Tekenlokaal

Lizz keek minstens zo woedend terug met haar vurige ogen naar de ander. ' Ik moest toch wat kiezen en dit was het minst hatelijke vak van de vakken die ik haat. Alhoewel ik daar door u nu ook aan begin te twijfelen.' Bitste ze haar toe. Ze gooide haar haren over haar schouder naar achteren en sloeg haar armen daarna over elkaar heen om zo arrogant als dat mogelijk was naar de lerares op te kijken.

Dana haar ogen vernauwde zich,' Ik ben nog steeds de docent hier en ik wil niet dat je zo tegen mij praat. Ga er maar uit. Je hebt mij en de klas al genoeg geïrriteerd.' Haar vinger ging naar de deur en ze keek woedend maar dan ook echt woedend naar het meisje.' Wat is jou naam?' Haar stem klonk emotieloos en eigenlijk wilde ze het meisje de haren in vielen maar ze hield zich in.

Lizz snoof en zei venijnig:' Nou als jij een docent bent, moeten ze toch echt de eisen eens hoger gaan stellen of ze waren gewoon heel wanhopig.' Ze draaide zich om en liep met klikkende stiletto's naar de deur. Haar vriendinnen zouden haar tas wel meenemen. 'Ohja en het is Lizz.' Voegde ze er nog bits aan toe voor ze de deur met een klap achter haar dichttrok.

Dana wilde het meisje nu echt naar de haren vliegen maar hield zich in. Ze zou zo toch een gesprek moeten houden met de directrice en daarna weer samen met Lizz zo ging het altijd. Ze moesten elkaars kant aanhoren. Niet dat ze dat wilde want ze wist toch al dat het meisje blijkbaar Lizz genaamd enorm arrogant was en niet van plan ook maar een beetje na te denken aan de positie waarin Dana stond. Ze schreef de naam op haar hand en keek even naar de klas die stil was gevallen en haar nu een beetje aanstaarde,' Wat nou? Ga aan het werk.'

New
~
Faith liep met een gigantisch schilderdoek en een paar kwasten het tekenlokaal in. Snel pakte ze een ezel en zette die helemaal in de uithoek van het lokaal zodat ze niet op zou vallen. De verf had ze ook al snel op haar bordje geschonken en ze begon te schilderen. Het was een creatief schilderij, er waren stukjes uit kranten gescheurd en erop geplakt en nu ging ze er met rood en zwart overheen. Het resultaat was versassend, maar het zag er mooi uit dus ze was tevreden.

Dash liep schichtig door de gang, keek oplettend om zich heen. Hij was bang betrapt te worden, zover was wel duidelijk aan zijn houding. Hij was op zoek naar Faith, lieve onzekere Faith... Hij wist heus wel dat ze hem waarschijnlijk liever niet wilde zien, hij was een ongelooflijke klootzak. Ze zou het ook nooit kunnen begrijpen, hij begreep het zelf amper.... Hij hoorde iets achter zich en keek geschrokken om, hij had zijn aandacht een seconden laten verslappen, maar gelukkig was het niets, alleen de tocht die een raam liet klapperen. Hij stond stil voor de deur van het tekenlokaal, hij wist niet zeker of ze hier was, maar hij was erachter gekomen dat ze tekende, of schilderde, in iedergeval iets in die richting, juist dat waar hij slecht in was... Heel zacht opende hij de deur op een kier en gluurde om het hoekje, maar zag niemand. Teleurgesteld duwde hij de deur wat verder open en stapte naar binnen, als ze hier niet was, dan kon hij natuurlijk alsnog kijken of er wat werken van haar lagen, want ergens diep van binnen was hij wel nieuwschierig...

Faith had hem eigenlijk helemaal niet opgemerkt en ging door met schilderen maar opeens hoorde ze een geluid en ze keek op van haar schilderij. Daar stond hij. Haar veel langere, waarschijnlijk langere en betere tegenstander, behalve dat zijn karakter echt verrot was. Maar hij zou iedereen tegen haar op kunnen zetten, met zijn populaire vrienden en vriendinnen. Hij zou haar leven tot een hel kunnen maken en dan zou ze weer van school af moeten. Bang keek ze hem aan, niet in staat zich te bewegen, dus zich achter haar schilderij te verschuilen, hopend dat hij haar niet zou zien.

