Danszaal 1

NEW
__________
Emmalynde stond met een dromerig gezicht voor een van de spiegels. Ze deed een pas du deux uit het zwanemeer en de muziek schalde door de kleine ruimte. Haar spitzen tokten hard tegen de vloer. Haar handen en armen bewogen sierlijk mee met de rest van haar lichaam. Zijn. Dit was ze. Niemand anders. Heerlijk dansen, voor zichzelf en alleen voor zichzelf. Helemaal opgaand in de dans voelde ze zich nu, al is het maar voor even, volmaakt, volmaakt gelukkig.

Enzio deed zachtjes de deur open, alleen om te merken dat er iemand binnen was. Hij ging stilletjes naast de deur staan en bleef kijken naar haar dans. Ze was goed, in hoeverre dat hij dat zonder enige kennis over ballet kon inschatten. Nee hij had zijn 'eigen' stijl. Een beetje hip hop, een beetje breakdance, een beetje modern en ene beetje contortionisme.

Haar ogen trilden, haar lippen waren vertrokken in een voldane glimlach. Oh wat was ze gelukkig. Ze danste door de hele zaal, naar voor, naar achteren. Pirouette en kom neer. Nog voordat ze haar ogen opende merkte ze dat er iemand binnen was. Hij was stil, maar zijn persoonlijkheid was duidelijk aanwezig. Geschrokken opende ze haar ogen en binnen een paar seconden voelde ze zich weer haar oude ik, de angstige en onzekere Emma. Ze voelde zich in een hoekje gedreven; iemand had haar betrapt op een van haar persoonlijkste momenten...

Enzio klapte voor haar toen ze klaar was, het holle geluid galmde door de ruimte. Ze danste goed, hij zag wel in waarom ze op Franklin zat, maar als hij genoeg was om haar te laten stoppen vond hij dat ze nog niet geschikt was om op te treden. Het daagde niet bij hem dat optreden voor anderen niet voor iedereen de normaalste bezigheid ter wereld was.

Een verlegen glimlach kwam op haar gezicht. Was het klappen gemeend? Was ze echt goed? Wat nou als deze jongen haar, net als al die anderen alleen maar voor de gek wilde houden? Ze vertrouwde hem niet, ook al zag hij er helemaal niet onbetrouwbaar uit. Ze deed iets wat ze nog nooit gedaan had, behalve op de dag van haar auditie; ze maakte een buiging...

Enzio knikte. "Je kan goed dansen, al zou de aanwezigheid van een persoon je niet moeten storen. In mijn geval zou afleiding mijn dood kunnen betekenen." Zei hij kalm. "Als je vijf meter hoog in de trapeze afgeleid bent dan val je erg ver. Zelfs een net kan niet voorkomen dat je je nek kan breken als je verkeerd valt." Hij rekte zijn armen uit.

Oh hij was zeker niet verlegen, ze hoopte maar dat hij het bij haar niet al te storend vond. De jongen was knap, op een vreemd soort manier. Ze had vreemde verhalen over hem gehoord, die ze deels geloofde, maar lang niet allemaal. Hij was acrobaat of zoiets, dat wist ze. Maar ze werd zo langzaam wel nieuwsgierig naar zijn verleden. Nee, ze moest zichzelf inhouden. Hij mocht niet nu al een slechte indruk van haar hebben. "Waarom ben jij hier eigenlijk?" vroeg ze dus maar, om haar verlegenheid te verbergen.

___
ps moet ff ete, ben over n half uurtje trug.

Enzio haalde zij schouders op. "Ik zocht naar een plek om te oefenen, en toen was iemand bezig, dus ik bleef kijken." Zei hij rustig. Dat hij van plan was te gaan trainen was obvious. Hij droeg een joggingbroek en een zwart shirt, en geen normale kleding dus. "Would you mind...?" hij gebaarde anar de stereo.

Emma grinnikte, nee dat had ze begrepen. Natuurlijk was hij hier om te dansen, dit was een danszaal. 'Ik bedoelde voor wat voor soort dansen ben je hier?' Ze mocht deze jongen best wel, de nieuwsgierigheid naar zijn verleden groeide.

Enzio glimlachte. "Een mix van moderne dans, hip hop, breakdance en contortionisme, dat is zegmaar slangemenszijn." Hij viste zijn iPod uit zijn broekzak en plugde die in de stereo. "Just watch me." hij glimlachte en zette een liedje op. (zie zijn formuliertje) Hij zocht zijn plekje in het midden van de ruimte en vanaf dat moment was hij in zijn eigen wereld. De wereld van dans. Hij was goed, dat wist hij zelf ook wel. Er zaten moves doorheen die veel mensen niet konden, gewoon omdat hij mega lenig was.

Emmalynde beet op haar lip. De jongen danste heel soepel. Ze had bewondering voor mensen die dat zomaar konden voor anderen. Ze hoopte van hem nog te kunnen leren. Dus ze keek toe. Hip-hop was niet haar ding, maar lenig was ze. Ze besloot met de jongen mee te dansen, wel in een andere stijl, maar toch kon het kloppend worden. Ze paste haar klassieke dans aan op zijn moderne en hiphopachtige wijze.

