De muziekkamertjes.

Ze streelde zijn haar met haar handen, zoende hem vol overgave terug. In haar buik begonnen duizenden vlindertjes te fladderen, en haar hart ging als een razende te keer. Dit was fijn, dit was geweldig en zou ze nooit willen opgeven. Even stopte ze de zoen, om op adem te komen wat ze vergeten was te halen tijdens de zoen omdat ze zo overweldigd was. Ze keek hem lief glimlachent aan en drukte nog een klein, zacht kusje op zijn mond en legde daarna zuchtenx van tevredenheid haar hoofd op zijn schouder

Fay liep huppelend door de gang, ze dacht even niet aan Ty en aan Chelsea en alle andere, vandaag was ze vrolijk en dat was te merken. Ze had een vrolijk rokje met gekleurde bloemetjes aan en haar rode haren sprongen in losse krullen langs haar gezicht. Ze hield haar bladmuziek stevig onder haar arm want ze was opweg naar een van de muziekkamertjes

Arth liep door de gang en zwaaide met de sleutel die hij net bij de conciërge gehaald had. Vandaag was niet zo'n goede dag geweest, hij had geprobeerd iets te schrijven aangezien hij dat vaker deed op zaterdagen, maar zijn concentratie was ver te zoeken. Hij opende de deur en nam plaats achter de piano, zonder bladmuziek begon hij gewoon iets te spelen.

Fay liep vrolijk verder tot ze een geluid hoorde, niet zomaar een geluid, maar het geluid van een piano, ze herkende het niet.. Ze verdiepte zich zowiezo niet echt in piano muziek maar ze kende wel wat muziekstukken... Nieuwschierig en wat zachter liep ze nu verder door de gang, ze zag een deur op een kier staan, en door de kier van die deur kwam de muziek aangezweeft. Ze kwam iets dichterbij en luisterde naar de zachte, lieve tonen van de piano. Met een glimlach bleef ze voor de deur staan, duwde heel voorzichtig de deur iets verder open en kon net een glimp opvangen van de gestalte van een jongen. Ademloos bleef ze staan luisteren.

Arth had Fay helemaal niet opgemerkt terwijl hij aan het spelen was, maar toen hij klaar was zag hij haar wel. Zijn altijd normale, kalme uitdrukking was van zijn gezicht verdwenen -omdat hij zijn hart en ziel altijd in het piano spelen legde- en hij keek haar een beetje boos aan. 'Hoe lang sta je daar al?' vroeg hij aan het knappe meisje, met de lange rode haren.

"O.. Ik,.. nou..." zei ze even stomverbaasd, ze keek naar de jongen, de boze jongen. De boze jongen die eigenlijk wel heel erg knap was. Even stond ze daar, voorschut, sprakeloos en waarschijnlijk nogal schaapachtig te glimlachen. "De deur stond open, je kunt me niet verwijten dat ik nieuwschierig werd naar deze prachtige pianomuziek" herpakte ze zichzelf snel, en ze schonk de jongen een grote, brede maar brutale glimlach. Ze wikkelde een lok rood haar om haar vinger en duwde de deur met haar, in knalgele laarsjes met hoge hakken gestoken, voet verder open. Ze leunde nochalant tegen de deurpost en bekeek aandachtig haar pluk haar.

Arth keek haar een beetje verward aan. 'Eh.. oké dan, en ik ben niet goed, er zijn veel betere mensen hier op school' zei hij een beetje onverschillig en hij nam het meisje van top tot teen op. Ze zag er leuk uit, maar niet zijn type. Hij was een onopvallende jongen, en meisjes mochten hem nooit omdat hij niet veel zei. Toch kon hij prima met mensen omgaan, door een paar simpele trucjes die hij gelerd had als verslaggever.

"Niet goed? Ben je gek?" zei ze met een grote glimlach, die nu wel vriendelijk stond. "Ik zou willen dat ik zo kon spelen..." zei ze lief. De jongen was niet zoals zij, hij viel niet op, maar toch had hij iets wat ze niet kon negeren. Fronsend keek ze naar het plafond, hopend dat daar het antwoord misschien zou verschijnen... "Mag ik binnen komen?" vroeg ze toch wat aarzelend. Ze streek haar rokje glad en keek naar haar voeten, en streek een haar uit haar gezicht en keek weer even naar de jongen op, met een kleine glimlach op haar gezicht.

Arth keek haar aan, toch wel nieuwsgierig aan. 'Oké, is goed' zei hij, terwijl hij weer terug kroop in de rol van aardige jongen en de neppe, warme glimlach op zijn gezicht verscheen. 'Maar wat deed jij hier?' vroeg hij, zoals altijd het gesprek naar de andere toekerend. 'Ik bedoel, je kwam hier vast niet om aar mij te luisteren'. Van de jongen van daarnet was niks meer over, en hij trok de muts iets verder over zijn haar.

Ze wapperde zichzelf met haar muziekboekje koelte toe zodat haar rode lokken uit haar gezicht wapperden. Ze stapte het kamertje in en nam plaats op een klein krukje dat naast de piano stond. Ze glimlachtte vriendelijk, gewoon vriendelijk, naar de jongen. "Ik kwam voor de muziek..." zei ze, niet echt prijsgevend wat ze kwam doen, hoewel hij dat wel zou kunnen raden. "De creativiteit... Even alles weg laten vloeien door de muziek" zei ze met een dromerige glimlach. Ze schudde even zacht met haar hoofd zodat de aardbeien geur van haar haren verspreid werd.

