Danszaal 1

new
~~

Nick deed een paar moves en danste daarme door de kamer, het was rustig op school, de meeste leerlingen waren naar huis voor de kerst, maar hij wilde nog een keer alles doordansen. Zo was hij nou eenmaal, wilde niet graag voor verassingen komen staan. De muziek klonk door de ruimte, maar hij stond neit zo hard als normaal. Hij vond het een fijne plek, de danszaal. Het was er meestal rustig en hij hoefde niet bang te zijn voor ongewenst publiek.

Juliëtte had haar danskleding al aan. Haar lange benen waren in de strakke danslegging gestoken en haar bovenlichaam werd bedekt door een strak zwart topje. Daarover heen had ze een los beige shirtje die aan de ene kant van haar schouder afzakte. Het waren voor haar standaard danskleding, al waren ze er bij de balletlessen zelf niet zo blij mee. Daar hadden ze liever dat je een strak pakje met een omslagrokje aanhad.
Om de onderkant van haar benen warm te houden had ze er beige beenwarmers overheen getrokken. In haar handen hield ze een flesje water en haar spitzen. Rustig liep ze de danszaal in, ze had eigenlijk niet verwacht dat er iemand zou zijn dus ze bleef stokstijf staan bij de deur toen ze merkt dat er een jongen aan het dansen was.

Nick merkte niet dat er een meisje bijna de zaal binnenliep en ging onverstoorbaar verder met wat hij aan het doen was. Er lag een lichte glimlach rond zijn lippen. Het voelde fijn te dansen. Hij kon zijn gevoelens kwijt en een dans zei meer dan een honderdduizend woroden.

Voorzichtig liep Juliëtte uiteindelijk toch de zaal binnen. Langs de zijkant, hopend dat de jongen haar niet opmerkte. Ze ging op een van de bankjes zitten en begon haar kuiten zachtjes te masseren, dat deed ze altijd zodat ze warm werden. Het was een gewoonte geworden om haar kuiten en voeten eerst los te masseren en dan pas te beginnen met de echte opwarming. Ondertussen keek ze naar de jongen die aan het dansen was, ze hoopte maar dat hij het niet erg vond dat ze hier zat.

Nickolas ging stug door met oefenen tot zijn ogen vielen op een meisje wat haar kuiten masseerde. Hij stond opeens stil. "Hoi" zei hij nog een beetje hijgend, terwijl hij naar de cd speler liep om hem uit te zetten. "Wil jij?" vroeg hij daarna. Ze zag eruit alsof ze de zaal wilde hebben en hij moest eigenlijk ook zo gaan, dus hij vond dat geen probleem.

Juliëtte beet kort op haar lip. 'Als jij klaar bent,' zei ze met een halve glimlach. Ze was langzaam opgestaan. 'Je danst goed, echt goed,' zei ze met een volledige glimlach dit keer. Eigenlijk was ze normaal best verlegen, alleen nu iets minder. Dat kwam voornamelijk doordat ze in een danszaal was en zich daar altijd vrijer voelde. Ze liet haar voeten in de spitzen glijden en maakte deze goed vast.

"Jahoor" knikte Nick. "en dank je, laat maar eens zien wat jij kan" zijn ogen stonden uitdagend. Hij ging naast haar op het bankje zitten en bekeek haar handelingen, volgde al haar bewegingen.

Ergens werd Juliëtte een beetje nerveus van de blik die de jongen op haar wierp. Rustig liep ze naar het midden van de zaal en begon haar passen. Het was voor haar niet al te moeilijk om deze passen te maken, alleen was het een tijdje geleden dat ze echt had gedanst. Dus haar lichaam was wat stijver dan normaal, al werd dat minder na mate ze langer danste.

__________________
https://www.youtube.com/watch?v=6SXivlt02Mg&feature=related
vanaf ongeveer 0.20 tot 0.42
Niet echt heel bijzonder ofzo..

Het was niet heel spectaculair, maar wel mooi en toen ze klaar was klapte Nick kort, en langzaam in zijn handen. "mooi" zei hij rustig. En hij keek belangstellend nr het meisje. "hoe lang dans je al?" vroeg hij belangstellend.

'Sinds mijn vierde met lessen, daarvoor al gewoon in de huiskamer,' zei ze met een glimlach. Haar borst ging iets sneller dan normaal op en neer, ondanks dat het er waarschijnlijk simpel uitzag was het wel vermoeiend en zwaar om te doen. Toch genoot Juliëtte er telkens weer van om haar spieren aan te spannen en tot het uiterste te vergen.

Nick knikte. Hij kende het wel, de voortdurende drang naar dansen, al van heel jongs af aan. "Nickolas" zei hij terwijl hij opstond en zijn hand uitstak. Hij deed streetdance, maar vond ballet ook prachtig, misschien vooral door de muziek. "wacht, ik zal je begeleiden?" stelde hij half voor terwijl hij achter de piano ging zitten en voelde hoe zijn vingers bijna naar de piano toe getrokken leken te worden.

