kamer 197: Nick, Brendon ....

Deze kamer is op Nick en Brandon na nog onbewoond. Nick heeft alle bedden aan de kant geschoven en slaapt zelf onder het raam. Er staat een grote stereo installatie naast. De bedden liggen onder de dekens en kussens die hij anders nergens kwijt kon. In het midden van de kamer ligt niets. Alleen maar een lege houten vloer. Zijn 'dansvloer' zoals hij het zelf noemt. De muren zijn in lichte en neutrale kleuren, lichtblauw, grijzig en wit. Er staan geen spullen die niet handig zijn, ergens in een hoek is een bureau geplaatst waarop een laptop staat en zijn schoolboeken staan netjes geordend in een kast. Hij gebruikt ze alleen als het echt niet anders kan. Er zijn een paar redelijk felle lampen en een lamp die voor sfeerlamp door kan gaan. Zijn kleren liggen over een stoel en de rest is netjes opgeborgen in de klerenkast.

Je kunt aan Brandon’s deel van de kamer zien dat hij nog wat jonger is. Zijn dekbed is donkerblauw en op het nachtkastje liggen een paar strips en zijn iPod. Op de muren hangen verschillende posters van dansers waar hij fan van is. Heel netjes is hij niet en naast zijn bed liggen dan ook meestal wel verschillende kledingstukken. Over het voeteneinde van zijn bed ligt altijd een trainingsbroek en er staan ook altijd gymschoenen klaar. Van zijn schoolboeken wist hij de helft van tijd zelf niet waar ze zijn maar als hij geen zin heeft om ze ergens goed op te bergen gooit hij ze meestal onder zijn bed waar er dus wel een aantal liggen.

Een beetje gefrustreerd liet Nick zich op het bed vallen, hoe kon hij nou Maud helpen als ze geen hulp accepteerde. Hoe kón ze hem wegstoten. Hij had haar bijna net zo hard nodig als zij hem, alleen besefte ze dat niet. Hij wist niet wat te doen, het was pikkedonker en heel Franklin High lag waarschijnlijk te slapen, dus hij kon niet gaan dansen, zo egoïstisch was hij niet. Hij dacht dat hij misschien moest proberen te slapen, maar bedacht dat daar zoiezo niets van ging komen. Dus startte hij zijn laptop maar op om zijn mail te checken en wat saaie spelletjes op het internet te doen.

Na heel wat getwijfel en een kapotte lip van het bijten klopte ze toch aan op de deur van Nick. Ze wist niet of dit een goed idee was maar ze had zich zo verheugd op het idee dat ze in zijn armen in slaap kon vallen. Dat het uitgelopen was in een ruzie was alleen een nadeel geweest. Maud wist dat ze nu eigenlijk ook sorry zei. Maar ja ze wilde niet boos zijn op Nick. Ze kon niet boos zijn op Nick en ze was ook niet boos op Nick. Ze was boos op zichzelf. Op die stomme ziekte van haar en op alles en iedereen die het haar bezorgd had. Haar ouders dus. Maar niet op Nick. Maar ze had haar woede wel half op hem afgereageerd. Met nog rood doorlopen ogen van het huilen stond ze daar maar. Met haar handen in elkaar aan haar shirt te frunniken en naar haar voeten te kijken.

Nick schrok op van een zachte klop op de deur. Hij hoopte zo erg dat het Maud was dat hij er zenuwachtig van werd en hij liep duimend naar de deur die hij heel langzaam opentrok, met zijn ogen dicht zodat het hopen iets langer duurde. Hij was alsnog verrast toen ze er echt bleek te staan. "Maud, je bent er" fluisterde hij, met grote, blije ogen terwijl hij de deur iets verder open duwde zodat ze erin kon. Hij zag dat ze gehuild had en wilde haar het liefst meteen in zijn armen nemen, maar het leek hem handiger als ze eerst binnen kwam. Toen ze binnen was kon hij zich niet langer inhouden en sloeg toch zijn armen om haar heen. "Sorry" fluisterde hij in haar oor. "zijn we weer oké?"

