Het huis van Sarah en John (adoptieouders Jake) Net buiten New York

Stefan glimlachte. 'Ik heb gehoord dat er kermis is, dus als jullie zin hebben gaan we daarheen.' zei hij met een glimlach. Jake begon meteen te kraaien waarop Stefan natuurlijk een klein beetje glimlachte. Hij keek eventjes naar Jacky. 'Nu hangt het alleen nog van jou af.' zei hij met een lichte grijns. Sarah was opgestaan en had zich een klein beetje terug getrokken zodat ze eventjes alleen waren met zijn drieën.

Jacky liet haar vingers even over de wang van Stefan gaan en glimlachtte vrolijk,' Natuurlijk gaan we dan naar de kermis.' Ze drukte kort haar lippen op die van Stefan maar haalde ze een seconde later ook weer vanaf om Jake op te pakken en zelf ook op te staan.' Dus jij hebt wel zin om naar de kermis te gaan.' Haar stem was een octaaf hoger iedere keer als ze tegen Jake aan het praten was.

Maak jij de kermis aan?
__________
Stefan legde een arm om Jacky heen toen ze was opgestaan en begeleidde haar naar de deur. Sarah stond in die kamer. 'Wij gaan, we komen Jake vanavond weer terug brengen.' zei hij met een glimlach tegen haar. Sarah knikte en glimlachte naar de twee. Daarna liep stefan weer verder naar de auto. Hij nam Jake over van Jacky en zette hem achter in de auto in een kinderzitje.

Jacky liep rustig mee en zwaaide nog even naar Sarah. Daarna keek ze nog even naar Jake en toen naar Stefan. Toen die de deur van de achterbank dicht deed keek ze hem met een schuin hoofd aan. Ze legde haar armen om zijn middel heen en drukte een kusje op zijn lippen.' Zal ik rijden zodat jij bij Jake kan gaan zitten of zal ik bij Jake gaan zitten? Of mag ik gewoon naast jou gaan zitten voor?'

Stefan sloeg zijn armen ook eventjes op Jacky heen en kuste haar zachtjes. 'Kom maar gewoon naast mij zitten, Jake zit normaal ook altijd alleen achterin dus het is denk ik beter omdat gewoon zo te laten.' zei hij met een kleine glimlachtegen haar. Hij kuste haar nogmaals en deed toen de protier voor haar open zodat ze in kon stappen. Daarna liep hij om zodat hij ook in kon stappen.

Jacky grijnsde breed en was gevleid dat hij de deur voor haar open hield. Zonder enige moeite stapte ze de auto in en keek even achterom naar Jake die nog tol energie leek te zitten en daarom de hele tijd heen en weer bewoog.

Jacky kwam aangereden en parkeerde de auto voor de deur. Het voelde toch apart zo zonder Stefan en dan vooral zo zonder enige rede. Nou ze wou Jake weer zein maar ze wist dat als ze het aan Stefan vroeg hij haar de huid vol zou schelden. Of daar was ze ten minste van overtuigd. En ze had Sarah even nodig. Of ze hoopte ten minste dat Sarah heer een beetje zou begrijpen en niet boos op haar zou worden. Daar stond ze dan voor de deur twijfelend of ze moest aanbellen of niet gewoon weg gaan en niet meer omkijken.

Sarah stond met Jake in de keuken. Ze had Jacky zien aankomen rijden. Jake was helemaal vrolijk geworden toen hij haar had gezien. Alleen Sarah twijfelde of ze de deur open zou maken. Het beviel haar niet dat ze hier naartoe was gekomen, ze maakte het alleen maar erger voor Jake, en voor Stefan ook. Toch liep ze uiteindelijk naar de deur, Jacky zou er wel een goede rede voor hebben dacht ze zo.

Jacky verbaasde zich dat de deur open ging terwijl zij eigenlijk net wilde omdraaien en weggaan. Het was geen goed idee geweest.' ohh heey. Ik wou eigenlijk net gaan maar...' bij het zien van dat vrolijke gezichtje van Jake kon ze niet meer weg. Nu snapte ze Stefan.' Sarah ik heb je hulp nodig het gaat slecht met Stefan.'

Jake stak zijn armpjes uit naar Jacky maar Sarah hield hem angsvallig tegen zich aan. ze wilde niet dat het jongetje nog meer aan haar gehecht zou raken. 'Jacky dat was ons hier al lang duidelijk,' zei ze tegen haar. 'En ik kan je niet helpen, hij is hier al weken niet meer geweest,' zei ze toen tegen haar. Ze sprak de waarheid, ze had Stefan al drie weken niet gezien. Hij wilde niet meer met zijn zoon weg omdat die telkens naar Jacky vroeg.

Jacky haar ogen werden groot en deed een stapje achteruit.' Dat wist ik niet. Waarom is hij er al zo lang niet?' het deed pijn om te zien dat Sarah Jake van haar af hield. Zachtjes beet ze op haar lip om maar niet in tranen uit te barsten.' Dit is allemaal mijn fout. Ik moet dit goedmaken. Stefan is zichzelf niet.'

