De vijver

Met een ontspannende blik liep lively naar de vijver toe. Ze ging in kleermakers zit aan de rand van de vijver zitten. Ze keek een keertje rond en zag toen een jongen zitten. Ze glimlachte eventjes en bekeek hen wat voorzichtig. Ze glimlachte een keertje wat lieflijk en keek naar er heldere water tegenover haar. Water maakte haar altijd best rustig ja... Heel rustig

Liam hoorde iets, een mens, dat kon niet anders. Hij keek niet echt, niet meteen in ieder geval. Hij keek nog steeds naar het heldere water en schommelde zachtjes heen en weer. Toen draaide hij zijn hoofd toch eventjes een paar seconde haar richting op. Even bekeek hij haar en knikte even naar haar. Het was kort, maar een simpel vriendelijk gebaar. Hij keek weer weg, voor zich uit.

Lively keek nog eens even naar de jongen en sloeg haar ogen toen weer meer. Ze ging met een hand door haar haar heen en zuchtte diep. Deze jongen was volgens mij niet geweldig spraakzaam. Al hoewel hij er wel echt aardig uitzag enzo. Het was alleen dat lively zelf ook niet snel een eerste stap nam. Ze keek nog eens naar de jongen.'Hee, zit je ook op Franklin high?'

Liam keek weer naar het meisje en nam haar aandachtig in zich op. 'Ja, dat zit ik.' Zei hij tegen haar en glimlachte kort. Het was wel iets waar hij opzich wel trots op was, op zijn plek hier op Franklin High. 'Jij blijkbaar ook.' Zei hij tegen haar en had deze conclusie al getrokken. Hij glimlachte kort hoewel haar ogen niet helemaal mee glimlachte.

Lively knikte eventjes.'Klopt.'Zei ze wat glimlachend en deed haar capuchon van haar vest even over haar hoofd heen. Ze trok haar mouwen overr haar handen heen en keek hem even aan.'door welk talent ben je aangenomen?'vroeg ze toen voorzichtig en keek hem eventjes aan. Hij was totaal liv's type eigenlijk. Geen ruige jongen maar hij leek wel een stille lieve jonen met het goede uiterlijk 

Liam wist wel dat hij gelijk had gehad. 'Ik zing.' Zei hij schouderophalend, het klonk niet geheel bijzonder, maar ja, hij kon het nou eenmaal erg goed. Zelfs hijzelf, die eigenlijk heel onzeker over zichzelf was, vond dat hij zelf goed zong. Als hij er wel eens naar terugluisterde, klonk het niet geheel verkeerd tenminste. 'En jij dan?' Vroeg hij. Het meisje zag er wel leuk uit.

Lively keek de jongen even aan en glimlachte.'Ik speel gitaar, daardoor ben ik eigenlijk erop gekomen. Maar daarbij schrijf ik zelf teksten en zing ik ze ook wel. Al vind ik ze zelf niet geweldig en me stem ook niet'Zei ze wat glimlachend en keek even naar beneneden naar de vijver. Ze zuchtte zachtjes en keek weer op naar de jongen.'Hoelang zing je al?"

'Ach zingen is ook niet zo bijzonder hoor.' Zei Liam toen ze zei dat ze vond dat ze het niet zo geweldig kon en haalde zijn schouders op bij het gene wat hij vroeg. Hij keek haar kort aan. 'Vanaf kleins af aan, denk ik. Zingen, of eigenlijk gewoon muziek laat me meestal ontsnappen van de werkelijkheid.' Zei hij en het klonk misschien dromerig, maar dit was helemaal niet dromerig bedoeld, het was echt waar.

Lively keek hem eventjes aan en glimlachte wat vaag.'Muziek is zowat mijn leven'Zei ze wat zachtjes en liet ze achterover vallen in het gras. Ze had haar capuchon nog steeds op. Ze zuchtte een keer diep en sloot even haar ogen. Het ontspande haar gewoon even goed. Heel goed zelfs

New
-
Morigan zat aan het vijvertje, haar kniëen licht opgetrokken terwijl er tussen haar vingers een brandende sigaret lag. Het was een slechte gewoonte van haar, een dure gewoonte zelfs. Gewoon niet slim, maar het bleef een verslaving en zonder kon ze niet. Dat ze niet op het rokerspleintje stond was de simpele reden dat het te ver lopen was van het punt waar ze nu zat. En het was er gewoon niet verboden, sowieso was er niemand dus viel ze niemand lastig.

Evy liep over het gras naar de vijver. Ze had haar schoenen uitgetrokken, en die bengelden aan haar tas, vastgemaakt met de veters. Het zomerse, gebloemde jurkje dat ze droeg wapperde in het briesje, net als haar donkere, losse haren. Ze keek even voor zich uit, trok haar tas toen iets verder over haar schouders, en liep verder. Ze zag een gedaante zitten, en herkende haar als Morigan, het meisje dat ze een tijdje geleden op het studieplein had gezien. Ze liep naar haar toe, en ging naast haar zitten, met een kleine glimlach. 'Hé.' Haar stem was rustig en helder, en ze keek Morigan glimlachend aan.

