Fotostudio ~ New York

Arianne keek eventjes naar Collin terwijl die poseerde. Ze liep naar de fotograag toe en eiste zijn aandacht. 'Ik doe het, alleen zoenscenes hebben pech. Die doe ik voorlopig niet meer,' zei ze tegen hem. De fotograaf knikte en gebood haar naast hem te gaan staan. Arianne ging vlak naast hem staan. Het was lastiger dan ze had gedacht, maar hetmoest. Ze zou het gewoon doen.

Collin voelde de warmte die van haar afstraalde. Hij zei niets en ging ook bij haar staan. "Doe alsof je van elkaar houdt" Collin hoefde niet te doen alsof. Dat maakte het moeilijk. Hij zette het even van zich af en zag haar opeens als een ding een ding dat hij heel leuk vond. Het was niet leuk maar het moest. Zijn uitdrukking verzachtte. Hij was verliefd op dit voorwerp.

Arianne keek verliefd in zijn ogen. Ze zag in zijn ogen dat hij niet zo keek zoals hij naar haar had gekeken. Hij deed alsof, voor de fotograaf zou dit nooit te zien zijn. En ergens deed het Arianne pijn dat hij haar niet de echte liefde liet zien. Maar ze zette het van zich af. Keek hem verliefd aan alsof ze nooit meer bij hem weg wilde. Ze vroeg zich af hoeveel hier daadwerkelijk van gespeeld was.

Collin's hart sloeg een slag over. God Save our Queen Afleiding! Hij wilde er niet aan denken, niet nu. Zij wilde hem niet. Dat moest hij leren accepteren. Met zijn gemaakte blik keek hij terug. De fotograaf riep iets, maar hij luisterde niet. Blijkbaar deed hij het goed want de fotograaf riep "Geweldig meneer Diaz, houden zo". Hij bleef Arianne nep aankijken, maar wel goed geacteerd.

Ze bleef Collin verliefd aankijken. Met een glimlach en knipperende wimpers, zoals dat natuurlijk hoorde. Ze stonden redelijk dicht bij elkaar. Ariannen moest moeite doen om hem niet te zoenen, maar ze hield zich in. Natuurlijk hield ze zich in. Ze kon niet anders, ze moest wel.

Aan het einde van de shoot draaide Collin zich om zonder om te kijken naar Arianne, puur zakelijk, hield hij zichzellf voor. Hij liep naar de kleedkamer wrong zich uit de kleding en liet zich afschminken. Enriqué zou hij hier laten, die ging toch nog wel even door met Diane.

New
~~
Collin zat in de kleedkamer. Er was een persconferentie samengeroepen omdat Enriqué dacht dat dat de beste oplossing was voor hun probleem. Collin had eerst geweigerd. Hij wilde het Ynary niet aandoen. Op de manier hoe ze de vorige keer in het nieuws was geweest had ze vast geen behoefte aan meer om ook nog een keer tegen diezelfde mensen te praten. Hij had het nog niet met haar gehad over haar ouders. Hij durfde het onderwerp niet aan te slaan. Bang dat ze geen zin zou hebben het erover te hebben, dat het te moeilijk voor haar was of dat hij stom zou reageren.

Ynary zat zenuwachtig met haar voeten op de grond te tikken en ze kon haar handen niet stil houden. Ze snapte nog steeds niet waarom ze akkoord was gegaan. In haar hoofd hoorde ze de vragen die gesteld zouden worden al, ze zag de camera's al flitsen en alle blikken op haar gericht. Het was die morgen nog moeilijker geweest dan anders om iets te eten, het was gewoon onmogelijk geweest. Alleen bij het zien van het eten was ze al bijna over haar nek gegaan. Om steun te zoeken keek ze naar Collin. Hij had hier ervaring mee en zou haar er wel doorheen slepen... toch? Het was maar goed dat het verhaal over haar zelfmoordpoging niet bekend was, dan zou ze helemaal gek worden. Bovendien zou dat Collin een slechte naam geven en dat wilde ze niet. Ze had hem al zoveel pijn gedaan dat hoefde niet nog erger te worden.

"Gaat het?" vroeg hij zachtjes. "ik hoop dat dit het beter maakt" probeerde hij uit te leggen. "ze kennen het verhaal niet, en dat moet ook zo blijven." hij had het over Arianne, hij wilde haar niet ook nog slechte pr bezorgen. Hij liep naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder om haar een extra zetje in de rug te geven, haar te laten weten dat hij er was. "je hoeft niet eens iets te zeggen, alleen maar lachen naar de mensen, ik zal de vragen voor je beantwoorden als je dat liever hebt" hij keek haar rustig aan, ookal was hij vanbinnen bloednerveus. Hij hoopte dat Ynary het niet kon zien. Iets wat heel moeilijk voor hem was, aangezien Ynary het bijna altijd zag als er iets gespeeld was. Enriqué klopte op de deur. "zijn jullie zover?" riep hij. Collin keek Ynary vragend aan.

