De brandtrappen

Abbey liep de brandtrap op, en ging vervolgens op de hoogste trede zitten. Ze zuchtte, en zette haar hand onder haar kin. Ze had weer eens flink geblunderd. Waarom kon ze niet normaal zijn? Waarom moest ze altijd over haar tas vallen, of zelfs over haar eigen voeten? Haar grootouders wisten inmiddels wel dat ze haar hele weg vrij moesten maken, omdat het leek alsof Abbey viel over alles dat ook maar een beetje in haar loopbaan was. Tassen. Veters. Voeten. Zelfs knalde ze regelmatig tegen mensen op. Wás ze maar normaal. Als ze om zich heen keek, zag ze zo duizend mensen die normaal konden zijn. Maar beter keek ze maar gewoon voor zich uit, voor ze op de een of andere manier van de trap af zou duvelen.

Juliëtte opende de deur met een ruk. De frisse lucht die haar tegemoet kwam was welkom. Zeer welkom. Ze was zo moe van alle nachtmerries geweest dat ze terwijl ze aan het leren was gewoon in slaap was gevallen. Vervolgens had ze over Javier gedroomd, een dode Javier wel te verstaan. Ze had zich benauwd en beklemd gevoeld. Gevangen in een te kleine ruimte. Ze lette niet eens op of er nog iemand was ze zakte gewoon door haar knieën heen en ademde de frisse lucht in.

Abbey merkte iemand anders op, waarschijnlijk een paar treden boven haar. Geweldig, nog iemand om over te struikelen, of in ieder geval nog een tas om over te struikelen. Het zou Abbey niet verbazen als ze zelfs kon struikelen als ze niet bewoog. Aangezien ze ook dingen kon kwijtraken waar ze niet eens aan mocht zitten, leek alles wel mogelijk. Gelukkig was haar bruine All-Star tas geen hindernis voor haar. Op de een of andere manier lukte het haar niet te struikelen over de tas die ze over haar schouder had.

Juliëtte bleef ineen gedoken boven aan de trap zitten. Vanuit het niets ontsnapte er een snik uit haar mond. Ze wilde Javier terug, ze wilde zijn warme armen om zich heen voelen. Ze wilde zich voor een keer weer veilig voelen. Alleen hoe moest ze dat doen? Ze kon niet naar hem terug, of ze moest nu ook dood gaan. Maar ze was kerngezond, dus daarop was de kans heel klein.

Abbey draaide zich om, en zag daar een meisje zitten. Ze huilde, leek wel. Even keek ze haar onderzoekend aan, maar ze bedacht zich dat dat waarschijnlijk heel erg onbeleefd zou zijn. "Sorry." zei ze, verontschuldigend voor dat ze keek.

Juliëtte had niet eens doorgehad dat er iemand zat en schrok zich dan ook helemaal kapot toen er ineens iemand sprak. De schrik was van haar gezicht te lezen toen ze omhoog schoot. 'Ow...' zei ze zachtjes toen ze een meisje zag zitten, eigenlijk had ze geen behoefte aan gezelschap. Zeker niet.

Het meisje leek te schrikken. Abbeys wangen werden rood. En natuurlijk schopte ze op dat moment op de een of andere manier tegen haar tas, zodat die naar beneden donderde. Abbey zuchtte, en liep de tas achterna. Ze kon beter maar niet rennen, dan zou ze vast weer vallen.

Ian lag op zijnrug op de ijzige treden van de trap. Hij was het allemaal helemaal zat, vandaag had hij bijna een woede aanval gehad in de klas, en zingen lukte ook al helemaal niet meer. Hij had er ook nog commetaar op gekregen.

