Appartement Lauren (Flavio & Adam).

Flavio zette zijn vrije hand in zijn zij en kwek kwaad naar Afam. "Dus ik doe niets? Ik sta vaker op voor haar dan jij en kom veel slaap te kort, ik ben veel aan het schilderen en verkoop.mijn werkeb verder heb ik ook nog schol EN een baantje ernaast om nog wat extras te verdienen en meneer denk t dat hij zwaardere dagen heeft dan ik? Laat me niwt lachen."

Adam zuchtt, 'Ik zeg nietdat jij niets doet,, ik zegdat ik veel doe.' zei hij kwaad en hij liep naar Flavio toe, 'Ik maak het hier schoon, ik probeer uit alle macht mensen te vinden die mijn foto's willen gebruike, ik heb ook school, je bent niet de enige, wat een verassing. Daarnaast probeer ik een bijbaantje te vinden, wat me niet lukt, maar het zoeken kost me ook veel energie.'

Flavio keek Adam kwaad aan. "Dus wat? Ben ik niet moedan. Wat geeft jou het recht mij als een facking sloofje te behandelen? Hm?" Hij keek Adam kwaad aan. Van al het geschreeuw van eide. Was Zita in zijn armen zachtjes begonnen met huilen. Flavio deed een halfhartige poging haar stil te krijgen, die obviously niet werkte.

Adam zuchtte, hij wist dat Flavio gelijk had, maar toegeven wilde hij niet, hij was niet verstandig. 'Misschien omsat ik vergeten ben waarom je anders bij me in bed slaapt, hoe lang is het geleden dat we voor het laats ook maar een beetje intiem zijn geweest? Maanden!? Ik heb het gevoel dat je niet meer van me houdt.'

Flavio kneep zijn ogen samen en sloeg zijn armen over elkaar. "Oh, nu ben ik dus schoonmaakster, babysitter EN je speeltje?" Zei hij snibbig. "Nou sorry hoor, meester, dat ik je neit goed genoeg op al je wenken bedien." zei hij sarcastisch.

Adam begon te trillen van woede, Flavio wist best dat hij het niet zo bedoelt had en voor hem kon het feit dat hij dit negeerde maar een ding betekenen. 'Oke, het is wel duidelijk. Je houd niet meer van me. Ik ben weg.' zei hij en hij liep naar de gang, greep zijn jas en wilde weg lopen maar toen bedacht hij zich iets en liep hij terug naar Flavio. 'MIJN dochter, alstublieft?' zei hij met uitgestoken armen, hij ging niet weg zonder Zita.

Flavio screeuwde vanbinnen dat hij nog WEL van hem hield , dat het allemaal niet gemeend was dar hij met plezier Adams dienstmeid, babysitter en boytoy wilde zijn, als dat betekende dat h%j ij hem kon zijn. Maar zijn trots liet het hem niet toe, net als zijn woede. Hij keek Adam even sceptisch aan voor hij hem hun dochter overhandigde. "Een kind heeft het recht bij haar MOEDER te zijn." Snauwde hij. Het was misschien lasg bij.de gronds om Adam een vrouw te noemen, maar het kon.hem.niet meer schelen. Wat ze hadden was toch al kapot. Ook in Adams armen bleef Zita nog huilen, het meisje kon er niet tegen als haar vaders tegen elkaar schreeuwden.

Nee. Dat had hij toch niet echt gezegd. Van alle mensen wist Flavio het bete hoe gevoelig dit onderwerp bij Adam lag. 'Ik haat je!' was alles wat hij kon zeggen voor hij daadwerkelijk het appartement uitstromde en langs de winkel naar buiten liep. Hij vond het vreselijk om bij haar binnen te komen stormen met een kind, maar Lindsay was vanuit hier het dichtste bij.

Flavio Bleef Adam boos nakijken, maar dat hield hij vol tot de deur dichtklaptte. Hij zaktte door zijn knieen en verborg zijn gezicht in zijn handen en begon te huilen. Hij had het niet gemeend, neit echt. Hij WIST dat Adam net zo goed meehielp. Hij WIST hoe gevoelig al die shit lag bij Adam. En toch had hij alles gezegd. Toch hadden ze kapot gemaakt wat ze hadden. Het was hem niet die sprak, het was de vermoeidheid, de irritatie, alle negatieve emoties die hem de laatste tijd overheersten. Hij haatte zichzelf hierom. Hij bleef hier zo zitten, jankend. Hij verloor zijn besef voor tijd, maar na een poosje sleepte hij zichzelf naar de keuken. Hij haalde de halve keuken overhoop en kreeg uiteindelijk een fles drank te pakken. Hij keek niet eens op het label. Hij wist dat hij ongeopend was en de originele inhoud er nog inzat, dus dat het wel okee was. Hij smeet de dop zomaar de ruimte door en nam een flinke slok van de drank. Het was sterk, dat wel. Niet dat hij er problemen mee had. Des te eerder hij het besef verloor van zijn problemen.