De kamer van Adam en Flavio

Vanwege hun baby hebben ze een eigen kamer gekregen. Zo kan Adam gedurende de zwangerschap beter zijn toestand geheim houden en zullen roommates neit gestoord worden door het gehuil als de kleine er eenmaal is.

Adams prikbord is meeverhuisd. Tegen een wand staat een groot tweepersoonsbed, gemaakt door twee bedden gewoon tegen elkaar te schuiven. Aan een andere kant van de kamer staat een wiegje voor als jet engeltje er is, samen met andere baby benodigdheden. Flavio heeft met zijn krijt het plavon aangevallen, waardoor daar nu een mooie hemelsblauwe lucht, heel toevallig de kleur van Adams ogen, met wollige witte wolken staat. Dankzij Flavio zijn alle kleuren in de maker erg licht

Adam werd wakker met de zalige warmte van Flavio tegen zijn rug. Gewoonlijk was dit andersom, maar door zijn inmiddels al vrij dikke buik waren ze op deze manier gewoon dichter bij elkaar. Hij bleef gewoon eentijdje zo liggen, hij wilde niet bewegen of zijn ogen opendoen, gewoon genieten van het moment.

Flavio werd langzaam wakker. Wakker worden met Adam was echt geweldig. Zo wilde hij elke dag van zijn leven wakker worden. Hij glimalchtte en kustte Adam in zijn nek. "Buongiorno, good morning." flusiterde hij in Adams oor. Zijn handen bwaalden wat af omlaag en lagen nu op Adams al een beetje bolle buik. "E buongiorno anche a te, bambino mio." and good morning to you too, baby of mine. Fluisterde hij daarna, de glimalch duidelijk te horen in zijn stem.

Adam humde alleen iets met een brede glimlach, Flavio maakte alles beter, zelfs het feit dat hij dik was werd door Flavio iets moois. Natuurlijk was hun kind altijd iets moois, maar Flavio was de enige die er vor kon zorgendat hij zich dat realiseerde. 'How do you feel?' vroeg hij na een tijdje, hij vond zijn gehum van eerder tellen als een goedemorgen en ging meteen door naar de vraagdie al sinds hij wakker was door zijn hoofd spookte.

Flavio haalde zijn schouders op. "I feel... okay.." zei hij zacht. "And happy because you are here, and I'm sky high because of our little one." Hij glimalchtte en legde zijn voorhoofd tegen Adams schouder aan. "Heb je al over een naam nagedacht?" vroeg hij zacht.

Adam glimlachte nog breder, 'I feel like I'm in heaven... And glad that I didn't hurt you too much...' zei hij en hij bewoog zijn handen naar die van Flavio, 'She just kicked...' zei hij met een zacht lagje in zijn stem, hij had al eerder zoiets gevoeld, maar was tot nu toe niet zeker geweet of et niet gewoon zijn maag was die rommelde. 'Maar nee, of trouwens... Ik heb wel nagedaht, maar niets was perfect genoeg.' was zijn vrij late antwoord op Flavio's vraag.

Flavio knikte. "Ik ken het." Hij lachtte zachtjes toen hij eht schopje tegen een van zijn handen voelde. "O mio Dio, ha preso a calci, il nostro bambino preso a calci." O my goodness, she kicked, our baby kicked. Zei hij verbijsterd. Hij wreef over Adams buik. "Jaja meiske, we bedenken echt wel een mooie naam voor je hoor." Zei hij met een glimlach. Hij nuzzelde zijn gezicht meer in Adams nek. "Wat dacht je van... Zita? Het betekend bloem in een of ander italiaans dialect?" Vroeg hij zacht.

