De muziekkamertjes.

Sahirah keek om naar de jongen die voorbij kwam lopen met een gitaar in zijn hand. "Sleutel?" vroeg ze vragend trewijl ze met haar vingers wat nerveus langs de rand van de viool gleed. Nog steeds was ze bezig met afkicken, wat niet opschoot na de joint van een paar avonden geleden. "Nee dus.' verzuchte ze.

'Das niet zo slim he. Voor de muziek-kamertjes heb je een sleutel nodig.' Zei Liam tegen haar en glimlachte even kort hoewel zijn ogen niet mee lachte. Hij deed de deur voor haar open en deed daarna de sleutel in zijn broekzak, als hij hem zo verliezen zou hij hier problemen mee krijgen en daar had hij eigenlijk niet zo'n zin in. Hij keek naar de viool van het meisje, hij vond het stiekem altijd wel leuk om naar vioolspel te luisteren.

Sahirah keek hem kort even vernietigend aan, hoe zou zij het moeten weten? Ze was hier pas een week of twee. Toch bedankte ze hem toen hij de deur voor haar open maakte, ze glimlachte eventjes beleefd. Nouja een echte glimlach was het niet te noemen, eerder een paar lippen dat lichtjes omhoog ging.

Liam keek haar kort en droog aan. 'Wist je het niet omdat je dom bent of omdat je nog niet zo lang op school bent?' Vroeg hij aan haar en haalde zijn gitaar alvast uit zijn tas. Zijn elektrische gitaar was eindelijk gemaakt, toch had hij nu zijn akoestische bij zich omdat deze ook gewoon lekker speelde. Hij stemde de gitaar even goed.

Sahirah wist net of ze zijn droge opmerkingen nou als een soort humor op moest vatten of gewoon als een stel beledigingen. "Dat laatste." zei ze terwijl ze met licht trillende vingers de snaren van de viool wat aandraaide (geen idee hoe een viool werkt xD). Zodat ze niet als kattengejank zouden klinken. Haar donkere ogen gingen naar de gitaar die de jongen bij zich had.

'Aha, nou, welkom.' Zei Liam tegen hem zonder op te kijken van het stemmen van zijn gitaar. Hij liet even wat klanken horen om te luisteren of ze goed waren gestemd en dat was zo. Meestal was hij lang bezig met stemmen omdat hij altijd lang zat te kloten. 'Is vioolspelen je talent? Gaaf.' Zei hij tegen haar en glimlachte even kort.

Sahirah schudde haar hoofd, "Nee, dat mocht ik willen." ze probeerde nogmaals een glimlachje, maar haar holle ogen deden niet mee. "Ik dans" verklaarde ze, omdat ze dacht dat dat wel zo netjes zou zjin, "Speel jij gitaar, als talent dan?" vroeg ze na een tijdje.

Liam keek haar knikkend aan. 'Ja, dans, wat doe je dan? Modern? Dat zie ik jou wel doen.' Zei hij tegen haar en gokte eigenlijk maar op wat, hij had geen verstand van dansen. 'Nee, eigenlijk is zang mijn echte talent, maar ik ben niet heel slecht in gitaarspelen.' Zei hij tegen haar met een glimlachje.

Sahirah schudde haar hoofd, "volgens de school showballet, dus ik denk dat dat het is, zelf heb ik eigenlijk geen idee." gaf ze toe. Het klonk stom dat je niet eens wist wat je eigen talent was, maar het was nu eenmaal zo, ze wist dat ze al in haar handjes mocht knijpen dat ze aangenomen was. "Dat klinkt gaaf." ditmaal sprak ze de waarheid. "Wil je wat laten horen?" haar stem klonk voorzichtig, het was niet vaak dat ze mensen vroeg iets te doen.

Liam keek haar aan en knikte. 'Ja, dat wil ik wel doen. Wat wil je horen? Alleen gitaar of zang en zacht of hard?' Vroeg hij aan haar terwijl hij zijn gitaar goed beet hield en naar haar keek. Hij vond het wel altijd leuk om mensen te laten horen wat hij echt goed kon, iets waar hij wel trots op kon zijn. Hij kon zichzelf laten zien in wat hij het best kon.

Sahirah haalde haar schouders op, "Wat jij wilt, ik heb geen idee wat mooi is." eigenlijk was het best apart dat ze nu op een school zat vol met muzikale talenten terwijl zij eigenlijk helemaal geen verstand had van muziek of andere danststijlen.

Liam glimlachte even kort en knikte daarna. Hij begon gewoon random het liedje te spelen dat in hem op kwam. Hij begon te spelen op zijn gitaar en daarna begon hij ook te zingen. Here without you van 3 doors down. 'A hundred days have made me older, since the last time that I saw your pretty face. A thousand lies have made me colder, and I don't think I can look at this the same. But all the miles that separate. They disappear now when I'm dreaming of your face.' Zong hij rustig, maar wel helder en goed verstaanbaar.

