De gymzaal

Naast de aparte danszalen, waar je met alle soorten dans kan oefenen, heb je natuurlijk ook nog de gewone gymzaal. Je hebt de mogelijkheid om buiten te sporten, maar als het nou eens gaat regenen? De gymzaal is een hele normale gymzaal, met alle atributen die je nodig kunt hebben. Er staan banken waar je kunt zitten en twee fitnessapparaten. De gymzaal is wel heel erg groot, er kunnen ook veel verschillende mensen tegelijk in. Soms word hier ook les gegeven. De atributen kun je gewoon vrij zelf pakken, pas erop dat je niets sloopt.

Regels: Niets slopen, wees voorzichtig met alles.
Personen: Het is een grote gymzaal, veel dus.

Kira liep de wonderbaarlijk genoeg lege gymzaal binnen. Ze had weer eens een strak balletpakje aan met een licht zwart omslag rokje eromheen. In haar rechter hand had ze haar paar balletschoenen, in haar linkerhand hield ze een paar hoge hakken, ook wel gebruikt voor stijldansen. Ze wist nog niet of ze er iets mee ging doen maar ze was het wel van plan geweest. Ze ging op een van de banken zitten, zette de stijldans schoenen naast haar neer en trok haar spitzen aan. Daarna liep ze over de zachte vloer naar het midden om te beginnen met strechtoefeningen.

Matthew hield twee gewichten in zijn hand terwijl hij de gymzaal binnenliep. Het waren niet zulke zwaren, beide tien kilo, maar als je er een tijdje mee rondsjouwde werden ze behoorlijk zwaar. Maar ze waren dan ook niet van hem, hij had net een weddenschap verloren met een vriend van hem. Als 'straf' moest hij de gewichten terug brengen die nog op zijn kamer lagen. Hij had mopperend gelopen, maar toen hij een meisje zag zitten met een balletpakje nam hij direct een sterkere houding aan en liep hij met een glimlachje naar het hok om ze op te ruimen, "hey." begroette hij haar ondertussen.

Kira volgde de jongen met haar ogen terwijl ze verder ging met haar oefeningen. Ze was niet geïmponeerd door de jongen. Ze toonde alleen de interesse die ze in elk willekeurig mens toonde. Puur interesse in het feit hoe hij bewoog wat hij deed. Ze had de minieme verandering in zijn houding opgemerkt toen hij haar had gezien. Ze zei niets op zijn begroeting, dat deed ze nooit. Ze glimlachte lichtjes, ging op de punten van haar tenen staan en maakte zichzelf helemaal lang.

Matthew merkte dat het meisje niet antwoordde. Hij legde de gewichten neer op de plek neer waar ze zouden moeten horen. Toen hij ze eenmaal los liet voelde hij dat het toch best wat van zijn spieren gevergd had. Hij bewoog zijn schouders heen en weer terwijl hij terug de gymzaal binnen liep. Waar hij het meisje nu in een uitgestrekte pose zag staan. Dit keer zei hij niks, maar bleef hij gewoon staan kijken.

Kira keek eventjes opzij, vanaf de plek waar hij nu stond zou hij een perfect uitzicht hebben op haar lichaam. Maar dat maakt haar niet zoveel uit. Ze pakte haar ene been vast en trok die omhoog zodat ze bijna een rondje vormde terwijl ze op haar teen stond. Daarna ging ze weer recht staan. Ze keek de jongen kort aan en liep toen langs hem heen naar de bank, haar rokje zwierde om haar heen waardoor die tegen de jongen aan kwam, zo dicht liep ze langs hem heen. Ze ging op de bank zitten en deed daar nog een paar oefeningen.