"Faith..." mompelde hij zacht, verschrikt. Hij keek naar haar, naar haar gezicht, naar haar ogen, haar uitdrukking die zo angstig was dat het pijn deed in zijn buik, zijn hart. Hij keek haar bedroefd aan, zette aarzelend een stap in haar richting maar bleef weer stilstaan. Wat deed hij hier in vredesnaam? Dacht hij nou echt dat hij een babbeltje met haar kon maken, alsof er nooit iets gebeurd was? Ja, ja dat was wat hij gedacht had... Arrogante eikel dat hij was, hij was verwend en egoïstisch. Hij draaide zich weer om en liep naar de deur, waar hij bleef staan en zich omdraaide, naar haar bange maar o zo mooie gezicht keek. "Ik.. ik sorry, ik ga wel..." zei hij stamelend, trok de deur open en liep weer naar buiten. Hij bleef staan, hij was echt een lafaard, hij liep weg, hij liep verdomme weg van iets wat hij moest doen! moest doen.... hij stapte weer naar binnen en keek aarzelend naar Faith, bleef staan, wist niet wat hij moest zeggen.

Faith keek hem verbaasd aan, zijn toon was zo anders dan die avond in die bar. Toen ze op het punt stond naar hem toe te lopen liep hij weg en een beetje verslagen keek ze hem na. Toen hij zich weer omdraaide keek ze hem aan 'Wat doe je hier?' vroeg ze hem, half uitdagend maar ook benieuwd en ze deed een stap zijn richting op.

Hij keek naar zijn voeten, voor het eerst in zijn leven voelde hij zich niet op zijn gemak, voelde hij zich verlegen. "Ik, nou... ja..." zei hij amper verstaanbaar. Hij keek op naar Faith, keek naar het onbegrip (het was toch onbegrip) in haar ogen. Hij glimlachtte zwakjes en aarzelend. "Je zult me wel een ongelooflijke klootzak vinden... En je hebt helemaal gelijk" hij zuchtte en liet zich neerzakken op een stoel. Vermoeid keek hij naar haar, hij wilde sorry zeggen, zeggen, nee beloven dat hij het nooit meer zou doen, maar hij wist dat hij dat niet kon, hoe graag hij het ook zou willen, hij zou er te zwak voor zijn. "Je hebt hier natuurlijk helemaal niets aan, ik heb zo ongelooflijk lullig tegen je gedaan, en dan sta ik ineens voor je neus, zonder dat ik eigenlijk weet hoe je heet, wie je bent...." Hij was aan het ratelen, hield abrupt zijn mond en keek naar zijn handen.

Faith opende haar mond maar deed hem weer dicht. Ze was doodsbang, maar had eigenlijk geen zin meer om bang te zijn. En ineens vlamde er een woede in haar op waardoor ze de laatste stappen naar hem deed en hem met vuur in haar ogen aankeek. 'Je hebt gelijk, je bént een klootzak, ik héb hier helemaal niks aan en je hébt ook vreselijk lullig gedaan' zei ze en bij elk verwijt werd haar stem een stukje harder. 'Je hoeft niet te weten wie ik ben, ik wil niks met je te maken hebben. We hebben maar een paar woorden gewisseld maar ik walg nu al van je en ik hoef je echt nooit meer te zien' dit schreeuwde ze en toen draaide ze zich om waarna ze resoluut weer terugliep naar haar schilderij.

Geschrokken keek hij naar haar, hoe ze zo voor hem stond, en bij alles wat ze zei voelde hij een steek in zijn hart, maar hij wist dat ze gelijk had... En hij begreep haar maar al te goed. Hij had het verpest, zoveel was wel duidelijk, hij wilde niet steeds alles verpesten, hij wilde haar leven niet verpesten door zijjn stommiteiten, hij verpeste zijn eigen wel, hij meost dat van anderen, en al helemaal dat van haar niet verpesten. Hij liep achter haar aan. "Laat het me goed maken, alsjeblieft" vroeg hij haar smekend. Hij ging naats het schilderij staan zodat hij haar aan kon kijken, met smekende ogen keek hij naar haar prachtige gezicht. "Laten we overnieuw beginnen? " zei hij aarzelend, vragend. Hij stak zijn hand uit, "Ik ben Jules Boardmann, maar noem me maar Dash" Hij stelde zich voor, zijn hele naam gebruikend, iets wat hij nooit deed, maar wel bij haar...