Arth keek haar aan en glimlachte. '' Speel je ook een instrument dan?' vroeg hji vriendelijk, en blij dat ze zijn nep-heid niet door had gehad. Nooit had iemand het door, maar het was toch een verlichting. Hij draaide zich nu volledig om op de kruk zodat hij haar recht aan kon kijken, met zijn zwarte ogen. Hij merkte dat hij dit meisje echt aardig vond, en dat gebeurde niet vaak. Hij had mensen vaak te goed door om ze echt aardig te vinden. Mensen zetten meestal maskers op, maar dit meisje niet, ze was eerlijk en dat voelde hij goed aan, het was fijn om bij zo iemand in de buurt te zijn.

ahahaha ADAMxd slimpieexd
~~
"Anders was ik hier niet" zei ze met een brede grijns. Ze legde het boekje op de piano en spreide haar vingers uit en bekeek even kort haar zuurstokroze nagels. Ze keek naar hem op, naar zijn ogen, zijn zwarte ogen, ze keek met twinkelende bruine ogen terug. "Wil je nog wat spelen?" vroeg ze hem met een vriendelijke maar ook wel uitdagende glimlach. Uitdagend omdat ze benieuwd, en nieuwsgierig, was of hij ook, nu hij wist dat zij er was, nog iets zou spelen.."Ik kan je begeleiden, als het iets is wat ik wel ken" zei ze terwijl ze hem een knipoog gaf, zonder bedoelingen, vandaag niet.

Ja, was ik ook achter gekomen xD
~~

Arth glimlachte en pakte het boekje. Opeens vond hij een liedje dat hij kende met een mooie piano begeleiding. 'Deze?' vroeg hij en hij gaf het aan haar terug terwijl hij met zijn vingers alvast een beetje naar de toetsen zocht. 'Hoe heet je trouwens' vroeg hij tussen tussendoor.

Ze glimlachtte naar hem, ze mocht hem op een of andere manier wel. "Oh, die is mooi!" zei ze vrolijk terwijl ze naar de songtekst keek. Ze stond vlug op van haar kruk en ging op zoek naar de gitaar die hier in dit muziekkamertje zou moeten staan, toen ze hem oppaktte draaide ze zich stralend om naar de jongen en ging weer zitten. "Ik ben Fay, Fay Quiriro, onder andere bekend als 'zusje van...' " zei ze terwijl ze een gezicht trok. Ze sloeg een paar snaren aan en keek hem verwachtingsvol aan, "En met wie heb ik de eer?" vroeg ze hem.

~~
welk liedje^^

verzin maar wat..
~`

Arth glimlachte terug Ík heet Arthur, maar dat is een stomme naam dus noem me maar Arth'. Langzaam begon hij het intro te spelen. De piano klonk mooi en hij glimlachte terwijl hij speelde. Hij mocht Fay echt, nu ze het zo zei kende hij haar wel. Ze was het zusje van Ty.

Good lifeC: Alexgoot^^
~~
"Arth," zei ze bedenkelijk, en knikte daarna goedkeurend. "Leuk" zei ze glimlachend. Toen Arth begon concentreerde ze zich op de gitaar en zette op het juiste moment in, zacht sloeg ze de snaren aan. Ze haalde even diep adem en begon te zingen, voorzichtig en toch iet wat verlegen.
Woke up in London yesterday
Found myself in the city near Piccadilly
Don't really know how I got here
I got some pictures on my phone

New names and numbers that I don't know
Addressed to places like Abbey Road
Day turns to night
Night turns to whatever we want
We're young enough to say
Onzeker keek ze naar Arth, zelf vond ze niet dat ze echt geweldig kon zingen, tuurlijk het was haar 'talent' maar bijzonder was het niet...

Arth glimlachte en luisterde naar haar stem. Ze zong niet heel speciaal, maar wel mooi en zonder valse noten. Toen het liedje klaar was klapte hij. 'Je zingt goed' zei hij met een glimlach en hij draaide zich naar haar om. 'En dat gitaar was ook mooi, zou willen dat ik dat zou kunnen maar ik heb geen tijd daarvoor.'.

"Dankjewel" zei ze met een verlegen glimlachje. "Jij kan ook echt goed piano spelen" zei ze complimenterend terwijl ze een rode lok uit haar ogen streek. "Gitaar spelen is niet zo moeilijk... Maar ja als je geen tijd hebt kan ik het je niet leren, jammer" zei ze met een knipoog naar Arth, ze grijnsde breed naar hem. "Ik heb geen geduld voor piano spelen denk ik... ik wilde er ooit aan beginnen, maar daar is niet veel van terecht gekomen" zei ze lachend terwijl ze een willekeurige toets indrukte.

Arth haalde zijn schouders op. 'Ik ben niet goed in piano spelen, dus ik kan het je niet leren. Ik ben niet heel muzikaal aangelegd, het is mijn hele talent ook niet dus ja...' zei hij en hij schudde met zijn hoofd zodat zijn haar weer goed zat.

"Dan zal het vast aan mij liggen dat ik wel vind dat je goed piano kan spelen.." zei ze grijnzend. De jongen was gesloten, reageerde niet echt op haar plagerijtjes, maar toch was hij aardig op een of andere manier.. Maar er was iets, waar ze niet van wist wat het was, en misschien had haar gevoel het ook wel helemaal fout, zoals vaker. Ze liet het maar bij deze vage gedachten, en zou er niet meer over nadenken, ze had geen talent voor gevoelens uitpluizen. "Wat is je talent dan wel?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze glimlachtte even naar hem, vriendelijk.

Arth glimlachte. Hij vond haar aardig, ze was iet ongeduldig en mensen voelden zich vaak geïrriteerd als ze bij hem waren want hij was niet echt gezellig of zo. 'Ik schrijf, vooral voor de schoolkrant maar ook gewoon voor de lol' zei hij met een aardige lach om zijn lippen en hij stond op omdat ze best dichtbij hem zat.