De muziekkamertjes.

Chris schudde zijn hoofd. 'De tekst moet ik nog schrijven, alleen de woorden willen niet komen,' zei hij met een scheve glimlach. Het maakte hem niet zo heel veel uit, hij wist dat als hij lang genoeg wachtte de woorden vanzelf in zijn hoofd zouden komen. Zo ging het altijd. Altijd. 'Ik wil je wle iets laten horen waar al wel tekst bij zit,' bood hij haar toen aan.

"oh jaa!" zei ze verrukt, weer te enthousiast, net als toen bij de starbucks. De starbucks waar ze de laatste tijd nogal vaak hadvgezeten, nippend aan een ijskoffie, dromerig terwijl er steeds een paar groene (hijhadtochgroeneogen..) voorbij vlogen, proberend Haar dromen te onderdrukken, wat opzich wel lukte, behalve die ogen.. Ze keek hem verlegen glimlachend aan.

Ja hij had groene ogen
__________
Chris begon vrolijk weer te spelen. HIj was blij door haar enthousiaste reactie. Het maakte hem vrolijk. Na een paar noten begon hij bij het liedje te zingen. Het was een langzaam en lief liedje. Een liedje wat meestal werd gespeeld voor een geliefde. Zo'n liedje waarvan je je altijd voorsteld dat een jongen dat onder je raam komt zingen.

Ik vind hem echt cutiee:)
----

Ze luisterde, het liedje benam haar de adem, het was zo teder en lieflijk dat er vlinders begonnen te Fladderen in haar maag. Ze pajte haar schetsboek en haalde haar potlood uit de zak van haar jasje. Ze sloeg het open op ern willekeurige bladzijde en begon te tekenen. Het begon met ogen, grote ogen die later groen zoudn wordn wel te verstaan. Steeds blikken werpend op Chris, op zijn gelaatstrekken, zijn verhoudingen, hoe zijn vingers over de snaren gingen en demanier waarop hij in zijn muziek opging. Glimlachend schetste ze verder

Chris had tijdens het spelen niet eens door dat Vera hem zat te tekenen. Als hij dat wel door had gehad zou hij zich vereerd voelen dat iemand hem de moeite waard vond om te tekenen. Zijn stem vulde de ruimten met de woorden die perfect aansloten op de muziek. Het hoorde bij elkaar en dat was aan alles te horen.

Toen het liedje afgelopen was bekeek ze tevreden haar werk en sloeg haar boek dicht. Ze glimlachtte vrolijk naar hem, vol bewondering voor zijn lied. "Het was werkelijk prachtig, hoe krijg je het verzonnen" zuchtte ze blij. "hoe kom je aan die inspiratie zeg... Onbegrijpelijk!" riep ze uit. Met stralende ogen keek ze hem aan, liet haar blik goedkeurend over hem heen glijden. He's perfect...

Chris glimlachte kort. HIj had gezien dat ze had getekend. 'De muziek en woorden komen gewoon ineens,' zei hij met een kleine glimlach. Van binnen begon hij nieuwschierig te worden naar wat ze precies had getekend. 'Mag je schetsboek zien?' vroegh ij haar toen voorzichtig. Hij wist dat er emnsen waren die lievr niet hadden dat je hun tekeningen zag.

Ze begon te blozen, haar schetsboek was de laatste dagen nogal overvol geraakt van ogen, en probeersels van Chris, die vergeleken bij de schets die ze net gemaakt had en Chris in het echt aardig mislukt waren. "Nou.. uhm, oké dan" stamelde ze en glimlachtte aarzelend. Voorzichtig gaf ze hem haar schetsboek een keek naar de muur, naar de grond, naar haar handen kortom naar alles behalve Chris, bang dat hij zichzelf zou herkennen, en dat hij die van net herkende was niet zo'n ramp, maar als hij zag hoe gefascineerd ze door hem was kon dat hem weleens heel erg afschrikken...

Chris sloeg het schetsboek open. Hij bladerde erdoor heen. Ja hij herkende zichzelf. En nee, hij werd er niet door af geschrokken. Nee het vleide hem eerder. Hij glimlachte bij het zien van haar schetsen, hij vond ze goed. Hij zou haar eens aan zijn zusje voor moeten stellen, die tekende ook ontzettend veel. Lang niet zo goed als Vera maar hij wist dat Madeleine het zou waarderen. 'Ben ik interessant om te tekenen?' vroeg hij haar toen. Hij probeerde haar aan te kijken, met zijn brandende groene ogen, alleen was dat lastig doordat ze telkens wegkeek van hem.

