De brandtrappen

Zeker na de brand ontbreken deze natuurlijk niet. Eigenlijk is het niet de bedoeling dat er hier mensen komen, in naam van de veiligheid natuurlijk. Maar er zijn maar weinig leerlingen die zich er hier iets van aan trekken. Het is namelijk de perfecte plek om 's avonds of 's nachts een rustig plekje te vinden en naar de sterren te kijken. Wel is het niet de meest comfortabele plek. Het ijzer van de trap koelt namelijk heel snel af. Ook moet je uitkijken dat je niet te veel geluid maakt, een verkeerde stap en de kans dat je betrapt wordt stijgt behoorlijk.

regels: je mag hier alleen in noodgevallen komen, maar de meeste leraren zijn het een beetje zat geworden steeds te controleren
personen: niet te veel, max 5

Jamie zat rustig, of eigenlijk hij lag. Zo kon hij de sterren beter bekijken. Dit was vroeger op school al één van zijn lievelings plekjes. Alleen na de brand was hij hier al een tijdje niet meer geweest. Nu moet hij toegeven dat hij het gemist had. Natuurlijk zou hij nooit iemand verlinken die hier kwam zitten. Daarvoor hield hij te veel van dit plekje. Rustig neuriede hij een liedje voor zich uit en genoot van de stilte en de sterren die mooi boven aan de hemel stonden. Hij had zo'n stukje gevonden waar je makkelijk kon liggen omdat je eigenlijk een bocht moet maken om verder naar beneden te lopen, de trap af.

Op haar tenen glipte Ynary de deur boven aan de brandtrap door en stapte op het ijzer. Ze had een paar dikke wintersokken aan die niet alleen haar voeten warmhielden maar ook het geluid dempte. Ookal maakte ze dan amper geluid, de trap had de vervelende gewoonte te gaan trillen als je erop liep. De kou van de nacht liet meteen een rilling over haar rug lopen, ookal had ze dan een dikke sweater aan. Ze had het nu eenmaal snel koud. Dit weerhield haar er echter niet van steeds weer naar deze plek terug te komen. Ze hield van de nacht, er waren dan minder mensen en dan kon ze genieten van de rust. Maar er klopte iets niet, na even stil te hebben gestaan merkte ze wat er mis was. Er was wel een geluid, dat was zelfs dichtbij. Er was iemand aan het neurien.

Jamie hoorde al dat boven hem iemand de trap op kwam. De trilling ging helemaal tot aan beneden door. Je voelde het alleen maar wanener je erop zat, stond of in zijn geval lag.' Rustig maar, je kan er nog gewoon bij hoor.' Fluisterde hij zachtjes terwijl hij overeind kwam zitten. En met zijn blik het duister in tuurde hopend diegene te zien die hier ook kwam. Het was een meisje dat voelde je aan de voetstappen en haar ademhaling maar waar ze was nee dat wist hij niet.

Ynary liet haar adem in een zucht uit, ze had niet eens gemerkt dat ze die in had gehouden, toen ze merkte dat het in ieder geval geen leraar was. Toch bleef er een gevoel van wantrouwen, iets dat ze altijd had bij andere mensen in de buurt. Behoedzaam liep ze een paar treden naar beneden, voorzichtig omdat ze niet precies wist waar de jongen zat. Turend in het duister kon ze uiteindelijk een silhouet zien. Een paar treden boven hem ging ze zitten, vaag kon ze nu zijn gezicht zien. "Heey," zei ze fluisterend. Ze bedacht zich dat dit nog een voordeel van deze plek was, iedereen praatte altijd zachtjes. Ze hield er niet van als mensen hard en veel praatte.

Jamie glimlachtte vriendelijk toen ze nu een deel van een lichaam zag. Een meisje. Ze zat iets boven hem nu kan hij weer gaan liggen. Rustig legde hij zijn amren onder zijn hoofd en keek naar de sterren.' Heey.' Antwoordde hij ook. Op deze plek was hij altijd van weinig woorden. Normaal kon hij altijd hele gesprekken voeren maar deze plek verdiende meer aandacht dan een dom gesprek. Al was het meisje nog zo aardig.' Jamie.' Was het enige wat hij nog zei terwijl hij half zwaaide en daarna weer zijn hand onder zijn hoofd legde en naar boven naar de sterren keek.