Ynary knikte, op het feit dat ze doornerveus was na ging alles prima. Maar ondanks dat snapte ze wel waarom Enrique dit geregeld had. Het was beter dat ze precies wisten wat er gebeurd was dan dat ze zelf wat gingen verzinnen. Al maakte dat op het moment niet dat ze zich heel veel beter voelde. "Lachen," zei ze met een bibberig glimlachje, "iets waar ik goed in ben." De sarcastische toon was niet echt in haar stem te horen doordat haar stem zo trilde. Omdat ze zelf zo nerveus was lette ze niet zo op Collin, niet zoals ze normaal deed in ieder geval, ze had dan ook niet door dat hij zelf ook nerveus was. Eigenlijk dacht ze gewoon dat hij dit wel gewend was. Ynary's moed zakte nog verder toen ze Enrique hoorde roepen. Even sloot ze haar ogen en vertelde zichzelf dat ze er maar beter klaar mee kon zijn en knikte licht. Met trillende benen stond ze op, blij dat ze zo weer kon gaan zitten anders zou ze zeker omvallen.

Collin moest zich inhouden haar hand niet steunzoekend vast te pakken, maar hij wist dat als hij dat zou doen, ze als klef over zouden komen. Toch kon hij het niet laten vlak voor ze de deur doorgingen nog een snel kusje op haar voorhoofd te drukken. Hij vergat zijn geruststellende woorden en ze stapten de kleedkamer uit. Ze stonden nu achter een soort mini setje, waardoor ze nog niet te zien waren. Enriqué gaf hen nog wat instructies en Collin kreeg een oortje in waardoor Enriqué hem dingen toe zou fluisteren als hij een antwoord moest hebben. "klaar?" vroeg Enriqué, Collin gaf geen antwoord en liep naar het verhoginkje toe.

Ynary hoorde de woorden van Enrique niet, merkte amper dat hij aan het praten was. Ze beet alleen maar voortdurend op haar wang, denkend: ik kom hier wel doorheen, dit gaat me gewoon lukken. Helaas geloode ze haar zelf niet helemaal, toch bleef ze het gewoon herhalen in haar hoofd. Ze zorgde dat ze dicht bij Collin bleef terwijl ze achter hem aanliep. Haar trillende benen maakte het moeilijk het trapje naar de verhoging op te lopen maar dat merkte ze amper omdat ze met haar hoofd al bij de mensen was. Zodra ze die te zien kreeg werd ze nog bleker dan dat ze al was. Waarom waren er zoveel? Als Collin niet vlak voor haar had gelopen was ze zo snel mogelijk weer omgedraaid en weggerend. Nu nog erger trillend beet ze op haar wang.

Collin deed braaf wat Enriqué hem zei en ging staan in het midden van het podiumpje bij de microfoons, er was plek voor twee mensen en hij merkte hoe Ynary naast hem ging staan. "hallo allemaal" zei Collin alsof hij zelfverzekerd was. "welkom op deze persconferentie, alle vragen zijn welkom" hij zei het makkelijk, alsof het simpel was en hij overal een antwoord op zou hebben. Hij keek de mensenmassa in. Hij was dit gewend.

Ynary voelde zich heel wat minder zeker dan Collin leek te doen. Haar blik schoot schichtig over de mensen massa heen. Steeds bleef haar blik op een gezicht hangen om daarna weer weg te schieten. Nog steeds gespannen verschoof ze haar gewicht van haar ene been naar haar andere, zo onopvallend mogelijk maar ze kon gewoon niet stil blijven staan. "Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?" Klonk er uit de mensen massa. Ynary zocht meteen naar de eigenaar van deze stem en vond een man met lichtbruin haar die nu met een of ander microfoontje naar hun stond gericht.

"We zitten op dezelfde school, dus het is niet heel moeilijk om elkaar uiteindelijk tegen te komen" zei Collin, zijn stem werd zachter en minder kil. "Ynary was eerst alleen een goede vriendin van me, maar al snel wist ik dat ik meer voor haar voelde dan alleen vriendschap." Hoe cliché, dacht hij erachteraan. Maar hij zei niets, dit was wat de mensen wilden horen, dit of enorm veel drama. Even keek hij bemoedigend naar Ynary. "volgende vraag" zei hij.