Ze begon diep te blozen en keek naar haar handen, nu al helemaal niet meer instaat op te kijken. "uh...." mompelde ze. Haar keel was dicht geknepen van verlegenheid en kon amper iets zeggen, en als ze al iets zou zeggen zou het verstikt klinken en dat wilde ze kostte wat kost niet hebben bij Chris. Ze bekeek haar nagels wel erg aandachtig om maar niet op te hoeven kijken, bang voor afschuw op zijn gezicht. "ja..." zei ze haast niet verstaanbaar.

Chris legde zijn hand over die van haar heen. 'Mag ik weten waarom?' vroeg hij toen. Zijn woorden waren oprecht, hij wilde het echt weten. Hijzelf vond zichzelf niet zo interessant, hij zag niet in waarom ze hem wilde tekenen. Zijn stem klonk dan ook oprecht geinteresseerd, en open. Zijn gezicht stond net zo. Als Vera de moeite zou nemen om naar zijn gezicht te kijken zou ze zien dat die open stond en lief. Hij vodn haar leuk, al gaf hij dat zelf nog niet echt toe.

Ze keek voorzichtig op, werd weer getroffen door zijn ogen, die ogen waardoor je niet weg kon kijken, die ogen waardoor je geen woord meer uit kon brengen, die ogen die zo lief kijken dat je de waarheid eigenlijk wel meost vertellen.. "Ik, nou... kijk, eigenlijk ik vind.. ik bedoel... " stamelde ze, zoekend naar woorden, hoe ze het hem kon vertellen zonder gestoort te klinken. "kijk naar jezelf, kijk naar je ogen, ik heb nog nooit ogen gezien die zo.. zo.. zo.. levendig zo mooi zo prachtig waren als die van jou.." het laatste deel van de zin werd een fluistering, en ze keek met blozende wangen naar zijn hand op de hare..

Chris wist niet of het goed was wat hij nu ging doen. Toch deed hij het. Hij legde een hand langs haar gezicht en streek met zijn duim teder over haar wang. Daarna drukte hij zijn lippen zachtjes op die van haar. Daarvoor zaten ze dicht bij genoeg. Het voelde prettig, perfect.

omghowcute....xd
~~

Voor een seconde verstarde ze van schrik, dit had ze niet verwacht, maar dit was eigenlijk wat ze al de hele tijd wilde dus kustte ze hem zachtjes terug. Ze legde haar hand in zijn nek en met de andere pakte ze stevig zijn hand vast. Ze opende haar ogen en keek in zijn groene ogen waardoor ze helemaal smolt van binnen.

Chris wilde haar bij zich hebben, haar voelen. Dus trok hij haar op zijn schoot. Ondertussen bleef hij in haar ogen kijken. Daarna drukte hij zijn lippen weer zachtjes op die van haar. Hij kon haar eigenlijk niets geven, net zoals dat hij Megan niets had kunnen geven. Maar het voelde goed om zo bij haar te zijn, ondertussen begon er in zijn lichaam ook een schuldgevoel te ontstaan. Tegenover Megan. hIj had gezegd dat hij van haar hield, maar hoeveel was dat waard als hij nu alweer met een ander zat te zoenen? Was dat echt geweest? Hoeveel voelde hij voor Vera?

Gewillig liet ze hem haar op zijn schoot trekken. Ze keek terug in zijn ogen en glimlachtte gelukkig naar hem. Ze kustte hem teder terug, maar ze zag iets van tweestrijd in zijn ogen, als het tweestrijd was. Ze maakte haar lippen los van de zijne en keek hem vragend aan. "wat?" Vroeg ze zacht, aarzelend wist niet of ze het goed gezien had..

Nog steeds was Christopher verward over zijn gevoelens. Alleen wilde hij niet dat zij dat zou zien. Dat zij het zou weten. 'Niets,' fluisterde hij. 'Ik vroeg me af waaraan ik dit verdient heb,' fluisterde hij toen tegen haar. Hij hield zijn armen om haar heen, keek haar aan. Kuste haar ditmaal niet weer. Hij wilde haar gewoon aan kunnen kijken.

