Het koffiebarretje

"Geen wees, iets wat erop lijkt." zei Emma verlegen nu. Eigenlijk had ze gedacht dat hij dat alwel wist, waarom wist ze niet. "En ik kijk zo uit naar het circus" ze kon de vlinders die nu tegen al haar organen aanbotsten nu niet negeren. Het was een vreemd, maar eigenlijk wel prettig gevoel. Ze besloot hem niet veel meer over haar verleden te vertellen, bang dat ze daardoor kapot maakte wat ze graag wilde. "maar dan moet jij vast veel oefenen" haar glimlach verstarde onbewust en ze keek hem aan.

Enzio knikte. "Dat doe ik sowieso al veel, maar nu al helemaal. Niet dat ik dat erg vind, ik doe weinig meer dan trainen en optreden." zei hij met een knipoog. "Maar je bent nu een mysterie Emma. Ik heb een idee, omdat jij nu een vraag van mij hebt beantwoord mag je mij een vraag stellen en die al ik eerlijk beantwoorden, in ruil voor een nieuwe vraag." Hij keek haar vragend aan. Hij zou haar cryptische andwoorden geven als hij een vraag echt neit wilde beandwoorden.

"Goed" glimlachte emma. Ze zou hem echt niet alles gaan vertellen. Het zou hem misschien wel afschrikken. "Ik weet dat je bij het circus zit, maar hoe kwam je daar terecht, ik weet zeker dat je niet opeens dacht van hé wat leuk ik ga een solliciteren?" Ze vroeg het met een lach maar er lag een serieuze ondertoon in haar stem.

Enzio dacht na. Hoe kon hij dit zeggen zonder alles op te biechten. "Toevallig. Als het Camille niet was die mij had gevonden en meegenomen was ik er nooit geweest. Ik kon nergens anders terecht en bleef dus maar daar." was zijn zeer cryptische antwoord. Hij schonk haar een glimlach die zijn ogen niet bereikte. Dat verhaal had overduidelijk nog een staartje. "Leven je ouders, of een van hen, nog?"

Emma zag dat zijn ogen onberoerd bleven, het was jammer van zijn leuke glimlach. Ze wist dat dit lang niet het hele verhaal was. "Je kan het me zeggen he?" zei ze voorzichtig. Over zijn vraag moest ze even nadenken. Haar moeder leefde nog op een bepaalde manier, tenminste dat dacht ze. "Voor mij zijn ze allebei gestorven." zei Emma zacht ze deed niet eens de moeite om te glimlachen. "Hoe belangrijk is Camille voor je?" vroeg ze. Dadelijk was het zijn vriendin, nee dat zou ze niet leuk vinden.

Enzio dacht na. "Ze is het zusje dat ik nooit gehad heb, zelfs een beetje een tweelingzus. Haar hele familie is de familie die in nooit gehad heb, of heb verloren." In die laatste categorie hoorde zover hij wist alleen Isa, Isa had hem getroost en opgelapt, in hoeverre ze dat kon. Hij schudde de vage maar nare vleugjes van herinneringen van zich af en keek op naar Emma. "Wat is je grootste nachtmerrie?" vroeg hij. Dit was een grote vraag, ze zou een grote vraag terug mogen stellen.

Voorzichtig raakte Emma even zijn arm aan. Ze merkte dat hij er niet makkelijk over sprak. "Mijn grootste nachtmerrie, eens zien... " Even dacht emma na, maar ze wist het al heel snel weer. "Mijn verleden verliezen, het goede deel dan." zei ze en ze dacht terug aan haar pianospelende vader en haar dansende moeder, de kerstmis en de verjaardagen. Haar vaders geur en haar moeders balletschoenen die door de kamer huppelden. "Wat is jouw grootste wens?" vroeg ze om maar even iets leukers in zijn gedachten te roepen.

