Tekenlokaal

Het is een mooie ruimte. Er staan tafels in nette rijen. Er is een grote kast met materialen en papier, al nemen veel leerlingen hun eigen materialen mee, papier is altijd welkom. Er zijn een aantal ramen aan de zuidkant zodat je niet tegen de zon inkijkt. Om te voorkomen dat leerlingen gaan overtrekken door hun tekeningen tegen het raam te hangen hebben ze ook twee lichtbakken. Je bent welkom om ook buiten de lessen om hier te werken, het lokaal is altijd open.

regels: heen zooi maken en niets telen, er is camera bewaking you know
persoenen: 40

Flavio zat hier al sinds 6 uur 's ochtends. Hij had al een hoop lessen geskipt, maar niemand had het hart hem weg te sturen. Hij zat daar aleen maar continue te tekenen. Hij had twee tafels in beslag genomene, Op eentje werkte hij en op de andere lag zijn map met alle tekeningen die af waren. Alle beschikbare oppervlakken in een straal van 21 meter rond de kleine jongen was bedekt met lege koffie mokken en van die weg werp bekers. Hij had wallen onder zijn ogen en het normaal 90% van de dag lachende gezicht was al de hele dag vertrokken in een grimas. Er zat krijt in zijn haar, op zijn kleding op zijn gezicht overal. Voornamelijk zwart en wit, maar ook een paar tinten hadden hun intrede genomen, Alles wat hij nog op papier wist te zetten was grotendeels zwart wit en erg abstract.

Weer eens in eeen geweldige bui kwam Mari met een ratslag het tekenlokaal in, ze zocht gezelschap en hield wel van die kunsttypetjes. Toen ze de kleine jongen echter zag zitten en alle koffiemokken op d grond zag werd haar grijns een glimlach, ze vond het vreselijk als mensen niet vrolijk waren. "Hé... Gaat het wel? Vanwaar die grimas?" vroeg zeop een zachte, lieve toon die eigenlijk een rustige versie was van hoe ze normaal sprak.

Flavio reageerde niet eens op haar woorden. Hij klampte het hemels blauwe krijtje in zijn hand nog steviger vast en ging verder ana het oog, tenminste het leek op een oog. Het was een grote blauwe rind om een zwarte cirkel, met de rest van het papier was nog niets gedaan. Tranen kwamen al lang neit meer. Een uur of zo geleden waren ze volledig gestopt, ze waren op.

Mari vond het niet eens erg dat hij niet reageerde, maar ze had wel het gevoel dat hij gezelschap nodig had dus ze ging op de stoel naast hem zitten. Ze werd rustig van de pijn van anderen. Rustig legde ze een hand op deschouder van de jongen, zo lichtjes dat hij hem nog af kon schudden als hij zou willen.

En dat deed hij. Flavio schudde de hand weg. Hij kon nu echt niet tegen elke vorm van vriendelijkheid. Nou ja, apart from free cofee. Al het andere bracht de tranen weer terug. Die ene hand was genoeg. Hij veegde de opkomende tranen onmiddellijk weg. voor hij verder ging. Het was het enige paar hemelsblauwe oge dat ertoe deed in zijn wereld die op zijn papier verschenen. De ogen die hij onmogelijk kon tekenen toen ze de ogen van zijn vriendje waren, maar die lukte nu het die van zijn ex waren,

Mari haalde braaf haar hand weg, ze wilde doen wat deze jongen het liefste had, al was dat tegen wat haar hart zei in. Toen gleed haar blik naar de stapel koffiemokken op de grond en ze wist waarmee ze hem misschien blij kon maken. Ze haalde het riempje om haar schouder hiervanaf, om een thermoskan koffie op te tillen. "Koffie?" vroegze met een klein stemmetje en ze pakte een van de mokken van de grond.

Flavio keek haar aan en wist een minimalistisch glimlachje tevoorschijn te toveren dat zijn ogen niet berreikte. "Graag" zei hij zacht. Zijn stem was schor van al het huilen van de afgelopen dag, 4 uur en 50 minuten, ja hij was wanhopig.

Mari glimlachte een klein stukje breder toen bij reageerde. Ze schonk de mok vol en schoof deze naar hem toe. "There you go..." zei ze er zacht bij en ze aarzelde even, maar toen vroeg ze het toch: "Waarom zo verdrietig? Je hoeft het niet te zeggen hoor... Als je dat liever hebt..."

Flavio paktte de mok aan en dronk er gretig van. Hij leefde nu al die tijd al op enkel koffie. niets anders dan koffie. Geen eten geen drinken geen slaap enkel koffie en tekenen. De enige reden dat de lerares die hier les gaf de hele dag hem neit had weggestuurd, aangezien hij niet in haar klas hoorde, was omdat zijn huidige werk erg goed was en omdat ze met hem te doen had. Mari's vraag deed de glimalch weer verdwijnen als sneeuw voor de zon. "Hij is nu mijn ex." was zijn zachte andwoord. Geen namen geen verdere uitleg, enkel dat zinnetje. Zijn tranen begonnen weer vrij te stromen en hij zette de koffikop neer om vervolgens zijn benen op te trekken en zijn armen eromheen te slaan.

Ouch. Dat had z niet moeten vragen. Waarom moest ze het altijd eerst ietsje beter maken endan alles verpesten door het nog erger te maken? Ze zei niets meer, maar probeerde nog een keer op een hand op zijn schouder te leggen. Ze was zelf bi dus het 'hij' gedeelte viel haar niet eens op. Wigenlijk wilde ze erder vragen. Maar dat deed ze voorlopig niet. Ze had het al verpest.

