De vijver

Evy keek Morigan even bedachtzaam aan, nadat die haar had verteld dat er niets was, terwijl dat wel het geval leek, maar zei er verder niets over. Als Morigan wilde praten moest ze dat vooral doen, Evy vond het nooit erg om te luisteren, maar ze zou niet pushen nu, en ze glimlachte naar het meisje naast haar toen die weer naar haar om keek. Ze haalde even adem alsof ze iets wilde zeggen, maar deed dat toen toch niet. Ze wist niet precies wat ze moest zeggen, maar het was ook niet erg nodig. De stilte die tussen hen viel was niet ongemakkelijk, maar rustig, en ontspannen, voor haar dan, en vaak kon ze dit soort dingen wel goed aanvoelen. Ze kon een glimlach niet van haar gezich houden, nu de zon scheen, en ze zo lekker aan het water zat met een vriendin.

Morigan vond de silte helemaal niet zo prettig aanvoelen. Haar gevoelens speelde haar parten en haar hersenen maalde om naar woorden te zoeken. Ze had het gevoel dat ze de stilte zou moeten verbreken of iets dergelijks. Haar blik was op het water gericht waar enkele kringeltjes in ontstonden door het bewegen van hun voeten. Morigan wist dat ze nog moesten genieten van het weer, voor je het wist kwam de herfst er weer aan, iest waar ze op zich geen hekel aan had, maar het zo lekker buiten in het zonnetje zitten zou ze missen. Uiteindelijk zuchtte ze eventjes, bijna onhoorbaar. "Hoe lang zit jij hier eigenlijk al op school?" vroeg ze na een tijdje.

'Dit is mijn eerste jaar hier.' Vertelde Evy. 'Hiervoor zat ik op een andere school, maar... Ach, daar had ik het niet echt naar mijn zin. En toen vond ik Franklin High.' Voegde ze er verklarend aan toe. Ze glimlachte naar Morigan, en vroeg toen: 'En jij? Zit jij hier altijd al?' Ze keek Morigan geïnteresseerd aan, en draaide zich iets meer haar toe. Morigan leek zich niet helemaal op haar gemak te voelen, en dat vond Evy vervelend. Had ze iets stoms gezegd, of gedaan? Even betrok haar gezicht, maar toen dwong ze zichzelf weer te lachen. Misschien haalde ze zich dingen in haar hoofd.

Morigan knikte en dwong zichzelf weer te glimlachen, ze moest zich niet zo laten meeslepen. Evy was toch onbereikbaar schoot er door haar hoofd heen. "Al sinds mijn eerste jaar." ze glimlachte, "Meer per toeval, en omdat mijn ouders vonden dat ik de wereld in moest trekken in plaats van op de boerderij in eenzaamheid thuisschool zou volgen." legde ze uit. De rede waarom haar ouders vonden dat ze echt van de boerderij moest vertrekken vertelde ze niet, niemand op deze school wist het. Heel misschien Catherina, maar daar bleef het bij en zou het bij moeten blijven.

'Ah.' Zei Evy. 'Wonen je ouders op een boerderij?' Vroeg ze toen geïnteresseerd. Ze hield haar hoofd een beetje schuin, en voelde haar krullen langs haar gezicht strijken toen de wind er tegen aan blies, en ze een beetje liet opwaaien. Ergens had ze het idee dat Morigan niet helemaal de waarheid sprak, maar aan de andere kant had ze ook het gevoel dat ze hier niet over door moest gaan zeuren. Dit was iets van Morigan alleen, en als zij het wilde vertellen mocht ze dat doen, maar zo niet, vond Evy dat ook niet erg. Het viel haar ondertussen wel meer op dat Morigan zich niet echt op haar gemak voelde. 'Is er iets?' Vroeg ze nu, toch een beetje bezorgd.

Morigan werd even afgeleid door de gedachten aan haar oudste broer die nu in een eenzaam graf lag ergens op een begraafplaats aan de andere kant van het land, waardoor ze zelf even de rare gevoelens in haar buik vergat. Maar bij de blik op Evy was de afleiding alsweer vergeten. Haar lieve gezichtje zorgde voor een glimlach op haar gezicht, nogmaals schudde ze haar hoofd. Ze moest het idee uit het hoofd zetten, Evy zou haar niet leuk vinden, dus moest ze het niet eens proberen. Het zou alleen maar ongemak geven, "Nee...nee... echt niet." stotterde ze onkennend.