Matthew voelde het aan zijn eigen spieren toen ze een circel maakte van haar lichaam. Het zag er pijnlijk uit, hoewel het bij het meisje als vanzelf leek te gaan. Hij kreeg de neiging om iets opzij te stappen toen ze haast tegen hem opliep, alsof het meisje hem niet eens op had gemerkt. Zijn blik volgde het meisje naar haar de bank waar haar spullen stonden en ze verder ging met haar oefeningen, "Doe je aan stijldansen?" vroeg hij na een tijdje met een glimlachje op zjn lippen toen hij de hakken die op de grond herkende.

kira stopte met haar oefening. Ze keek de jongen aan en bewoog haar hoofd toen op een manier die tussen ja en nee in zat. Duidelijk een misschien. Daarna glimlachte ze. Ze knikte naar hem en toen keek ze naar de schoenen. Haar manier van vragen of hij ook danste. Ze keek hem met twinkelende ogen aan. De jongen was lang, maar dat vond ze niet heel erg. Ze keek hem nog steeds met een vragende blik aan.

Matthew had al snel door dat het meisje niet aan spreken deed, apart... Maar wel een uitdaging, iets waar hij altijd wel voor te porren was. Hij hield zijn handen wat schuin om aan te geven dat hij het niet echt deed, "Tegenwoordig nauwelijks meer, maar mijn ouders hebben mij jaren op stijldansen gezet." Het was niet iets wat hij indertijd echt geweldig gevonden had. Het was gedwongen, wat al erg genoeg was.

Kira glimlachte, maakte haar spitzen los en stopte haar voeten vervolgens in de hakken. De vloer was hier dan wel niet geweldig om op de dansen, toch wilde ze het wel. Daarna stond ze op, het was lang geleden dat ze op deze manier had gedanst, toch wist ze het nog wel dacht ze. Ze stond nu vlak voor de jongen. Haar handen had ze uitnodigend uitgestoken terwijl ze nog steeds glimlachte.

Matthew keek toe hoe het roodharige meisje haar schoenen verwisselde. Direct was ze enkele centimeters langer op de hakken. Het uitnodigende gebaar begreep hij wel, "Oké, maar let wel op je tenen." zei hij waarschuwend, 'Het is al lang geleden dat ik gedanst heb met een partner." Hij pakte haar vast volgens de manier waarop hij het jaren geleden geleerd had. Er mocht dan geen muziek zijn, maar dat maakte niet echt uit. "Ik ben trouwens Matthew."stelde hij zich voor.

Kira glimlachte, vroeger had ze zichzelf voorgesteld nadat iemand anders dat had gedaan, nu zei ze niets. Ze liet zich in zijn houding vasthouden en liet zich daarna door hem leiden. De passen waren makkelijk, langzaam en slechts een basis maar dat maakte haar niet uit. Ze vond het wel leuk om zo weer eens te dansen, zo had ze toch nog iets aan het stijldansen gedaan.

Matthew moest moeite doen om po een vast ritme te blijven, zonder muziek was er geen houvast aan. Maar hel slecht ging het ook niet bepaald, "En jij schoonheid"? hij keek haar vragend aan, zonder het dansen te onderbreken. Het ging niet heel snel en was basis, dus zelfs hij kon dit ondanks het gebrek aan begeleiding met gemak.

Kira glimlachte. Ze maakte zich los uit de houding die ze hadden en stak haar vinger op ten teken dat hij moest wachten. Op de bank had ook een tas gelegen met haar schrijfblok. Ze schreef vluchtig maar wel in een sierlijk en vrouwelijk handschrift haar naam op. Kira stond er toe. Daarna liep ze glimlachend terug en liet het blok zien. Al snel daarna keerde ze terug en legde het blok weer weg om vervolgens weer in de danshouding te gaan staan en verder te gaan met de dans.

Matthew had nog nooit zo iets meegemaakt, een meisje dat niet sprak. Eerst dacht hij dat ze gewoon verlegen was, maar nu schreef ze worden gewoon op papier, iets wat best apart was... "Nou aangenaam dan maar Kira." hij glimlachte naar haar terwijl ze weer verder begonnen met dansen. "Dus je doet aan ballet en stijldansen?" vroeg hij na een tijdje, hier hoefde ze alleen maar te knikken als ze zou willen antwoorden.

Kira knikte. Alhoewel ze niet echt aan stijldansen deed maar dat hoefde ze hem niet echt uit te leggen. ze maakte de stappen zoals hij haar erin leidde. Ze vond dat hij goed leidde en dat was iets wat ze prettig vond. Eigenlijk deed ze dit niet vaak omdat meestal als je aan het stijldansen was moest praatten. en dat wilde ze nu eenmaal niet.