Flavio streek na een poosje de tranen weg en dwong zichzelf een slok koffie te nemen. Hij vistte een andere tekening uit de stapel van vijf waar hij nu aan bezig was en begon te werken met een zwart krijtje. Deze tekening was een koffiemok met I♥U erop. Aleen was hij gebroken dwars door het hartje. De achtergrond was compleet zwart. De stijl van zijn werk was door dit gedoe van lichte kleuren veranders naar donker.

Mari staarde ven naar de tekening, te verblind van hoe mooi die was om de betekenis t begrijpen, toen dezeechter tot haar doordrong slikte ze. "Jongen, je bent te veel bezig met die jongen. Laat het los, zoek afleiding. Zei ze met een nog flauwere glimlach dan die ze al had. Haar glimlach leek nooit te verdwijenen, maar j kon wel de bezorgdheid in haar ogen lezen.

Flavio schudde zijn hoofd. "Ik kan Adam toch niet vergeten. Wat heeft het voor zin om iets anders te doen als die pijn blijft." En de tranen waren weer terug. Hij keerde haar weer de rug toe en ging verwoed door met zijn krijt.

Mari sloeg haar ogen neer. Ze vond het vreselijk als ze ergens in faalde. Maar ze gad niet op, ze moet die prachtige glimlach van net terugvinden. Misschien hielp het als ze net zo veel ging praten als normaal... Het zou hem ook alleen maar kunnen irriteren. Maarja. "Weetje, je tekent erg goed. Ik en zelf meer van het muziekale, maar di gat niet over mij. Is er geen muziek waar je toevallig blij van wordt? Hou heet je eigenlijk? Ik ben Mari. Maar dat is onbelangrijk." ratelde ze, iets minder snel en hard dan normaal. Maar de vrolijkheid kwam over.

Flavio keek een tikje ongeintereseerd op. "Ik zong soms... ooit..." hij slikte toen hij dacht aan dat duet dat hij en Adam hadden gezongen. "En ik heet Flavio, Flavio Rosetti." Rond het einde was hij aan het mompelen. Hij namnog een slok koffie.

Mari was blij dat ze hem aan het praten had gekregen. Maar zo t merken had ze net het verkeerde gezegd waardoor hij weer aan die Adam moet denken. "Aangenaam Flavio." zei ze, ze besloot maar op te houden over het zingen aangezien dat het probleem leek. "Jij bent toch Italiaans" vroeg ze, dat had ze ergens gehoord. Misschien leidde zijn afkomst hem af van Adam.

Flavio knikte. "Sono molto italiana. E 'il mio paese natale. In modo che rende la mia lingua madre italiana." I'm very Italian. It is my native country. So that makes Italian my mother language. zei hij zachtjes. Hij probeerde dat stemmetje dat hem informeerde dat Adam dat Italiaans heel sexy had gevonden te negeren.

Mari grijnsde, ze had Italiaans altijd al een mooie taal gevonden. "Ik versta er geen bal van. En voel je niet aangevallen, maar Italiaans klinkt sexy..." zei ze verlegen, Mari en verlegen, dt combineerd niet. Natuurlijk had ze niet door dat ze net et verkeerde had gezegd, waarom ook niet.

En dat was precies genoeg om hem WÉÉR aan het huilen te maken. "D-dat zei A-Adam ook altiij~d." zei hij huilend. Ja hij was een wrak dat niets meerkon doen zonder aan Adam te denken. Ales kon wel vaag gerelateerd worden aan Adam.

Ouch. Goed bezig, Mari. "Oh shitt! Sorry. Wie heeft het eigenlijk uitgemaakt, als ik dat mag vragen? Hij zekee..." raadde ze, verkeerd helaas. Maa het was zo logisch dat je gedumpt was als je zo vreselijk verdrietig was en met het kleinste beetje instorte.

Flavio schudde zijn hoofd. "Ik, het is beter zo." Zei hij zacht. Hij keek niet eens op van zijn tekening. Hij nam nog een slok koffie. De enige reden dat hij nog niet ingestort was was koffie. Dat zwarte spul hield hem nog net wakker. Slapen was niet leuk meer, zijn dromen herinnerdern hem eerst aan al het goede en dan aan het feit dat Adam nu niet meer van hem was. Wakkerblijven was veel beter dan het afschuwelijke gevoel dat slapen hem gaf.

Mari knikte. Ze begreep ef nu, hij ha het uitgemaakt voor de bestwil vande andere jongen. "Je ent geweldig weet je dat?" vroeg ze "Je heeft normaal peven op voor de gene waar je van houdt. Dat is echte liefde." zei ze en ze schjonk de dop van d thermoskan vol koffie voor zichzelf.

Flavio knikte. "Maar het doet wel pijn, zo zo veel." Dikke tranen rolden weer over zijn wangen. "Ik mis hem zo erg. Zijn stem, zijn kussen, mijn lieve lach als ik weer eens aitaliaans brabbel, zijn geweldige unieke kleding, zijn liefde voor Potter, Alles." De tranen waren nu vrijelijk aan het stromen en hij deed geen poging meer om ze te stoppen.

Mari nam.hem on een warme knuffel (dkt kwam mede door haar dikke trui). Ze maakte zachte, troostende geluidjes en wiegde hem zacht heen en weer. "Dat begrijp ik... Dat begrijp ik..." zei ze af en toe er tussendoor. "Maar dit is beter voor hem..." zei ze zonder echt te weten waarom het eter was.