Morigan keek om naar de stem die ze herkende als die van Evy, die naast haar plaats nam. "Hey."ze wisselde haar sigaret van hand zodat Evy er geen last van zou hebben, "Je hebt toch geen last van de rook." vroeg ze voor de zekerheid, anders zou ze hem uitmaken. Kort glimlachte ze naar Evy die ze pas een keer eerder ontmoet had, bij het studieplein, ze mocht haar wel. Ze was niet zo overdreven druk geweest, als sommige anderen konden zijn.

'O, nee hoor.' Zei Evy. 'Maak je over mij geen zorgen.' Voegde ze er met een kleine glimlach aan toe. Zelf rookte ze niet, ze wilde er niet aan beginnen, maar ze vond het niet erg als ze zelf niet in de rook hoefde te staan. Ze leunde een beetje achterover, zette haar handen achter zich op het gras, en keek over het water. Het was vlak, helder blauw, en koud. Evy voelde met haar tenen aan het koele water, en glimlachte flauwtjes naar Morigan.

Morigan hield ondanks dat Evy geen bezwaren had de sigaret in dezelfde hand zodat ze er zo min mogelijk last van had. Haar blik ging even over het halfiggende meisje heen. Haar lichte ogen waren sterk in contrast met haar donkere haren. Een prachtig effect. Die gedachte deed Morigan even fronzen, waar kwam dat nou vandaan? "Hoe gaat het met je verhaal?" vroeg Morigan na een tijdje over het water uit gekeken te hebben. Bij die vraag ging haar blik weer met een glimlach naar Evy.

'Goed!' Zei Evy vrolijk. 'Ik heb het af, nou, tenminste...' Ze glimlachte flauwtjes. 'Het verhaal is af, maar ik moet alles nog minstens een keer doornemen, om te kijken of ik geen fouten heb gemaakt, en ik moet het nog aan andere laten lezen.' Ze keek Morigan een tijdje aan. 'Maar, alsnog, het is waarschijnlijk niet goed genoeg.' Ze rolde met haar ogen, en liet haar voeten in het water glijden. De warme zon scheen in haar gezicht, en ze keek een tijdje over het water, waarna ze haar blik weer op Morigan richtte. 'Hoe gaat het met dansen?' Vroeg ze doen.

Morigan knikte begrijpend bij de woorden dat ze het nog eens door zou moeten nemen. Ze had wel eens gehoord dat schrijvers voor ze klaar waren eigenlijk de helft van de tekst hadden geschrapt en hele stukken opneuw schreven voor het echt af was. "Ik weet zeker dat het goed genoeg is." lachtte Morigan haar bemoedigend toe, ondanks dat ze niks gelezen had of dat ze er verstand van had. Haar blik gingen naar de voeten van Evy in het koele voorbeeld. Al snel volgde ze haar voorbeeld op en trok haar slippertjes uit om haar voeten in het water te steken, of betergezegd voorzichtig haar tenen. "Ook goed." knikte ze.

Evy keek Morigan even bedachtzaam aan. 'Zou je...' Ze aarzelde, maar schudde haar hoofd. 'Niks, laat maar.' Ze glimlachte, en keek het meisje naast haar een tijdje aan. Ze voelde hoe het briesje langs haar gezicht streek en met haar haren speelde. Ze voelde Morigan naar haar kijken, en draaide zich half naar haar om. 'Je deed moderne dans, toch? Of heb ik het nu fout?' Ze vond het niet leuk om de hele tijd over zichzelf te praten, ze het leuker om ook wat meer over Morigan te weten te komen. Ze glimlachte naar Morigan, met een vrolijk lachje, en twinkelende, vrolijke ogen die het meisje naast haar aankeken.

Morigan keek haar vragend aan, het had er uitgezien alsof Evy iets wilde zeggen, of vragen, maar ze wimpelde het alweer af. Met een van haar handen veegde ze een plukje haar uit haar gezicht en staarde ze even naar haar tenen die in het water zaten, ze vond het lekker, maar wat koud om ze verder in het water te steken. Haar blik ging weer terug naar Evy "Nee je hebt gelijk, moderne dans inderdaad." ze glimlachte. Maar dit maal lichtjes verward. De twinkelende ogen van Evy deden iets met haar, waarvan ze onbewust van ging blozen.

Evy keek Morigan even aan terwijl die bloosde, met een deels nieuwsgierige en deels verwonderde uitrdrukking in haar ogen. 'Wat is er?' Vroeg ze, met een vrolijk maar zeker niet onaardig lachje. Ze keek Morigan een tijdje aan, wendde toen haar blik af, en gleed met haar handen door het gras. Ze ging iets rechter op zitten, keek om zich heen, over het gras, en plukte een klein, paars bloemetje dat ze achter haar oor, in haar haar stak. Ze streek haar haren, die de wind in haar gezicht blies, weg, over haar schouder, en keek een beetje dromerig over het water, waarna ze even een blik op Morigan wierp.