Adam grinnikte kort, hij verstond niets van het Italiaans wat Flavio had gebruikt, maar daar had hij geen bezwaar tegen. 'Zita...' herhaalde hij op zachte toon en hij glimlachte, 'Dat is perfect... Zita.' zei hij en hij bracht Flavio's hand naar zijn gezicht om hier zijn lippen tegenaan te drukken. 'You are perfect.' zwi hij zacht en zoet terwijl hij zich weer wat dichter tegen Flavio aandrukte. 'Maar wat als het toch een jongen wordt?'

Flavio dacht even na. "Wat dacht je van Luciano?" Hij glimalchtte en ging emt een hand door Adams haar. "Maar nu een tweede naam. Als hij of zij later dan van naam wil veranderen is het geen gedoe weetje." Zei hij zacht.

'Luciano...' herhaald Adam, een gaap onderdrukkend, hij had zijn ogen nog niet opengedaanen sliep eigenlijk nog half. 'Ja... Die is mooi, ook Italiaans, toch?' vroeg hij voor hij knikte, 'Een tweede naam is een goed idee, wat dacht je van een joodse... Als een soort eerbetoon aan mijn moeder, zoals Italiaans aan de jouwe...' zei hij met een glimlach, 'Ik heb van alle namen twee die steeds terugkomen in mijn hoofd: Nessa en Sarah: Miracle and Princess...'

Flavio knikte. "Dan zien we wel welke het word als het kleintje er eenmaal is, weetje. Zei hij zacht. Hoen hij Adams gaap zag moest hij zelf ook gapen (Inge gaapt nu ook) "Laten we anders nog even gaan slapen.." Mompelde hij slaperig. Hij kroop dichter tegen Adam aan en sloot zijn ogen, in een paar seconden was hij weer in dromeland.

Hahaha ik gaapte toen ik dat schreef xd
-
Adam knikte,hij wilde nog iets antwoorden maar was daar niet tot in staat omdat hij al snel weer sliep. Hij wilde dat elke dag zo ging, geen geschreeuw, misschien een enkele keer wat tranen. Maar vooral heel veel liefde.

Het was ergens in de middag dat Flavio weer wakker werd. Hij sloop stilletes het bed uit en kleedde zich aan. Hij drukt enog een kus op Adams hoofd voor hij verdween, even laten terug komend met een ontbijt op bed voor zijn verloofde, met het meest varierende eten. Sinds de uk er was leek Adam nog wel eens volledig van eetpatroon te wisselen. Hij zette het op zijn voorgaande plekje neer en maakte Adam voorzichtig wakker. "Honey, wakkerworden, ik heb wat voor je." Zei hij zacht, met een lieve glimalch.

Adam sliep als een blok en merkte niets van Flavio's handelingen, al werd hij halverwege diens laatste zin toch wakker. 'Hmm?' was alles wat hij kon uitbrengen terwijl hij overeind kwam en even flink door zijn ogen wreef. Toen hij deze opende waren ze op Flavio gericht, ''Morning.. Wat doe jij zo al helemaal aangeklee-' begon hij toen hij het ontbijt zag en er een brede vrijns op zijn gezicht verscheen. 'You are... Crazy.' zei hij lachend en hij kustte Flavio op zijn borst, het enige waar hij nu bij kon. 'Dit had je niet moeten doen, beautiful...' zei hij nog steeds een beetje ongelovig. 'Kom op zijn minst zitten en help me met het opeten, in mijn eentje is het en te veel en niet leuk genoeg.'

Flavio glimlachtte en ging naast Adam zitten. En pakte een aardbei. "Mondje open, mio amore." Zei hij met een lieve glimlach.

Adam grinnikte, 'Ik bedoelde helpen net iets anders, maar ik klaag niet.' zei hij en hij sloot zijn lippen om de aardbei en een stukje van Flavio's vingers. 'I love you...' mompelde hij met zijn mond vol terwijl hij de aardbei afpakte en er zelf een voor Flavio's gezicht hield met een alles verklarende glimlach.