Fiath negeerde hem en bleef verder schilderen. Maar na een halve minuut keek ze hem toch aan. 'Waarom zou ik?' vroeg ze hem kwaad en ze pakte een extra klodder zwarte verf op haar kwast waarna ze een grote streep over zijn gezicht en hals maakte. 'Oeps... uitgeschoten' zei ze zonder hem ook maar aan te kijken, of enige emotie te tonen. Eigenlijk voelde het wel goed, om niet zo over zich heen te laten lopen, ze hoefde niet altijd zo bang te zijn.

"HE!" riep hij uit, verontwaardigd keek hij haar aan. Hij veegde zijn gezicht af, waardoor de verf nu ook op zijn handen zat, de zwarte verf druppelde van zijn hals naar beneden, over zijn witte shirt. "Ik, wat... nou... huh.... lekker...." momperde hij, meer op zichzelf dan op Faith. Hij wist dat hij het verdiend had, meer dan verdiend. "Je had beter een rood kruis kunnen zetten...." Zei hij droog. Hij draaide zich om, keerde haar de rug om en ging op zoek naar iets van keukenrol, of een oude lap stof maakte hem niet uit. Toen hij eindelijk iets gevonden had wreef hij ermee over zijn gezicht en keek in de spiegelende ruit, om te kijken of het er van af ging, in plaats van dat zijn huid nu schoon zou moeten zijn zat er iets roods op zijn gezicht, verf... rode verf... "Damn...." zei hij hardop. Hij draaide zich om en liep terug naar Faith. "Zou je me alsjeblieft willen helpen?" hij keek haar ongelukkig aan.

Faith zuchtte toen hij vroeg of ze hem wilde helpen. De woede was weggeëbd en haar aardige kant kwam weer naar voren. ZOnder iets te zeggen pakte ze het papier aan en ging op haar tenen staan zodat ze iets beter bij zijn gezicht kon. Voorzichtig veegde ze de verf er vanaf, maar dat ging niet zo makkelijk als gehoopt. 'Sorry' mompelde ze zachtjes en ze haalde het laatste restje verf van zijn gezicht af. Het viel haar op dat hij een mooi gezicht had, eigenlijk perfect, mooi ogen, perfecte lippen... Maar nee, daar mocht ze niet aan toe geven en een beetje onzeker glimlachte ze naar hem omdat ze nu echt heel erg dicht op elkaar stonden.

Toen ze zo zacht en teder zijn gezicht schoon maakte smolt er iets van binnen, hij had dus ergens toch gevoel... "Geeft niet.." fluisterde hij zacht, om te proberen dit moment niet te verbreken. Ze was werkelijk prachtig, en toen ze zo onzeker glimlachtte was ze ontzettend schattig, en nog steeds naamloos. Hij glimlachtte aarzelend terug. "Bedankt..." zei hij zacht. Ze was lief, ondanks dat hij zo stom was hielp ze hem, zei zelfs sorry om wat ze gedaan had terwijl ze helemaal gelijk had gehad. "Mag ik nu weten hoe je heet?" vroeg hij voorzichtig, bang dat ze weer zou reageren zoals ze net gereageerd had.

Faith voelde zijn zoete adem in haar gezicht slaan, maar weerstond de verleiding om helemaal weg te smelten. Snel deed ze een stap naar achteren en keek hem een beetje wantrouwig aan. 'Waarom wil je dat weten dan?' vroeg ze terwijl ze haar lik neersloeg. De glinstering was weer verdwenen en ze viel terug in haar normale gedrag terwijl ze de kwast weer oppakte en hem niet meer aankeek, bang dat ze zou blozen.

Teleurgesteld zag hij hoe ze weer terug kroop in haar normale persoonlijkheid, ergens had hij het meisje van net wel leuk gevonden, maar zo was ze ook leuk... erg leuk. "Ik ben ook weleens geintereseerd in mensen hoor" zei hij zacht. Hij liep achter haar aan naar het schilderij, hield afstand. Hij bekeek het schilderij en tot zijn verbazing vond hij het prachtig. "Het is prachtig. " zei hij glimlachend, en nieuwsgierig bekeek hij het schilderij waar ze aan bezig was.

