De brandtrappen

Ze glimlachte naar hem. Ze mocht zijn manier van doen opzich wel. Hij was charmant, en aan hem te zien was hij een flirt. Maakte niet uit, ze had toch niet niemand (oke miss dennis uiteindelijk, ik bedoelde nmlk een gewone vriend). Ze lachte nu een bredere, hopelijk sexy, glimlach. "En waarom kon je niet slapen dan?" vroeg ze nieuwschierig. Ze had zin in een gesprek en dit was een goede gelegenheid om ook wat te oefenen met haar charmes. Als ze die al had...

ja ik wist het niet meer zeker toen ik het typte xD
-
"Omdat ik misschien hoopte een leuk meisje te ontmoeten" hij lachte even kort naar haar, het was wel duidelijk wie hij bedoelde. Het was natuurlijk niet de echte reden geweest. De reden wist hij niet eens eigenlijk. "En jij?" Het was eigenlijk te erg voor woorden dat hij nu met een haast wildvreemd meisje rond een uur of een s'nachts buiten liep te flirten.

Ze begon te blozen.. Hij moest haast haar wel bedoelen. Er was verder niemand te bekenen.. "ik kon gewoon niet slapen" ze was niet goed in flirten en had dus geen idee wat ze moest zeggen. Ze haalde haar schouders op en keek hem aan. Ze keek naar zijn ogen, ze kon niet goed peilen welke kleur ze hadden maar ze waren fascinerend. "Niets bijzonders dus.." voegde ze nog aan haar saaie antwoord toe.

Matthew lachte eventjes om haar antwoord. "Nee, maar wel herkenbaar, wie anders dan wij tweën zijn zo gek om hier buiten te zitten." bjna onmerkbaar ging hij iets verzitten waardoor hij dichter bij Dawn in de buurt kwam te zitten. Heel per-ongeluk raakte hij haar arm even aan waarna hij nogmaals glimlachte.

Een perongeluke aanraking van Matthew.. Of misschien niet zo heel erg perongeluk. Ze had ergens op gevangen dat hij een ongelooflijke flirt was. Maar ze was blij met een beetje aandacht. Veel kreeg ze die namelijk niet. "Haha, het is inderdaad best koud om hier buiten te gaan zitten chillen" lachte ze. Waarom had ze nou weer chillen moeten zeggen, absoluut niet charmant, en absoluut niet vrouwelijk..

Matthew schoot in de lach bij het woordje 'chillen', hij vond het grappig dat ze het woordje gebruikte, iets wat haar iets stoerders gaf dan dat hij haar tot nu toe voor aan gezien had. "Je hebt helemaal gelijk, ik houd niet van de herfst en die kou" zei hij terwijl hij op zij bleef kijken naar Dawn.

Beschaamd keek ze weg toen Matthew begon te lachen.. Ze wist niet of het uitlachen was, maar ze wist zelf ook wel dat het niet al te charmant klonk. Ze keek weer op naar Matthew. "Om te voetballen is het wel fijn" zei ze schouderophalend "Maar dan ben je natuurlijk in beweging" ze schonk Matthew een voorzichtige glilmlach. "Wat is jouw talent?" vroeg ze aarzelend.

Wauw, wat een sportieve dames bezat deze school, bedacht Mathew zich toen Dawn liet doorschemeren dat ze voetbalde. Ook iets waar hij niet echt in uitblonk, "Dat is waar." beaamde hij. Al leek het hem fijner om in het voorjaarszonnetje te staan, "Mijn talent..." herhaalde hij, alsof hij erover nadenken moest, "Ik zing." hij keek even de nacht in, "En jij? Wat heb jij voor talent, op voetballen na?"

Hij zong.. Niet wat ze verwacht had. "Je zingt? Wil je eens iets laten horen dan?" vroeg ze verlegen.. Of ze nog andere talenten had.. Sporten, dat was het enige wat ze kon. "Ik ben verder een beetje talentloos.. Het enige waar ik echt goed in ben is voetballen, en ik heb een goede conditie.." zei ze schouderophalend. Ze was gewoon een beetje heel erg saai. Niets bijzonders..

