Appartement Lauren (Flavio & Adam).

Lauren glimlachte, wat een vreemde situatie was dit. 'Schat, dit zijn Adam en Flavio, volgens mij heb ik het wel eens over ze gehad.' zei ze tegen Ryan en ze gaf hem een klein ksje op zijn mond om hem iets tevredener te stellen, hopend dat hij niet boos zou worden. 'Ze zijn hier ingetrokken samen met hun dochtertje' vertelde ze.

Flavio gaapte. "Dit is allemaal heel gezelig, maar Lauren, waar is Zita?" Vroeg Flavio nogal doods omdat hij net wakker was. Zijn armen had hij nog steeds om Adam geslagen. Hij was dol op die jongen. Hij had er absoluut geen spijt van dat hij nu Adams ring om zijn vinger droeg.

Ryan trok zijn wenkbrauwen op, 'Oh... Die gasten... Wacht, zijn jullie niet iets te jong om een dochter te hebben..?' vroeg hij niet bepaald voorzichtig. Hij wist niet waarom, maar hij mocht die jongens niet, vooral die lange.
Adam zucht 'Je bent wel brutaal voor iemand die hier te gast is, we waren nou niet bepaald voorbereid op het feit dat ik zwanger zou kunnen worden.' zei hij meten nogal arrogante ondertoon en hij sloef zelf ook zijn armen om Flavio heen terwijl hij deze kort kuste, zijn irritatie kwijt geraakt.
Ryan wist niet wat hem overkwam en hij staarde als een hulpeloze puppy naar Lauren. Zijn blik vertelde duidelijk dat hij zich afvroeg waarom ze bevriend was met dat soort mensen.

Laurens glimlach verdween en ze keek Adam aan. 'Niet zo kattig oké, Ryan weet dat toch ook niet. Zita is trouwens in haar slaapkamer, en die is naast die van jullie' zei ze, niet op gemene toon maar het was ook zeker niet haar lieve stemmetje. 'Ryan, ik leg het je nog wel een keertje allemaal uit, maar Adam en Flavio zijn mijn vrienden oké, je moet ze accepteren.'

Adam tok een wenkbrauw op naar Lauren, 'Neem het maar voor 'm op, het is nou niet dat hij zo aardig doet.' zei hij kattig en hij trok Flavio nog wat dichter tegen zich aan om et effect compleet te maken.
Ryan staarde naar Adam alsof hij een gigantische erg poep was, 'Jou ga ik sowieso niet accepteren, die kleine geef ik nog een kans maar god wat ben jij een bitch.'

Om een gigantische ruzie te voorkomen begon hij adam maar naar Zita's kamer ye slepen. "Ik ben niet klein." Mompelde hij beledidgd, zo zacht dat aleen Adam het kon horen. "Debrest van de wereld is gewoon te lang." Mompelde hij erachteraan. Hih deed zitas deur open en trok Adam mee naar binnen. Naar het bundeltje zonnestralen dat hem zekerweten weer op zou vrolijken.

Lauren keek Ryan aan. 'Moest dat nou?' vroeg ze, en ze trok een wenkbrauw op. Dit zou dus echt nooit gaan werken, haar beste vrienden en vriendje hadden nu al ruzie, en hoe lang kenden ze elkaar nou? Twee minuten, hoogstens. 'Ik hou van je, maar je had wel een beetje begrip op kunnen brengen'.

Adam sputterde tegen maar liep uiteindelijk toch mee, 'Weet ik toch, en het spijt me dat ik niet wat kleiner ben.' zei hij errasend liefkozend voor hoe bitchy hij eerst was geweest.
Ryan keek Lauren verbijsterd aan, 'Maar...maar hij.. Maar hij...' sputterde hij, gebaren maakend naar waar Adam net nog had gestaan. 'Hij is echt een bitch. Sorry.' besloot hij.

Flavio glimlachtte. "Ik vergeef je vooe je lengte." Zei hij plagerig. Hij ging op zijn tenen staat en kustte Adam teder. "n wil ik voorstellen dat je ons engeltje elwakker maakt teraijl ik een flesje voor haar ga maken." Zei hij met een lieve glimlach.

Lauren glimlachte. 'Ja, maar hij is wel een lieve bitch, en alsjeblieft. Hij is net door zo'n moeilijke periode van zijn leven gegaan' zei ze smekend en ze hield haar gezicht dichtbij dat van hem, maar kuste hem niet. Haar handen legde ze in zijn nek en ze speelde een beetje met de plukjes van zijn haar.

Adam glimlachte naar Flavio en hij sloeg plagerig op diens kont toen deze de kamer verliet. Hij was er nog niet echt achter hoe hij Zita he beste wakker kon maken, maar ze bleef altijd het langste stil als hij haar oppakte. Dus dat deed hij voorzichtig, slaperige blauwe oogjes keken hem aan vanaf zijn arm en er verscheen een gigantische glimlach op zijn gezicht, hij was zo blij dat ze gezond was.

Ryan knikte enbkuste Lauren kort, 'Ik geef hem nog wel een kans, als hij echter weer bitchy doet doe ik bitchy terug, ik vind het niet leuk als mensen bitchy zijn en ik niets terug kan zeggen...' zei hij met een hale glimlach, 'Is dat niet erg?'

Flavio liep de woonkamer in met een hand voor zijn ogen. "Lauren en Laurens-vriend-waarvan-ik-de-naam-niet-ken kan ik veilig kijken, of ben ik de rest van mijn leven getraumatiseerd als ik nu kijk?" Vroeg hij plagerig. Hij glimalchtte.

