De vijver

Aan de rand van het bos ligt een klein vijvertje. Aan een boom hangt een schommel en als je hard schommelt kom je boven het water. Het water dat overigens zo helder is dat je de bodem kunt zien en alles wat in het water leeft.
Vaak komen hier leerlingen om eventjes te ontsnappen aan de drukte van de school. Toch is het hier nooit druk omdat niet heel veel leerlingen de plek kennen.

Regels:
Sloop niets
Max 3 mensen, het is niet erg bekend of groot.

Kira stond in het midden van de vijver. Ze had een simpel zwart jurkje aan dat om haar heen in de vijver uitspreidde. Ze voelde het water om zich heen stromen en ze genoot ervan. Haar ogen waren gesloten en haar borst ging langzaam op en neer door haar ademhaling. Het hele beeld had iets sereens. Niets kon dat eigenlijk verstoren omdat alles er in paste. Kira deed dit soort dingen vaker, het hoorde nu eenmaal bij haar manier van leven. Ze nam dingen van de natuur, en door dit ritueel gaf ze er weer iets aan terug.

Jamie stond nu al een tijdje te kijken naar Kira. Hij leunde zachtjes tegen de boom aan die het dichtst bij het vijvertje was. Zonder dat hij erin zou vallen en vooral zonder dat zij het zou opmerken want hij stond naar haar rug aan te kijken. Eigenlijk wilde hij zich omdraaien en weglopen. Haar even in deze soort trans laten maar hij stond perongelijk op een tak die met een plons het water in viel. Gelijk beet hij op zijn lip en schoot zijn blik naar Kira.

Kira schrok van de tak en met een ruk draaide ze zich om en speurde de omgeving af op de reden van het geluid. Haar ogen vernauwde zich direct toen ze Jamie zag staan. Ze waadde richting de kant, haar ritueel was verbroken en ze zou dus weer opnieuw moeten beginnen. Alleen dat was niet waarom ze zich ergerde aan Jamie. Hij hoorde hier niet te zijn, ondanks dat hij misschien in het plaatje thuis hoorde. Sinds de dag dat ze tegen hem had gesproken had ze zijn gezelschap zo'n beetje vermeden. Alleen kon je iemand niet eeuwig ontlopen. Kira wilde niet spreken en ze was bang dat Jamie dat wel van haar zou verwachten.

Jamie keek haar een beetje verontschuldigend aan.' Sorry ik wilde je echt niet storen. Even voor de duidelijkheid. Ik heb wel door dat je me ontloopt en ik heb me er al vanaf het moment dat ik het doorkreeg bij neergelegd. Jij wilt niet praten nou dan praat je niet. Zo simpel is het toch? Ik ga je niet iets dwingen te doen dat je niet wilt.' Hij haalde zijn schouders op en ging toen aan de kant zitten. Niet van plan weg te gaan.

Kira keek geschrokken naar Jamie, ze had er een hekel aan als mensen precies zeiden waar zij aan dacht of bang voor was. Dat was voor haar een teken dat mensen echt te dichtbij kwam. Daarna sloot ze haar ogen en beet ze op haar lip. Langzaam, nog steeds met gesloten ogen, liep ze naar de kant en hees zichzelf erop. Eenmaal op de kant kroop ze in elkaar en sloeg haar armen om haar benen. Haar hoofd had ze verborgen tegen haar benen, ze moest nadenken maar ze kon niet weer weglopen. Dat zou echt heel verkeerd zijn nu.

Jamie keek geschrokken naar haar reactie.' Sorry ik wilde je niet van streek maken. Ik bedoel... Nou eigenlijk weet ik niet wat ik bedoel. Gewoon sorry.' Hij kwam niet eens meer uit zijn woorden. Dat was knap want Jamie had altijd wel iets gevats te zeggen.