"Ynary," stelde ze zich voor. Ze deed niet de moeite een glimlach op te zetten, hij zou het waarschijnlijk toch niet kunnen zien. De naam Jamie kwam haar wel bekend voor, er zat een Jamie bij haar in de klas bij Engels en ze dacht dat sommige klasgenoten hun wiskundeleraar van vorig jaar zo noemde. Al wist ze dat niet meer zeker. Ze lette meestal niet zo op in de les. Niet omdat het haar niet interesseerde, ze was meestal gewoon wat afwezig. Ook snapte ze het meestal wel en de leraren vonden het prima zolang ze de les maar niet verstoorde en goede cijfers bleef halen.

Jamie keek nu toch wel even op,' Wacht maar dan ben jij het beroemde meisje onder de leraren. Sorry, dat wil je waarschijnlijk niet horen. Laat maar.' Hij sloot zijn mond weer en liet zijn hoofd ook weer op zijn handen zakken en staarde naar de sterren.' Mooi zijn de sterren vanavond.' Zei hij zachtjes, haast onhoorbaar. Eerder voor zichzelf dan voor Ynary. Hij had haar vorig jaar dus al in de klas gehad alleen nooit echt aandacht aan besteed. Ze was voor zijn gevoel altijd net iets te afwezig.

Ynary schrok van die opmerking. Om twee redenen, de eerste was dat hij dus een leraar was en ze haar naam gezegd had. Wat betekende dat ze een straf kon verwachten. Hoe langer ze hier echter over nadacht, hoe onwaarschijnlijker haar dat leek. Hij zat hier ook, en de manier waarop hij deed liet haar niet denken dat hij haar zou verraden. Wat haar meer zorgen baarde was dat ze dus herinnerd werd. Als ze hem moest geloven zelfs 'beroemd' was. Ze dacht er nu serieus over haar cijfers wat te laten zakken. Maar ze bedacht zich dat dit juist alleen maar meer vragen op zou roepen.
Omdat ze niet wist hoe ze hier op moest reageren, reageerde ze alleen maar op zijn tweede opmerking. "Inderdaad," stemde ze zachtjes in. Ze hield van de sterren, het was iets dat zeker was. Iets waarvoor ze niet bang hoefde te zijn dat het zou veranderen en haar zou bedriegen.

Jamie beet op zijn lip en fronste zijn wenkbrauwen,' Ik bedoel het niet gemeen hoor. Dat van die beroemdheid. Het is gewoon dat je niet veel zegt. Veel leraren kunnen zich daar aan irriteren. Ik heb er geen problemen mee. Dat moet je toch wel gemerkt hebben vorig jaar wiskunde? Ik heb je geen enkele keer het worod gegeven omdat ik gewoon merkte dat je dat niet wilde.' Dan heeft het voor hem ook geen zin om haar toch wel het worod te geven.' Je hoeft nu ook niet veel te zeggen hoor. Alleen ik praat gewoon veel.' Daarna hield hij zijn mond en wist nog net een gaap te onderdrukken. Hij zou zo ook nog proeven moeten nakijken. Echt daar zou hij door inslaap vallen dat wist hij nu al.

Het probleem was eigenlijk dat Ynary het niet had gemerkt, ze merkte zowiezo maar weinig tijdens de lessen. Nu ze erover nadacht herinnerde ze zich wel dat ze tijdens wiskunde vorig jaar veel minder was gestoord dan tijdens de meeste andere lessen. Eerlijk gezegd voelde ze zich een beetje schuldig tegenover hem, hij had geprobeerd rekening met haar te houden en zij had het niet eens gemerkt. "Sorry..." Fluisterde ze, waarom ze het zei wist ze niet precies, waarschijnlijk omdat ze het gevoel had dat ze iets moest zeggen en ze zich inderdaad schuldig voelde.

Jamie haalde zijn schouders op en gign weer rechtop zitten.' Maakt niet uit joh. Maar kom wel naar me toe als je iets niet snapt. Ik bedoel, ik wil je met alle liefde helpen. Daarom ben ik leraar. Ik wil mensen helpen.' Hij ging kort met zijn hand door zijn haren en glimlachtte vriendelijk waarna hij in kleermakerszit ging zitten.' Maar vertel eens waarom kwam je hier zitten, want ik bedoel je mag hier officieel niet komen. En ik zie jou nou niet echt als iemand die snel regels breekt.'

