De sportvelden

Ze rende naar haar kant. Ze moest lachen om zijn enthousiasme. Als ze nog verlegen was, dan nu helemaal niet meer. Dennis gaf haar een gevoel dat ze aardig was. "Ik ben Dawn" riep ze. "En ik zit hier omdat ik iets wil doen met voetballen, ik weet niet echt waarom. Ik zag een advertentie en ik dacht, Hé! dat is leuk". "En jij dan?" riep ze naar Dennis. "Kom begin!" riep ze. Ze zou hem weleens laten zien wat ze kon. ze mocht dan wel een meisje zijn... Voetballen kon ze.

"Nou goed dan, volgens het motto van de school: Show me what you've got!" riep hij over het veld, terwijl hij haar bal soepel overnam en richting het doel rende.

Ze zag Dennis komen, ze concentreerde zich op de bal. Sloot alles buiten. Alleen nog maar oog voor de bal, en voor Dennis. Anders zou ze nog stomme dignen gaan doen en lag hij straks in het ziekenhuis. Ze rende richting Dennis. En maakte een sliding, hij lukte want daar had ze lang genoeg op geoefend. Ze nam de bal mee en sprinte richting het goal. Ze keek om en zag Dennis achter haar aankomen...

Het was goed geprobeerd, maar Dennis was snel. Hij wist dus de bal nog voordat deze bij de goal was te onderscheppen. Maar terwijl hij terug rende richting de andere goal stond het meisje opeens weer voor hem. Hij botste vol tegen haar aan en samen vielen ze op de grond. De bal rolde nog een paar meter vooruit, maar dat was hij al lang weer vergeten. Brullend van het lachen lag hij bijna bovenop het meisje, vanwie hij de naam niet eens kende.

Plots lagen ze op de grond, Dennis begon te lachen. Zijn lach was aanstekelijk al snel lachtte ze net zo hard mee. De jongen was echt geweldig gezelschap. Maar als snel begon ze te blozen, hij lag bovenop haar.. Niet dat hij zwaar was. Maar het was toch best raar voor haar dat een jongen die ze net kende boven op haar lag... Heel erg vond ze het niet.. Hij was schattig, en eigenlijk best wel leuk.. Ze probeerde omhoog te komen. "Hee dikzak, ga eens omhoog" zei ze grinnekend. Ze nam zijn luchtige manier van doen over. En voelde zich op haar gemak bij hem.

Dennis rolde op zijn zij. Nog steeds hikkend van het lachen. Het meisje had een leuke lach. Hij vond het leuk dat ze zo luchtig reageerde. De meeste meisjes waren gaan gillen dat ze nat werden van het gras of dat er modder op hun kleren kwam. Het was hem echter niet ontgaan dat ze bloosde. Dat zag er heel schattig uit!

"Trouwens, ik ben Dawn, dat heb je waarschijnlijk net niet goed verstaan" zei ze glimlachend. De jongen was echt ontzettend grappig. Misschien wilde hij wel samen met haar ergens naartoe, zodat ze niet steeds alleen hoefde. Ze bleef op het gras zitten. Haar rug was nat, en haar kont ook. Eigenlijk was het best koud. Maar daar was de douche voor, om op te warmen. En om schoon te worden ofcourse. Ze stond op. " Kom slimmerd, sta op" ze stak haar hand uit. "Gaan we nog verder? Of gaan we gewoon lol trappen?" vroeg ze glimlachend.

Dennis grinnikte. Het meisje was wel grappig. "ik had het inderdaad niet goed verstaan, Dawn, leuke naam!" Hij pakte haar hand aan en liet zich overeind trekken. "Eerst het potje afmaken" zei hij terwijl hij richting de bal rende, er een flinke schop tegenaan gaf en scoorde. Daarna rende hij met zijn shirt over zijn hoofd een rondje over het veld.