Maud legde haar hoofd op zijn borst en beet nu alweer op haar lip ondanks dat ze hem eigenlijk al helemaal kapot had gebeten.' Jij bent niet diegene die sorry moet zeggen. Dat ben ik. Ik had je niet weg moeten stoten maar ik kan er gewoon niet tegen dat ik een ziekte heb. Ik ben niet gewend te weten dat het een ziekte is. Ik dacht dat het wel vanzelf over zou gaan en nooit maakte iemand er een probleem van dat ik niet at of dat ik trilde of het koud had. Eigenlijk viel het ook gewoon neit op. Ik ben een nobody en niemand merkt dat soort dingen van je op als je niet echt met diegene bevriend bent.' Ze pakte hem vast en wilde hem niet meer loslaten. Het was raar om zich helemaal open te moeten stellen voor iemand. Het beangstigde haar.

Hij keek haar lief aan toen ze zich verontschuldigde. En hij was blij dat ze de omhelzing accepteerde. Nu ze hier was en alles goed bleek te zijn gaapte hij, lang, maar geluidloos. "Ik zal even mijn computer uitzetten" mompelde hij, terwijl hij erheen liep om hem af te sluiten en weer terug kwam. Hij begreep nog steeds neit hoe ze een nobody kon zijn. Ze was geweldig en dat was nog onderdreven. "Maud, ik ben blij dat je het me vertelt" zei hij zacht. "en wil je me nooit meer zo van je weg stoten, alsjeblieft?" hij keek haar met grote, hoopvolle vragende ogen aan. "Kom, je hebt slaap nodig, en ik ook" zei hij toen, een nieuwe geeuw onderdrukkend. Hij wees naar een bed in de andere hoek, "wil je een appart bed of..." hij keek haar vragend aan. "of mag ik je vannacht vast houden?" het was raar zoiets te vragen, maar hij wilde het zo graag. Het leek hem prettig haar ook 's nachts vast te kunnen houden, zou een veilig gevoel geven.

Maud keek naar het bed." Waarom zou ik een apart bed willen?" Vroeg ze zachtjes en keek hem lief aan." En ik zal mijn best doen. Maar ik kan niks beloven. Je gaat toch wel mee naar de dokter hé? Ik durf niet alleen." Eigenlijk was ze ook gewoon nog een klein kind. Niet verder gegroeid dan tot haar 14e ofzo. Ze was nog voor heel veel dingen bang, durfde niet alleen of wilde er niet aan denken omdat ze het vies vond of gewoon niet gepast.

Hij glimlachte bij haar reactie en drukte een kusje op haar lippen. "de wc is trouwens daar achter" wees hij "voor het geval je vannacht moet" of als je moet overgeven, maar dat zei hij er niet bij. "Natuurlijk ga ik mee, ik heb toch al een afspraak voor je gemaakt voor aanstaande donderdag, dacht je dat ik je eers over ging halen om naar de dokter te gaan en je vervolgens alleen zou laten gaan?" vroeg hij retorisch. "Kom" hij pakte haar hand en nam haar mee naar het bed, dat hij opensloeg en hij ging liggen, uitnodigend opende hij zijn armen, zodat ze erin kon gaan liggen als ze wilde.

Maud knikte dankbaar. Ook zei wist wat er achter die zin kwam maar was toch blij dat Nick het niet hardop zei. Ze klom in het bed en liet zich lekker wegkruipen in de armen van Nick. Ze pakte zijn hand vast en drukte nog even een kusje op zijn lippen." Dankje dat ik mag blijven slapen. Ik had alleen waarschijnlijk niet in slaap gekomen." Ze kroop nog wat dichter tegen hem aan en liet haar hoofd op het kussen vallen. Ze zuchtte zachtjes en sloot haar ogen.

"Ik ook niet" zei Nick. "eigenlijk slaap ik heel slecht de laatste tijd" fluisterde hij in haar oor, ze heofde niet te weten dat dat kwam omdat hij de hele tijd aan haar dacht. "Maar ik weet 100% zeker dat dit helpt" voegde hij eraantoe, terwijl hij zijn armen stevig om haar heen sloot en ook zijn ogen sloot. Hij voelde hoe de slaap aan hem trok. "welterusten Maud" zei hij zachtjes.