Jacky opende de deur en voelde de toch wat koude wind langs haar armen. Gelijk had ze spijt dat ze geen vest had aangedaan. Daar stond ze dan in een zwarte jurk die tot de grond kwam. Ze voelde zich fijn in de jurk en vandaag had ze helemaal geen zin gehad in kleur. Ze had een zwart hoedje op en je kon duidelijk zien dat ze nog niet naar bed was gegaan. Met snelle passen liep ze de trap af en je hoorde haar hakken op de trap klikken. Het boeide haar niet dat ze lawaai maakte. Het boeide haar vandaag sowieso helemaal niet. Tot ze bijna op iemand ging staan en wel een hele brede stap moest maken en een trede moest overslaan wilde ze niet alsnog op hem gaan staan. Ze had zich aan de leuning vast gepakt en keek nu toch best boos naar diegene die had gezorgd dat ze bijna was gevallen.' Ohh Ian, gek, ik stond bijna op je, en geloof me deze hakken wil je niet in je kruis of maag.' Ze glimlachtte maar haar ogen lachtte niet mee.' Schuif eens op dan kom ik erbij zitten.'

Noes ik had gereageert waar is die reactie gebleven.


Ian schoof op, met zijn tug yegen de leuning. Hij keek haar.vlij aan. "Hooi Jacky, hoe gaat het met je? Ik hoop goed, want ik mag je echt. Trouwens, heb je een reden voor al die donkere.kleding? Ik hoop het niet, want zwart is niet een erg vrolijke kleur. Je haar zit leuk vandaag. Heb je een leuke dag? Mijne is een beetje saai maar te doen." Ratelde hij vrolijk.

Jacky oogrolde voor zijn woorden stroom.' Hoe kom jij nou weer zo vrolijk?' Vroeg ze met een toch iets snauwerige toon. Juist nu zij zich echt klote voelde(sorry voor taal) moest die jongen weer vrolijk zijn hoor.' Thanks voor je compliment, ja kleding heeft te maken met mijn bui. Met mij valt het heel erg tegen maar ik heb geen zin om erover te praten. Mijn dag is vanaf dat ik opstond al verpest en ik kan nu echt wel wat vrolijkheid gebruiken. Dus sorry voor mijn gesnauw.' Ze keek in de verte en nam plaats naast Ian. Ze strekte haar benen even en hoorde dat haar knieën weer eens kraakte. Ze wist niet heel erg hoe het kwam maar ze had het altijd als ze haar benen strekte. Daarna ging ze weer normaal zitten en keek even naar Ian.' Of is dat vrolijke een act van je?' Voegde ze aan haar woorden toe.

Ian haalde zijn schoiders op. "Ik bengewoon vrolijk. Without a cause and too sudden to be real. Though it feels nice." Hij glimlachtte naar haar. Het was een echte glimlach, een gelukkige dat is.

JAcky keek hem even kort aan,' Ik kwam Lauren tegen. Ze heeft verteld hoe het tussen jullie ging in het muzieklokaal. Waarom deed je dat? Ben je tot nog zo iets in staat? Ik weet dat ik nu je humeur verpest en dat spijt me.' Ze gaf hem een kus op zijn wang en keek naar haar handen.' Ik wil het gewoon weten, ik wil je helpen, maar weet echt niet goed hoe.'

Ian schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet Jacky, soms voel ik me heerlijk leeg, en dan vallen mijn emoties opeens uit. Alsof iemand de heletijd aan de volumeknop zit."Hij haalde diep adem. Of ik ben emotieloos of ik stroom over. Heb je wel eens het gevoel gehad dat je gek werd? DAt je jezelf neit meer in de hand hebt?" Hij liet zijn adem ontsappen en keek expres de andere kant op, hij wilde haar alles vertellen. "Jacky ik had je toch wat verteld over vroeger. Over de scheiding van mijn ouders en al die shit. Toen ze erachter waren dat ik mezelf aan eht uithongeren was werd ik naar een terapeut gestuurd. Ik heb haar al jaren neit meer gesproken, maar ik denk dat het geen slecht idee is als ik haar weer opzoek. Ik wil weten wat er aan de hand is. Ik word er gek van."

Jacky was blij dat hij het haar vertelde en knikte begrijpelijk. Daarna kroop ze naar Ian toe en sloeg haar armen om hem heen.' Hmmm ik denk inderdaad dat het een goed idee is. En al die woede en die andere emoties? Ik wil of ik eis eigenlijk dat je die op mij af gaat reageren. Dat doe ik omdat jij zo niemand anders kan kwetsen en ik ben wel gewend aan dat soort dingen. Ik doe dit omdat ik er voor je wil zijn en ik geen andere manier kan vinden hoe ik je wel kan helpen.' Ze streek door zijn haren en dit keer was het haar beurt om hem neit aan te kijken maar naar haar handen te kijken.