Helpen, helpen, helpen. Overal mensen die haar wel wilden helpen, alsof het alleen maar iets was wat met wat aandacht en tijd wel weer over zou gaan. Haar ervaringen met 'helpen' was dat alle vervelende herinneringen weer naar boven werden gehaald totdat mensen besloten dat ze niet te helpen was en haar weer gebroken achterlieten. Ze wist wel dat Jamie een ander soort helpen bedoelde, maar het had er voor gezorgd dat ze in het algemeen iets tegen helpen had.
Ynary glimlachte even, haar vermoede dat hij haar niet zou verklikken was, gelukkig, bevestigd. "Ik houd van de stilte en de rust, en het is een fijne plek om mijn gedachten om een rijtje te zetten." Terwijl ze dit zei ontweek ze zijn ogen, of tenminste waar ze dacht dat zijn ogen zaten.

Jamie knikte. Dat vond hij een mooie reden. En hij kwam daarvoor eigenlijk ook hier. Dus ging hij niks meer zeggen. Gewoon genieten van de stilte en vna de sterren die vandaag zo mooi leken te schijnen. Met zijn hand ging hij haast onwetend door zijn haren als een soort tik van hem. Daarna beet hij op zijn lip en ging zijn blik op oneindig. Hij was alweer helemaal in gedachte verzonken.

Ynary was blij dat hij niet reageerde en liet zich wat achterover zakken. Ondanks dat de trap hard en koud was vond ze dat hij niet eens zo vervelend zat. Al kwam dat waarschijnlijk doordat ze er zo vaak zat. Met een zweem van een glimlach op haar gezicht sloot ze haar ogen. Als ze het niet zo koud had gehad zou ze zo in slaap kunnen vallen. Waarschijnlijk zou ze anders ook in slaap vallen. Op dit soort momenten voelde ze zich rustig, alsof de wereld gewoon even stilstond en het niet uitmaakte wat er was gebeurd of wat er nog ging komen.

Zachtjes begon hij weer te neurien. Zijn geneurie was niet storend, maar hij mocht niet gaan zingen want dat zou echt verschrikkelijk zijn. Hij kon niet zignen en dan zou zij weggaan en eigenlijk vond hij het wel fijn dat ze erbij zat. Dat hij even met haar had gepraat. Niet dat hij veel wijzer van haar geworden was. Maar hij vond toch dat hij iets had gedaan om haar te proberen te begrijpen.

Toen Jamie weer begon met neurien en Ynary zich weer bewust van hem werd. Dacht ze na over de verhalen die ze over hem had gehoord, niet dat ze eraan had deelgenomen maar mensen hadden het vaak niet door als zij in de buurt zat en dan hoorde ze waar ze het over hadden. Of ze alles geloofde wist ze niet, maar de kern leek te zijn dat hij ook zijn ouders had verloren. Wel op een andere manier en op een andere leeftijd, maar het idee moest hetzelfde zijn. Ze opende haar ogen en keek even naar hem. Een gevoel van frustratie kwam in haar op. Al dachten veel mensen van niet, ze had wel geprobeerd erover heen te komen. Maar het was haar nooit gelukt, niet zoals het hem blijkbaar was gelukt.

Jamie sloot nu zijn ogen zodat hij haar blik neit hoefde te voelen. Natuurlijk had hij haar blik gevoeld. En het voelde verschrikkelijk. Het voelde net als de blikken toen zijn ouders dood gingen, vol medelijden keken ze hem dan aan. En maar zeggen dat het hun speet. Maar ze hadden er toch niks aan kunnen doen. Hij had er iets aan kunnen doen maar dat had hij ook niet gedaan. Hij had ervoor gezorgd dat ze dood waren. Hij verdiende hun medelijden niet, zijn ouders verdiende de medelijden voor het idee dat hij hun zoon was geweest.

Ynary beet op haar lip, ze had de drang alles te vertellen, hem te vragen hoe hij het deed. Maar ze wist dat er de kans was dat ze daar later misschien spijt van zou krijgen. Als hij door zou krijgen hoe slecht het met haar ging zou ze straks weer naar een psycholoog gestuurd worden. Ook was ze bang hem te vertrouwen, dat had ze al zo lang niet meer gedaan dat het gewoon een instinct was zich af te sluiten van de wereld. Een paar keer deed ze haar mond open om te beginnen, maar telkens sloot ze hem weer. Niet wetend hoe het te moeten zeggen. Ze dacht dat wat ze ook deed, vertellen of niet, het twijfelende gevoel zou blijven.