Bij haar nachtmerrie maakte Enzio een zacht op-een-donkere-manier grinnik-achtig geluidje. Like he knew something she didn't. "Grootste wens... de missende puzelstukjes vinden. De dingen die missen in mijn herrinnering van de gebeurtenissen. en erachterkomen dat hij dood is, dat ook. Samen met optreden voor een enorm publiek." Hij lachtte zachtjes bij die tegenstellingen. "Jouw grootste droom?"

Wow, hij liet opeens meer los als Emma verwacht had. "Dat mijn broertje geadopteerd wordt." Zei Emma beslist. Ze vond zijn antwoord wel ietwat vaag. "Welke puzelstukjes heb je al?" vroeg Emma als tegenvraag en ze dacht even terug aan haar eigen verleden.

Enzio knikte als andwoord op haar reactie. Over de vraag moest hij langer nadenken. "Hmm... Ik weet dat Isa niet meer leeft, meer niet dan mijn eigen herinneringen. Een van de dingen die ik het allerliefst wil weten is Zijn identiteit. Ik ken hem niet beter dan als een mannelijk persoonlijk voornaamwoord." Zei hij simpel. "Ook zou ik graag willen weten wie mijn ouders zijn." Hij keek naar haar. "Welke dierbaren ben je verloren?"

Emma moest even nadenken over zijn woorden, wie was Isa, en waarom kende hij zijn eigen identiteit niet? "Mijn vader, en mijn moeder, tenminste, ze is alles behalve een moeder." Zei Emma bitter, denkend aan de stinkende vrouw die altijd haay was, altijd van haar verwachtte dat ze alles opknapte en voor haar kleine broertje zorgde, de vrouw die ze niet meer haar moeder zou noemen. "Wat voor iemand is Hij?" waas haar vraag.

Enzio slikte. Hoe moest hij dit zeggen. "Ik kan hem me neit meer goed herrinneren, maar hij noemde me altijd Daisya, monster dus, en mijn eerste gedachte bij hem is pijn. Iki hoop dat dat een redelijke omschrijving is..." Hij keek nu heel erg naar zijn koffiemok. Talking about the past was hard.

Emma zag de pijniging in zijn ogen. Ze legde haar hand op die van hem, de vlinders gingen weer rondvliegen en botsten overal tegenaan. "We kunnen er ook mee stoppen." zei ze zachtjes. Eigenlijk wilde ze alles over hem weten. Alles. Maar het deed hem pijn en dat wilde ze niet. Ze wilde hem geen pijn doen.

Enzio knikte. "Ik zou je graag een keer het hele verhaal vertellen...." zei hij zacht. De woorden: 'maar nu niet' onuitgesproken latend. Hij nam nog een slok koffie. Hij haalde diep adem en besloot maar op iets anders over te gaan. "Heb je nog iets nieuws geleerd bij ballet?" vroeg hij, met een geforceerde glimalch.

Emma glimlachte. "En ik zal zeker naar je luisteren." Zei ze en ze wist wat hij bedoelde. Lief keek ze hem aan. "niet echt iets nieuws, vooral herhaling." Hij zag eruit alsof hij een knuffel kon gebruiken, maar ze bleef roerloos op haar stoel zitten. Ze durfde niet. Bang dat hij haar af zou wijzen.

I'm with Emma, he needs a hug and that hug is long overdue
----
Enzio knikte. Hij kon niet echt meer woorden vinden. Zijn gedachten waren afgedwaald aan de vage herinneringen. Zoals het hoorde bij de herrinneringen van een erg klein kind waren het vooral indrukken en fragmentjes. De enige reden dat hij ze nooit was vergeten was omdat ze nogal traumatiserend warten. Veel mensen haddden geen herinneringen van voor hun vierde, hij zou kunnen zeggen dat hij dat wel had, niet dat hij er bepaald trots op was.

Enzio zag er zielig uit zoals hij daar zat. Emma besloot het op te geven en gaf hem over de tafel een knuffel. Ze hoopte maar dat hij haar niet af zou wijzen. Ze hoopte hem zo te troosten. Zijn nare gedachten weg te zenden, al was dat maar voor heel even.