New.
-
Chuck had er nooit problemen mee gehad, de zogenaamde drukte van de school. Het kon erger, wist Chuck. Maar nu was het geen moment om in discussie te gaan met zichzelf. Oh, het kon wel erger. Nooit gehoord van spitsuur op een station? Dat was pas druk. Jazeker. Oh, wonder boven wonder; Hij was het eens met zichzelf. Maar Chuck wist niet precies waarom hij dan naar deze vijver was gegaan. Pure nieuwsgierigheid? Was hij nieuwsgierig? Nu ja, buiten zijn nieuwsgierigheid naar hoe het gesteld was met de aliënhoogte van mensen, kon je het op veilig spelen en zeggen dat hij niet zo geweldig nieuwsgierig was.

Dennis verveelde zich en besloot maar op zoek te gaan naar gezelschap, het liefst mensen die hij nog niet kende. En als dat niet lukte ging hij wel zwemmen ofzo. En dan niet zo saai in het zwembad, nee, hij zwom veel liever met de visjes in de vijver. Maar hij zwom natuurlijk niet als er andere mensen bij waren. Toen hij bij de vijver was zag hij een jongen heel alleen bij het randje staan "HOI!" riep hij met zijn standaard uitgelatenheid.

Tonight, tonight you are, you are a whispering campaign.
I bet to them your name is "Cheap", I bet to them you look like shh...

De muziek klonk keihard over de vlakte met de vijver, natuurlijk was het afkomstig van Adam, sinds hij Flavio had ontmoet was dit alles wat je om hem heen kon horen. Hij liep vrolijk in de richting van de vijver, toen hij echter merkte dat hij hier niet alleen was zette hij het een stuk zachter en hij liep naar de schommel, gewoon om hierop te zitten. al schommelde hij wel een klein beetje, zonder zijn voeten van de grond te halen, omdat je dat gewoon automatisch doet a;s je op een schommel zit, nietwaar?

Oké. Waar sloeg de "Hoi" op? Chuck was nooit echt de vrolijkste persoon geweest, en met de gebruikelijke humeurigheid waar je Chuck aan kon herkennen, draaide hij zich naar degene die hem zogezegd had begroet. Hij had de stem niet herkend, en zodra hij de jongen in zich opnam, besefte hij dat hij de jongen ook niet eens kende. Goed, bij deze vond Chuck dat de jongen nog vrolijker leek dan de stem hem op zich had geleken. Oh, Chuck, je hebt nog altijd goed genoege oren. Maak je maar niet ongerust. 'Hoi?'Mompelde hij, niet wetend wat hij moest antwoorden...op...zoiets. Oh, en daar was er nog één. Waarom leek iedereen hier te stralen? Chuck vond dat hij werkelijk de enige was die niet met een big smile rondliep.

rotcomputer
___
Zelfs dennis merkte dat de jongen een beetje depri was. Zijn humeurigheid straalde van hem af. Dennis had een hekel aan dit soort mensen. Toen merkte hij de andere jongen op. Hij zat op de schommel en zag er een stuk vrolijker uit. Met nog wat extra enthousiasme riep Dennis naar hem "HOI!!!" in de hoop dat hij wel een vrolijke reactie zou geven. Dennis was weer zijn altijd vrolijke ik en wilde dat andere mensen ook eens wat minder moeilijk tegen het leven aankeken! Waarvoor al dat gedoe? Het leven is een feest!

Evy schreef:

Evy keek Morigan even aan terwijl die bloosde, met een deels nieuwsgierige en deels verwonderde uitrdrukking in haar ogen. 'Wat is er?' Vroeg ze, met een vrolijk maar zeker niet onaardig lachje. Ze keek Morigan een tijdje aan, wendde toen haar blik af, en gleed met haar handen door het gras. Ze ging iets rechter op zitten, keek om zich heen, over het gras, en plukte een klein, paars bloemetje dat ze achter haar oor, in haar haar stak. Ze streek haar haren, die de wind in haar gezicht blies, weg, over haar schouder, en keek een beetje dromerig over het water, waarna ze even een blik op Morigan wierp.

Morigan had het pas door toen Evy vroeg wat er was, haastig schudde ze haar hoofd, waardoor haar krullen vrolijk om haar hoofd meedanste. "nee... er is niks." ze keek haastig weg, richting de vijver waar iets ineens heel interessant leek, door de manier waarop ze keek leek het heel interresant te zijn. In haar hoofd begonnen de rateltjes te draaien, waar was ze mee bezig? Of eigenlijk was haar lichaam mee bezig? Ze keek al snel weer terug naar Evy om niet al te raar over te komen.