De muziekkamertjes.

Mari sprong kundig over een stoel heen om gemakkelijker en sneller bij het drumstel tekomen. Ze had haar voeten net weggezet en wilde haar drumstokken uit haar tas pakken toen ze de aanwezigheid van de jongen opmerkte "Hey!" zei ze met een brede grijns, afgeleid door het geluid dat haar voet plotseling maarte tegen de bassdrum. "Oeps. Ik kan ook niet stilzitten..." zei ze met een grijns voor ze de jongen weer helemaal vergat en haa stokken stevig beet greep. Voor ze een ingewikkeld ritme begon te spelen, ze had er duidelijk wat aan gesleuteld om he interresanter te maken, maar zelfs nu werd het na een tijdje saai. Ze herrinerde zich ze jongenen keek op naar hem "Speel jij?" vroeg ze, de drumstokken tussen haar vingers ronddraaiend.

Matthew haalde zijn schouders op. 'Een beetje, maar eigenlijk gitaar' zei hij terwijl hij een elektrische gitaar pakte, hem aansloot en een ingewikkelde toonladder speelde. 'Weet je een leuk liedje? Kunnen we samen spelen' vroeg hij terwijl hij ging zitten en de volume knop wat zachter draaide zodat hij een ingewikkelde melodie kon spelen. 'O, en ik zing trouwens ook'.

Mari grijnsde breed naar de jongen. "Okee, gezellig, het i altijd leuk om met iemand samen te spelen, en ik zing ook!" zei z met een vrolijkheid die bijna pijnlijk was. "Wat dacht je van 'Hurricane' van 'Panic! at The disco'?" vroeg ze, Panic was zeker haar favourite band, geen twijfel mogelijk.
-
(watwiljevanmeandersdanpanicofdarren?)

Owen begon te lachen en hij kon er niks aan doen, dit meisje was waarschijnlijk de meest vrolijke persoon die hij ooit ontmoet had. Zij begon met drummen, en hij zette in met zijn gitaar, hij zong de tekst, al kwam hij amper boven de instrumenten uit.
'Are you worth your weight in gold?
‘Cause you’re behind my eyelids when I’m all alone
Hey, stranger, I want you to catch me like a cold
You and God both got the guns
When you shoot I think I’d duck'

Mari grijnsd en tijdens het drummen lette ze vooral op zijn gotaar en zang, het klonk leuk, heel leuk zelf, maar hetwas atuurlijk niet leuker dan Brendon Urie, want die was gewoon perfect in haar ogen. "Oh kiss me!" zong ze me, samen met de 'hey's. Ze vond dat geweldig om mee te zingen bij dit lied.

Owen zong glimlachend mee, en keek naar haar terwijl ze drumde. Hij kon dit liedje dromen dus hoefde niet heel erg te letten op wat hij deed. Toen het lied afgelopen was moest hij even op adem komen en hij ging zitten op een piano kruk. 'Dat klonk wel goed' zei hij tegen haar, en hij zette de gitaar in de standaard op de grond.

Dat is iets wat pwenen ik gemeen hebben. Ik kan dat liedje dromen c:
--

Mari knikte. "Dat klonk inderdaad erg leuk en goed ookal zijn we niet aan elkaar gewend. Je speelt goed. Zingen doe je trouwens ook helemaal niet slecht." complimemteerde ze hem en ze sloeg de stokken in haar hand tegen elkaar in een snel ritme. "Maar je kent het liedje goed! Ik ben nog niet vaak iemand tegen gekomen die zonder na te denken een liedje van Panic! Uit zijn hoofd kon, behale ikzelf dan."

Owen begon te lachen. 'Panic! is goed, alleen ik vind deze wel een van de beste' zei hij terwijl hij zijn Iphone uit zijn zak haalde, en liet zien dat bijna alle panic at the disco liedjes in zijn afspeellijst stonden (xdd flashback). 'Ik ben Owen By the way' zei hij nog, het was wel zo beleefd om je voor te stellen.

