Appartement Lauren (Flavio & Adam).

Dit is het appartement van Lauren, of nou ja, gekocht door Lauren want Flavio en Adam wonen er ook. Het zit een straat van de school verwijderd, en bevind zich boven een muziekwinkel. Daarom was het ook best goedkoop. Soms hoor je opeens een jongetje dat voor het eerst zijn drumstel uitprobeert, of de eigenaar die even speelt op zijn gitaar, maar dit is niet heel er, en kan ook best gezellig zijn.
De muren van het appartement zijn niet geverfd op behangen, alleen maar in de keuken. Voor de rest zijn er overal bakstenen muren. Het interieur is veel ingericht met wit- en bruintinten.

Aantal kamers: 3 slaapkamers, 1 huiskamer, 1 keuken, 2 badkamer(tje)s, 1 gangkast, 1 aparte wc, 1 kamer waar instrumenten/tekenspullen staan.

Lauren liet zich languit op haar rug op het bed vallen en staarde naar het plafond van háár huis. Ze kon het nog steeds niet geloven, al woonde ze hier nu al een week, het was echt te mooi om waar te zijn. Straks zouden Flavio en Adam hun spullen komen brengen, maar eerst ging ze nog even lezen. Ze pakte het boek en liet zich ver in de kussens wegzakken, zodat ze lekker lag.

Met donkere wallen onder zijn ogen en een huilende Zita in zijn armen belde Adam aan, nog steeds tevergeefs proberend zijn dochter te troosten. 'Weet je zeker dat je niet meer kan doen dan ik?' vroeg hij aan Flavio, doelend op manieren om ZIta stil te krijgen, niets werkte en ze hadden beiden een gigantisch slaaptekort door Zita, en dat was vrij goed te merken.

Flavio schudde zijn hoofd. "In de auto kreeg ik haar ook niet stil, dus het zou raar zijn als ik het nu wel zou kunnen." Zei hij vermoeid. Hij zette de babytas die hij vastgehouden had op de grond. Hij streek vwrmoeid over Zitas wangetje en stak devspeen die ze uiiygespuugd had weer in haar mond. Ze stopte een voltallige 10 seconden met huilen voor zevhem weer uitspuugde.

Lauren hoorde het gehuil van een baby, en een paar seconden later de deurbel. dus ze gooide het tijdschrift op het bed en liep naar de deur. Ze hoopte dat Adam en Flaav niet te veel zouden schrikken van haar nieuwe haren, en zette haar heel erg vroeger-Lauren-engel-achtige glimlach op, waardoor ze haar zeker weten zouden herkennen. Ze deed de deur open. 'Hé, jongens, en hoi lieve kleien meid' zei ze terwijl ze vertederd naar het schattige gezichtje van Zita keek en met haar vinger over diens wang streek waardoor ze een paar seconden stil bleef. Het kon ook schrik zijn door het felle rode haar.

Adam grijnsde een beetje, 'Hee Lauren, staat je goed.'zei hij zo enthousiast als hij zich kon veroorloven. 'Het is maar wat je lief noemt...'zei hij me een zucht en een halve glimlach naar Zita. 'Misschien verricht jij wonderen en krijg je haar ooit stil, daar lijk je aanleg voor te hebben...' zei hij tegen Lauren voor hij naar de vele koffers om hen heen keek, die waren er ook nog. En ja, hij moest per se al die kleding gekocht en bewaard hebben en allemaal mee willen nemen, ookal was het te klein of eigenlijk uit de mode, je weet maar nooit wanneer het hip is.

Flavio zuchtte. "Ze vioelt zich de laatste tijd nogal rot, en dus slaapt ze amper en wij ook niet." Hij zuchtte en begon alle spullen naar binnen te brengen. "Misschien helpt getvals ze wat te eten krijgd? Opperde terwijl hij alle koffers in de woonkamer begon te stallen.

Lauren glimlachte. 'Wat dachten jullie van dit? Jullie gaan lekker slapen, en dan ga ik Zita iets te eten geven en ook in bed leggen, ik zing wel wat voor haar anders' zei ze, en ze pakte Zita uit Adams armen. Het kleine meisje keek verwonderd naar haar op en pakte een pluk van het felle rode haar, waarna ze er zachtjes aan trok, en Lauren glimlachte.