Flavio grinnikte. "Ik wist dat je wat anders bedoelde, maar probeer maar eens te zeggen dat dit niet veel leuker is zonder te liegen." Hij gaf Adam een knipoog en hapte de aardbei op. Hij pakte de laatste aardbei en keer er even naar. "Dezen zullen we dan maar moeten delen." Zei hij met een knipoog. Hij zette hem tussen zijn tanden en keek Adam afwachtend aan.

Adam twijfelde geen seconde en hij plaatste zijn lippen vol op die van Flavio, en natuurlijk de aardbei, maar die was minder belangrijk. Al snel had hij deze door midden gebeten en doorgeslikt zodat deze niet langer in de weg zat.

Flavio had zijn eigen halve aardbei ook snel weggewerkt om Adam terug te kussen. Hij sloeg zijn armen om de nek van zijn verloofde en kustte hem . Het voelde zo zo geod om zo samen te zijn.

Flavio werd wakker, na weer een lange nacht vol huilende baby. Hij drukte een kus op Adams wang en liep naar hun uk. Hij droeg zijn meest geliefde pyama, namelijk een shirt van Adam met een joggingbroek. Het kleine meisje lag wakker in haar wiegje naar haar handjes te kijken. (Een van de eerste dingen die babys leren is dat die armen en benen aan hun vastzoyten en bewist gebriikt kunnen worden, daarna nekspieren en voetjes) flavio glimlachtte en tilde haar op . "goedemorgen, Zita, lekker geslapen?." Vroeg hij zacht in het Italiaans.

Adam kwam ook langzaam omhoog, al stond hij niet op. Hij was nog steeds aan het herstellen van de operatie. 'Goedemorgen...' zei hij op zijn normale netwakkertoon. Deze was drie octaven lager dan zijn normale stem en had een krakende ondertoon. 'Nog rust kunnen vinden?' vroeg hij daarna op dezelfde toon aan Flavio terwijl hij in zijn ogen wreef en gaapte.

Flavio,glimlschtte "Een bretje", te weinig, "Maar hoe gaat met mrt je, nog last van de hechtingen?" Vroeg hij op bexorgde-vriendjes-toon. Oh eat hield hij ervan als Adam zo klonk... Nirt aan denken, je houd je baby dochter in je atmen for goosnes sake.

Adam haalde zijn schouders op, 'Met mij gaat het best, ik heb gewoon door gesnurkt terwijl jij steeds weer opstond, waar ik me zorgen om maak ben jij.' zei hij en hij zette zijn benen naast het bed om op te staan, iets wat een niet al te goed plan was want zijn benen begaven het vrijwel meteen en hij zat weer op het bed. 'Ik ben toch niet geopereerd aan mijn benen!?' protesteerde hij, 'Waarom kan ik niet gewoon lopen!'

Flavio glimlachtte. "De weken voor de bevalling konje ook amper opstaan en lag je continue in bed met rugpijn, van mij mag je blijven liggen tot je je beter voeld. Hij legde Zita in Adams armen. "Nu ga ik een flesje voor haar klaarmaken." Zei hij met een glimlach. Hij stak een roze regenboog speen in.Zitas mond. "Om haat even zoet te houden." Zei h ij simpel voor hij naar de badkamer verdween, daar wad een waterkoker enz. neergezet om flesjes klaar te maken.

Adam grinnikte, 'Herinner me er niet aan alsjeblieft. Ook was dat minder erg, want nu doe jij dingen die ook mijn taak zijn.' zei hij met zijn blik op Zita, hij hield niet normaal veel van dat meisje, hij werd al vrolijk als hij haar zag, het zelfde telde voor Flavio. Gelukkiger kon hij niet zijn, misschien als zijn zoon niet dood was, hij zou niet voor hem kunnen zorgen, maar dat was een hele last minder. Hij stak zijn pink uit naar Zita, die hem greep met haar kleine vingers (ik hou er echt van om dat bij baby's te doenxd) waar hij zacht een kusje op drukte.