Het balkon

Via grote, glazen deuren kom je op het balkon. Het is niet groot, maar ook niet klein. Er staan wat tafeltjes en stoelen, en als de zon schijnt, zit je daar vol in. Een stenen reling zorgt dat je er niet vanaf valt. Er is nog genoeg ruimte om ergens te gaan zitten, of te gaan liggen, op een handoek of deken. Het is een rustige plek, er komen niet zo veel mensen, aangezien het niet een heel bekende plek is, maar het is er prachtig.

Regels: Niets laten liggen, en niet te luid praten voor de klaslokalen eronder.
Personen: Maximaal vijf.

Evy deed een van de grote, glazen deuren open, en glipte naar buiten, waarna de deur met een zacht gerammel en een klik weer in het slot viel. Ze keek even om zich heen. De lucht was grijzig, en waarschijnlijk zou het zo gaan regenen, maar dat maakte haar op het moment even niets uit. Tot dat moment zou ze van de koele buitenlucht gaan genieten. Ze liep in een paar kalme passen naar een tafeltje heel dicht bij de stenen reling, en ging daar zitten. Ze pakte een potlood en haar schrift uit haar tas, waarna ze dat tweede open deed, op drie kwart van de bladzijdes, las een stukje terug van wat ze al eerder geschreven had, en ging toen verder. Haar hand gleed over de bladzijdes, en schreven die met een keurig, regelmatig handschrift vol.

Met een gespannen gezicht liep Lively door de glazen deuren het balkon op. Ze had niet verwacht dat er iemand was , niet dat ze het erg vond. Helemaal niet eigenlijk. Ze beet wat lichtjes op haar onderlip en sloot de glazen deuren weer zachtjes. Ik liep naar de reling toe aan de zijkant en ging daar op zitten. Hij was breed, dus vallen was niet van sprake. Mijn ogen richtte ik even op het uitzicht en ik keek toen naar het meisje dat aan het schrijven was. Wat zou ze aan het schrijven zijn?

Evy had niet meteen opgekeken toen ze voetstappen hoorde, en de geluiden van een deur die open en weer dicht ging. Ze schreef rustig haar zin af, bekeek het stukje dat ze had geschreven eventjes, en keek toen op. Er was een meisje gekomen, met donker, lang haar. Ze keek haar aan vanaf de reling, en Evy keek terug, eerst een tijdje bedenkelijk, en toen flauwtjes glimlachend. De lucht werd steeds grijzer, en er woei een zacht briesje langs haar gezicht, die haar gekrulde haren liet opwaaien. Ze keek het meisje, dat ze nog niet kende, een tijdje aan, met haar hoofd een beetje schuin.

Mijn een neergeslagen hoofd bleef Lively wat naar haar voeten kijken , toen ze opkeek zag ze dat het meisje richting haar keek. Een flauw glimlachje kwam van haar lippen af. Meer onzeker was het. Ze bleef het meisje even aankijken en bekeek haar eens. Haar krullen waren echt mooi , iets waar Lively snel jaloers op was, krullen. Ze vond het gewoon zo mooi.'Heei'Kwam er toen zachtjes uit haar keel met een flauwe lieve onzekere glimlach.

Evy slikte even, maar glimlachte toen ook, iets breder. Haar ogen stonden vriendelijk. 'Hai.' Zei ze met haar gebruikelijke kalme, rustgevende stem. In de verte hoorde ze donder, en ze keek er even naar. 'Lekker weer.' Zei ze, lichtjes sarcastisch. Ze bekeek het meisje een tijdje, met haar hoofd lichtjes schuin gehouden. Ze keek even naar haar schrift, maar deed het toen dicht, en stopte het weer in haar tas. Het zou zo gaan regenen, en ze wilde het niet riskeren dat alle tekst die ze de laatste tijd had geschreven nat zou worden en uit zou lopen.