Evy haalde nu haar voeten uit het water, en trok haar benen een beetje op, zodat de zon haar voeten kon verwarmen. Ze draaide zich nu nog een klein stukje, zodat ze Morigan recht aankeek. Evy had een beetje een bezorgde uitdrukking op haar gezicht, en ze fronste. 'Echt niet?' Vroeg ze, niet opdringerig, maar bezorgd, en vriendelijk. Ze streek haar haren uit haar gezicht, en haar lichte, blauwgrijze ogen namen Morigan in zich op, terwijl ze het meisje aan keek.

Morigan verdronk haast in de lichte ogen van EVy, waarna ze weer haar hoofd schudde, nee ze wilde het niet ongemakkelijk maken voor Evy. "Nee." ze zei het nu korter af dan dat de bedoeling was. Waarna ze haar haastig verontschuldigent aankeek. Morigan trok haar tenen weer uit het water en ging in kleermakerszit zitten, en trommelde met haar vingers op haar knieeën. "Met wat voor verhaal ben je bezig?" vroeg ze toen, om het gesprek weer van onderwerp te laten veranderen, "Iet met avonturen of niet?" ze wist niet meer zeker waar Evy over schreef, maar het was iets in die richting als ze het goed had.

Evy was even stil, na Morigan's antwoord, maar begreep dat ze het niet zo kort af bedoeld had als het er uit kwam, en glimlachte. 'Nou, ik ben dus bezig met alles doorkijken nu, maar dit verhaal gaat inderdaad over avontuur, maar ook fantasy.' Vertelde ze. Ze was benieuwd wat Morigan ervan zou denken. Er waren niet veel mensen die van fantasy hielden, maar daar was ze nu zo aan gewend, dat ze het niet erg vond. Ze wist dat er genoeg mensen waren die er wel van hielden. Waaronder zijzelf. Maar ze glimlachte weer naar Morigan, die een beetje verward leek.

Morigan knikte, "gaaf." al zo uhet over soeplepels gaan, dan zou ze het nog geweldig gevonden hebben omdat Evy erover schreef. "Ik wil het echt lezen als je klaar bent." glimlachte ze naar haar, iets wat waar was. Ze was geen groot lezer als sommige andere waren, nee daar kwam ze gewoon tijd te kort voor. Het kwam al zelden voor dat ze de tijd had om zo rustig met een vriendin te kletsen voor ze weer aan het werk of aan het huiswerk moest. Haar blik ging even opzij naar de rook die ze had gezien in haar ooghoek. Haar sigaret was zonder dat ze het merkt opgebrand, zonde. Ze drukte de peuk uit in het gras en liet het heel slecht in het gras liggen. Nog steeds waren de verwarde gevoelens er, maar ze probeerde er niks van te laten merken.

Evy merkte dat Morigan nog steeds verward was, maar hield haar mond, en reageerde weer op haar uitspraak. 'Als ik alles verbeterd heb, moet ik het aan mensen laten lezen, om te kijken of zij nog op of aanmerkingen hebben. Hiervoor had ik alleen een probleem,' ze glimlachte een beetje triest. 'Ik had namelijk niet echt iemand om het aan te laten lezen. Maar... Als jij het zou willen doen, zou dat echt fantastisch zijn!' Ze klonk echt enthousiast, en lachte lief naar Morigan, om haar iets meer op het gemak te stellen.

Morigan voelde hoe haar hart een sprongetje maakte bij het voorstel van Evy. Blij lachtte ze, "Echt waar?" vroeg ze ongelovig, maar gretig. "Zou je dat willen dan, want.. nouja.. ehm ik ben niet iemand die veel ervaring met lezen heeft...?" ze keek haar met een voorzichtige blik aan, maar ze zou het dolgraag willen. "Maar k zou het wel heel graag willen lezen." verzekerde ze haar nogmaals.

Evy begon te stralen toen ze Morigan's antwoord hoorde. 'Ja, ik zou het geweldig vinden als je het zou lezen.' Ze lachtte. 'En het maakt niets uit of je veel leest of juist niet. Het moet je boeien, en je moet het verder willen lezen, daar gaat het om!' Haar ogen twinkelden, en ze kon de lach niet van haar gezicht houden.

Morigan lachtte, "Oké afgesproken dan." ze kon niet wachten, in haar ogen was duidelijk te lezen dat ze er zin in had. Al was het alleen dat ze vaker bij Evy in de buurt kwam. Ineens betrok haar gezicht ietsjes, het zou niet eerlijk zijn tegenover Evy. Maar met een blik op Evy begon ze alweer te glimlachen, het meisje bracht duidelijk de vlinders in haar buik.

