De muziekkamertjes.

In het gebouw zijn tien kleine muziekkamertjes. Deze zijn geluidsdicht en je kunt er oefenen met een band of alleen als zanger of zangeres. De kamertjes zijn naast elkaar, gelegen aan een grote lange gang waar stoelen staan, hier kun je ook even uitrusten of wachten totdat er een kamertje vrij is. Om hier te mogen oefenen moet je eerst naar de conciërge en een sleutel halen, anders kom je er niet in.

Regels: Maak niks kapot, alleen aan de instrumenten komen als je ze nodig hebt.
Aantal personen: Niet te veel. ongeveer zeven per kamertje.

Kira liep met een sleutel in haar hand naar een van de kamertjes toe. Ze had een kamer gevraagd met een piano, dat kende ze en ze wilde het nogmaals proberen. Ze opende een kamertje en sloot de deur daarna weer af. ze wilde niet dat iemand haar hoorde of zag, piano was iets voor haarzelf. Ze ging op het stoeltje zitten en liet een toonladder horen zodat ze zeker wist of hij goed gestemd was.

Lauren bedankte de conciërge en liep de trap op, hier waren de kamertjes. Snel keek ze naar het nummer van haar sleutel. Het was nummer drie. Ze deed de deur open en liep op haar hoge hakken naar binnen. Uit kamer twee kwam gedempt piano muziek en ze glimlachte, het waren toonladders. Ze begon met de toonladders mee te zingen, dit was makkelijk zo hoefde ze niet zelf te spelen. Toen haar stem opgewarmd was begon ze aan een liedje. De akkoorden kende ze uit haar hoofd, en na een tijdje zong ze mee.
"Skies are crying, I am watching
Catching teardrops in my hands
Only silence, as it's ending
Like we never had a chance"

Kira had niet door dat er iemand met haar muziek meezong en speelde dus gewoon door. Er verscheen weer een glimlach van puur geluk op haar gezicht. Die verscheen er alleen als ze muziek maakte of als ze aan het dansen was. Dat laatste had meestal meer succes. Op een gegeven moment hield ze eventjes op en plaatste haar handen op een andere manier op de toetsen en begon weer te spelene.

August hield zijn elektrische gitaar met Ed Hardy print in de ene hand terwijl hij met zijn andere hand waarin de sleutel lag de deur openmaakte. Hij stapte naar binnen en trok de deur weer achter zich dicht. Hij zette zijn gitaar tegen de muur aan om zijn tas van zijn schouder af te laten glijden en hem in de hoek te gooien, nadat hij er wat papieren uit had gehaald. Daarna pakte hij de gitaar weer en legde de papieren waarop de muziek stond in de daarvoor bestemde standaard. Hij keek even kort naar de noten terwijl hij zijn gitaarband om deed en sloeg toen een paar snaren aan om te horen of het goed was. Hij stelde de strakte van de snaren nog wat bij en begon toen het lied te oefenen dat hij uitgezocht had voor zijn les. Ach, soms moest hij toch iets doen voor school, hij deed eigenlijk al te weinig.

Alex liep zachtjes mopperend met haar gitaar op haar rug naar het muzieklokaal. Ze liep iets sneller dan ze normaal had gedaan omdat de concierge had gezegd dat er net iemand was geweest die de sleutel voor het lokaal had meegenomen. Nu probeerde ze of die persoon in te halen of zo snel te zijn dat die het nog door zou hebben als ze op de deur zou kloppen. Ze was nu echter al zo dicht bij het lokaal dat de kans dat ze nog iemand in zou halen vervlogen was. Zonder al te veel hoop klopte ze op de deur, als diegene al bezig zou zijn met de muziek zou het geklop makkelijk overstemd worden.