"Hee! Dat is niet eerlijk. Ik lette niet op" zei ze nep verontwaardigd. "GEK! Pas op, dadelijk ren je nog ergens tegen aan.." grinnekend rende ze naar het goal en viste de bal uit het net. Dennis had zijn shirt nog steeds niet van zijn hoofd gehaald. Snel sprintte ze richting zijn goal, en schoot de bal snoeihard (of is het snoerhard?xd) in de kruising. "1-1!" riep ze juichend. Ze rende naar Dennis. Die haar beteuterd aan keek. Ze woelde door zijn haren, en begon te lachen.

"oké gelijkspel!" riep hij lachend naar haar. Hij kon het niet laten om haar nog even terug te pakken en hij tackelde haar toen ze het veld af wilde lopen.

Ze viel op de grond, midden in een plas modder. Zogenaamd verontwaardigd keek ze naar hem. "IIH nu ben ik vies" zei ze met een kakkerig stemmetje en schoot in de lach. Ze stopte haar handen in de modder en zette twee handafdrukken op zijn shirt. "Alsjeblieft" ze glimlachtte. Dat zou ze niet zomaar gedurfd hebben bij ieder ander, maar bij Dennis wel. Het voelde vertrouwd. Als een vriend die ze al lang kende. Ze keek hem vragend aan "Wat gaan we doen? Of heb je al iets anders te doen?" ze hoopte van niet. DAn zat ze dadelijk weer alleen.

Dennis graaide met zijn handen in de modder en gooide een volle hand modder recht in Dawns gezicht. "Moddergevecht!!!" riep hij terwijl hij zijn shirt als een soort schild gebruikte. Hij graaide naar een nieuwe klodder modder en gooide deze.

"OH!" ze slaakte een verschrikt kreetje. Moddergevecht, leuk. Ze graaide ook in de modder en gooide richting Dennis. Ze gleed door de modder op hem af en haalde hem ook onderuit. Ze ging op hem zitten zodat hij niet overeind kon. Ze smeerde modder in zijn gezicht. Lachend keek ze naar Dennis. "Staat je goed, zo'n moddermasker" ze grinnekte. Dit was echt geweldig. Ze lette niet op de mensen die voorbij zouden kunnen komen. Ze was nou eenmaal niet vies van modder, ondanks dat ze een meisje was.

Hij vond het helemaal geweldig; zoveel modder had hij nog nooit op het hoofd van één meisje bij elkaar gezien. "Staat jou ook niet slecht hoor, bruin haar!" Hij draaide haar op haar rug zodat ze vol in de modder terecht kwam. Hij smeerde de modder helemaal door haar haar en over haar gezicht. Haar oren zaten vast vol modder. Toen hij haar eens bekeek kreeg hij spontaan de slappe lach. Dit meisje was net een jongen die hij al jaren kende.

Ze veegde modder uit haar ogen, en keek lachend op naar Dennis. Het was echt geweldig. Hoewel ze voor vandaag wel genoeg modder had gezien eigenlijk. Ze haalde modder uit haar oren. "Haha, het zit echt overal" lachte ze. Ze stond op. "Kom moddermonster" ze trok Dennis omhoog. Ze gaf hem spontaan een knuffel. "Dankje" zei ze enthousiast.

Dennis knuffelde meteen terug. "Graag gedaan, waarvoor?" vroeg hij. En omdat hij voelde dat ze er behoefte aan had hield hij haar ietsje langer vast dan nodig was.

"Dat ik eindelijk iemand gevonden heb die aardig tegen me is. En waar ik het goed mee kan vinden. " ze bloosde toen ze het zei. Ze drukte een modderige zoen op zijn wang. "Wat smaakt modder toch geweldig lekker." ze tufte wat modder uti haar mond. Grinnekend keek ze naar Dennis. Hij was echt aardig.

"Oh nou, graag dan!" zei hij, terwijl hij haar nog een 'grote broer knuffel' gaf. "Je bent ook een van de eersten op deze school die mij meteen accepteert, dus jij ook bedankt!" Hij vond het wel schattig dat ze hem een zoen op zijn wang gegeven had en stoorde zich er niet aan. Het was een heel lief en leuk meisje en als hij niet al met Lauren ging...