Sarah keek Jacky aan, sinds ze het had uitgemaakt met Stefan mocht ze die meid niet meer. 'Jacky, jij gaat helemaal niets doen. Stefan komt er wel overheen, hij heeft het al eerder gehad. Was precies hetzelfde na Daisy's dood,' zei ze tegen haar. Dat was waar, Stefan was zo geweest na haar dood.

Jacky keek even raar maar toen pas kreeg ze door dat Daisy het meisje moest zijn van wie Jake eigenlijk echt was. Stefan had daar eigenlijk niks over verteld en Jacky had er niet naar gevraagd. Ze kende het verhaal van Daisy niet.' Je begrijpt het niet hé? Ik deed het omdat ik hem anders alleen maar nog meer pijn zou doen. Je krijgt een verhaal van één kant te horen en geeft mij geen kans om het uit te leggen. Hij heeft een jongen geslagen omdat ik met die jongen aan het praten was. Hij had te veel op. Zo is hij niet en ik wil hem helpen. Ik wil jullie helpen. HEt voelt zo slecht om niet bij Stefan te zijn. Om te weten dat hij een hekel aan mij heeft.' Ze beet op haar lip en deed weer een stap achteruit.' Laat maar weetje, als ik hier niet welkom ben dan had je het ook gewoon kunnen zeggen. Dan had je de deur niet eens open hoeven doen. Ik probeer wel op een andere manier Stefan te helpen.' Ze haatte het gevoel dat Sarah haar gaf. Het maakte haar nog schuldbewuster en vooral het voelde verschrikkelijk zo'n soort afkeurende blik.

'Jacky wacht,' zei Sarah toen ze was uitgesproken. 'Inderdaad, ik mag je niet op dit moment. Vind je het heel gek? Stefan is als een soort van zoon voor me, geen enkele moeder wilt haar zoon verdriet zien hebben,' zei ze tegen haar. 'Maar hij haat je niet,' fluisterde ze toen. 'Nee, toen hij het hier kwam vertellen was hij alleen maar zichzelf aan het afkraken. Het voor jou aan het goedpraten,' vertelde ze verder. 'Als het echt zo slecht voelt om niet bij hem te zijn, dan... ga met hem praten Jacky, hij heeft je nodig,'

Jacky keek Sarah met grote ogen aan.' Ik snap dat je me nu haat. En het maakt niet uit ik verdien het. Stefan is beter af zonder mij maar dat begrijpt hij gewoon niet. Hij heeft mij niet nodig maar een betere vervanging van mij. Ik doe mensen pijn en hij is de laatste persoon die ik pijn wil doen.' Ze liep naar Sarah terug en mompelde haast nog zachter dan dat Sarah had gedaan.' Ik mis hem zo verschrikkelijk erg. Maar hij is beter af zonder mij. En je hebt gelijk ik moet met hem praten maar ik ben bang dat ik dan weer ga huilen. Het doet gewoon zo veel pijn om hem zo te zien lijden.'

Sarah ging zo staan dat Jacky binnen kon komen, ze begon medelijden met het meisje te krijgen. Dit was ook niet hoe zij het wilde. 'Kom eventjes binnen,' zei ze toen rustig. Sarah liep door naar de keuken en zette Jake in een stoeltje, daarna pakte ze twee koppen thee. 'Jacky, je doet hem nu ook pijn,' zei ze toen rustig. 'Je moet met hem gaan praten, hij zal het niet erg vinden als je moet huilen. Nee, Stefan is zo'n jongen die je dan gaat troosten. Probeert om te helpen, maar je moet het toelaten,' sprak ze daarna.

Jacky liep dankbaar naar binnen en ging aan de tafel zitten.' Ja maar van deze pijn kan hij afkomen zoals jij zei. Maar hij moet mij uit zijn hoofd gaan zetten. En dat heeft hij gewoon nog niet door.' Ze beet op haar lip en ging met een hand door haar haren heen.' Ohh Sarah ik weet het echt niet meer. Ik wil zo graag bij hem zijn en hem de liefde geven die hij verdient maar ik ben zo bang dat ik nog eens de fout in ga. Dat verdient hij niet.'

Sarah zette de kop thee voor haar neer en ging tegenover haar zitten. 'Jacky, jij verlangt naar hem. Niet naar iemand anders. Waarom zou je jezelf en hem kwellen met iets wat totaal niet nodig is? Jij houd van hem, hij houd van jou. Waarom zou je dan uit elkaar blijven?' zei ze tegen Jacky. 'En kom nou niet dat dat beter voor hem is, hij gaat er kapot aan. Hij komt niet meer naar zijn zoon toe omdat die telkens naar jou vraagt,'

Jacky brak bij die woorden. Het waren juist de woorden die ze niet wilde horen omdat ze dan moest gaan inzien dat ze zichzelf een grote leugen had aangepraat en gehoopt dat ze als ze maar goed genoeg in geloofde hj misschien ook echt waar zou zijn. Er kwamen tranen in haar ogen en ze sloot haar ogen en liet haar hoofd in haar handen vallen. Ze wist maar al te goed dat Sarah gelijk had en eigenlijk was dat ook het enige wat ze wilde. Terug bij Stefan.