Jamie hoorde haar mond heen en weer bewegen. Zijn gehoor was redelijk goed dus daar had hij altijd geluk mee.' Je kan het beter zeggen geloof me. Als je het hardop zegt voelt het goed. Hoe ik ook reageer. Natuurlijk zal ik proberen zo eerlijk maar vriendelijk mogelijk te reageren.' Hij had nog steeds zijn ogen gesloten omdat ihj het idee had dat ze zo makkelijker tegen hem kon praten. Geen starende of medelijdenhebbende blik.

Die reactie haalde Ynary over, al was de reden misschien wat vreemd. Zo wilde zij ook kunnen praten, zo open en vriendelijk. Zonder zich zorgen te maken dat iemand niet te vertrouwen was of de hele tijd weer overspoeld worden aan herinneringen. "Hoe... hoe ga je er mee om?" Er klonk frustratie in haar stem, ze had naar haar idee alles geprobeerd. Toen ze het had gezegd twijfelde of ze wel duidelijk was geweest, ze wist namelijk niet of de leraren wisten wat er met haar was gebeurd.

Natuurlijk kreeg iedere leraar achtergronden van leerlingen te horen. Zo wist je bij welke leerlingen je extra aandacht moet geven of welke even met rust.' Dat doe ik niet. Ik heb continu het idee dat ik mezelf niet ben. Dat ik samen met mijn ouders gestorven ben. De enige reden waarom ik hier nu zit en er nog ben is omdat ik mensen wil helpen niet dezelfde fout als ik te maken. Ik wil zorgen dat ze niet net als ik eindigen. Met het idee dat de jongen of het meisje dat ze vroeger waren allang gestorven is.' Hij beet op zijn lip en voelde de tranen alweer achter zijn ogen prikken. Maar hij wilde ze niet voelen. Hij rouwde al meer dan twee jaar over zijn verlies. Dat ging zo niet. Hij moest zich eroverheen zetten.

Ynary had de afwezige blik in haar ogen die liet zien dat ze eigenlijk ergens anders. Langzaam knikte ze, al had ze het niet zo uit kunnen leggen klopte het wel. Sinds haar ouders er niet meer waren had ze niet echt meer geleefd. Terwijl ze ergens in het donker staarde voelde ze hoe er een traan over haar wang liep. Snel veegde ze die met de rug van haar hand weg. Ze wilde niet huilen, maar hoe hard ze ook tegen de tranen vocht, haar ogen bleven vochtig. Zo ging het altijd, dacht ze haast boos. Hoe hard ze ook haar best deed, het lukte niet te veranderen. Alsof ze naar haarzelf keek en probeerde te helpen maar het lukte niet. (nobody's home van avril lavigne: And I couldn't help her, I just watched her make the same mistakes again.)

Jamie opende nu toch echt zijn ogen om haar aan te kunnen kijken. Om te kijken hoe ze reageerde op zijn verhaal. Toen hij zag dat ze knikte en even later de traan ging hij naast haar zitten en pakte kort haar hand vast en kneep erin.' Het komt goed, soms heb ik van die dagen dat ik me goed voel omdat ik ook echt daadwerkelijk mensen help. Veel mensen vertellen mij hun verhaal en ik vertel het mijne zodat zij zich ook beter voelen. Ik probeer ze te helpen, ik heb iets gevonden waardoor ik weer opnieuw wil leven. Jij zal ook iets vinden of hebt zoiets al gevonden. Bij de meeste hier is dat muziek of kunst dat van mij is toevallig mensen helpen.' Na die woorden te hebben gezegd liet hij haar hand los en stond op.' Ik denk dat ik maar eens naar binnen ga, ik moet nog een paar proeven na kijken.'

Het was niet eens laat, dus echt illegaal zat Courtney niet op de tweede treden van onder te wachten op Elena. Ze had (als je dit goed vind ofcourse xd) een smsje van Elena gekregen die om een direct gesprek vroegen. Wat er precies aan de hand was, wist ze niet. Maar het tekstje: Ik moet je NU iets vertellen! See you bij de brandtrappen X Was meer dan genoeg geweest om haar nieuwsgierig te maken. Met haar hand woelde ze even door haar rode haren die zoals gewoonlijk perfect in model leken te vinden.