Mai liep glimlachend de plek op waar de vijver lag. Haar vreugde was kinderlijk, dit was een plek waar ze meteen van voelde dat ze thuiskwam op een of andere manier. Ze liep naar het water en ging er met haar hand door heen.Helaas was het niet diep genoeg om er van grote hoogte in te springen, maar het kwam het dichtst in de buurt van wat ze thuis had hier en daar was ze heel blij mee. Met nog steeds een brede glimlach liep ze langs het water toen ze de schommel zag. Ze ging er zo snel als ze kon op staan en begon te schommelen, Mai zat nooit als ze schommelde.

Dennis liep met een grote glimlach een rondje om de vijver. Het was een fijne plek, alleen af en toe zo rustig. Toen hij bij de boom met schommel aankwam keek hij even verwonderd op. Er was een indiaans uitziend meisje dat op de schommel stond. Dennis zag niet zo vaak echt mensen op die schommel schommelen. Maar er kwam een grote glimlach rond zijn lippen toen hij zag dat de schommel er nog echt voor gebruikt werd. Er straalde een soort vrolijkheid van een bezette schommel uit. "HOI!" riep hij met een big smile naar het meisje.

Oke dit is echt freaky, die ava die je gebruikt lijkt om mijn neef en die heet nog Dennis ook... dat is gewoon eng jongens... (dat moest ik eventjes melden..)
___________________
Mai was de jongen al opgevallen, zoals alles in de omgeving haar opviel. 'Dia duit,' begroette ze hem met haar moedertaal. Nog steeds waren de tongvallen en klemtonen waarschijnlijk vreemd voor de mensen. Toch sprak Mai nog dikwijls in haar moedertaal, het was handig om mensen van de wijs te brengen, soms was dat nu eenmaal nodig.

Haha, het is een Duitse acteur, dus dat deed ik niet expres :$
~~
Dennis' glimlach werd breder toen ze iets uitbracht waarvan hij dacht dat het een hallo was. Ja, ze leek echt een Indiaanse "Wat voor taal is dat?" vroeg Dennis vriendelijk terwijl hij naar het meisje keek.

De schommel waar Mai op stond was inmiddels tot stilstand gekomen. Ze sprong er met een souplesse vanaf om recht voor de jongen terecht te komen. 'De taal van de Clan van de Wolf.' zei ze met een brede glimlach. 'Een taal die je waarschijnlijk niet verstaat en al helemaal niet zal kunnen spreken.' zei ze met een brede glimlach. Ze vond het leuk dat iemand interesse toonde in haar taal, haar afkomst. Dat gebeurde nu eenmaal niet vaak.

Dennis grijnsde. Het was geen lelijk meisje, nee dat was het zeker niet. "Ik versta hem inderdaad niet" zei Dennis terwijl hij met zijn hand door zijn al warrige haar ging. "De Clan van de Wolf?" vroeg hij, nog steeds grijnzend.

Mai glimlachte eventjes kort. 'Go deimhin, ar an Clann an Mac Tíre, Mijn Clan,' zei ze toen tegen hem. Het enige wat ze in haar taal had gezegd, inderdaad, de Wolf Clan. Maar de jongen zou het toch niet weten en dat was gewoon leuk om te weten. Mai was vandaag in een vrolijke en open bui, een zeldzame bui maar de meeste mensen vonden haar op deze manier het aardigste.

Dennis keek haar met grote ogen aan toen ze opeens in die vreemde taal begon. Zijn gezicht veranderde in een groot vraagteken. Hij vond het wel grappig dat ze met hem speelde. Hij hield wel van spelletjes. Al snel herstelde hij zich en kwam er weer een glimlach op zijn gezicht te staan. Hij ging op het randje van de vijver zitten en deed zijn schoenen uit. Zo ging hij voetjebadend en spetterend tot zijn kuiten in het water.

Mai ging naaste de vijver staan en maakte ene paar tekens in de lucht. Het kon haar niets schelen als de jongen haar met vreemde ogen zou bekijken. Daarna liep ze rustig en met minder veel gespat het water in. Ze had toch een jurkje aan dus haar benen waren al bloot geweest. Zoals gewoonlijk had ze op bloten voeten gelopen.

Dennis glimlachte naar het meisje toen ze de tekens maakte, het kon hem niet zoveel schelen waarom ze dat deed. Als zij zich daardoor beter voelde was hij de laatste die daar iets van ging zeggen. Hij begon echter wel te lachen toen ze het water inliep. En hij spetterde met zijn benen even op en neer.

Mai wierp een korte blik op de jongen. Ze keek hem speels glimlachend uit, dat hij het water op liet spatten zag zij als een uitdaging. Ze liet haar hand precies goed op het water neer komen zodat er een hele laag spetters in zijn richting uit gingen. Daarna keek ze hem uitdagend glimlachend aan.