Het was een aparte manier van comuniceren met het meisje, maar aan de ene kant was het ook wel 'grappig' om eens iets anders te doen dan praten. Op de onhoorbare muziek leidde hij haar door de gymzaal. Het zou er waarschijnlijk niet uitzien, een jongen in een spijkerbroek met een wit-shirt en een stel gympen eronder en een meisje in een ballet-outfit op hakken.

Kira draaide op het moment dat Matthew haar dat liet doen. Ze stapte alleen verkeerd waardoor ze tegen hem opbotste toen ze terug draaide. Ze keek verontschuldigend omhoog en herstelde zich snel weer door op haar eigen benen te gaan staan. Ze zei geen sorry, haar blik zei genoeg zodat hij het zou kunnen snappen. Alleen als hij tenminste daarop zou letten.

Matthew schrok lichtjes van hte meisje dat tegen hem aanbotste, niet dat hij het zo'n probleem vond dat ze tegen hem aanstond, maar het was gewoon onverwacht was. Hij las haar blik in de ogen en schudde even zijn hoofd dat het niet uitmaakte. "Gaat het?" Vrouwen konden zo hun enkel breken op die verradelijke hakken. Ooit in een dronkenbui had hij ze uitgeprobeerd, onmogelijk om op te lopen. Hij was direct het zwembad in gedonderd.

Kira keek hem aan, knikte ten teken dat het goed ging en draaide zich toen weg. Ze liep richting de bank en trok haar schoenen uit en haar normale schoenen weer aan. Het lichamelijke contact tussen hen had haar doen schrikken. Ze was weer bang geworden, voor vijf minuten had ze zich vrij gevoeld. Maar toen ze zijn lichaam had gevoeld had ze weer geweten hoe het vroeger was geweest en dat had haar afgeschrokken.

Matthew keek lichtelijk verbaast toen ze ervandoor ging en zonder enige uitleg, zelfs geen blik, de manier van communiceren van Kira, die iets op helderde. Verbast liep hij achter haar aan, waar hij op gepaste afstand bleef staan van het meisje dat bezig was met schoenen verwisselen. "Heb ik iets verkeerds gezegd?" doordat het meisje niet sprak wist ze een of andere geduldigheid bij hem naar boven te halen die hij zelf niet eens kende.

Kira sloot haar ogen. Dat was iets wat ze nooit van mensen snapte, ze dachten altijd dat alles wat zij deed met hen te maken had. Ook al hadden ze er nooit iets mee te maken. Ze schudde haar hoofd en ging verder met haar schoenen en haar spullen pakken. Daarna stond ze op, zonder Matthew nog een blik te geven liep ze langs hem heen het lokaal uit. Ze moest hier weg, ze moest gewoon weg.

Matthew bleef toekijken hoe ze haar spullen als een rzende bij elkaar zocht. Niet in de zin dat ze kwaad was, maar wel heel doelgericht. Toen ze zonder iets te zeggen, of kijken eigenlijk ernvaoor liep kon Matthew het niet laten om achter haar aan te gaan. "Hé Kira, war ga jij nou opeens heen?" met grote passen wist hij naast haar te gaan lopen.

Kira draaide haar hoofd richting Matthew. Haar ogen vernauwde zich iets en werden toen weer een normale grootte. Ze begreep hem niet, het gebeurde niet vaak dat ze mensen niet begreep. Dit beangstigde haar maar tegelijkertijd maakte het ook dat ze zich naar hem toe getrokken voelde. Snel draaide ze haar hoofd weer weg en begon sneller te lopen om hem kwijt te raken.

Het was voor Matthew niet echt een probleem om het meisje met de rossige haren bij te houden. "Hé Kira?" hij was hetniet gewend dat meisjes er zomaar vandoor gingen, al was dit totaal geen doorsnee meisje. Hij wist haar pols te pakken te krijgen en hield deze vast zodat hij haar tot stilstaan maande, het was geen ruwe manier van vasthouden, maar eerder juist vragend te noemen.