. Nog meer omdat ze door hem te ontlopen er juist voor wilde zorgen dat ze allebei geen pijn meer zouden hebben. Voorzichtig, niet zeker wetend of het wel een goed idee was, draaide ze iets om en keek op. "Ik heb geen idee Collin. Er is helemaal niemand die ik vertrouw, dat ik jou eerst wel vertrouwde was heel raar. Ik weet niet waarom ik je vertrouwde," zei ze zachtjes. Ze dwong zichzelf haar blik op Collin te richten, hij had zijn blik nu neergeslagen dus het lukte wel. Het zou misschien gemakkelijker worden als ze de pijn op zijn gezicht opsloeg en nooit meer vergat zodat ze bij hem weg zou blijven om dit niet weer te veroorzaken.

Hij keek hoopvol op. "Bestaat er een kans dat je me ooit weer zo kan vertrouwen als eerst?" piepte hij zachtjes. Met grote hopende ogen. Ze had hem compleet in haar macht, maar het was niet iets waar Collin zich druk over maakte. Het was gewoon een raar idee. Ynary was een heel stuk kleiner en hij keek met hoopvolle oogjes 'op' naar haar. Hij wist niet of als ze hem af zou wijzen, en als, hoe hij dan verder zou gaan. Hij wist dat hij voor Ynary Arianne had gehad, maar dat gedeelte was een beetje vaag in zijn hoofd. Het leek zo enorm onbelangrijk, maar was het dat ook? Hij wist dat hij Arianne voor Ynary verlaten had, in een zekere zin dan. Zij was eerst weggegaan.

Ynary keek weg, ze kon zich niet goed concentreren en redelijk zijn als hij zo keek of als ze uberhaubt naar hem keek. "Ik... ik weet het niet..." zei ze aarzelend. Ze wist niet waarom ze hem toen wel had vertrouwd. Daar zou ze graag naar terug willen maar ze zou niet weer door al die dingen heen gaan. Er zaten veel mooie momenten en ze zou niets liever willen dan die herbeleven, maar er waren dingen waar ze niet voor al het geluk in de wereld naar terug zou willen. "Misschien..." zei ze zachtjes. In haar hoofd voegde ze daar: misschien niet, nog aan toe maar dat zei ze niet hardop.

Ze wilde niet. De hoopvolle blik in zijn ogen veranderde weer, nu in iets harders. Zelfbescherming. Hij ging zich niet weer kwetsbaar opstellen, dat leek hij voortdurend te doen. "Oké" was alles wat hij kon zeggen. Hij wilde zich omdraaien en heel hard wegrennen. Wilde dat hij nog weg kon kruipen in zijn moeders armen, maar hij wis took dta hij zich weer eens aanstelde. Er waren veel ergere dingen op de wereld. En hij had verdriet om een meisje, een meisje! En hij leek echt de enige te zijn die vandaag niet vrolijk was. Enriqué en Diana hadden een kindje van twee maanden oud en dat had vandaag voor het eerst gelachen waardoor Enriqué nu met een enorm vervelende glimlach rondliep. Diana was een echte moeder en dat stoorde Collin ook al. Eigenlijk kon Collin helemaal nergens plezier aan beleven.

De harde toon in zijn stem deed Ynary onverwacht toch pijn, al gaf ze dat niet aan zichzelf toe. "Ik wil niet dat je pijnlijdt Collin," zei ze zachtjes. Zij was niet de enige die de nodige 'littekens' had opgelopen tijdens hun relatie. Collin had tenslotte zelf gezegd dat hij het beeld dat hij had gezien toen hij haar had gevonden, nadat ze had geprobeerd een einde aan haar leven te maken, nooit meer zou kunnen vergeten. Al zou ze die pijn niet weg kunnen nemen kon ze wel voorkomen dat er meer van dat soort dingen zouden gebeuren, want haar leven was niet rustig of vredig. Dat was het niet meer geweest sinds dat ze negen was en ze had niet het gevoel dat het dat ooit weer zou worden.