Adam keek Lauren opgelucht aan en greep de koffers die nog naar binnen moesten, 'Echt? WIl je dat doen? Ik hou van je.' zei hij en hij zette de koffers bij die die Flavio al naar binnen had gebracht. 'Waarom is ze bij jou wel stil? Is ze ons nu al beu?' zei hij half grappend. 'Weet je het zeker?' vroeg hij nog een keer.

Flaaf keek haar ook vragend aan. "Weet je het zeker?" Vroeg hij ook. Zita was een schatje, maar ze was erg goed in huilen als ze eenmaal bezig was. Hij gebsarde naar de babytas. "Daar zit alles wat nodig kan zijn, en Lady Rainicorn, haar lievelings knuffel." De tas zelf was een blauwe lucht met een regenboog erop, een presentje van Flavios zus. Hannah had er ook een doos met 'Voor als de kleine aan het pitten is' erop erbij gedaan, met een vergelijkbare inhoud met het 'ah je hebt eindelijk een vriendje' pakket. Hannah bleef hannah.

Lauren knikte. 'natuurlijk, volgens mij vind ze mijn haar echt heel leuk' zei ze met een glimlach en ze liep naar een deur aan het einde van de gang. 'Hier is jullie slaapkamer met badkamer, en de keuken is hier rechts' wees ze 'Jullie kunnen je gang gaan, en als jullie weer wakker zijn kunnen we nog wel even praten en zo'.

Adam kuste Lauren op haar voorhoofd, 'Je bent een schat.' zei hij en hij nam weer wat koffers mee naar de slaapkamer die Lauren had aangewezen, hij was mooi en stijlvol, wat hij wel kon verwachten van Lauren.'Hmmmf, ik ben te moe om m'n pyjama aan te trekken...' zei hij half tegen zichzelf half tegen Flavio. De oplossing was simpel: hij deed alleen zijn schoenen en spijkerbroek uit voor hij in het bed kroop waar hij zo naar verlangde.

Flavio volgde het goede voorbeeld van zijngeliefde en sleepte een paar koffers mee. Hij had nog minder energie dan Adam en liet zich gewoon face first op het matras vallen, meteen vertrokken naar dromenland.

Lauren glimlachte naar de jongens die echt doodmoe waren. Toen keek ze naar Zita 'We gaan jou is wat te eten geven' zei ze met een glimlachje en ze liep met Zita in haar armen naar de keuken. Ze had nog niet heel veel eten ingeslagen, en de voorraad die ze had bestond het meest uit chips en een paar broodjes. Gelukkig had ze nog een schaal fruit staan, gekregen van haar tante die was komen helpen het appartement in te richten. Ze sneed een banaan in stukjes en gaf het aan Zita die het snel opat, en duidelijk honger had gehad.
Toen bracht ze Zita naar het speciaal voor haar ingerichte slaapkamertje waar ze haar snel onder de wol stopte en nog even bleef kijken, en daarna besloot om haar gitaar te pakken en een liedje te spelen want het was duidelijk dat Zita totaal geen zin had om te slapen. Zachtjes speelde ze, en ze zong er ook bij;
'This is my winter song to you.
The storm is coming soon,
it rolls in from the sea

My voice; a beacon in the night.
My words will be your light,
to carry you to me.'

Ryan belde aan met een gigantische glimlach aan, Laurens appartement was al een tijdje the place to be voor hem. Niet alleen was hij bij Lauren, hij was ook alleen met Lauren, en leukere momenten bestonden niet.

Toen Lauren de bel hoorde zette ze de gitaar weg, wierp nog een blik op de slapende baby en sloot toen zachtjes de deur waarna ze naar de voordeur liep. Op een kiertje opende ze de deur en toen ze zag dat het Ryan was deed ze hem helemaal open, met een stralende glimlach natuurlijk, en ze hoopte met heel haar hart dat hij haar nieuwe haarkleur leuk vond. 'Hoi' zei ze zachtjes.