Ian beet op zijn lip. "Het is niet echt afreageren, meer dat al mijn,emoties onmiddelij tot uiting worden gebracht." Hij glimlachtte eaarderend toen hij haar handen door zijn haar voelde.

Jacky beet op haar lip net als Ian.' Dus ik moet eigenlijk 24/7 bij je zijn? Dat word moeilijk.' Even keek ze Ian aan, ze had hem nog steeds vast en haar vingers gleden soms nog steeds door zijn haren. Uiteindelijk gingen ze nog een keer door zijn haren maar eindigde op zijn wang en streelde daarzo.' Ian ik wil echt dat je het probeert bij mij te doen, ik wil niet dat iemand anders straks de pineut is en ik denk ook niet dat jij het wilt.'

Ian draaide zich om en glimlachtte naar haar. "Hmm hoe moet ik me dan afreageren?" Vroeg hij aan haar. Hij dacht niet dat het hem erg veel zou helpen maar toch.

Jacky haalde haar schouders op,' Maakt niet uit, schreeuw naar me, gooi dingen naar me. Euhmm eigenlijk alles wat je bij andere wilt doen maar waarvan je weet dat je het eigenlijk niet zou moeten doen.' Zachtjes beet ze in haar lip. Eigenlijk wist ze zelf ook niet helemaal hoe ze het bedoelde. Ze liet hem los en leunde naar achtere.

Ian glimlachtte. "Alles he?" De blik in zijn ogen was veranderd. Zijn handen sloten zich om haar middel en trok haar naar zich toe. "Ik kan wel wat bedenken." Zei hij husky. Hij drukte zijn lippen tegen de hare. Het was geen lieve kus maar een een beetje dwingende kus.

Jacky had dit niet verwacht maar liet het over zich heen komen. Ze liet haar handen in zijn hals gaan en zoende hem terug. Haar ogen waren gesloten en ze ging wat dichter bij hem zitten. Deze Ian kende ze niet, en eigenlijk mocht ze deze Ian niet. Maar ze wilde dat hij zou veranderen en dat hij andere mensen dit niet aan zou doen. Dus liet ze het allemaal langs haar gaan. ZE deelde toch al zo vaak met mensen het bed. Eén iemand meer maakt helemaal niets uit vond ze.

Ian trok haar dichter naar zich toe en bleef haar kussen. Zijn handen streken over haar huid en een bewoog onder haar shirt. Hij wist ergens diep van binnen dat dit een slecht idee was, maar zolang jacky niet protestreerde was het okee, tog?

Jacky liet hem zijn gang gaan en liet haar handen strelen in zijn hals. Uiteindelijk verbrak ze de kus. Niet om te protsteren maar om hem in zijn hals te kussen en er soms kort in te bijten. Af en toe zette ze een zuigzoen en daarna drukte ze weer haar lippen op die van hem. Ze voelde zijn handen wel maar probeerde te denken dat ze dit voor een goed doel deed. En seks was toch ook weer niet zo heel verkeerd of wel? Ze had het met zo ontzettend veel jongens gehad, één erbij kon er toch wel bij? En sowieso ze had het al een keer met Ian gedaan.

Een goedkeurend geluidje ontsnapte aan Ians lippen toen ze hem in zijn nek kuste. Dit voelde goed den fout tegelijk, maar hij focuste op het goede. Dat foute onderbuikgevoel dat hem vertelde 'Hier ga je later spijt van krijgen.' negeerde hij volkomen. Dit was te leuk.

Jacky zoende hem door en liet haar vingers nu onder zijn shirt glijden en streelde de zijkant van zijn lichaam. Haar koude handen op zijn toch wel warme lichaam voelde raar maar gek genoeg fijn aan. Ze had al lang niet meer met iemand gewoon echt goed gezoend. Of nou ja ze had het wel maar die jongen had haar in de steek gelaten dus dit was voor zichzelf eigenlijk ook wel even zakelijk.