Lively glimlachte eventjes en keek toen omhoog naar de lucht.'Yeah geweldig'Kwam er zacht uit haar mond en een korte glimlach schonk ze het meisje. Ze bekeek haar eens eventjes en bleef toen weer rustig rond kijken. Haar ipod lag in haar handen met aan 1 kant het oordopje in haar oor. Haar lievelingsmuziek denderde er door heen , heerlijk

Evy keek even naar het meisje, haar blik een beetje bedenkelijk, maar legde toen haar tas onder de tafel, zodat die straks niet nat zou worden en liep ook naar de reling. Ze liet haar handpalmen op het koele steen rusten, en keek naar boven, zodat haar donkere haar in haar nek viel. De lucht was nu donkergrijs, het zou binnen een paar minuten gaan regenen, maar Evy had het gevoel dat ze dat even nodig had, als een soort opfrisser. Ze keek het meisje even zijdelings aan, nam haar in zich op, met haar zachte, heldere ogen. En inderdaad, niet langer dan een minuut later blies een wind haar haren op, en voelde ze een druppel op haar half ontblote arm. Ze keek er even naar, hoe hij naar beneden gleed, en op het steen viel, maar keek toen naar de lucht. 'Als je droog wil blijven, kan je beter naar binnen gaan.' Raadde ze het meisje aan, maar totaal niet op een toon die zei dat ze weg moest gaan, juist niet.

Lively keek eventjes naar het meisje en zuchtte toen een keer diep. Ze merkte uiteindelijk ook dat het begon te regenen. Ze lachtte een keertje zachtjes en keek toen naar het meisje.'Hm , I don't know. Het is buiten zo lekker'Zei ze wat lachend en deed haar capuchon van haar vest over haar hoofd heen. Zo bleef ze ook wel droog. Ze bekeek het meisje een keertje en glimlachtte wat lieflijk.

Evy glimlachte vriendelijk terug naar het meisje, en keek toen omhoog, zodat de natte, koele druppeltjes op haar gezicht en in haar hals vielen. Ze hield van de regen, het maakte haar niet uit of ze binnen of buiten was. Als ze buiten was, vond ze het fijn om de vallende druppels op haar huid te voelen, en de wind haar haar op te laten waaien, en als ze binnen was vond ze het heerlijk om ergens voor een raam te zitten, warm en veilig binnen, met een dikke trui aan. Het gaf haar altijd een knus gevoel. Ze glimlachte opnieuw naar het meisje. 'Ik ben Evy.' Zei ze. Ze stak haar hand niet uit, maar haar ogen zeiden genoeg.

~NEW~

Yinther liep door de school, ze was opzoek naar een plekje waar ze tot rust kon komen van de lessen. Ze liep langs een glazendeur, nieuwschierig keek ze naar binnen, nouja eigenlijk naar buiten. Ze zag een balkon, en het was er echt werkelijk prachtig. Voorzichtig opende ze de deuren en stapte het dapper schijnende zonnetje in. Het had geregend maar de zon deed zijn best. Ze keek uit op een prachtig stuk gazon, met violetkleurige bloemperken. Ze zuchte dit was werkelijk prachtig. Ze ging op de stenen rand zitten met haar benen naar buiten. Dat mocht waarschijnlijk niet, want de rand was bedoeld om er niet af te vallen, maar ze trok zich er niets van aan. Ze keek omzich heen en begon een deuntje te fluiten naar de vogels.

Griffin zat onderuit gezakt op een stoel. Zijn lange benen rustten op de reling voor hem om het hem nog gemakkelijker te maken. De Ray Ban op zijn neus maakte het zonnetje niet alleen aangenaam warm, maar ook niet al te verblindend. Ondanks dat had Griff toch de voorkeur zijn ogen te sluiten. Een geluid vlakbij hem trok plots zijn aandacht. Er was iemand anders het balkon op gekomen. Nieuwsgierig als altijd tuurde Griffin door zijn wimpers opzij en bekeek de vreemdelinge met oprechte interesse. Zij had hem blijkbaar nog niet opgemerkt, wat niet echt wonderlijk was aangezien Griff onbeweegelijk en onopvallend een stuk bij haar vandaan zat. Zijn blik gleed verder over het meisje. Ze had een lieve uitstraling en mooie ogen. Net als hij leek ze van het prachtige uitzicht te genieten. Ongemerkt verscheen er een glimlach rond Griff's lippen. "Ja, het is mooi hier." verzuchtte hij zich plotseling, deels om zijn aanwezigheid te laten merken, deels om zijn mening met haar te delen. Met één simpel tikje, tikte Griffin de zonnebril van zijn neus en in zijn haar. "Hoi." groette hij haar nu vriendelijk, de glimlach nog op zijn gezicht.