"Hoe kan iemand jou niet accepteren? Ik heb nog nooit zo'n aardig iemand als jou ontmoet" zei ze blozend, wat je gelukkig niet zag door de modder. Hij was echt een geweldig persoon. Zo vrolijk en spontaan. Ze glimlachte naar hem. Ze vond het prettig bij hem in de buurt. Hij zal vast wel een vriendin hier hebben. Jammer.. Dacht ze dat nou echt? Snel sloeg ze haar ogen neer. Ze was de modder echt dankbaar, ze had waarschijnlijk een hooft als een tomaat..

Dennis merkte niets van de verlegenheid van het meisje. "Nou ik heb mensen bijna van het dak af verschrokken, dus eigenlijk is het best logisch dat ze me niet mogen hoor!" grinnikte hij. Dawn onderzoekend bekijken. Het was echt een leuk meisje! "Maar hé, geen vrienden hier nog die voetballen?" vroeg hij, aangezien het hele veld op hen twee na leeg was.

Ze grinnekte mee. Ze keek weer naar Dennis op. Aarzelend, omdat hij vroeg naar vrienden.. Vrienden die ze eigenlijk niet had.. Ze besloot hem toch maar in vertrouwen te nemen. "Eigenlijk heb ik niet echt vrienden hier, ik ken bijna niemand.. En bijna niemand kent mij." zei ze beschaamd. "Dus ook niemand om mee te voetballen..." Ze had het gezegd. Hij zal haar nu wel raar vinden. Denken dat ze zó verlegen was dat ze geen vrienden durfde te maken.. Maar dat was het niet. De meeste meisjes vonden haar gewoon erg raar..

Dennis glimlachte lief naar haar en gaf haar een troostende knuffel. "Ik ken je nu!" zei hij glimlachend. "Ik weet niet of dat iets goeds is, maar ik ken ook nog niet zoveel mensen hier" knipoogde hij. Hij was eigenlijk heel populair geweest altijd, maar het maakte hem niet zoveel uit. Als hij maar lol had, en dat had hij zeker met dit meisje. Maar dit gesprek werd een beetje te serieus dus maakte hij een gek bokkensprongetje en hoopte dat ze er wel om kon lachen.

"Dat is wel iets goed" ze glimlachte. Ze moest lachen om zijn rare gedrag. "Je bent echt gek" zei ze tegen hem. Ze gaf hem een speels duwtje. Niet dat ze erg vond dat hij zo gek was, je kon met hem lachen en dat was fijn. Stiekem hoopte ze wel dat hij als het nodig was, een beetje serieus kon zijn.. Niet alles kon weg gelachen worden. Maar dat was nu niet belangrijk. Ze had een vriend. Eindelijk. Toch? "Zijn we vrienden dan?" vroeg ze hem voor de zekerheid. Ze hoopte echt van wel.. Ze keek hem met grote ogen aan, bang dat hij nee zou zeggen.. Of dat hij haar daar te kort voor kende..

Dennis begon heel hard te lachen. Wat dacht dat meisje nou, dat hij zomaar met iedereen een moddergevecht hield. Nouja eigenlijk was dat ook zo, maar toch. Haar grote ogen stonden hoopvol en angstig, maar Dennis was niet zo fijngevoelig dus hij merkte het niet. "Sure!" zei hij nog steeds na grinnikend.

Enthousiast vloog Dawn Dennis weer om de hals. "Gelukkig!" riep ze uit. Snel liet ze los. "Uh sorry.." zei ze stamelend.. Dit was ze niet gewend van zichzelf. Maar die jongen deed iets met haar. Zijn enthousiasme was aanstekelijk dat ze zelf ook een beetje raar deed. Voor haar doen dan. Net als dat moddergevecht. Dat zou ze eigenlijk echt niet doen met iemand die ze net kende. Maar met Dennis voelde het zo gewoon, zo gemakkelijk. Als ademen, ja dat was een goede benaming. Toch?