Kira schudde haar hoofd. 'Niet doen.' fluisterde ze heel zacht, weer sprak ze, weer met die heldere en zuivere stem. Dit keer had ze er meer over na gedacht, toch viel het haar weer zwaar om te spreken. Ze richtte haar hoofd iets op om naar Jamie te kijken. Ineens vroeg ze zich af wat hij van haar zou denken, meestal was dat niet iets waar ze zich echt zorgen over maakte.

Jamie ging naast haar in kleermakerszit zitten.' Waarom niet? Ik wil geen mensen pijn doen. Ik heb mijn ouders al genoeg pijn gedaan. Ik heb iedereen om me heen al een keer pijn gedaan. Daar mag jij niet ook bij.' Zijn stem was zacht en haast breekbaar. Zo voelde hij zich ook. Breekbaar.

Kira legde een hand op zijn knie. 'Omdat jij er niets aan kunt doen.' fluisterde ze toen. Dit was de langste zin die ze sinds jaren had gezegd. Al jaren zweeg ze. Alleen iets maakte dat Kira Jamie vertrouwde, het maakte dat ze het idee kreeg dat hij haar niet zou bevooroordelen over haar verleden, over alles wat er was gebeurd. Dus durfde ze tenminste iets te zeggen. Ze wilde niet alles vertellen, maar ze vertrouwde Jamie wel genoeg om iets te zeggen.

Jamie streek een plukje haar uit haar gezicht en keek haar met vragende blik aan.' Hoe bedoel je? Ik heb je net laten schrikken ik heb ervoor gezorgd dat je weer praatte terwijl je dat helemaal niet wilde. Ik heb je pijn gedaan. Ik ben te laat geweest met mijn afstand nemen. Ik had moeten weten dat ik jou pijn kon doen.' Hij beet op zijn lip en er kwam een frons op zijn gezicht terwijl hij naar zijn handen ging kijken.

Kira schudde haar hoofd nogmaals. 'Mijn verleden doet mij pijn, niet jij.' zei ze toen. Haar stem was helder, maar vertoonde nu toch een paar barstjes. Gewoon door haar emoties, angst, verdriet maar toch ook vertoonde het barsten van geluk, bevrijding. Misschien was het vreemd maar dat voelde ze door elkaar en het streed om een plek in haar lichaam. Kira boog zich iets voorover zodat ze hem aan kon kijken. Dit was lastig doordat zijn blik was gericht op zijn handen.

Jamie keek haar glimlachend aan. Een treurige glimlach natuurlijk maar een glimlach.' Ik heb hetzelfde alleen ik heb me eroverheen gezet. Ik heb ervoor gezorgd dat mijn verleden me nu juist stimuleert in wat ik doe. Ik help mensen, ik heb jou en allemaal andere om te zorgen dat je niet zoals ik eindig.'

Kira schudde haar hoofd. 'Je kunt het verleden niet uitwissen.' zei ze toen langzaam. Er vormde zich een brok in haar keel, het viel haar zwaar om te praten, en zeker om hierover te praten. Natuurlijk kon ze het Jamie allemaal vertellen. Van hoe ze vroeger was misbruikt en mishandeld. Hoe haar leven er toen uitgezien had. Maar ze drufde het niet, ze was bang verkeerd te worden begrepen en weer te woorden beoordeeld om haar verleden.

Jamie sloeg zijn armen om haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd.' Zeg niemand maar dat ik je die kus gaf.' hij zei het terwijl hij breed glimlachtte maar zijn ogen glimlachtte niet mee. Zijn armen lagen nog steeds om haar heen en het voelde even heel goed. Zij leek ook heel erg moeite met haar verleden te hebben dat maakte hem begrepen voelen. Iets dat niet vaak overkwam. Zeg maar gerust helemaal niet.

Hoewel Kira lichaamelijk contact meestal vermeed omdat het teveel herrineringen opriep legde ze nu haar hoofd tegen zijn schouder aan. Het voelde beschermd om zo te zitten. Ze kreeg van Jamie het gevoel van veiligheid. Als een grote broer die ze nooit op deze manier had gehad. Eventjes sloot ze haar ogen zodat ze zich kon laten wegglijden in het veilige gevoel.