Mari grijnsde naar zijn Iphone "Zo ziet die van mij er ook ongeveer uit. Brendon Urie is gewoon geweldig, Spencer natuurlijk ook." zei ze met een grijns, ze werd nog blijer van praten over Panic!. "Aangenaam Owen. Ik ben Mari." zei ze luid, veolijk en snel.

Owen glimlachte en leunde relaxed naar achter tegen de piano. 'Ze zijn goed ja' zei hij en hij stopte zijn Iphone weer in zijn broekzak. 'Leuke naam' . Zijn ogen gingen over de kleren die ze aan had. Een strakke broek en een grote gebreide trui. 'De zegevlier, de steen der wederkeer en de mantel der onzichtbaarheid. Samen vormen zij de relieken van de dood' mompelde hij, me een klein glimlachje om zijn lippen.

Mari keek op van d fel gekleurde stokken in haar hand toen ze een quote uit haar favourite boek hoorde. "En wie ze allemaal ik handen krijgt. Kan zich meester van d dood noemen." zei ze, minderletterlijk uit het boek dan hij had gedaan.

Owen wees naar haar trui. 'Aangezien jij ze nu bij je hebt, mag je je zelf de meester van de dood noemen' zei hij lachend, omdat ze er niet uitzag als de meester van de dood, en zich zeker niet zo gedroeg. 'Ook een Harry Potter fan?' vroeg hij dus maar.

Mri hief heldhaftig har hoofd op "Ik zal het gebruiken voor ht goede." zei ze trots en schoot toen ook in de lach. Ze legde de drumstokken o het drumstel en knikte "Gigantisch. Maar wie is dat niet?" vroeg z met een glimlach. Serieus, wat haar betrefte moest iedereen wel ergens van Harry Potter houden, al gaven z het niet toe.

Christopher reed met zijn gitaar op zijn schoot een van de kamertjes binnen. Hij had zijn notenboek bij zich en zou vandaag beginnen met het schrijven van een nieuw lied. Hij had van zijn lerares de opdracht gekregen om iets of iemand te zoeken om over te schrijven. En dan niet in de zin van een liefdeslied, iets anders. Hij had nog geen idee, maar zou gewoon beginnen. De tekst en muziek kwamen meestal gewoon zonder enige aanleiding tot hem, hij hoefde er nie tover na te denken.

Vera liep met op en neer verende, met een krultang gemaakte, krullen door de gang. Ze hield haar schetsboek onder haar arm en was opweg naar buiten, met een enorme omweg dat wel ja. Ze hoopte dat ze Chris misschien tegen zou komen, en omdat hij vaak met muziek bezig was leek dit haar wel een geschikte plek. Ze keek nieuwschierig om zich heen, keek door de raampjes. Wat natuurlijk geen nut had, je zou hem niet kunnen zien door het raampje, door zijn rolstoel. Ze zuchtte verslagen en plofte neer op de eerste de beste stoel die ze tegen kwam. Dit was een stom idee geweest...

Chris had vluchtig zijn gitaar gestemd, iets wat hij tegenwoordig in enkele secondes kon. Vroeger was hij er altijd meer dan een uur mee bezig geweest. Daarna begon hij met spelen, gewoon een paar noten achter elkaar zetten en dan kijken wat er van kwam. Het was niet bijzonder goed ofzo. Het klonk voor hem wel redelijk, maar het was niet de soort muziek die hij nu wilde maken.

Vera begon te denken, hoe kon ze te weten komen of Chris hier ergens was? Ze kon natuurlijk hier blijven wachten, maar daar had ze het geduld niet voor. Ze kon ook overal de deur open doen, maat ald er dan iemand was stond ze voor gek, of ze zou de deur open doen en chris zien zitten, maar wat moest ze dan zeggen? 'hee chris, ik kom even binnenlopen, wany ik zocht jou' een smoes ophangen kon niet, hij wist dat ze niet muzikaal was. .. "verdomme!" Zei ze een beetje te hard. Ze stond op en van frustratie trapt ze tegen een deur.