Matthew knikte, "Alleen dit lijkt me niet zo'n slimme plek." hij gebaarde naar boven waar ook enkele ramen openstonden van enkele leerlingen die het dus niet koud vonden. Het risico was veel te groot dat een van de leerlingen wakker werd en met een beetje pech hun zouden verklikken. "Nou dat noem ik niet talentloos." dat was waar, "Voetballen kan ik totaal niet, nouja niet goed in iedergeval."

"Inderdaad, wil je het me nog wel eens laten horen?" vroeg ze aarzelend. Een andere keer, en dat zou betekenen dat ze hem nog eens zou zien. En dat zou weer betekenen dat ze niet zo eenzaam meer was. "Voetballen is niet zo moeilijk hoor, gewoon achter een bal aan lopen" zei ze zachtjes lachend. Nu ze gezien had dat er ramen open stonden, moest ze wel zachtjes blijven. Ze had geen zin om betrapt te worden. En Matthew waarschijnlijk ook niet.

Matthew knikte, "Natuurlijk, geen probleem." Hij vond het totaal geen probleem om voor een mooi meisje te zingen. "Dan neem ik mijn gitaar wel mee." beloofde hij Dawn. "Misschien wel, maar het is wel handig om de bal te kunnen raken, niet waar?" hij lachtte om zijn eigen zelfspot.

"Speel je ook nog gitaar? Super veet" zei ze enthousiast. "Een bal raken is vrij simpel. i think" zei ze schouderophalend. Misschien niet voor iedereen, maar moeilijk was het toch niet. Je hoefde het niet te kunnen om te voetballen. Hoewel dat natuurlijk wel handig was. "Ik wil je wel een keer helpen? Als je wilt" bood ze aan. Ze wist niet of Matthew daar geïntresseerd in zou zijn, maar ze kon het altijd proberen..

Matthew grinnikte, "Als je zou willen, al moet je er niet teveel van verwachten. Ik zwem liever in het zwembad. Iets at ik wel een soort van kan." al zou hij het zwemteam niet halen. Hij ging met zijn hand even door zijn haar.
-
kort xd

"Zwemmen, leuk!" zei ze glimlachend. "Dat is voor mij echt al superlang geleden." Vroeger ging ze vaak zwemmen met haar vriendinnen. Of met haar vader. Dan deden ze wedstrijdjes, en liet haar vader haar altidj winnen. Wat was dat nog een heerlijk simpele tijd. "Ik verwacht niets, zelf kan ik niet zingen. Waarschijnlijk nog slechter dan dat jij kan voetballen" zei ze grinnekend.

Ian lag op zijn rug op het heerlijk koele metaal. Zijn als vuur gekleurde haar lag als een aureool om zijn hoofd. Hij besteede gene aandacht ana zijn omgeving. Hij was gewoon op een van zijn oogbollollies aan het sabbelen en luisterde naar zijn muziek. Alice Human Sacrifice was verslavend. Hij haalde zijn lollie uit zijn mond om mee te zingen.
"Alice was courageous in the forest all alone
Sword in hand she wandered through through the depths of Wonderland
Everything that crossed her path would always leave bright red
Many things that she cut down, that's what the people said
One day Alice found that she had gone in too far
In the forest she was trapped (Sinners never do prevail)
Lost within the endless routes, there's nowhere to go
That's the story of her life, never knowing it at all"

Zong hij zacht. Tuurlijk de versie die hij zong werd normaal gezongen door een vrouw, maar dat boeide hem niet. De tekst was lekker gruwelijk en daar ging het hem om. De japanse versie, het origineel, har hij ook ergens staan, maar die zong toch wat lastiger mee.

Spoiler:

Courtney duwde de deur die zoals gewoonlijk open stond voorzichtig open om er bijna geruisloos doorheen te glippen. Dat was toch het voordeel van dansen, je leerde hoe je bijna zwevend over het podium, maar ook over andere dingen, kon lopen. Ondanks haar best om stil te doen in de nachts, kraaktte de deur wat toen ze het dicht deed. Toen pas ging haar aandacht naar buiten, waar al een jongen bleek te zitten, en een of ander gruwelijk lied aan het zingen was.