Ynary zag verschillende mensen druk aantekeningen maken, ze begreep niet dat mensen dit echt wilden weten. Wat ging het hun aan hoe Collin zijn leven leidde. Ze knikte bevestigend bij de uitleg van Collin. Dat kon ze nog wel, zei ze tegen zichzelf in haar hoofd, gewoon knikken. Lachen ging dan wat moeilijker en dat liet ze dan maar voor wat het was maar gewoon knikken lukte wel. "Had u toen nog een relatie met Arianne?" Werd er ergens in het publiek geschreeuwd.

Collin wist dat die vraag zou komen. Hij was er bang voor geweest. "zeg maar dat jullie een pauze genomen hadden" zei Enriqué in zijn oor. En Collin wist dat dat het beste was, omdat dat ook niet voor slechte pr aan het adres van Arianne zou zorgen. "We waren op dat moment op een punt in onze relatie aangekomen dat we even toe waren aan iets nieuws, we wisten niet zeker of we nog met elkaar door wilden en hebben een pauze genomen. Arianne is op de hoogte van Ynary en heeft er geen problemen mee. Onze relatie is dus verbroken" zei Collin. Hij wist dat het maar half waar was. Er was geen pauze, zij was weggegaan waardoor een misverstand ontstond. Maar dat hoefde de pers niet te weten. Hij vond dat Ynary het goed deed. Ze hield zich groot, ookal was ze nog niet helemaal de oude na het ziekenhuis. Hij was trots op haar, maar wist dat hij haar dat nu nog niet kon laten zien. Hij keek haar nog een keer heel vluchtig aan in de hoop dat er iets in zijn ogen te zien zou zijn van de trots.

Ynary hield haar gezicht strak. Collin had haar verteld wat er met Arianne was gebeurd, ze had in zekere mate medelijden met haar maar meer ook niet. Ze vond namelijk dat als het op dode ouders aankwam zij meer reden had om te klagen. Al dacht ze dat nu wist ze heel goed dat als ze Arianne ooit tegen ze komen ze doodsbang voor haar zou zijn. Ze kon zich alleen maar voorstellen hoe boos ze zou zijn, Collin had haar oppervlakkig verteld wat er was gebeurd maar dit was niet moeilijk om te raden. Toch vond ze wel dat dit een mooi excuus van hem was. "Ynary," ze voelde een koude stroom door haar lichaam trekken toen ze haar naam hoorde. "We weten allemaal dat je op Franklin High zit met tekenen, zou je ons iets kunnen laten zien." De vrouw van wie de vraag kwam glimlachte vriendelijk maar Ynary voelde geen enkele sympathie tegenover haar. Haar tekeningen waren prive en die hoefde niemand te zien, laat staan de hele wereld. Pas nadat ze dit gedacht had besefte ze dat ze iets moest zeggen, dat de vraag voor haar bedoeld was. "Euh..." Stamelde ze in de microfoon. Ondanks dat haar stem versterkt was klonk het nog steeds verrassend zacht.

Collin greep in en sprak zeker in de microfoon. "Als we nu Ynary's tekeningen openbaar maken," zei hij terwijl hij zijn hersenen liet kraken. "dan is dat toch niet het hele idee van de school, de school leidt ons op tot kunstenaars, iemand met een naam. Ynary's tekeningen horen bij die naam. Zij is de kunstenaar en jullie de toeschouwers. Een kunstenaar laat alleen de werken zien waarvan zij zeker is dat ze wil dat ze gezien worden. Exposities zullen er zeker komen, op Franklin High en jullie zijn allemaal welkom daar." zei hij en hij vond dat het einde van de vraag. "volgende vraag" hij durfde Ynary nu niet aan te kijken, ergens was hij bang dat hij het verkeerd gedaan had. Had hij het anders moeten zeggen? Had hij er goed aan gedaan om het van haar over te nemen? Hij wilde zo veel mogelijk van Ynary's schouders houden en nu had hij ze uitgenodigd voor een expositie op Franklin High...