Juliëtte schudde beleefd zijn hand. 'Juliëtte,' zei ze met een glimlach. 'Graag,' zei ze verolgens op zijn voorstel. Ze vodn het leuk dat hij haar wilde begeleiden, dat was prettig. Ze vond het altijd prettiger om begeleid te worden door pianomuziek, zeker als het live werd gespeeld. Zodra hij begon te spelen, begon Juliëtte rustig en perfect op de muziek te dansen.

Nick's vingers aaiden over de toetsen van de vleugel die in de hoek stond terwijl hij ze liet matchen met passen die Juliëtte maakte. Zijn vingers gleden in een soort vogelvlucht over de toetsen, leken ze niet te raken, leken te zweven, en hun eigen leven te leiden. Hij ging op in zijn pianospel en bleef telkens op Juliëttes passen letten.

Chelsea kwam hier eigenlijk alleen tijdens haar les, dansen was dan niet haar talent maar ze had het wel als vak erbij. Gewoon omdat ze het leuk vond om te doen en ze het ook wel redelijk kon. Maar nu kwam ze hier eens buiten de lestijd om, aangezien ze wat moest oefenen op een bepaald stuk wat ze maar niet onder de knie leek te krijgen. Chelsea legde haar tas in een hoek van de zaal en haalde er haar muziekspeler uit zodat ze deze kon aansluiten op de installatie.

Raf wist dat hij op zijn dansen moest oefenen, dat deed hij ook wel maar niet zoveel als in zijn ogen nodig was. Toevallig werd er in Miss Saigon niet gedanst dus was het niet hard nodig. Maar als hij kans wilde maken op andere rollen moest hij ook kunnen dansen. En het liefst nog tegelijk zingen ook en daarvoor zou hij moeten oefenen. Maar toen hij de danszaal binnen kwam zag hij dat hij niet alleen was. "Hoi," zei hij hij aarzelend terwijl hij door zijn haren onder de muts ging. Het meisje kwam hem bekend voor, misschien had hij haar wel een keer lesgegeven ofzo. Tevergeefs probeerde hij zich een naam te herinneren, hij was niet heel erg goed met namen. Gelukkig was er meestal een blaadje met alle namen van de leerlingen en een plattegrond waarop stond aan welk tafeltje ze zaten zodat hij niet hoefde te gaan wijzen.

Chelsea schrok op van de stem die de danszaal binnen gekomen was. Ze had hem niet gezien. Ze draaide zich op van haar tas en zag een jongen staan, hij kwam haar wel bekend voor, was hij niet een leraar? Ja dat zou best kunnen, maar zeker weten deed ze het niet. "Heey." begroette ze hem, zoals gewoonlijk met een glimlach op haar lippen. Ineens bedacht ze zich dat hij misschien wel de zaal gereserveerd had, misschien moest dat wel...

Raf probeerde nog steeds op de naam van het meisje te komen. "Chelle... Toch?" Zei hij aarzelend. Hij had niet helemaal het idee dat het klopte, maar iets beters kon hij niet bedenken. "Ik hoop dat je het niet erg vindt als ik hier ook kom dansen," zei hij met een verontschuldigende glimlach. De muziek maakte hem niet uit, hij had namelijk toch geen bepaalde dans die hij moest aanleren. Hij probeerde gewoon redelijk goed te worden in dansen zodat hij gemakkelijk andere dansen zou kunnen aanleren en soepel kon dansen.

Chelsea schudde haar hoofd, "Bijna"grinnikte ze, "Chelsea." noemde ze haar naam. Op haar beurt keek ze hem vragend aan, "En wat was jouw naam ook alweer?" ze had geen idee wat het kon zijn. Nogmaalsc schudde ze haar hofd of ze het erg vond dat hij mee danste, "Nee hoor, ik moet alleen even wat onder de knie zien te krijgen voor de les." ze zuchtte even kort, het was en irritant stukje wat eigenlijk gewoon net te moeilijk voor haar was.

Raf grijnsde, hij onthield blijkbaar toch meer van de namen dan hij dacht. Nog een paar maanden en hij zou misschien wel de namen van alle leerlingen die hij les gaf kennen. Als hij er echt zijn best voor zou doen zou het misschien wel sneller gaan, maar aangezien hij wel belangrijkere dingen aan zijn hoofd had dan namen vergat hij ze meestal weer snel. “Raf, Rafael, meneer Smith, je mag kiezen,” zei hij grijnzend. ‘Meneer Smith’ sprak hij spottend uit omdat er niemand was die hem zo noemde. Vooral omdat hij soms werd aangezien als een leerling en zowel hij als de leerlingen het raar vonden. “Ik zou je graag helpen,” zei hij terwijl hij zijn tas op de grond liet zakken, “maar ik denk niet dat je daar heel veel aan hebt. Ik geef alleen zang en musical en ik moet zelf nog aan mijn dansen werken.”