Ryan schrok even van Laurens rode haar, 'Wow, fel...' zei hij met een grijns, 'Staat je wel goed hoor, babe... aar... Wow.'Hij kuste haar kort voor hij naar binnen liep, beleefd was hij niet... Niet echt. 'Dus... Komt het uit?' vroeg hij toch maar.

Lauren was blij met zijn reactie, en snapte dat hij het fel vond. Ze deed de deur dicht en glimlachte naar hem. 'Ja, het komt op zich wel uit hoor' zei ze met een glimlach en ze liep naar hem toe. Voorzichtig gaf ze hem een kusje en ze streek even met haar vinger over zijn gezicht. 'Wat wil je doen? Film kijken, even de stad in, of had je zelf nog een idee?' vroeg ze terwijl ze hem nog een knuffel gaf.

Ryan haalde zijn schouders op, 'Een film klinkt goed, ben de hele dag al bezig dus lui zijn lijkt me een goed idee.' zei hij, hij had de hele dag bij zn vader in de garage gewerkt dus aan weggaan had hij niet echt behoefte. 'Tenzij jij natuurlijk graag de stad in wilt.' zei hij er nog achteraan, als lauren zich daarop verheugde ging hij wel mee.

Lauren knikte. 'Oké is goed, en nee ik hoef de stad niet in' zei ze en ze trok hem mee naar de woonkamer. Natuurlijk was het niet mega groot, aangezien het een gewoon appartement was maar het was voor Lauren ruim genoeg geweest om er een grote bank in te zetten, die in het midden nog een hoek van negentig graden maakte. 'Welke film wil je zien?' vroeg ze, al wist ze nu al dat ze niet echt op de film zou gaan letten, maar meer op zijn gezicht.

Ryan grijnsde en volgde haar, 'Wat in de dvdspeler zit.' zei hij en hij ging op de bank zitten, welke film het ook was, hij zou er toch niet naar kijken. 'Of we zetten er geen aan en jij komt gewoon lekker hier zitten zodat ik je kan knuffelen.'

Lauren glimlachte. 'Kun je mijn gedachten lezen of zo' vroeg ze en ze liep naar de bank toe waarna ze comfortabel schuin op zijn schoot ging zitten. Nog steeds voelde ze schokjes als ze hem aanraakte, en verwonderd keek ze hem aan, 'Hoe kun je zo vreselijk perfect zijn?' vroeg ze terwijl ze met haar hand langs zijn kaak en borst streek.

Ryan grinnikte, 'Natuurlijk kan ik dat, ik ben niet voor niets Ryan Jon.' zei hij met een grijns en hij asloeg zijn armen om haar heen. 'Ik ben lang niet zo perfect als jij, babe.' zei hij en hij eet zacht in haar oor.
Zo zat hij nog een tijdje, Lauren steeds kleine kusjes gevend. Hij kon zo wel voor altijd zitten, helaas werden ze verstoord door Adam, die gelukkig wel de moeite had gedaan om zijn broek weer aan te trekken. 'Hee Lauren, je hebt Zita goed st-' begon hij maa hij stopte abrubt toen hij Ryan zag, 'Wacht... Wie ben jij?' vroeg hij verward en Ryan keek zelf ook verward naar Adam, 'Kan ik beter aan jou vragen.'

Flavio kwam slaperig achter Adam aan schuifelen. Zijn krullen waren door het slapen ontploft. En met ontploft word "O MY GLOB ITS A LUMPING MONSTER' bedoeld, teminste dat is de massa krullen in Flavios ogen. Hij ging op zijn tenen staan en legde zijn hoofd op Adams schouder, met zijn armen om de middel van zijn verloofde. " 'Sup Adam." Mompelde hij half slapend, die hele Ryan niet opmerkend.

Adam kon het niet opbrengen om te glimlachen, 'Hee, Flaaf... Niet veel, er is alleen een complete vreemde in ons huis.' zei hij en hij legde een hand op Flavio's krullen.
'Ík een vreemd in júllie huis!? Jullie zijn de vreemden in het huis van míjn vriendin.' zei Ryan verward n met extra nadruk oo de woorden "ik" "jullie" en "mijn".