Enzio was ietwat verrast door de plotselinge knuffel, maar stelde hem heeel erg op prijs. Hij knuffelde haar terug. Hij kreeg neit vaak een knuffel of zo, de laatste keer was toen hij drie jaar terug zo slim was om 3 meter naar beneden te vallen en zijn pols te breken. Dat was een pijnlijke dag geweesd.

Emma bleef zo zitten en kon het niet opbrengen hem los te laten. Er schoot een prettig soort troost door haar heen en op haar gezicht verscheen een tevreden glimlach. Hij had de knuffel aangenomen! De vlinders dansten vrolijk door haar buik. "Wanneer mag ik mee?" fluisterde Emma in zijn oor, ze verheugde zich natuurlijk op het circus, maar ook zeker, en misschien zelfs meer op een avondje Enzio. Het kon alleen niet in het weekeind, dan moest ze naar haar broertje, en die zou heel teleurgesteld zijn als ze niet zou komen en zonder hem naar het circus ging. Ze besloot hem als ze geweest was uitvoerig te vertellen over de leeuwen, acrobaten en de paarden. Ze wist zeker dat ze hem zo blij kon maken.

Enzio glimlachte. "ze komen pas in novmber bij new York. " zei hij met een vriendelijke glimlach. Hij liet haar nu pas los, maar miste de warmte van haar lichaam onmiddelijk.

"Jammer" glimlachte ze naar hem toen ze weer recht op haar stoel zat. Ze wilde hem eigenlijk nog niet loslaten, maar ze kon hem natuurlijk slecht tegenhouden. Er verschenen lichte blosjes op haar wangen toen ze dat bedacht. "Jij bent" zei ze zachtjes om op hun onderwerp van daarstraks terug te komen. Nog een beetje uit haar doen wiebelde ze onrustig op haar stoel op en neer.

Enzio knikte. Hij was weer. Wat moest hij vragen? Hij dacht even na, ondertussen nog wat van zijn bijna koude koffie nippend. Het duurde wat planter dan eerder, vooral omdat hij er wat moed voor bij elkaar moest schrapen, maar
Hij vroeg lhet wel. "Kent jouw verleden ook een monserlijk persoon?" was zijn uiteindelijke vraag.

"Nee" was het antwoord van Emma. Haar moeder mocht dan verschrikkelijk geweest zijn, ze was geen monster, ooit was ze een 'mama' een moeder vol liefde en opoffering. Maar ze was veranderd in zo ongeveer dood. Maar een monster was ze niet. Hij had 'ook' gezegd, had hij het toen over Hem gehad? Ze dacht van wel en bedacht dat ze dat niet zo nodig bevestigd hoefde te hebben. Ze had gemerkt dat het moeite gekost had het te vragen en ze glimlachte bemoedigend naar hem. Ze keek even naar haar glas. De damp die van de thee kwam was verdwenen en hij was koud geworden, maar Emma had ervoor betaald en dus dronk ze hem maar leeg. "Wie is de belangrijkste persoon in jouw leven?" vroeg ze.

Enzio knikte na haar andwoord. Haar verleden was nog een mysterie, maar hij zou het kunnen uitpluizen, dat moest wel. Hij glimlachte naar haar. "Er zijn veel belangrijke mensen, maar een van de belangrijkste was toch wel Camille. zonder haar zou ik hier nu niet zijn. Dan zou ik niet eens bij het circus zijn geweest."

Emma knikte bedenkelijk. En een beetje in haar glas verdiept. Hij was eigenlijk aan de beurt, maar ze wist niet of ze er klaar voor was hem alles te vertellen. Ze wist niet of ze hem goed genoeg kende, ze wist niet hoe hij ermee om zou gaan en ze wist niet of ze het zelf wel zover verwerkt had dat ze het kon...