Tekenlokaal

Flavio verborg zijn gezicht in zijn schouder en liet het krijtje dat hij wanhopig had vastgeklamt uit zijn hand vallen. Hij keek over haar schouder hoe het op de grond in duizend stukjes uiteenspatte, net als zijn hart. En die gedachte zorgde weer voor een niewe lichting tranen.

Flavio was eht zo lief. Dat hij dit zichzelf aandeed voor een ander. Mari maakte nog wat suusende geluidjes en maakte hem dt opnieuw duidelijk: "Je bent zo'n goed mens, je verdient dit niet... " zei ze zacht en ze liet hem maar uithuilen. Hij had even een knuffel nodig, dacht ze.

Even voor de duidelijkheid, flavio was echt doodsbang dat ze adam wat aan zouden doen, dus hij heeft het niet zonder reden uitgemaakt. Ik dacht, laat ik het nog even herhalewn
-------
Flavio klamptte zich aan het meisje vast alsof ze de een reddingsboei was in een kolkende rivier. Maar de enige rivier in de buurt s de rivier van tranen die over zijn wangen stroomde. Hij bleef zichzelf vertellen dat dit het beste was, dat Adam nu veilig was e een kans had op een gelukkig leven. Adam was nu niet meer in de gevarenzone.

------
Idee, adam
En lauren zouden kunnen bedenken dat lauren dan adams 'vriendin' word omdat flaaf zei dat hij nog van adam hield. In de hoop dat flavio terrugkomt... No avail
OF
Er moet een geruc rondgaan dat flavio een nieuw vreindje eeft, waardoor adam kan denken dat flaaf vremd ging

Ik ga voor het tweede. En het eerst bespreek ik wel met roelien.
Wait. Hij merkt flaafs 'vriendje' en dan wordt lauren zijn 'vriendin'
c:
---
Mari knuffeld hem stevig. Hij ha dit duidelijk nodig. Je moest problemen eert accepteren, het dan verwerken en dan kon j ht pas loslaten. Had ze gehoord. Al wist ze niet zeker of het de goede volgorde was en of e nog iets tussen hoorde want ze lette nooit zo op. Ze vroeg zich af hoe het met die Adam zou gaan... Vast ook niet ze goed. "Hebben... Heben ze je bedreigd?" dit kwam ineens in haar op. Hij ha et duidelijk voor Adam gedaan en daar moest een rede achter zitten.

~NEW~

Vera zat eenzaam in het lokaal, niet dat ze het erg vond nu kon ze gewoon ongestoord een beetje tekenen. Ze had de radio zacht aan gezet en neuriëde vals mee. Ze kon zelfs niet zuiver neuriën.. Ze keek door de ramen en keek op een prachtig stuk gazon waar bomen met verkleurde blaadjes stonden. De herfst was een prachtig en levendig seizoen. Het seizoen van regen, hagel en storm. Het seizoen van gekleurde bladeren, wind en bezige dieren. Het seizoen van bij de kachel zitten om op tedrogen, dikke truien en verkoudheid.. Ze had er beslist geen moeite mee, de herfst was prachtig en gaf je inspiratie. Ze was bezig met een tekening vol verschillende bladeren, elkaar overlappend, het was niets bijzonders en het was niet vernieuwend maar ze was nog bezig..

Evy keek even om de hoek van de deur, maar er was gelukkig geen les bezig in het lokaal. Ze glipte naar binnen, en pas toen ze verscheidende passen het lokaal binnen was gestapt merkte ze dat er al iemand zat. Mooi. Ze liep lichtjes aarzelend naar het meisje toe. 'Hi.' Zei ze zachtjes, maar helder, om het meisje niet te laten schrikken. Ze kende haar niet, en ze wist niet of het meisje haar binnen had horen komen. 'Sorry dat ik je moet storen, maar'- ze zocht even in haar tas, en haalde er toen een kleine map met tekeningen uit.- 'ik moest dit in de map van ene Macy doen. Ze zat bij mij tijdens geschiedenis, en wist dat ik hier langs zou komen, dus vroeg ze of ik het voor haar wilde wegleggen in haar la. Maar ik ben hier totaal niet wegwijs, en dus...' Ze ging met haar blik door het lokaal, langs de kasten vol teken- en schilder spullen en langs de la's met allemaal verschillende opschriften, van klassen tot thema's.

Ze keek op van de heldere stem, "Hoi" zei ze vriendelijk glimlachend. "Uhm.. Macy, geef maar" ze stond op van haar stoel en pakte het mapje met tekeningen. Ze liep in de richting van de laatjes, ze wenkte het meisje. "Hier staan de namen, voor als je de volgende keer nog eens iets moet brengen" zei ze vrolijk. Ze stopte voorzichtig de map met tekeningen in het laatje. "Hoe heet jij dan?" vroeg ze geïntresseerd aan het meisje. Ze zag er leuk uit.

