De brandtrappen

Flavio glimalchtte. "Sono Fla... I am Flavio Rosetti." Hij verbeterde ziczelf snel. Het gebeurde niet vaak dat hij de talen door elkaar haalde, maar dat betekende niet dat het nooit gebeurde. Nu zonder reden, maar ook als hij slaperig, erg boos of juist erg blij of verrast was verviel hij soms in het Italiaans, dat was nu eenmaal zijn eerste taal, hoe goed en vloeient italiaans-accent-loos zijn engels ook was."Nice to meet ya." Hij glimalchtte.

Micheal wist niet in wat voor taal Flavio begon, maar hij vroeg er ook maar niet naar. Hij verplaatste zijn blik iets meer naar Flavio's gezicht om hem goed te kunnen bekijken, maar vermeed angstvallig diens ogen. ' Hoe oud ben jij?' Vroeg hij misschien wat bot, maar hij had opgemerkt dat het gezicht van de jongen er nog kinderlijk uitzag en de lengte die hij schatte op kleiner dan die van zichzelf, hielp ook niet echt mee. Hijzelf leek ook niet zo oud, niet om zijn lengte, al was hij ook niet erg groot, maar meer om zijn kinderlijke trekken en doen en laten.

Flavio glimlachte vriendelijk. "Ik ben 15, bijna zestien, valt dus nog wel mee." Hij glimlachte. "Mensen schatten me altijd veel jonger in, maar ik ben al 15." Hij ging met ene hand door de krullen die hem zo jong deden lijken, hij was ze de laatste tijd nog wat langer laten groeien. "Jij?" Hij probeerde zelf geen leeftijden te gokken, hij wist zelf hoe snel je dat verkeerd deed.

' Oh..' Was de enige reactie die de verbaasde Micheal uit kon brengen. Flavio zag er inderdaad veel jonger uit en hij zou bijna zeggen dat hij het schattig vond, als hij zelf niet wist hoe irritant hij het vond als mensen dat van hem dachten. ' 17, maar ik zie er waarschijnlijk ook wat jonger uit.' Zei hij terwijl een echte glimlach zijn gezicht sierde. Sommigen vonden het maar creepy hoe zijn gezicht veranderde naar dat van een klein kind als hij glimlachte, maar de meesten vonden dat alleen maar schattig.

Flavio Aww-de. Dat was iets wat hij al heel lang niet had gedaan. "Je bent schattig." Zei hij met een grote glimlach. Hij wist hoe irritant het was als mensen je schattig noemden, maar hij kon het niet laten, het was te leuk.

Micheal was even erg verbaasd en overdonderd, waardoor hij niks wist te zeggen. Na niet zo lang begonnen zijn wangen vuurrood te kleuren en wendde hij zijn gezicht naar zijn voeten. Daarom vond hij het irritant als mensen zeiden dat hij schattig was, omdat hij dan dichtviel en niet veel meer kon dan blozen en stamelen. 'ehmm... jij...' Zie je, daar was het stamelen al. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan.

Flavio lachte zachtjes, die jongen was op deze manier nog schatiger, maar weiselijk genoeg hield hij zijn mond. "Sorry, mAr ik moest gewoon de kans grijpen, mensen vinden mij vaak schattig, en nu ik jou zag kon i het niet laten om die opmerking te maken."

Micheal keek op en keek voor een luttele seconde in Flavio's ogen, maar wendde zijn blik daar al snel vanaf. Hij moest ook wel een beetje lachen. ' Als je het verder maar nooit meer zegt oke? En ik snap wel dat mensen jou schattig vinden...' Zei hij op een zachte toon. Nu pas bedacht hij zich dat hij het eigenlijk wel apart moest vinden dat een jongen van 15 tegen hem zei dat hij schattig was, maar hij schonk er eigenlijk niet zo veel aandacht aan.

Flavio lachtte zachttjes. "Zal ik niet meer doen." Hij glimalchtte en legde zijn hand op zijn borst."Hand op mijn hart." Hij glimalchtte naar Michael. "maaar... Je maakte net een opmerking over mijn tekening. Teken jij ook?." Hij keek de andere jongen vragend aan.

Micheal glimlachte bij de belofte. Hij was er blij mee, al ging het maar om iets kleins. Hij knikte enthiousiast toe nFlavio over zijn talent begon. ' Ja, al werk ik eigenlijk nooit echt met krijt, ik werk liever met verf of gewoon potloden.' Zei hij vrolijk. Hij kon uren over dit onderwerp doorpraten en alles tot in de kleinste details bespreken zonder dat het hem ging vervelen. (maar dat gaan we niet doen, want ik weet er niet zoveel vanaf X) )

Xd
......
Flavio glimlachtte. "Yes eindelijk een beetje aardig persoon om mee over tekenen te oraten. Adam en Lauren zijn erg aardig, maar Adam is fotograaf en Lauren zingt." Hij glimlachtte naar de andere jongen. "Wat teken jij het alleliefst?" hij keek de ander vrangens aan, hijzelf tekende het liefst vogels, luchten en stillevens.

Micheal voelde zich nog blijer worden toen Flavio hem aardig noemde, alhoewel hij er meteen bij bedacht dat wel meer mensen hem aardig vonden, tot hij vertelde dat hij autistisch was. Maar hij dacht niet, of hij hoopte in ieder geval, dat Flavio niet zo was.Hij dacht even na over de vraag die de jongen stelde en kwam uiteindelijk tot een conclusie. ' Het maakt mij niet zoveel uit wat ik teken, maar ik denk dat ik het meest ervan hou om gewoon mensen te tekenen, maar dan niet portretten ofzo, maar mensen die in beweging zijn.' Zei hij met een knikje.