~~

Stefan en Jacky moeten meeten!!!

Sarah stond weer op en sloeg haar armen om Jacky heen. 'Rustig maar meisje,' fluisterde ze toen zachtjes. 'Het komt wel goed,' zei ze tegen haar. Zachtjes wreef ze over haar rug. Sarah voelde zich nu echt een trut dat ze zo lullig tegen haar had gedaan eerder deze dag. 'Wil je dat ik Stefan voor je bel?' vroeg Sarah haar toen.

_______
We laten Stefan gewoon hierheen komen

JAcky haar blik schoot omhoog toen ze over Stefan begon.' Maar wat als hij boos word voor dat ik Jake en jou ben gaan opzoeken terwijl ik hier helemaal niet meer thuis hoorde. Nooit gedaan ook.' Ze beet op haar lip. Was het wel een goed idee om Stefan te bellen? Daarna schudde ze haar hoofd bij die gedachte, ze moest het gewoon doen. De gok wagen. Oké als je dat voor mij wilt doen.'

'Hij komt er pas achter als hij hier is, en als hij je gezicht eenmaal ziet zal hij echt niet boos meer zijn,' zei Sarah met een moederlijke glimlach. Ze liep rustig naar de telefoon en draaide Stefans nummer, deze nam al snel op. 'Heey, Stefan.' zei Sarah tegen hem. Stefan zei wat dingen terug. 'Zou je heel snel hier heen kunnen komen? Het is belangrijk,' zei ze toen tegen hem. Haar stem klonk verder niet heel bezorgd ofzo maar Stefan dacht blijkbaar dat het over Jake ging. Dat was eigenlijk ook het logischte, dus kwam hij er meteen aan. Sarah ging weer aan de andere kant van de tafel zitten en nam een slok van haar thee. 'Zo die komt eraan,' zei ze toen met een glimlach.

Een half uurtje later...
Stefan liep het huis binnen, hij had buiten de auto gezien, alleen dacht hij niet dat deze van Jacky was. Hij liep dus met een bezorgd gezicht naar de keuken. Toen hij Jacky zag zitten verstijfde hij. Zijn gezicht werd wat donkerde, niet door de woeden. Maar door verbazing en een deels door het verdriet dat het hem deed dat ze hier zat. 'Wat doe jij hier?' vroeg hij toen langzaam.
Sarah stond rustig op en wilde langs Stefan lopen. 'Nee Sarah, jij blijft,' zei hij tegen haar. Hij was zacht gezegd niet blij dat zij hieraan mee had gewerkt.

Jacky beet op haar lip net zo hard tot het bloedde om de woorden van Stefan. Ze zat met haar rug naar hem toe en wist nu al dat hij niet blij was om haar te zien. De tranen waren langzaam opgedroogd maar je kon nog duidelijk de sporen zien. Ze draaide zich om maar durfde hem niet aan te kijken.' Ik kwam eigenlijk Sarah om hulp vragen omdat het slecht ging met je. Ik wilde je helpen maar je aanspreken durfde ik niet. Bang dat het weer op een ruzie uit zou lopen en dat ik je nog meer pijn zou doen.' Kort haalde ze even wat adem en probeerde rustig verder te gaan met haar verhaal alleen dat rustige ging niet heel erg. Haar adem stokte in haar keel en ze kwam even niet meer uit haar woorden. Ik euhm... ik ... ik wilde zeggen...' Het lukte niet meer en ze liep helemaal vast. Het zorgde ervoor dat er alweer nieuwe tranen over haar wangen begonnen te stromen en dat ze zich vast moest houden aan de stoel en de tafel om zich overeind te houden.

Stefan zijn woedde vloeide weg toen hij haar zag worstelen. Hij liep naar haar toe streek heel eventejs over haar schouder. 'Jacky, rustig aan.' fluisterde hij tegen haar. Kort wierp hij een blik op Sarah, hij vond het nog steeds niet leuk wat ze had gedaan maar hij wilde nu eventjes alleen zijn met Jacky. Dat was misschien wel slimmer. Hij probeerde Jacky weer aan te kijken. Streek haar tranen van haar wang af. 'Rustig maar,' fluisterde hij weer.

JAcky legde haar armen om haar middel heen en liet haar hoofd tegen zijn borst aan leunen.' Het spijt me zo van alles dat ik je heb aangedaan. Ik had vanaf het begin moeten beseffen dat ik niet zonder je kan. Ik hou van je en dat kan ik niet veranderen. Dat wil ik niet eens veranderen. Het spijt me zo verschrikkelijk dat ik je door hel heb laten gaan.' Ze durfde hem nog steeds niet aan te kijken en hield daarom haar blik maar gericht op zijn borst. Nu pas merkte ze hoe erg ze aan het trillen was en hoe moeilijk haar ademhaling was.