Evy glimlachte dankbaar. 'Bedankt, anders had het vast nog een uur geduurd voor ik hier klaar was.' Ze streek wat haar uit haar gezicht, en keek naar buiten. Er was mooi uitzicht vanaf hier. 'Ik heet Evy. En jij?' Ze liep naar de tekening die het meisje aan het maken was. Ze tekende ook wel eens, maar alleen voor zichzelf. Af en toe een tekening bij een van haar verhalen, meer was het niet. Het meisje tekende mooi, mooier dan zijzelf het ooit zou kunnen.

"Vera is de naam" reageerde ze enthousiast. Verlegen liep ze achter Evy aan, ze bekeek haar tekeningen.. "hij is niet zo geweldig hoor..." mompelde ze. Ze had maar iets zitten tekenen, en het was verre van bijzonder. Ze had ook haar best niet gedaan dus erg goed gelukt was het niet. "Meestal is het wel iets anders." zei ze aarzelend. Ze wilde niet opscheppen, dus zei ze maar niet dat het meestal mooier was. Ze vond het zo stom om over haar eigen tekeningen te zeggen dat ze mooi waren, en oké ze vond haar tekeningen best wel eens mooi, maar dat hoefde niet iedereen te weten.

Evy keek Vera even aan. 'Wat voor dingen dan?' Vroeg Evy, rustig, en helder. Ze glimlachte naar het meisje naast haar, en keek toen weer naar de tekening. Hoewel Vera hem zelf misschien niet de mooiste tekening vond, kon Evy er uren naar kijken, ook al was hij nog niet af. Ze hield van de kleuren van de herfstbladeren, ze pasten zo mooi in het plaatje.

"Personen, en meestal probeer ik iets vernieuwends te tekenen.. wat niet altijd lukt" zei ze schouderophalend. Ze keek geïntereseerd naar Evy, naar wat ze van haar tekening vond, vroeg zich af wat haar talent was. Ze bekeek haar wat beter, Evy was niet zo lang, iets kleiner dan zij was en had mooie bruine haren, om nog niet te spreken over haar blauwige ogen die omlijst waren met wimpers om jaloers op te worden. "Wat vind je ervan?" vroeg ze Evy aarzelend, ze wilde graag weten wat ze vond. En ze wilde ook graag weten wat beter kon, ze vond commentaar meestal niet zo erg daar kon je van leren.

Evy keek nog even naar de tekening, maar gaf toen antwoord op Vera's vraag. 'Ik vind hem heel mooi.' Zei ze oprecht. 'De kleuren zijn erg mooi uitgewerkt.' Ze keek Vera een tijdje aan, en glimlachte toen. 'Zou ik wat anders van je mogen zien?' Vroeg ze. Niet dwingend, maar gewoon vriendelijk. Ze wist dat mensen het soms niet fijn vonden om hun werk aan anderen te laten zien, dat had zij ook met haar schrijfwerk. Soms was het gewoon persoonlijk, alleen van jou, en wilde je niet dat het ook van anderen was.

"Dankje" zei ze blij. Of ze werk van haar mocht zien? Ach waarom ook niet.. "Ja hoor" zei ze schouderophalend, ze wenkte Evy en liep naar haar laatje. Ze trok het open en haalde een tekenboek eruit met probeerseltjes "Oefentekeningen enzo" zei ze, en gaf het aan Evy. Ze pakte een map met andere tekeningen eruit. "Schilderijen en eindwerken" zei ze glimlachend. Ze liep richting de tafel en legde ze neer. "Kijk maar," zei ze. Ze was best benieuwd wat Evy ervan vond, en wat haar talent was...

Evy nam de tekeningen voorzichtig aan, bang om er iets verkeerds mee te doen. Ze zeeg neer op een van de houten stoelen, en bladerde langzaam door de map heen. Elke tekening verbaasde haar meer. Ze vond ze prachtig, en moest toegeven dat ze een beetje jaloers was op Vera, die zulke ongelofelijke tekeningen kon maken. 'Ik vind ze...' Verder kwam Evy niet, ze viel stil en keek verder. 'Ik vind ze echt heel erg mooi.' Zei ze oprecht. 'Ik begrijp niet hoe je het voor elkaar krijgt.' Zei ze, terwijl ze door de map met schilderijen keek. Na een tijdje keek ze naar Vera, en glimlachte naar haar.

