Tekenlokaal

"Ik heb nooit gezegd dat ik je niet aardig vind..." mompelde hij zacht. Hij keek haar aan, met haar grote ongelovige ogen en hij verawchtte dus echt neit dat ze zou toestemmen, hij was al voorbereid op een hele reeks smeken dus toen ze toezei keek hij haar nogal schaapachtig aan. "Echt?" vroeg hij onnozel, ze kon hem natuurlijkvoor de gek houden, hem voor lul zetten, niet dat het nut had er was heir niemand op hun na, toch? Snel keek hij even om zichheen en was gerust gesteld, er was niemand.

Faith knikte en keek hem glimlachend aan. 'Ja ik ga wel mee, als er maar niemand van school is, ik denk dat het het een stuk makkelijker maakt voor jou' zei ze, omdat ze ervan uitging dat hij liever niet iedereen wist dat hij haar "aardig" vond. 'En ik denk dat ik het ook wel fijner vindt' voegde ze er nog aan toe, haar kleine groepje vriendinnen zou al helemaal keen respect meer voor haar tonen als ze iets met Dash had.

"Ik, ja.. nou ja, dat denk ik ook" zei hij glimlachend tegen haar. Blijdschap overspoelde hem, ze wilde met hem mee, zei zelf dat het misschien beter was op een plek waar bijna niemand van school kwam, alleen nog zo'n plek vinden... "IS het goed dat ik later de tijd nog laat weten?" vroeg hij aarzelend. "Of wil je al een tijd en datum afsrpeken? Zodat je zeker weet dat ik het echt meen?" vroeg hij voorzichtig lachend. Maar waar zou hij naartoe moeten gaan? Hij kon haar natuurlijk mee nemen, met de bus ofzo naar een ander stadje, maar dat was zolang rijden.. Hij kon natuurlijk ook zelf voor eten zorgen en een plekje uitzoeken. HEt was een optie, iets waar hij nog even over na moest denken....

Faith glimlachte en vroeg zich af waar hij haar mee naar toe zou nemen, stiekem had ze er wel zin in. Dash was een stuk aardiger dan hij leek en dat was mooi. Ze liep naar het schilderij en pakte het van de ezel waarna ze het naar het speciale droogrek droeg, speciaal gemaakt voor doeken, dus er zat wat meer ruimte tussen. Het paste net en ze sloeg het ijzer met een klap neer.

"Nou dan uh.... laat ik het je nog wel weten" zei hij aarzelend, volgde haar bewegingen. Hij stond op, en bleef aarzelend staan keek op zijn horloge, een icewatch ofcourse. "O, ik moet gaan, les, training en stuff." zei hij stamelend, hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan voor zijn opmerkingen, hij stond voor schut... Maar het was Faith maar, die zou er geen probleem van maken, en het ook niet doorlullen, hoopte hij... "Ik ga, ik spreek je nog.." zei hij vluchtigjes, en glimlachtte nog een laatste keer waarna hij zich naar de deur haastte, richting zijn kamer, om zich om te kleden.

Dit is niet het lokaal waar Chesea vaak te vinden was, tekenen was nou niet bepaald een van haar sterkste punten, maar voor het decor van een optreden hadden ze een paar grote vellen wit papier nodig. Niet dat zij meedeed met die voorstelling, maar ze was gevraagd om even te helpen. Alleen het probleem was dat ze geen idee had war die vellen lagen die ze moest nemen.

Arth zat op een kruk alleen aan een tafel met alleen een schrijfblok voor zich. Hij zat hier net om te tekenen, hij zat hier alleen voor de heerlijke rust en stilte die de artistieke typjes uitstraalden. En toch was hier iemand die hier niet thuis hoorde. Chelsea. Hij kende haar omdat ze zo populair was, en haar naam was een keer gevallen bij een vergadering voor de schoolkrant, hij wist alleen niet meer waarom. Na een tijdje wendde hij zijn blik af omdat het onbeleefd was om te staren.

Chelsea merkte dat er iemad naar haar staarde, haar blik ging naar de jongen die bezig wat met iets tekenen, of schetsern? Het was niet echt goed te zien van de afstand waarop ze stond. Haar blik ging even de ruimte rond, maar de jongen was de enige in de ruimte aan wie ze om hulp kon vragen. Terwijl ze haar blik door het voor haar haast onbekende lokaal liet glijden liep ze naar de jongen toe, "Ehm, zou ik je wat kunnen vragen?" vroeg ze in de hoop niet al te erg te storen.

Arth keek verrast op naar Chelsea en glimlachte zijn neppe Ik-ben-te-vertrouwen-glimlach die hij geleerd had om zelfs de kleinste feitjes uit iemand te persen, hij was er door de jaren heen feilloos in geworden en iedereen geloofde het. 'Ja natuurlijk, wat is er?' vroeg hij en hij sloeg snel zijn schrijfblok dicht omdat er persoonlijke dingen instonden.

Chelsea kende Arth niet, niet als school reporter, maar dat maakte ook niet uit ze meost alleen een stel papieren vellen hebben. "Tja de dansgroep heeft gevraagd om een paar grote witte vellen papier..." ze gebaarde even met haar hand de maat die de leraar had aangegeven, "Dus die zou ik moeten halen, hoewel ik geen idee heb waar ik ze vandaan moet halen..." misschien was dat overbodige informatie, "Maar, weet jij misschien waar ik die vandaan kan halen?" ze keek hem even vragend aan.

Arth dacht even na maar schudde toen zijn hoofd. 'Nee, ik kom hier eigenlijk niet heel vaak en zeker niet om met materialen te werken dus ik weet het niet. Het zou daar ergens kunnen liggen' zei hij, het laatste een beetje twijfelend en hij wees naar een kast aan de andere kant van het lokaal.

haha hij zou wel kunnen schrijven over het gevecht tussen luke en ty xd
-
Chelsea ekek naar de kast waar hij naar wees. "oké, dan ga ik ar even kijken, bedankt." ze glimlachte even vriendelijk naar hem waarna ze richting de kast liep om deze te inspecteren op witte vellen. Zo moeilijk zou het toch niet zijn om een stel paieren te vinden. Maar helaas was het moeilijker dan gedacht, aangezien toen ze de kast opende er alleen maar schilderspullen in lagen.

Arth volgde haar met zijn blik en glimlachte verontschuldigend toen hij zag dat ze het niet gevonden had. 'Sorry' mimede hij en hij stond op. 'Ik heb echt geen idee waar je die dingen moet vinden, als ik jou was zou ik het aan iemand die hier vaker komt vragen'.