Chris speelde rustig verder tot hij ineens een klap tegen de deur van het kamertje hoorde. Hij legde zijn gitaar weg en reed naar de deur toe om te zien wat er aan de hand was. Hij opende de deur zonder enige moeite en zag Vera staan. Hij dacht niet dat zij tegen de deur zou trappen. 'Heey,' zei hij rustig tegen hem terwijl hij de gang in keek of hij iets anders zag wat het lawaai had kunnen maken. Daarna liet hij zijn blik weer naar haar toe gaan. In zijn hart gaf hij meer om dat meisje dan dat hij toegaf. 'Trapte jij net tegen de deur aan?' vroeg hij toen verbaast. Dat was iets wat hij niet van haar had verwacht, waarom wist hij eigenlijk niet.

Ze voelde haar hart een sprongetje maken, ze hield zichzelf voor dat het was omdat ze schrok.. Ze begon te blozen, ze had zichzelf nogal voor schut gezet door tegen die deur te trappen hoewel ze chris nu wel gevonden had. Ze zag chris haar verbaasd aankijken met zijn ogen, zijn prachtige ogen. "ik.. Uh... Uhm" zei ze stamelend, sterk naar worden zoekend. "ja." Mompelde ze zacht,beschaamd. Ze keek naar haar voeten, gestoken in haar afgetrapte adidasjes. Durfde niet op te kijken, bang voor zijn reacfie.

'Ow, oke.' zei hij toen rustig. Het maakte hem al niet meer zoveel uit. 'Heb je zin om even binnen te komen zitten?' vroeg hij haar toen. Hij had geen idee waarom hij dat vroeg. Hij had voor zichzelf nog niet toegegeven dat hij van haar hield. Of in elk geval gevoelens voor haar had. 'Ik ben bezig met het schrijven van nieuwe muziek. Als je het leuk vind mag je wel helpen met me inspireren,' zei hij met een halve glimlach. Heel eerlijk gezegd was het niet eens zo'n stom plan om andere te gebruiken voor izjn muziek. Schilders hadden immers ook hun muze.

"uhm, ja leuk" zei ze enthousiast en vetbaasd door zijn reactie. Ze liep achter hem aan het kamertje in en legde haar schetsboek op een tafeltje en ging op het krukje voor het tafeltje zitten. "hoe zou ik je moeten inspireren dan?" Vroeg ze hem nieuwschierig aankijkend. Ze streek haar vrolijl gekleurde rokje glad dat totaal niet bij haar schoenen paste, vandaar de combimatie." Laat eens wat horen. " zei ze verlegen maar breed glimlachend

Chris glimlachte, hij had zijn gitaar alweer op zijn schoot staan. 'Je inspireert al genoeg door er alleen te zijn,' zei hij met een glimlach tegen haar. Dit zou hem moeten waarschuwen, dit zou hem bewust moeten maken van het feit dat ze dezelfde uitwerking op hem had als Megan, iets minder hevig dat wel. Maar het was er wel degelijk. Zachtjes begon hij te spelen. Alleen muziek, geen tekst. De tekst moest nog gemaakt worden.

Dat was nog eens lief... Ze glimlachte breed met blosjes op haar wangen. Met open mond luisterde ze aandachtig naar de gitaar muziek. Haar ogen stonden vol bewondering en ze kon ze niet van chris' gezicht afwenden. Ze glimlachte lief naar hem, zei niets om de muziek te kunnen verstoren.

Na een paar minuten hield Chris op met spelen. Hij keek haar recht aan, glimlachend. 'En wat vind je ervan?' vroeg hij haar toen al had hij aan haar blik wel kunnen zien dat ze het goed vond. Hij vond het prettig als mensen zulke reacties gaven. Dat betekende dat hij iets goedsd deed.

"ik ben sprakeloos" zei ze dromerig. "het was werkelijk prachtig!" zei ze zuchtend. Ze keek chris recht aan zodat hij kon zien dat ze het echt meende, en omdat z dan in zijn verschrikkelijk mooie ogen kon kijken... Ze lachte vrolijk naar hem. "heb je er al tekst bij?" vroeg ze hem nieuwsgierig.