Ze begon te blozen door het compliment. "Dankje.." zei ze verlegen en glimlachtte blij terug. Niet veel mensen hadden haar werk bekeken, ook omdat ze niet veel mensen hier kende en de meeste niet bepaald geïntresseerd in haar of haar tekeningen waren. "Wat is jouw talent dan?" vroeg ze Evy, en keek haar oprecht nieuwschierig aan. Ze ging met haar vingers over wat lijnen op een tekening van een onderwater landschap achtig iets. Ze glimlachtte, dit had ze al wat langer geleden gemaakt, voordat ze op Franklin zat en in een tekenklas zat met haar beste vriendin, dat was een geweldige tijd geweest.

new
~~
Micheal zat aan een van de tafels voorovergebogen over het grote papier wat voor hem lag. Zijn handen waren intussen al aardig zwart geworden, maar ook op zijn gezicht zaten vegen van het houtskool. Op de tekening was een deel van een boom zichtbaar, eigenlijk zag je maar nauwelijks dat het een boom was, door alle vlinders die ervoor zweefden en erop rusten. Even stopte hij en legde zijn houtskoolstukje neer om even over zijn kriebelende neus te vegen, waar natuurlijk een mooi zwarte streep werd achtergelaten.

Flavio huppelde praktisch het lokaal in, een grote map met tekeningen onder zijn arm. In zijn andere hand hield hij een koffer, die gevuld was met krijt. Hij zag niet meer van Mica dan zijn rug en herkende hem dus niet. Hij legde zijn spullen op een tafel, drie van mica verwijderd en zette de radio aan voor hij zijn spullen uitpakte en verder ging met zijn tekening. Het was een bloemen weide waarin de bloemen een soort van gezicht hadden, net als de pratende bloemen uit Alice in wonderland. Als iemand hem en Adam goed kende herkende hij de twee in twee bloemen in de ene hoek, een paardenbloemetje en een rood viooltje, die schattig elkaars blad vasthielden, als twee mensen hand in hand.

Micheal keek op en om toen hij de deur hoorde en schrok toen hij Flavio herkende. Even bleef hij stil naar hem zitten kijken, maar draaide toen zijn gezicht weer naar zijn tekening. Waarom zou hij moeten schrikken, hij moest niet zo raar doen. Maar toch... Hoewel hij in zijn ogen iets met Megan had, dacht hij vaak aan Flavio, te vaak eigenlijk. Maar dan dacht hij dat het gewoon kwam, omdat hij zo aardig tegen hem was. Hij draaide zich helemaal om en haalde even diep adem voor hij zei:' Heei Flavio.'

Flaio draaide zich op en zwaaidenaar Michael. "Hooi Mica." Hij stond op en liep naar de andere jongen toe en keek naar zijn tekening. "Hij is mooi." Zei hij met een vrolijke glimlach.
--
als kim moet binnenvallen dat meot je het zeggen, ik heb zo mijn manieren om haar over te halen te reageren. AKA ik chanteer haar met eventueel letsel dat ik Flavio toebreng.

Micheal glimlachte naar Flavio en negeerde het feit dat hij hem Mica noemde. Normaal zou hij het misschien erg vinden, maar nu vond hij het alleen maar leuk dat Flavio een bijnaam voor hem verzonnen had. ' Dankje.' Zei hij met lichte blosjes voor hij ook snel opstond. Als hij Flavio alleen aardig vond, waarom voelde hij zich dan zo aangetrokken tot hem? Om zich een houding te geven en zijn verwarring te verbergen, liep hij naar de andere tafel en keek naar de tekening waar Flavio mee bezig was. ' Die van jou zijn ook verre van slecht.' Zei hij misschien op een net wat te enthiousiaste toon.

ISkyrim so friggin much
-----
Flavio glimlachte. "Dankjewel." hij ging met een hand door zijn krullen, waardoor daar allemaal krijtvegen in kwamen. Hij glimalchtte en boog zich weer over de bloemen. Hij hield van krijtten.
---

Micheal zei lachend:' Je hebt wat in je haar.' Hij woelde wat met zijn hand door Flavio's haar, waardoor het krijtstof op tafel viel. Dat hij zelf ook onder de vegen zat had hij niet door. Glimlachend keek hij over Flavio's schouder even mee hoe hij tekende.

Flavio lachtte zacht. "Michael bij mij is het normaal als ik kompleet onder het krijt kom te zitten, so don't worry." Hij glimalchtte en ging weer verder. "Niet dat jij neit ook onder de houtskool zit." hij knipoogde naar Michael.
---
schuin betekend bij flavio of diens familie dat het op zijn italiaans word uitgesproken of italiaans is. wat nu dus betekend dat hij "mie-ka-el" zegt

Fluitend kwam Adam het lokaal instappen. "Hey Flaafje, ik had al verwacht je hie-" begon hij, al stond hij meteen stil toen Flavio naar een of ander joch knipoogde, wie het was deed er niet toe, híj was het in ieder gevql niet. Hij schraapte luid zijn keel en liep naar de twee jongens toe. "En wie hebben we hier?" vroeg hij vrij hooghartig en overduidelijk jaloers, wijzend op Michael.