Hoe oppervlakkig het ook was, Faith voelde zich gevleid door zijn compliment. 'Faith' mompelde ze zachtjes, 'Zo heet ik' voegde ze nog toe, omdat hij misschien niet meteen de link zou leggen dat het haar naam was, aangezien het ook een normaal Engels woord was. Aandachtig keek ze naar het schilderij en helemaal geconcentreerd werkte ze verder.

Hij keek naar het meisje, Faith, geloof, trouw vertrouwen, het paste precies bij haar... Hij keek naar haar handen, die zo zeker de penceel vasthielden en zekere lijnen trokken over het doek. Hij keek naar haar gezicht dat zacht en geconcentreerd stond. Hij glimlachtte naar haar, niet dat ze het zou zien. Hij liep terug naar een tafeltje en trok een stoel naar achter en ging zacht zitten en keek naar de rug van Faith.. Hoe kon hij het nou ooit goed maken met haar? Hij had gedaan wat hij kon, toch? Waarom zat hij hier dan nog? Hij wilde niet weg, geen zin om weer zijn harde kant weer op te pakken, niet vandaag.. Hij bleef zitten en staarde maar naar Faith.

Tuurlijk voelde Faith zijn blik op haar rug en handen rusten, maar ze keek niet naar hem. Ze was boos op hem, toch? Ze wist het niet meer zo goed, maar wilde ook vooral niet meteen voor zijn charmes bezwijken. Na een tijdje draaide ze zich toch om. 'Is het leuk?' vroeg ze sarcastisch, maar de verlegen toon in haar stem klonk toch een beetje door.

Dash hoorde haar niet, was diep in gedachtes verzonken, er spookten vragen door zijn hoofd, waarom hij niet gewoon normaal tegen haar kon doen in het bijzijn van anderen, waarom hij zo'n enorme klootzak was, en dagdromen over Faith... "Huh wat?" vroeg hij verstrooid omdat ze wel heel lang niets deed. Verontschuldigend glimlachtte hij naar haar "sorry.." zei hij zacht. Hij keek naar haar, heo ze daar stond haar kleding onder de verf en haar zachte, verlegen uitdrukking, ze was zo schattig, en bij die gedachte begon hij te blozen, iets wat hij nooit, maar dan ook NOOIt deed, vlug keek hij naar beneden..

Lachend keek Faith op, hij had antwoord gegeven zonder het te weten. 'Ik vroeg of ik leuk was, maar blijkbaar niet anders had je wel meteen antwoord gegeven' zei ze en ze begon haar verf in te pakken, ze kon toch niet werken als iemand op haar vingers keek. Toen ze alles opgeruimd had behalve het doek wat eerst nog moest drogen ging ze op de tafel zitten. 'Maar vertel is, waarom ben je nou echt hier?' vroeg ze hem.

Dacht ze nou dat hij haar niet leukvond? Nou ja eigenlijk des te beter, dan kon ze dat ook niet tegen iemand zeggen, misschien moest hij daar maar blij mee zijn. Waarom hij hier eigenlijk echt was.. Dat wist hij zelf niet zo goed. Om sorry te zeggen, om te vragen of ze hem kon vergeven ook al zou hij nooit in het openbaar met haar praten, het was stom en zielig van hem.. Dacht hij nou echt dat ze dat zou doen? Nee, maar hij kon het proberen. "Nou.. eigenlijk, ik weet niet precies..." stamelde hij, bekeek zijn handen aandachtig. "Ik wilde vragen of je mee wilde uit eten?" het kwam zomaar ineens, dit was niet gepland, de woorden rolden zo uit zijn mond en verlegen en geschrokken tegelijk keek hij haar schaapachtig aan. Vlug keek hij weer naar beneden, bang om afgewezen te worden, voor het eerst, maar het was wat hij wilde, hij wilde het goed maken, hij wilde dat ze met hem meeging uiteten..

Faith keek hem verward aan. 'Maar waarom wil je me mee uit eten nemen?' vroeg ze hem terwijl ze weer opsprong en naar hem toe liep. 'Jij vindt mij niet aardig toch?' vroeg ze, terwijl ze onbewust grote ogen opzette. Ze was altijd bang dat mensen haar niet aardig vonden, en dacht dat hij haar niet aardig vond, dus waarom wilde hij dat ze mee uit eten ging? Zo te zien snapte hij daar zelf ook niet veel van. 'Weet je, het maakt niet uit, ik ga wel mee' zei ze voordat ze het zelf doorhad, maar ze kon nu niet meer terug.