Toen de betovering verbroken werd doordat het liedje afgelopen was en oversprong op een of ander dramatisch circusnummer ging Enzio weer overeind staan. "Hmm.. ik ben neit gewend om veel op de grond te staan tijdens dit nummer, maar zelfs zonder Traum lukt het nog." Mompelde hij tegen zichzelf. Hij zette zijn iPod af en ging in kleermakerszit op de grod zitten. Het was duidelijk dat zijn hoofd ergens anders was. Hij was bezig met ene nieuwe choreografie voor de act van hem en Camille. Traum und Alptraum. (duits voor droom en nachtmerrie)

Emmalynde begreep de jongen nu een heel klein beetje beter. Daar was ze blij om. Hij was goed, maar het was niet echt haar dansstijl. Zachtjes liep ze naar de cd speler en zette een alternatief nummer op. Een nummer waarmee van alles mogelijk werd. Nu ze met de jongen meegedanst had durfde ze ook een choreografie van zichzelf te doen, zolang hij maar een beetje verder weg van de werkelijkheid was. Ze begon met haar eerste passen en draaide soepel in rondjes om de jongen heen, die in het midden van de zaal zat.

Enzio keek met een glimlach hoe ze om hem heen danste. Ze was echt goed, ze moest alleen over haar podium angst, of verlegenheid wat het ook was, heenkomen. Dan zou ze erg ver kunnen komen. Na 14 jaar circus had hij wel ene neusje gekregen voor talenten. Hij bleef nu netjes zitten en keek toe. Meedansen zou haar vast en zeker weer uit haar concentratie halen.

Ze eindigde door vlak voor hem te gaan zitten en hem aan te kijken. Ze was benieuwd hoe hij zou reageren en hoopte natuurlijk dat het positief was. Deze jongen had een rugzakje dat kon ze zien aan hoe zijn blik stond en ook hij vertrouwde haar niet helemaal.

Enzio knikte als commentaar. "Als ik zo onbeleefd mag zijn, weet je zelf waarom je niet comfortabel was toen ik zomaar kwam kijken? Plankenkoorts, verlegenheid, afleiding of weer iets anders?" hij leunde op een arm een beetje achterover. Zijn andere arm lag dwars over zijn borst en drukte zachtjes op het litteken, het was een beetje geïrriteerd vandaag. Hij zou Emma wel willen helpen met haar probleem, als hij dat kon. De reden waarom ze oncomfortabel was met haar publiek kon vanalles zijn.

Emmalynde keek hem even angstig aan. Het was helemaal niks voor haar om zomaar met een volledig vreemd persoon over haar onzekerheden te praten. Ze kende zijn naam niet eens en ze was veel te verlegen er naar te vragen. Ze deed het enige wat ze kon bedenken om hem toch ietsje beter te leren kennen. Ze liep naar zijn I-pod en koos een nummer uit waar ook zij op kon dansen. Toen trok ze hem omhoog, ze keek hem vragend aan in de hoop dat hij ermee in zou stemmen.

brb ff van compu wisselen
_____________________________

Enzio haalde zijn schouders op. Wat had hij te verliezen. Met haar dansen was ook een oplossing. Hij glimalchtte naar haar en pakte haar handen beet, Dat ze een andere stijl danste betekende niet dat ze niet samen konden dansen. En niet samen als in op hetzelfde podium, maar met elkaar. Hij liet een hand los en liet haar een pirouette draaien. Als aanduiding dat hij met haar wilde dansen.

Gretig pakte Emma zijn handen vast. Samen danste ze een rare mengeling van de vreemdste dans die ze beiden ooit gezien hadden, maar het was leuk en Emma voelde zich al een heel stuk beter bij hem dan ze eerder gedaan had. Ze dansten samen tot het nummer afgelopen was en bij Emma ging een knop om. "Zeg maar Emma." zei ze

Enzio hield haar nu vast, met zijn handen op haar onderrug. "Enzio Daisya is mijn naam." zei hij met een glimlachje. Hij had er na al die jaren geen probleem om zich voor te stellen met Enzio Monster. Er was toch geen hond die Bengaals praatte, dus niemand wist ooit dat Daisya monster betekende. All werd het wel vaak gevraagd als mensen het brandmerk zagen. Maar dat was een andere kwestie.

"betekend het iets?" vroeg Emma, dat was iets wat ze zich vaker afvroeg als er mensen waren met abnormale namen, natuurlijk zei ze dat laatste er niet bij. En ze zwierden samen door de ruimte.

Hij haalde zijn schouders op. "Enzio betekend niets zover ik weet, en Daisya schijnt Bengaals zijn voor monster." Zei hij met een glimlach voor hij haar nog een pirouette liet maken. Ze was wel leuk om te zien, hij vond het ergens wel jammer dat ze zo verlegen deed tegenover publiek.

Emma glimlachte verlegen toen ze merkte dat hij haar bewonderend opnam. "Oh, je ziet er anders helemaal niet uit als een monster!" zei ze met de schattigste glimlach die de wereld ooit gezien heeft. Enzio was een leuke jongen om te zien en een verschrikkelijk goede danser, ookal hadden ze een hele vreemde stijl samen. Emmalynde hoopte dat het liedje nooit af zou lopen en draaide zich nog een keer in zijn armen om vervolgens in een nieuwe pirouette uit te draaien.

Enzio lachte zachtjes. "Ik deel die mening met je, ik ben geen monster zover ik weet." Hij glimlachte naar haar. Dat glimlachje was zooooo lief. Hij kom niets anders dan haar schattig en lief vinden. "Maar het is wel grappig. De act waarin ik een grote rol heb heet Traum und Alptraum. Dat is duits voor droom en nachtmerrie. Ik dans hem met mijn geestelijk zusje Camille, ze heeft een mooie chocolade kleurige huid en speelt de droom, ik met mijn bleke huid met de nachtmerrie." Hij glimlachtte naar Emma.