Ze glimlachtte zwakjes, gesmolten, verbijsterd door zijn ogen. "Kijk naar jezelf" zei ze zachtjes, en prikte zachtjes met een vinger op haar borst. "Ik heb nog nooit iemand gezien die zo lief, zo schattig en zo interressant is als jou. Om nog maar te zwijgen over je ogen..." zuchtte ze zacht. Ze ging met haar vinger zachtjes over zijn gelaatstrekken, langs zijn ogen, en drukte daarna een zacht kusje op zijn neus. Met blozende wangen glimlachtte ze naar hem.

chris keek haar recht aan. Hij kon niet begrijpen dat ze hem zo zag, wat hij zag was een jongen in een rolstoel. Een jongen die niemand kon beschermen, die niemand zou kunnen helpen op het moment dat het nodig was. Daarbij zou hij haar later nooit kinderen kunnen geven. Hij kon geen gezin hebben, hij wilde niemand dat aandoen. Hij wilde niet dat zij voor hem koos, en daarom dingen moest laten. Chris dacht daar elke dag aan, hij had er ook aan gedacht toen hij Megan vertelde dat hij van haar hield. Hij had geweten dat hij nooit iets met haar zou hebben, omdat hij nu eenmaal niet compleet was. Hij was beperkt in bepaalde dingen.

Ze zag aan hem dat hij ergens meezat, en dat hij het niet met haar eens wat. "Wat is er chris..." zei ze smekend, ze wilde hem niet zo zien. Wilde weten wat er aan de hand was... Wat hij voelde, wat hij dacht. Ze keek hem fronsend aan, nadenkend over wat er zou kunnen zijn. Ze begreep het niet, had ze iets verkeerds gezegt? of gedaan misschien? Met haar vinger streek ze de fronsrimpeltjes glad, en glimlachtte even aarzelend naar hem.

Chris had zijn handen over die van haar heen gelegd. Hield ze nu stevig vast. Hij durfde haar niet recht aan te kijken. Bang dat ze zijn schaamte kon zien. 'Ik kan je niets geven,' fluisterde hij toen zachtjes. 'Ik zou alleen een last aan je been zijn,' fluisterde hij toen daarachteraan. Ze moest het begrijpen, ze moest begrijpen dat hij haar geen toekomst kon bieden.

Alle stukjes leken op zijn plek te vallen, natuurlijk... Stom dat ze daar niet aan gedacht had, maar het was gewoon niet in haar op gekomen, ze had er nooit over gedacht en eerlijk gezegd vond ze het ook echt niet erg. Ze tilde met haar vinger zijn kin op, zodat hij wel naar haar moest kijken. "Chris, luister, het maakt me niet uit, ik vind jou leuk en ik neem je zoals je bent, en dat is zo..." zei ze zacht, maar dwingend hij moest snappen wat ze voor hem voelde en dat het haar echt niet uitmaakte anders had ze wel voor een ander gekozen. "Je bent geen last, je bent geweldig..." fluisterde ze en drukte zacht haar lippen op de zijne.

Hij wilde protesteren tegen haar woorden, maar voelde toen haar lippen al op die van hem. Hij had zijn armen om haar heen gelegd en kuste haar zachtjes en teder terug. Hij wist dat ze over een paar maanden niet meer zo over hem zou denken. Ze zou meer willen dan dat hij haa rkon geven. Dat wist hij, of hij dacht dat hij dat wist. Het was iets waarvan hij uitging.

Ze vouwde haar handen om zijn gezicht, opende haar mond een stukje en likte zacht met haar tong over zijn lippen. Ze opende haar ogen, keek in zijn groene, zag dat hij haar nog niet geloofde, voor nu was het niet erg... MAar ze zou hem ervan overtuigen wat ze voelde, hoe dan ook, kostte wat het kost... Met haar handen ging ze naar zijn haar, verstrengelde haar vingers erin en gooide zich vol in de zoen.

Chris zijn armen lagen weer om haar middel heen. Ook hij opende zijn mond en gleed met zijn tong langs die van haar. Hij genoot ervan om zo met haar samen te kunnen zijn, alleen hield hij zichzelf nog steeds voor dat het maar voor eventjes was. Dat het nooit lang zou duren. Over een tijdje zou ze op hem uitgekeken zijn. Dan zou ze hem niet meer zo leuk vinden als dat ze nu vond.