Jamie streelde zachtjes door haar haren heen en fluisterde lievelijk.' Het komt wel goed joh. Ik help je er wel doorheen.' Hij was allang blij dat ze tegen hem praatte en hem als een vriend beschouwde. Of in ieder geval hij dacht dat ze hem als een vriend zag. Hij zelf zag haar meer als een zusje. Zo voelde ze gewoon. Hij wist ook niet echt waar het vandaan kwam.

Een traan biggelde uit de ooghoek van Kira, ditmaal eens niet van verdriet maar van geluk. Nooit had iemand tegen haar gezegd dat hij haar zou helpen, ze had altijd alles alleen moeten doen. 'Bedankt.' fluisterde ze hees, haar stem was hees geworden van de brok die zich in haar keel had gevormd.

Jamie veegde de traan weg en nam haar gezicht in zijn handen.' Alsjeblieft. Maar ik meen het. Kom altijd naar mij toe als er iets is. Al is het alleen maar als jij je nagel breekt en je verwacht dat iemand een pleister op doet.' Oké een beetje overdreven maar het ging om het idee.' Je snapt wat ik bedoel.' Voegde hij er glimlachend aan toe.

kira lachte eventjes kort. Ja ook dat was iets wat ze al een hele tijd niet meer oprecht had gedaan. 'Ik zal naar je toekomen.' fluisterde ze toen zachtjes. Ze was blij dat ze hem kon vertrouwen, ze was blij dat ze een broerfiguur had gevonden. Hopelijk vond hij het niet erg dat ze hem op die manier zag.
_____
Eigenlijk zou Elena nu aan moeten komen lopen...

Jamie gaf haar een kus op haar voorhoofd en trok haar weer tegen zich aan. Zo wilde hij even blijven zitten. Hij had duidelijk gezien dat ze de knuffel hoe dan ook nodig had en fijn vond. Even iemand op wie ze wel kon vertrouwen. En juist dat persoon wilde hij in meerdere mensen hun leven zijn.

Kira sloeg haar eigen armen om zijn middel heen en bleef zo zitten. 'Je weet niet hoe belangrijk dit voor me is, bedankt.' fluisterde ze toen. Ze sprak uit zichzelf maar ze geloofde dat ze dat bij Jamie gewoon kon doen. Hem kon ze vertrouwen. Hij zou niets van haar willen, hij zou haar niet misbruiken maar haar gewoon steunen.

Jamie aaide over haar haren heen en zuchtte diep. Niet omdat hij vermoeid was door haar gepraat maar omdat het goed voelde mensen zo te helpen. Het zorgde ervoor dat hij zijn verleden deels kon accepteren.

Kira opende haar ogen weer en keek Jamie aan. Ze drukte een kus op zijn wang en glimlachte nog steeds naar hem. 'Ik denk dat ik maar weer eens ga.' fluisterde ze toen. Kort rilde ze, haar jurkje was immers nat en in de avond koelde het al snel af. Ze maakte zich los uit zijn armen en stond op. 'Bedankt.' zei ze toen.

Liam schommelde zachtjes heen en weer. Hij keek uit over het heldere water onder hem, waar hij soms enkele vissen zag zwemmen of kikkers zag springen over de gevallen bladeren van de bomen. Je merkte dat het al herfst was, alles was gekleurd en het kon op een of andere manier best gezellig zijn. Het was nog wel redelijk weer en daarom vond hij het lekker om buiten te zijn. Even weg van de drukke school. Eventjes uitwaaien na alle stress. Hij had zijn gebruikelijke zwarte vest aan, maar nu had hij zijn capuchon niet over zijn haar getrokken. Waardoor hij meteen een stuk minder gesloten leek.