Maud hoorde het al niet meer want zodra ze haar ogen dicht ahd gedaan was ze weggeweest. Iets dat erg goed aanvoelde omdat ze al een paar maanden aan slapeloosheid leed. Ze wist zeker dat ze vanaf nu vaker bij Nick zou gaan liggen als ze niet kon slapen. Hij hielp erg goed tegen haar ziekte. Hij zorgde ervoor dat ze een keer niet nadacht over afspraken of zich zorgen maakte. Bij hem voelde zij zich gelukkig.
~~
Doe jij ochtend?

isgoed
~~

Nick werd wakker en rekte zich uit. Maud lag als een klein katachtig kacheltje opgerold op zijn borst. Hij keek lief naar haar terwijl hij wat haren uit haar gezichtje veegde en een kusje op haar voorhoofd drukte, hij wilde haar niet wakker maken en probeerde zo min mogelijk te bewegen. Hij keek naar hoe ze sliep, ze sliep! Hij had ook echt geslapen, het maakte hem blij en hij hoopte dat ze vanavond weer zou komen, hij had al weken niet meer zo goed geslapen en het was ook niet vervelend, als anders, om nog even te blijven liggen.

Maud kreunde en rolde zich nog wat meer op. Uiteindelijk gingen haar ogen toch open maar eerst knipperde ze heftig door het licht. Daarna keek ze naar de muur, wacht dit was niet haar muur. Dit was niet eens haar kamer. Toen draaide ze zich om en keek naar Nick. Ohh ja ze was bij Nick blijven slapen. Daarom had ze geslapen. Ze glimlachtte slaperig en drukte een kusje op zijn lippen." Goeiemorgen schat." Kwam er met een schorre stem uit.

"Goeiemorgen" zei hij met een glimlach terwijl hij een kusje op haar neus drukte. Hij vond haar stem schattig nu hij zo schor was. "heb je lekker geslapen" hij was niet heel origineel in de ochtend. Haar slaperige glimlach was zo mogelijk nog schattiger dan haar normale glimlach. Hij had het eerste uur vrij, dus voor hem was het geen probleem. En heel stiekem had hij haar eerste uur ook al afgebeld, maar dat zou hij haar niet zeggen. Het was een beetje jammer dat ze op een gewone schooldag was blijven slapen, maar hij vond dat ze nog wel wat ontspanning kon gebruiken.

Maud knikte," Natuurlijk, ik lag naast jou. Jij?" ze sloeg haar armen weer om hem heen en kroop dicht tegen hem aan waarna ze haar ogen toch weer even sloot en zachtjes zuchtte van geluk. Dit was nog eens lekker wakkerworden." Hoe laat is het?" Vroeg ze wel weer met haar schorre stem.

"Ik ook, natuurlijk, jij lag bij me" hij drukte nog een kusje op haar voorhoofd. "het is acht uur, maar je eerste uur valt uit, zag ik net, ik heb eerste uur vrij vandaag en jij nu dus ook" zei hij met een glimlach. Hij speelde met haar haar. Hij vond het prettig zo te liggen, het voelde alsof het zo hoorde. "Hmm, heb je zin om heel stiekem naar mijn kamer te verhuizen? Nu ik dit een keer gedaan heb wil ik vaker" hij keek haar met lachende ogen aan.

Maud grinnikte kort om zijn woorden," Hmm ik kan me niet herinneren dat ik het gister avond heb gezien. Maar goed ik ga er maar gebruik van maken dat jij wel wist dat ik het eerste uur vrij ben door uitval. En ik kan wel wat vaker bij je blijven slapen want ik moet zeggen dat dit de enige manier is om mij ook daadwerkelijk in slaap te krijgen." Ze opende haar ogen en keek met een verliefde blik in haar ogen naar Nick." Ik ben bang voor de dokter Nick. Ik ben bang om opgenomen te worden. Straks is het inderdaad zo erg dat ik opgenomen word."

Nick keek lief terug en tikte met zijn vinger kort haar neus aan. "Voor mij ook hoor" zei hij met een glimlach. "dus ik verplicht het je nu" dat was een grapje ookal zou hij het graag echt zien gebeuren. "En trouwens ik krijg een kamergenootje, maar die zal er mee moeten leren leven." Toen ze begon over de dokter verstevigde hij zijn greep om haar middel, die overigens onnatuurlijk smal was. "Als het echt zo erg is zullen ze er iets aan doen, en ik laat je echt niet alleen daar in het ziekenhuis of naar de dokter gaan, als je opgenomen wordt vind ik wel een manier om bij je te kunnen blijven, ik wil niet dat je hier alleen doorheen moet" hij drukte een zacht kusje op haar slaap.