Het was dat August soms moest stoppen om sommige stukjes opnieuw te doen, anders had hij nooit gemerkt dat er iemand op de deur stond te kloppen. Verbaasd keek hij op en liep met nog steeds zijn gitaar om naar de deur. Op zijn gemak deed hij die open zodat er een meisje tevoorschijn kwam die ruim een kop kleiner dan hem was. ' Is er iets?' Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw. Eigenlijk wilde hij he tliefst zo snel mogelijk weer gaan spelen, maar het was onbeleefd om de deur voor haar neus dicht te slaan, ook al zag het meisje er ook niet echt uit als een engeltje.

Alex sloeg een zucht van opluchting, ze moest echt oefenen. De zangleraar was het zat geweest dat ze maar een soort muziek speelde en haar de opdracht gegeven een rustig liedje te zingen. Iets waar ze echt nog op zou moeten oefenen. Het zat haar gewoon niet lekker dat ze zich zo kwetsbaar tegen de wereld open zou stellen. Iets waar ze naar haar idee nooit aan zou wennen. "Toen ik de concierge om de sleutel vroeg zei hij dat hij hem net al aan iemand ander had gegeven," ze haalde haar schouders zogenaamd nonchalant op. Het kostte haar moeite haar houding terug te vinden. Ze dacht dat het kwam doordat ze met dat liedje in haar maag zat. Het zingen op zich was geen probleem, maar om de emotie die ze erbij voelde in haar stem te leggen lukte nog niet. "Bedankt voor het openen van de deur," ze glimlachte maar ookal meende ze het wel lukte het niet helemaal.

August draaide zijn gitaar iets naar de zijkant, zodat hij niet in weg zat. Hij bleef in de deuropening staan en zette zijn handen tegen de deurpost, zodat ze er niet langs kon. ' En jij dacht dat je hier wel mocht spelen?' Vroeg hij met enig sarcasme in zijn stem en een opgetrokken wenkbrauw. Hij was niet van plan om haar te weigeren, tenslotte was het niet zijn kamer, maar het kon geen kwaad om haar te plagen.

Alex voelde hoe er een scheve, ondeugende glimlach op haar gezicht verscheen. "Ja, eigenlijk dacht ik van wel." In haar hoofd zocht ze een manier om langs hem te glippen. Natuurlijk zou ze hem ook gewoon aan de kant kunnen duwen. Haar ogen gleden even over zijn lichaam, proberen dan. Er was wel de kans dat hij verrast zou zijn door de kracht die er in dit niet heel erg grote meisje zat, maar aangezien het niet erg goed over zou komen als ze zou falen was dat plan van de baan.

August haalde grijnzend een hand door zijn haar, meer uit gewoonte, dan om het beter te laten zitten, want het zat toch altijd warrig. Hij boog zich iets naar voren, zodat hij met zijn gezicht dichter bij dat van haar was, maar er nog steeds een aardige ruimte tussen zat. ' En als ik dat nou niet wil?' Zei hij zacht met een lief, maar tegelijkertijd geniepig glimlachje. Het meisje zag er niet bepaald uit dat ze een lieve verlegen jongen zou mogen, geen probleem voor August, dan speelde hij toch gewoon deze persoon

Alex deed haar best het nerveuze gevoel dat ze in haar buik kreeg toen hij dichterbij kwam. Het was niet de bedoeling dat ook maar iemand wist dat dit iets was wat ze nog nooit had meegemaakt. De meeste jongens sloegen haar automatisch over. Het duurde dan ook wat langer voordat ze een gepaste reactie had bedacht. "Misschien moet ik het lief vragen." Ze ging net als de jongen wat zachter praten. Ookal, of misschien juist daardoor, zat Alex dan altijd tussen de jongens. Ze wist heel goed dat de jongen voor haar knap was.

August kon het niet laten om licht te grijnzen toen ze niet zo op haar gemak leek toen hij dichterbij kwam. Maar voor de rest liet hij niet merken dat hij het doorhad en bleef dan ook voorover gebogen staan.' Misschien is dat een goed idee, ja.' Zei hij waarbij de grijns weer in een glimlach veranderde. ' Maar vertel me eerst maar eens je naam.' Ze was dan niet misschien het soort meisje waar hij gewoonlijk mee flirtte, al flirtte hij met bijna elk meisje dat hij tegenkwam, maar ze had het geluk of de pech dat hij er in de bui voor was.