En paar onnatuurlijk rode ogen keek Coutney aan. Hij haatte zijn echte oogkleur, al wakkerde zijn keus voor rod de ruzies tussen hem en zijn vader aleen nog maar aan. Een creepy glimlach dierder nu zijn gezicht. Hij hing zijn koptelefoon geWoon om zijn nek. Er was nu duidelijker te zien hoe hij eruit zag. De ene oorqschelp was diepzwart, met in bloed-achtige letters IAN erop. De ander was ook diep zwart, maar dan met een grote creepy checkte grin in het wit. "Hola signorita" zei hij met een grijns. Hij gaf haar een knipoog en stak zijn lollie weer in zijn mond, nonchalant haar wel showend dat de witte kop de vorm van een oogbol had.

FCourtney deinsde niet achteruit bij de aanblik van de jongen. nee hij zag er belachelijk uit. Iets wat ze ook wel duidelijk liet merken door haar reactie, "Haloween duurt nog wel even." merkte ze op, terwijl ze enkele treden omlaag liep. Onanks dat het nog bijna een maand duurde waren de voorbereidingen al vol in gang, de pompoen gezichten stonden bij de eerste huizen alweer klaar, net als de nepskeletten alweer te vinden waren in de bomen.

Ian lachte. "Inderdaad, maar voor mij is het elke dag Halloween, honey. " Hij glimlachte naar haar. Hij ging overeind liggen, het metaal lag bij nader inzien toch niet zo lekker, en haalde een hand door zijn haar om het wat te fatsoeneren. Hij lusiterde even naar zijn muziek en begon weer mee te zingen.
"Second Alice to appear was very tame and calm
To the world of Wonderland, he'd share his gift of song
All the ranges he could sing were beautiful and strange
He produced a crazy world, so odd and so deranged
No one knew that Alice was a product of the rose
Till one day he was shot down by a man from up above
From his chest a flower bloomed so lovely and red
Everybody loved him dying until he was dead"
Zong hij vrolijk. Zijn stem was gemaakt voor dit soort teksten. Liefdesliedjes etc. kwamen nooit zo goed bij hem uit de verf, maar alles wat lekker creepy, eng, vreemd, absurd of bloederig was kon hij wel zingen. Dat had waarschijnlijk wel te maken met inlevings-vermogen. Dit couplet was er een die hij echt neit goed vertaald vond, de slechtheid van de blauwe Alice kwam niet mooi uit, hij was te lief.

Courtney trok een wenkbrauw op en stapte langs de liggende creep heen om op het gras terecht te komen. Zelfs nu droeg ze een stel pumps, al waren deze wel ouder en afgetrapter dan de rest. Speciaal voor dit soort gelegenheden. Er 's avonds op uit gaan. "Dat je dat niet gaat vervelen." merkte ze droreg op, ze sprak zonder hem aan te kijken. Haar aandacht ging naar haar mobieltje in haar hand, waarvan het schermpje oplichte.

Ian lachte. "Dat doet het nooit. Halloween never tires is you're as mad as me." zei hij met een knipoog. Hij hield van knipogen. Zijn vingers speelden met het draad van zijn koptelefoon. "Waar gaat de dame heen, op dit uur van de nacht." Vroeg hij met een onkarakterestieke glimlach. Er was obviously een tweede opmerking.

Morigan lette niet op de knipogen, nee die rode ogen waren toch een beetje creepy om echt in te kijken. Hoewel ze overduidelijk werden veroorzaakt door een stel contactlenzen. Nee, ze had niet enorm veel eisen aan jongens, zolang ze maar knap waren. De rest boeide haar niet. Maar jongens met rode contactlenzen en haar in de kleuren van de regenboog waren niets voor haar. "Hmm, waarschijnlijk richting de stad." ze keek wat schuin naar de jongen terwijl ze met haar hand even door haar rode haar ging.

Ians grijns werd weer de creepy versie. "Wel, pas op voor duistere mannen met messen. Die bestaan weetje. Ze lokken meisjes zoals jij emt ze mee, hebben hun lol en steken ze neer." Zijn blik week neit van haar af tijdens die verontrustende mededeling.

"Schat, ik weet wat ik doe, maar dankje voor je bezorgdheid." ze sprak sarcastisch, maar hij kon dan ook niet weten dat ze de helft van haar jeugd in de gevaarlijkste buurten van New York doorgebracht. Niet dat ze nu zo'n geweldige vechtersbaas was, totaal niet, maar ze had standaard haar busje pepperspray bij zich. Ze was niet onder de indruk van zijn verhaal. Ze zag hem vooral als een gestoord joch, dat teveel in zijn computergamewereldje leefde.