New

Brandon kwam in zwarte trainingsbroek, een simpel wit shirt en een blauwe pet op de zaal in gelopen. Er was nog niemand in de zaal wat hij wel fijn vond, hij had wel eens iemand per ongeluk geraakt met iets. En nu hoefde hij ook niet te wachten en zou hij niet gestoord worden. Het lieft was hij meteen begonnen met dansen maar vorig jaar had hij tijdens een trainig samen met zijn crew ineens veergevallen omdat hij zo'n ongelofelijke pijn aan zijn knie had. In het ziekenhuis bleek het dat hij zijn kniebanden gescheurd had. Van die ervaring had hij wel wat geleerd, niet door de pijn, maar omdat hij daarna weken lang niet mocht dansen. Dus nu zat hij op de grond met een been voor zich uitgestrekt en pakte zijn voet met twee handen vast. Datzelfde deed hij daarna met zijn andere been en er volgden nog verschillende andere rek en strek oefeningen. Terwijl hij bezig was met de voor hem nogal saaie bezigheid, zocht hij in zijn hoofd naar een dans die hij zou kunnen uitvoeren.

Ty plukte even aan een los draadje van zijn zwarte shirt voor hij de zaal binnenging. Onder het shirt had hij een grijze joggingbroek met daaronder een paar afgedragen gympen, die eigenlijk niet meer konden, maar ze zaten volgens Ty nog steeds te lekker om weg te doen. Toen hij net door de deuropening was, zag hij de jongen die al in de zaal was en hij bleef even staan kijken. Het was eerste, hoogstens tweede, jaars, dat kon je wel zien. Ty moest glimlachen, hij kon er niet veel aan doen. Hij vond kinderen gewoon altijd lief, ook al waren nog zulke monsters. Dat de jongen niet echt kleind meer was, maakte niet uit, hij viel wel onder de groep kinderen in Ty's ogen. Hij ging even tegen de muur aanstaan om de jongen rustig verder te volgen met zijn ogen.

Brandon zag eerst niet dat er een toeschouwer was, pas toen hij klaar was met zijn warming up en opstond om zijn iPod met bosjes tevoorschijn te halen merkte hij de jongen die tegen de muur stond op. Maar meer dan een wenkbrauw optrekken deed hij niet. De dans die hij uit had gekozen kende hij goed genoeg om er vertrouwen in te hebben dat hij goed zou gaan en hij zou zich neit van zijn training laten afhouden door een of andere jongen. Even zocht hij naar het nummer dat hij nodig had in zijn afspeellijst en zette de muziek aan. Zijn gezicht was gericht naar de spiegels, maar hij kon de jongen nog steeds vanuit zijn ooghoek zien. Soepel en met een zelfverzekerdheid waaraan je kon zien dat hij het vaker had gedaan begon hij te dansen. Over de bewegingen hoefde hij niet echt na te denken, zijn lichaam deed gewoon wat het moest doen.
---------

Ty zag dat de jongen hem opmerkte, maar hij bleef staan op de plek waar hij stond. Zodra hij begon te dansen, was Ty pas echt geinteresseerd. Hij deed dezelfde stijl als hem en hij was verbaasd over het talent wat de jongen had. Maar later bedacht hij zich dat dat logisch was, anders was hij nooit hier op school gekomen. Om ook alvast maar op te warmen, begon hij met wat oefeningen, maar hij hield uit zijn ooghoek de bewegingen van de jongen wel in de gaten. Het was moeilijk om niet te grijnzen bij sommige moves, maar hij hield zich in ieder geval in om niet hardop te lachen.

Brandon was al snel vergeten dat hij niet alleen was omdat hij zich helemaal op het dansen concentreerde. Altijd als hij aan het dansen was verscheen er een glimlach op zijn gezicht en zijn broer zij altijd dat mensen daarom graag naar hem keken, door de uitstraling die hij had als hij danste. Zelf begreep hij niet helemaal wat zijn broer daarmee bedoelde, behalve dat het iets goeds was. Hij hoefde er blijkbaar niets voor te doen dus zich er zorgen over maken of veel aan denken deed hij niet.

Ty ging door met zijn oefeningen tot de jongen klaar was. Hij vond het geweldig om te zien dat die kleine het zo naar zijn zin had terwijl hij danste. Zodra de dans af was, stond hij op en klapte even kort in zijn handen waarbij hij een paar meter de zaal in liep. 'Dat was echt goed, waar heb je zo leren dansen?' Vroeg hij opgewekt en nieuwsgierig tegelijk. Als hij nog maar in een lager jaar zat, had hij al die ervaring echt niet alleen van school geleerd.