Maud kroop nog wat dichter tegen hem aan en knikte dankbaar," Nick ik zou dit ook niet zonder jou kunnen. En echt waar een kamergenootje? Wat leuk, denk ik. Ik heb er zelf geen dus in dat opzicht weet ik het niet. Maar ik vind het inderdaad verstandig dat die ermee leert leven. We doen geen slechte dingen of ongepaste dus hij zou het geen probleem moeten vinden lijkt me." Ze drukte haar lippen op die van hem en ging even kort door zijn haren heen." Maar ik wil nog steeds niet opgenomen worden. Ik ben nog nooit ziek geweest. Ik heb nog nooit naar een ziekehuis gehoeven." Of nou ja eigenlijk wel maar ze vertikte het gewoon te gaan.

"Ik weet niet of het leuk wordt en ik denk ook dat hij maar gewoon stil moet zijn en niet reageren op onze rare trekjes" hij bedoelde dit nu, ze lagen bij ewlkaar in bed en deden niets, de meeste jongens zouden dat vreemd vinden. "En ik snap helemaal dat je niet opgenomen wilt worden, maar soms is het belangrijk om toch even naar de dokter te gaan ookal ben je er bang voor" knipoogde hij, waarna hij nog een kusje op haar lippen drukte.

Maud keek even naar het plafond en zuchtte zachtjes." Waarom moest jij nou naar het ziekenhuis eigenlijk? Je praat over de dokter en het ziekenhuis alsof je het systeem daar helemaal kent." Ze keek naar Nick en beet op haar lip. Haar vingers vonden een stukje haar waar ze mee begon te spelen en de kou overviel haar opeens heel erg. Gelijk kroop ze nog wat dichter tegen Nick aan maar het hielp niet. Ze bleef zich enorm koud voelen.

Nick wreef over Mauds armen en rug, proberend haar warm te krijgen en trok haar dichterbij. "Hmm, ik denk ook wel dat ik het systeem daar wel redelijk ken." zei hij, terwijl hij nog steeds probeerde haar warm te wrijven. Hij trok de deken op haar rug iets steviger over haar heen. "Ik heb er zelf lang gelegen, een jaar na mijn vaders dood ongeveer" zei hij, terwijl hij Maud aankeek om haar reactie te pijlen.

Maud keek nu echt verbaasd en tegelijkertijd ook wel erg bezorgd," Waarom heb je dat nooit tegen mij gezegd? Waarom zat je daar?" Ze kwam wat meer overeind en keek hem toch een beetje gekwetst aan. Ze had alles over zichzelf verteld aan Nick en dan hield hij zoiets toch wel belangrijks achterwege. Snel bond ze haar haren in een slordige knot want ze zag alweer dat het recht overeind stond." Je vertrouwt me toch wel?"

"Natuurlijk vertrouw ik jou, maar ik wilde niet dat je je nog drukker ging maken dan je al deed, zoals je nu doet" Nick keek haar kort inschattend aan voor hij verder ging. "En ik vond het gewoon niet zo belangrijk om te vertellen. Mijn moeder loopt zich er al voortdurend druk om te maken, dna hoef jij dat niet ook nog te doen" zei hij rustig. "Ik had een tumor in mijn hersenen en heb het hele riedeltje ondergaan, maar het geeft niet want het is nu allemaal over, dus niets aan de hand" zei hij alsof het niets was en hij daar geen twee jaar gelegen had.

~~
mag ik je msn trouwes? (a)

Maud knipperde even met haar ogen en keek van haar handen naar Nick en weer terug naar haar handen." Nu lijkt mijn probleem een hoestbui. Het spijt me nu nog meer dat ik je met mijn probleem heb opgescheept." Ze beet op haar lip en er kwam een diepe denkrimpel in haar voorhoofd. Ja eigenlijk had hij gelijk ze ging zich nu ook echt zorgen maken. Ze ging weer wat meer liggen maar drukte nog wel even een kus op zijn lippen." Hoelang heb je er gezeten? En is dat de rede waarom je geen afscheid nemen zo irritant vind?"