Flavio knikte "ik ben neit altijd even goed in het tekenen van mensen, ik krijg ze nooit goed genoeg op papier naar mijn mening." Hij dacht aan de vele, vele tekeningen van Adam die hij weggegooid had omdat hij ontevreden was. Adams perfectie was neit vast te leggen, dat was gewoon een feit.

Micheal grijnsde en zei:' Je hebt geluk dat ik mijn tekenspullen niet bij me heb op dit moment, anders zat je hier het komende uur nog wel vast, omdat ik jou dan zou willen tekenen.' Hij glimlachte wat scheef naar Flavio en draaide zijn hoofd toen weer met lichte blosjes weg. Het was waar dat hij Flavio best zou willen tekenen, maarhij wilde altijd alles tekenen wat hij zeker niet wilde vergeten of belangrijk voor hem was. Om op iets anders over te stappen zei hij snel:' Maar het lijkt me leuk om een keer iets van jou te zien.'

Ugh ik ben alweer in. Mijn hoofd met een volledig uniek karakter bezig ugh...
...................
Flavio was volledig in karakter en was volledig niet door aan het hebben dat Michael aan het blozen was. "Ik zou met alle plezier de volgende keer een paar van mijn tekeningen laten zien." Hij schonk hem eenvriendelijke glimlach.

wat voor?
~~
Micheal glimlachte terug, een vrolijke en hele blije glimlach, eentje die van oor tot oor ging en waarbij zijn tanden een klein stukje ontbloot werden. ' Afgesproken dan.' Zei hij, waarna hij een blik op zijn horloge wierp. 'Maar ik denk dat ik nu maar eens moet gaan, ik heb nog wat andere dingen die ik vandaag moet doen, hoewel met jou praten waarschijnlijk een stuk leuker is.' Dat die dingen die hij moest doen een afspraak bij de therapeut was, liet hij maar achterwege. Hij stond op met de brede glimlach nog steeds op zijn gezicht en zei:' Ik zie je wel weer he?' Het klonk als een vraag en dat was het ergens ook. Het liefst zou hij een tijd en plaats afspreken, zodat hij zeker wist dat hij Flavio nog een keer zou zien, maar dat zou raar zijn.

la maar, ik ben hem alweer vergeten
----
Flavio knikte. "Graag." Hij zwaaide nog naar Michale voor hij zijn tekening weer op schoot nam. Hij vond mica echt aardig. (Flavio gaat het heel koppig oo zijn italiaans uitspreken, dus als mie-ka-el)

NEW
~~
Micheal zat achterover gebogen op de trappen en keek naar de donkere wolkenhemel. Het paste goed bij zijn gevoelens, er was geeneen lichtpuntje te zien. Hij sloot zijn ogen om er maar niet over na te hoeven denken, al hielp het niet veel. Hij baalde ervan en voelde zich schuldig dat hij het uit had gemaakt met Megan, maar het was niet eerlijk geweest als hij het niet had gezegd, want hij vond Flavio zeker weten leuk. Alleen had Flavio een vriendje.

Lichtelijk in paniek had Courtney de avond met har kamergenootjes volbracht, nog geen twee uur geleden was ze erachter gekomen dat ze iets bij zich droeg wat ze het liefstzo snel mogelijk kwijt wilde. Courtney liep de trappen af, zonder echt te letten op hoeveel geluid ze maakte, of dat er iemand op de trap kon zitten. Waardoor ze al snel over een jongen heen struikelde. Gevolgt door een duidelijk paar vloeken.

Micheal schrok op toen er iemand tegen zijn schouder aanliep en daardoor struikelde. Hij wreef met een pijnlijk gezicht erover en keek toen pas naar het meisje waarvan de aandacht nu naar de stroom vloeken die uit haar mond kwam ging. ' Kun je niet uitkijken?' Zei hij al miste het boze effect, omdat die toon niet in zijn stem zat. Hij had de laatste tijd wel meer geleerd, mede omdat zijn psyschiator daar nu aandacht aan besteedde, om voor zich op te komen, maar om het in de praktijk te brengen, was nog steeds lastig.

Courtney keek geïrriteerd naar de jongen die zei dat ze moest uitkijken, hoewel het er niet bepaald bozig uitkwam. Wat niet uitmaakte voor de toon van Courtney. Coutyney was op het moment nog meer dan normaal bezig met zichzelf. "Je kan ook gewoon ergens anders zitten." antwoorde ze terwijl ze over haar knie wreef die ze tegen de jongen zijn schouder gestoten had.

Micheal had eigenlijk helemaal geen zin om boos te worden. Het liefst zou hij zich nu in de armen van zijn ouders verschuilen en alles eruit huilen. Ja, dat deed hij soms nog, al wist niemand daarvan. ' Sorry,' Zei hij dan ook. ' Ik zocht gewoon een rustig plekje.' Het was zeker niet vijandig bedoeld, maar dat zag en hoorde je ook wel door de blik en de toon.

Courtney probeerde zichzelf wat rustiger te maken. De jongen leek het niet moeilijk te bedoelen, niet vervelend te zijn. Daarom knikte ze even terwijl ze over haar knie wreef die nog redelijk pijn deed van zijn schouder. /'ik ook." mompelde ze trewijl ze langs hem heen stapte.

Micheal schonk al niet veel aandacht meer aan het meisje, maar vroeg wel:' Waarom dat?' Hij kon sowieso al moeilijk interesse opbrengen voor iemand anders, zijn problemen bijvoorbeeld, laat staan dat hij in deze bui zich zo goed kon concentreren.

Courtney keek hem even aan toen ze enkele tredens lager stond en haalde haar schouders op. Ze was niet eens zo ge:irriteerd als wel geschrokken. "Daarom.' was haar geweldige inspirerende antwoord. Eentje waar de jongen waarschjnlijk niet zoveel aan zou hebben.