Sahirah nam plaats op een kruk dat in de ruimte stond, ze had de viool op haar schoot gelegd. Ze wist niet of ze wel durfde te spelen met publiek, het was ronduit slecht te noemen in verhouding met de leerlingen hier op school. Ze was nog aan het leren. Het nummer waarmee ed jongen begon kwam haar bekend voor, qua melodie, maar ze had geen idee waarvan het was, van wie het was of wat de titel was. Ondanks haar gebrekkige kennis van muziek wist ze dat het goed was. Er was dan ook een soortje van bewondering te lezsen in haar holle ogen die naar de jongen keek.

'I'm here without you baby, you're still on my lonely mind.' Zong Liam voor zich uit en ook wel tegen zijn enige publiek. Het maakte niet uit wat voor publiek, al was het alleen maar de lucht, toch deed hij zijn best. Hij had vaak een brok in zijn keel als hij liedjes over liefde of vriendschap speelde of zong, dus daarom ging dat iets minder dan alle depressieve teksten.

Sahirah vond de tekst prachtig die hij ten gehore bracht, het was eigenlijk voor het eerst in lange tijd dat ze de moeite nam om naar echte muziek te luisteren, en dit was nog wel life. Het had zo ut een radio kunnen komen, wat haar betreft, dat haalde de kwaliteit wel.

'The miles just keep rolling, as the people leave they wave to say hello. I've heard this life is overrated, but I hope that it gets better as we go.' Zong Liam verder en zong daarna het hele liedje af. Met een lichte korte buiging, eerder in de vorm van een knikje stopte hij uiteindelijk met spelen en glimlachte even kort. Hij vond zelf dat hij het redelijk gedaan had, soms had hij de verkeerde toon te pakken.

Sahirah klapte enkele malen in haar handen toen hij klaar was met zingen. "Wauw, dat wa echt goed." zei ze naar waarheid, al liet haar houding niet veel los. "Echt waar." voegde ze er voor de zekerheid aan toe. Nog steeds waren haar vingers nerveus bezig met het plukken aan de snaren van de viool, niet op een manier dat het hoorbaar was, maar gewoon op een irritante manier.

Liam knikte even dankbaar naar haar. Ze kwam misschien niet helemaal over zoals ze het bedoelde, maar Liam was toch blij dat ze het goed vond, of iets in die richting. 'Bedankt.' Zei hij en ging ook op een kruk zitten. Liam keek naar haar handen en vingers die nogal nerveus bezig waren. 'Ben je zenuwachtig of wat?' Vroeg hij aan haar terwijl hij knikte naar haar gedoe met de snaren.

Zodra de jongen het opmerkte dat ze met de snaren bezig was legde ze haar handen op de hals van de viool neer, en schudde haar hoofd. Nee het was gewoon een van haar trekjes om haar drugsgebruik proberen te controleren. Haar blik ging even naar de viool in haar handen en ton weer naar de jongen. Misschien zou ze nu wat moeten zeggen? Maar wat.

'Hmm, zo kom je wel over, nah, maakt niet uit, iedereen zijn eigen trekjes en rare dingen.' Zei Liam terwijl hij een hand door zijn haar haalde. 'Dus, ga jij ook nog iets voor mij spelen?' Vroeg hij aan haar en leunde tegen de wand van het muziek-kamertje aan.

Sahirah wist alweer niet of ze de opmerking goed of slecht op moest vatten, daarom reageerde ze er maar niet op. Leek haar de verstandigste reactie. Toen hij vroeg of zij ook wat ging spelen keek ze haast geschrokken naar de jongen. Die vraag had ze kunnen verwachten, "Ik ben lang zo goed niet als jij met je gitaar." bracht ze er tegenin.

'Ach, je bent vast gewoon bescheiden. Ik wil graag wat horen. Maakt niet uit of het goed of slecht is.' Spoorde Liam haar aan en haalde daarna zijn schouders op. 'Het hoeft niet natuurlijk, ik ga je niet dwingen.' Zei hij tegen haar en tingelde even een simpel deuntje op zijn gitaar, wat hij meestal iets irritants vond, maar wat hij wel vaker gewoon deed.

Sahirah legde de viool op haar schouder neer. Waarschijnlijk was het gewoon ook beleefd om wat te spelen, als een soort tegenprestatie. Ze zette een simpel nummer in, of nouja niet heel simpel nummer: Viva la vida, maar ze speelde lang niet perfect. Vaak zat ze mis qua toon soort of snelheid. Maar als je goed luisterde was de melodie er wel in terug te vinden.

New

Met een vrolijke glimlach bedankte Mari d concierge en met de sleutel in de hand huppelde ze naar kamer 2, de andere kamers zaten op slot dus ze liet de deur op een kiertje. Ze zou er miemand echt mee storenen misschienzoh z wel gezelschap krijgen. Ze grijnsde breed naar hetdrumstel toeb ze erheen liep en speelde een deuntje op het keyboard in het voorbijgaan.

Owen liep een beetje chil door de gangen heen en keek een beetje om zich heen. Opeens hoorde hij iemand bezig in één van de muziekkamertjes en hij stak nieuwsgierig zijn hoofd om de hoek. Hij ging tegen de muur staan en keek naar het meisje dat bezig was.