Ryan keek op naar het kleine blonde jochie, 'Ryan, en dat ligt eraan, waar krijg jij traumas van?' vroeg hij eerst wat pestend maar toen grinnikte hij, 'Nee, je kan veilig kijken... Als we traumatiserende handelingen uit gan voeren verplaatsen we wel naar een kamer met een slot, traumas zijn niet leuk namelijk.' zei hij met een knipoog, hij mocht deze jongen wel, in tegenstelling tot zijn bitch van een vriendje.

Flavio lachtte. Hij mocht Ryan wel. Hij ging onbewust met een hand door zijn haar om de krullen wat te fatsoeneren. "Ik ben Flavio." Zei hij met een knipoog. "Maar ik raak niet zo snel getraumatiseerd, toch is dit veiliger dan zomaar een kamer inlopen.." Zei hij plagerig voor hij naar de keuken vertrok om een flesje klaar te maken.

Ryan grinnikte, 'Daar heb je elemaal gelijk in, en ik denk dat ik dat in dit huis nog vaak ga gebruiken, ik loop ook liever geen traumas op.' zei hij met een grijns en hij drukte Lauren wat dichter tegen zich aan.

Lauren glimlachte en keek op naar Ryan, die het goed met Flavio kon vinden. En daar was ze blij mee. 'Zie je wel, en nu Adam nog. Hij kan heel lief zijn, maar je moet hem even leren kennen' zei ze met een glimlachje en ze gaf hem een kusje op zijn kaak.

Ryan glimlachte zwakjes, 'Als jij denkt dat het d moeite waard is om hm te leren kennen, dan doe ik dat... Maar dat zegt niet dat ik hem meteen aardig vind...' zei hij net hard genoeg voor Flavio om ook te horen, wat niet erg tactvol van hem was.

Flavio luisterde hoofdschuddend naar Ryans woorden terwijl hij het flesje klaarmaakte. Adam was echt super lief, waarom zagen zoveel mensen dat toch niet. Hij testte de hitte van het flesje tegen zijn pols en koelde het nog even onder de koude kraan voor hij zich naar Adam haastte. Het flesje gaf.hij aan de jongen in kwestie.

Lauren glimachte. 'Dat hoeft ook niet hoor, zolang jullie maar geen ruzie gaan maken. Hij is mijn beste vriend, die laat ik niet meer stikken...' zei ze, en ze slikte terwijl ze terugdacht aan als die keren dat ze dat wél gedaan had '... En aangezien ik hoop dat jij ook mijn hele leven bij mij zal blijven, wil ik dat jullie wel met elkaar op kunnen schieten' zei ze zachtjes, en ze had niet eens doorgehad dat Flavio odertussen voorbij was komen lopen.

Adam pakte het flesje met een brede glimlach vab Flavio aan en begon zita, die duidelijk honger had, te voeren. 'Aan de ene kant ben ik blij vooe Lauren... En aan de andere kant wil ik dat die gast opflikkert....' mompelde hij tegen Flavio, hij wilde het niet te had zeggen want deze muren waren niet de dikste.

Ryan knikte, 'Begrijp ik, babe... Ik zal mij. Uiterste best doen hem niet inde haren te vliegen, hoe graag ik dat ook wil... Voor jou doe ik alles.' zei hij en hij kuste haar kort maar teder.

Flavio lachtte zachtjes. "Ik vind dat hij er wel doorheen kan. Ik ken hem nog niet goed genoeg om ECHT een mening over hem te vormen." Zei hij met een lieve glimlach. Hij was inmiddels al begonnen met het uitpakken van Zitas spulletjes. Haar kleertjes werden opgeborgen in eht simpele kastje dat al eerder hierheen was verhuisd, haar knuffels werden in haar bed, of om een plank aan de muur gehangen. Zo kwam alles op zijn plek tot al háár spullen tenminste al uitgepakt waren. Zijn eigen kleren zouden waarschijnlijk nog een flinke poos in hun tas bivakkeren tot ze allemaal weer een keer waren gedragen en via de wasmachine in zijn kast terecht kwamen.

Lauren glimlachte en ging op haar tenen staan zodat ze beter bij zijn mond kon. 'Je bent de liefste.' zei ze zachtjes waarna ze haarm ond op die van hem drukte om hem hartstochtelijk te zoenen. 'ik hou van je' fluisterde ze nog tussendoor.

Adam keek met een glimlach hoe Flavio alles uitpakte en toen hij klaar was overhandigde hij hem Zita. 'Ik ga mijn eigen kleren ook maar opbergen voor ze verpest worden door het te lang in een tas of koffer zitten...' zei hij met een knipoog en hij liep naar hun slaapkamer, zijn gezicht van de woonkamer afgedraaid. Eenmaal daar aangekomen keerde hij zich tot de grootste groep koffers en hij begon alles netjes in de hoge kast te leggen en hangen, op kleur natuurlijk. 'Flaaf?' zei hij terwijl hij terugliep naar de jongen, 'De kast zit vol...'

Ryan grinnikte, zo goed vond hij zicbzeld niet, maar een zoen zo geweldig als deze liet hij zich niet ontglippen. Hij kuste Lauren net zo pasievol terug met zoals gewoonlijk zijn handen op haar heupen. 'Ik ook van jou...' fluisterde hij terug.

Flavio keek met een glimlach op van het lieve gezichtje in zijn armen en keek Adam aan. "Zit alles erin?" Vroeg hij terwijl hij Zita optilde en met haar naar haar bedje liep. Hij legde haar er weer in en overhandigde haar een van haar knuffeltjes voor hij zich weer tot Adam richtte.

Adam schudde zijn hoofd, 'Nog niet eens al mijn kleding... Laat staan die van jou...' zei hij op zijn lip bijtend. 'Ik kan misschien wat hoger stapslen.... Maar dan is mijn kleurenschema naar de knoppen...' stelde hij voorzichtig voor.