Alex hervond haar evenwicht weer en hield haar hoofd iets schuin om hem weer met een ondeugende blik aan te kijken. Ze ontdekte dat het hielp als ze er niet aan dacht, maar gewoon deed alsof het een van de jongens was waarmee ze normaal ook naar de skatebaan ging. Ze wist heel goed dat het niet zo was, hij behandelde haar als een meisje. Iets wat al vrij lang geleden was, en ze merkte dat ze het niet eens erg vond. "Maar dan is het nog de vraag of ik het wel lief wil vragen," als ze de gitaar niet op haar rug had zitten, had ze misschien al een manier gevonden langs hem heen te komen maar ze wist dat elke poging nu gedoemd was te mislukken. Bovendien vond ze het 'gesprek' eigenlijk wel leuk. "En je mag me Alex noemen," zei ze zachtjes.

August deed een klein stapje naar voren en liet zijn handen van de deurpost afglijden. Nu stond hij vlak voor haar neus. Misschien ging hij nu te ver, maar dat maakte August geen bal uit. Voor hem waren er bijna geen grenzen meer over, op geen enkel gebied. ' Oh gaan we het zo spelen.... Nou Alex, ik zal je een ding zeggen, je kan het me beter nu heel lief vragen, want anders wil ik niet alleen dat.' Fluisterde hij terwijl hij met ondeugend twinkelende ogen haar aankeek. Oke, nu ging hij sowieso te ver, maar inderdaad, August kende geen grenzen.

Alex kon het nu niet meer tegenhouden en voelde hoe er blosjes op haar wangen verschenen. De hele reden dat ze hier was gekomen was nu vergeten. Later zou ze er misschien aandenken aan de liedjes die ze wel eens zong. Als ze echt die persoon zou zijn, zou ze hier niet zo staan te stuntelen. Ook had ze niet eens door dat hij de deurpost vrij had gelaten en dat dit haar kans kon zijn. Ze opende haar mond om iets, ze wist niet precies wat, te zeggen. Na even te hebben getwijfeld fluisterde ze: "Mag ik niet eerst jou naam weten." Ze wist zeker dat als ze niet had gefluisterd haar stem nirt had geklonken zoals ze wilde.

August grinnikte bij het zien van de blosjes, bij het horen van de gefluisterde woorden, eigenlijk gewoon bij het zien van heel haar houding die opeens veranderd was, vanaf het moment dat hij dichterbij was gekomen. ' August' Zei hij simpelweg zijn naam. ' Laatste kans om het netjes te vragen.' Zei hij onheilspellend met een ondeugende grijns. Hij had hier zo'n lol in, dat was duidelijk af te lezen aan zijn gezicht. Toch zou het best overtuigend overkomen, want als er iets was waar August goed in was, was het wel flirten. Vroeger was het zowat ze baan geweest.

Alex wist al dat ze de naam August niet snel zou vergeten. Haar mond ging open om iets te zeggen, maar ze sloot hem weer. Ze kon niet zeggen dat ze niet nieuwsgierig was naar wat hij bedoelde en eerlijk gezegd wilde ze niet dat hij aan de kant gong en weer achteruit. Bovendien had ze het gevoel dat het opgeven zou betekenen als ze het vroeg. Ze kon wel tegen haar verlies, maar dat betekende niet dat ze altijd zou proberen te winnen.

August had eerlijk gezegd niet verwacht dat ze het niet zou vragen, maar toch was hij er wel op voorbereid. Met een grote grijns haalde hij zijn schouders op en zei dreigend:' Ik heb je gewaarschuwd.' Vliegensvlug sloeg hij zijn ene arm om de middel van Alex heen en de andere om haar benen en tilde haar op, zodat ze tussen op zijn kop en horizontaal kwam te hangen. 'Nog steeds zeker dat je het niet met een alsjeblieft wilt proberen?' Vroeg hij lachend terwijl hij haar stevig vasthield.