"hou dan op met dit verstoppertjesspel" zei Collin, sneller dan verwacht en zijn stem was zijn hardheid alweer verloren. Collin had gewild dat hij nog even zo hard geklonken had als net, maar hij kon zich niet op zijn stem verlaten als hij met Ynary praatte. Had ze nou echt niet door dat het hem veel meer pijn deed als ze hem voortdurend van hem wegstootte dan als ze gewoon weer samen waren? Waarom moest er de hele tijd drama op dat gebied zijn. Hij wilde zich weer zo voelen als toen. Toen ze voor het eerst gezoend hadden. Toen ze nog bij hem was. De tijd dat ze niet bij elkaar waren voelde zwaar aan op zijn maag en ook nu bleef het gevoel drukken. Er moest iets gebeuren, dat wis thij ook wel, maar hij wist niet meer hoe hij dat aan Ynary duidelijk moest maken.

Ynary kromp iets ineen, niet omdat zijn stem zo boos klonk maar omdat ze hierdoor wist dat ze hem pijn deed. Alweer. "Ik heb je vaak genoeg pijn gedaan toen we nog samen waren," mompelde ze zachtjes met haar hoofd nog steeds gebogen. Ze was altijd al pessimistisch geweest en al kon ze zich de goede momenten ook nog goed herinneren waren het toch de slechte dingen die steeds door haar hoofd bleven spoken. Als ze dan toch even aan de goede dingen dacht stelden die niet veel meer voor. Aan negatieve gevoelens was ze zowiezo zo gewend dat het geen moeite kostte zich die te herinneren, goede emoties waren daar in tegen iets onwenniger en daarom moeilijker zich weer precies voor de geest te halen.

Collin legde zijn hand op haar schouder om haar bijna te dwingen hem aan te kijken. "Dit doet veel meer pijn" zei hij zachtjes. "ik zou willen dat ik nog steeds kon zeggen dat we samen waren, want dan deden de slechte dingen minder pijn, dan was het heel normaal dat er honderd goede dingen in de plaats voor kwamen." Een glimlach van haar telde hij al als iets goeds, of een blik zoals ze die vroeger op hem geworpen had. Hij miste het, miste haar, miste haar zoals ze vroeger was.

Ynary schudde haar hoofd, al moest ze ook steeds meer moeite doen zichzelf te blijven overtuigen. "Nu misschien wel, maar uiteindelijk zal het beter gaan. Ik ben niet moeilijk te vergeten," zei ze met pijn in haar stem. Ze had het nu niet alleen over zijn geheugenverlies. Het gebeurde wel vaker dat mensen haar niet herinnerde en daar zorgde ze vaak zelf ook voor.

"Hoe zou ik jou in godsnaam ooit kunnen vergeten?" vroeg Collin nu toch wel een beetje boos, maar hij minderde vollume toen hij andere mensen zag kijken. "je bent het allermooiste, liefste, leukste, aardigste meisje dat ik ooit tegen gekomen ben en denk je echt dat ik zo snel over je heen ben?" vroeg hij. "denk je echt dat we dan nu dit gesprek zouden voeren?" hij keek boos, maar verdrietig in haar ogen. Hij wist dat hij haar al eens vergeten was. "en het spijt me dat ik je echt vergeten was laatst, maar ik weet nu toch alles weer en ik wilde dat ik er iets aan had kunnen doen, maar dat kon niet, ik kon niet wakker worden en alles gewoon onveranderd zien. Wist ik veel dat ik in een ziekenhuis terecht gekomen was en dat het meisje dat de hele wereld voor me betekent naast me zat"

Ynary voelde hoe er toch blosjes op haar wangen verschenen en ze heel even licht glimlachte. Er was niemand die ooit zoiets tegen haar had gezegd en eigenlijk vond ze zichzelf ook niet de persoon die het verdiende dat te horen te krijgen. "Ik verdien jou liefde niet," zei ze met verdrietige ogen naar hem opkijkend. Het was al speciaal geweest dat hij eerst uberhaubt bij haar wilde zijn en haar vriend wilde zijn. Heel vaak had ze toen ook gedacht dat het niet helemaal oprecht was maar steeds werd er weer bewezen dat ze er wat dat betreft er naast zat. "Er zijn duizenden meisjes die alles zouden geven om met jou te zijn en die zijn allemaal beter voor jou dan ik," zei ze terwijl ze haar blik weer neersloeg.