Ynary's hoofd duizelde bij zijn hele uitleg, ze was wel slim maar nu werkte haar hoofd even niet mee. Al had ze wel door dat hij voorstelde dat ze een andere keer kwamen kijken bij een expositie. Eerlijk gezegd vond ze dat geen prettig idee. "Ik... ik heb denk ik wel iets..." zei ze zonder er zeker van te zijn dat dit een goede beslissing was. Zonder dat ze daar verder over nadacht liep ze de verhoging af. Ze had in haar tas haar schetsblok zitten en daar was de tekening van het poesje met de melk en de vogels. (die ken je toch?) Dat was als het ware haar 'show tekening'. Liever had ze hem niet laten zien maar ze wilde niet dat de mensen dachten dat de school haar had aangenomen omdat ze medelijden met haar hadden. Zo snel mogelijk haalde ze haar tekening op en legde die op de diaprojector die op de verhoging stond. Het was raar haar tekening zo groot te zien.

die ken ik ja, van je kat van te
~~
Collin verwachtte deze reactie niet. Er ging een mompeling door de mensenmassa bij het podium heen. Collin bleef de tekening prachtig vinden, maar ook hij wist even niets meer te zeggen. Zelfs Enriqué hield zijn mond. De mensen werden stil en staarden Ynary aan, die nog naast de dia projector stond. Hij was trots op haar dat ze dit zonder hem gedaan had. Deze beslissing zo snel gemaakt had en zoiets persoonlijks als haar tekening meteen aan een zo groot publiek had laten zien.

Ynary voelde hoe ze rood werd toen iedereen naar haar en de tekening keek. Ze wilde dat ze de tijd terug kon draaien en dat ze het niet gedaan had. Het was makkelijker mensen tekeningen te laten zien als je er zelf niet bij was. Maar nee, zij wilde niet dat de mensen later terugkwamen, ook al zag zij ze dan waarschijnlijk niet, en moest hen nu al een tekening laten zien. En nu zat ze met een heleboel aandacht. Snel trok ze de tekening weer van de projector af in de hoop dat de mensen hun aandacht weer op Collin zouden richten.
---------
die heb ik overgetrokken, alle credit gaat naar Aragornbird op Deviantart

haha
~~
Collin hervond zijn stem toen hij zijn ogen van Ynary liet glijden. Ze zag er toch een beetje geschrokken uit vond hij. Ze was niet helemaal tevreden met haar keuze, maar hij vond het nog steeds knap van haar dat ze er meteen een had laten zien. "Zoals u ziet is ze enorm getallenteerd" en nu de aandacht van haar afwenden, dacht Collin en hij hield een reclame achtig praatje over de school waardoor uiteindelijk ook de laatste ogen weer op hem gericht werden. "zijn er nog vragen?" vroeg Collin toen hij klaar was over Franklin High. Hij keek de zaal rond. Al zijn verlegenheid was verdwenen. Hij wist dat deze mensen aan zijn lippen hingen en alles zouden geloven, of ze dat ook zouden schrijven was iets anders, maar Collin voelde het overwinnende gevoel door zijn aderen stromen. Hij was blij dat hij mensen blijkbaar had kunnen overtuigen dat Ynary echt bij hem hoorde. Heel vluchtig glimlachte hij met ogen die bijna overliepen van trots en liefde naar Ynary, heel kort maar. Zijn glimlach veranderde meteen als zijn ogen op het publiek gericht waren. Er kwamen even geen vragen. Gewoon stilte.

~~
weet je het hw?

Ynary keek met bewondering naar Collin die het publiek gewoon even inpalmde. Dat was wel fijn want nu hoefde ze niets te zeggen en kon ze gewoon kijken. "Ik heb nog een vraag voor Ynary," zei een vrouw in de menigte. "Heb je leren tekenen van je ouders, en zo ja hoe is dat na hun dood verder gegaan?" Ynary wist dat zo'n vraag er moest komen, het was al een wonder geweest dat het zolang had geduurd. Verschillende herinneringen waarin ze samen met haar vader had zitten tekenen kwamen naar boven. "Mijn... mijn vader heeft me leren tekenen en..." ze slikte even, het was moeilijk om dit te zeggen en het liefst was ze weggerend, zo hard mogelijk. "Daarna werd het een manier om... om te ontsnappen," stamelde ze.

staat ynary al naast hem? dat doe ik nu gewoon ff
~~
Collin raakte Ynary onder de tafel heel even aan. Hij wist dat dit moeilijk was voor Ynary, dit had ze hem ook nog nooit verteld, maar dat maakte hem niet uit. Hij vond het niet heel erg dat ze geheimen voor hem had. Vond dat ze daar recht op had. Even wist hij niet wat hij moest zeggen, maar Enriqué schreeuwde in zijn oor "Volgende vraag!" Dat was dan ook wat hij na een korte stilte zei. Een nieuwe vraag kwam uit het publiek. "ontsnappen?" Collin kon de spreker wel schieten, maar bedacht dat dat niet zo'n slim plan zou zijn. Hij wist dat dit moeilijk voor Ynary was. "geen commentaar?" fluisterde hij naar haar, terwijl hij de mensen aan bleef kijken. Maar misschien was het te zacht, zo zacht dat ze het niet kon horen...