Na een kreetje van schrik te hebben geslagen begon Alex te lachen en ze besloot dat ze Austen mocht. Ze dacht ook dat ze genoeg had volgehouden. "Oke oke," zei ze nog half lachend. "Zou ik alsje- alsjeblieft naar binnen mogen allerliefste August." Ze merkte dat het makkelijker was haar kalmte te bewaren als ze zijn gezicht niet kon zien. De blosjes begonnen ook al weg te trekken.

' Dat is al beter.' Zei August grinnikend waarna hij haar met enige moeite weer rechtop zette en haar op de vloer liet zakken tot ze zelf kon staan. Toch hield hij zijn armen iets langer om haar heen dan nodig was, haar tegelijk in haar ogen kijkend. Al snel liet hij zijn armen van haar afglijden, maar niet zonder met zijn handen langs de huid van haar armen te zijn gegaan. Hij draaide zich om en liep het kamertje weer binnen. ' Kom je hier om alleen gitaar te spelen?' Vroeg hij nonchalant terwijl hij weer naar de muziekstandaar liep waar zijn bladen oplagen en hij even omkeek naar haar.

Het lukte Alex niet haar blik af te wenden toen zijn bruine(?) ogen zich in de hare boorden. Er liep een rilling over haar rug toen zijn handen langs haar armen gleden. Ze was opgelucht dat hij zich daarna omdraaide omdat ze het bloed alweer naar haar hoofd voelde stijgen. Even kneep ze haar ogen dicht om zich ervan te verzekeren dat dit allemaal echt was en geen uit de hand gelopen dagdroom. Ze herinnerde zich weer waarom ze hier was gekomen en liep achter hem het lokaal in. "Nee, ik kwam een liedje oefenen voor mijn zangles maar dan begeleid ik mezelf vaak op gitaar. Ze had dit keer een acoustische bij omdat ze een rustig nummer moest doen.

August keek op van de muziekstandaaaar en wierp een blik op haar gitaar. ' Welk liedje had je in gedachten?' vroeg hij nieuwsgierig nadat hij zijn blik weer op haar gezicht had gericht. Ja hij was echt geinteresseerd, dat was normaal voor hem, alleen kwam dat er niet zo duidelijk uit als hij alcohol had gedronken of drugs had gebruikt, wat vaak was. Soms vroeg hij zich wel eens af wat voor persoon hij zou zijn als hij helemaal clean was, maar daar stond hij nooit te lang bij stil, omdat dat deprimerend werkte.

Alex streek een haar achter haar oor terwijl ze haar gitaar uit de tas haalde. Ze dacht dat als ze hem even niet aan zou kijken het antwoorden iets makkelijker ging. Toch keek ze op, gedeeltelijk omdat het gewoon beleefd was als je tegen iemand praatte maar verder vond ze het zeker geen straf naar hem te kijken. "Wish you were here, van Avril Lavigne." Dat het een rustig liedje betekende niet dat ze het niet mooi vond, het betekende alleen dat het haar veel meer moeite kostte het te zingen. Waarschijnlijk omdat dit liedje over gevoelens ging en als ze het liedje zou zingen zou ze die uiten. Iets wat ze niet goed kon en de laatste jaren ook erg had vermeden.

August was wat verbaasd door haar keuze, ze zag er niet uit als iemand die gevoelige nummers zong, maar liet het niet merken. Hij kende het liedje wel, al zou niemand dat echt van hem verwachten. 'Dat is een heel mooi liedje, maar wel moeilijk, al twijfel ik er niet aan dat jij er problemen mee hebt.' Hij glimlachte lief en pakte de papieren van de standaar voor als zei hem nodig zou hebben. ' Ik zou zeggen, ga je gang.' Hij keek haar nog even glimlachend aan voor hij iets aan de kant ging, zodat ze kon gaan spelen.