Verschrikt keek Yinther op van het de aangename stem, ze draaide zich om. Even verderop zat een jongen. Ze glimlachte "Hee" zei ze lief. "Vind ik ook" haar mening mededelend aan de jongen. Ze bekeek hem eens goed. Hij was absoluut sexy. Ze streek haar lange haren uit haar gezicht. "Ik had je nog helemaal niet opgemerkt, sorry" verontschuldigde ze zich. Ze draaide zich naar hem om, met haar rug naar de tuin. "Ik ben Yinther, en jij bent?" ze keek de jongen oprecht geïnteresseerd aan.

~~
ik gaa, vanavond reageer ik wel teruugg(:

De glimlach op Griffin's gezicht verbreedde zich iets toen het meisje tegen hem sprak en haar ogen de zijne ontmoetten. Kleine kuiltjes stonden in zijn wangen. Haar stem paste bij haar uiterlijk. Bij haar opmerking dat zij hem nog niet had gezien, zoals Griffin al verwacht had, schudde hij lichtjes zijn hoofd ten teken dat zij zich niet hoefde te verontschuldigen. "Griffin." stelde hij zichzelf daarna aan Yinther voor. "Yinther.." Griff proefde de naam op zijn lippen. "Apart en mooi." mompelde hij met een goedkeurend knikje. Zijn blauwe ogen glinsterden in de zon, maar dat was niet de enige reden dat ze glinsterden. Griffin liet zijn benen weer op de grond zakken en stond op. Op een kalm tempo begaf hij zich vervolgens richting Yinther en bleef ongeveer een meter bij haar vandaan tegen de reling leunen. "Hm, volgens mij hebben wij elkaar nog niet eerder ontmoet." sprak hij vriendelijk tegen haar om het gesprek voort te zetten. Even leek Griffin in gedachten verzonken. "Nee, dan zou ik het wel weten.." voegde hij er bijna onhoorbaar aan toe op onschuldige toon. Zijn ogen bleven op het gezicht voor hem hangen.

--
Oké. ;D

Oke... jij schrijft werkelijk echt heel erg goed :O <3
~~

Ze glimlachte om het compliment, zelf was ze niet zo blij met haar naam.. "Griffin komt anders ook niet zo vaak voor" zei ze met een oogverblindende glimlach. Hoopte ze altans. Ze keek hem in zijn blauwe ogen, ze glinsterden prachtig, ze voelde haar wangen een lichte blos krijgen. Snel sloeg ze haar ogen neer. "Ik denk inderedaad niet dat we elkaar eerder gezien hebben" zei ze glimlachend. Ze sloeg haar benen over elkaar en streek haar haren wat naar achter. Ze werd een beetje zenuwachtig van hem.. "Ook al klaar met je lessen?" vroeg ze hem. Stomme trien.. Dacht ze bij zichzelf, had je dan echt niet iets interesanters kunnen vragen..

Owh, dankje! :'D Jij ook hoor! ^^
---

Griffin beantwoordde Yinther's glimlach met de zijne. "Nee, inderdaad, Griffin is ook vrij apart." antwoordde hij haar met warme stem.
Haar gezicht straalde als ze lachte. Het sierde haar. Ongemerkt was Griffin Yinther blijven aankijken, gelukkig niet op een 'creepy' manier dan. Om de één of andere reden trok ze zijn aandacht..

Plots bemerkte Griff dat Yinther zich iets anders was gaan gedragen; het leek wel of..ze zenuwachtig werd bij zijn aanwezigheid. Hij kon echter niet inschatten of dit juist een goed of slecht teken was. Maar het voelde niet alsof hij niet welkom was. Voor de zekerheid zorgde Griffin ervoor dat Yinther zich op haar gemak zou voelen bij hem, er was namelijk geen reden om dat niet te zijn. De vraag van haar kant werkte bij hem als een geruststelling. "Ja," was zijn antwoord daarop, "tenminste..ik moet straks zelf nog wel 'les geven'." verbeterde Griff zichzelf. Dat was waar ook! Eén van de onderbouwers had hem gevraagd te helpen bij het maken van een muziekopdracht. Het zogenaamde 'stage of soul' project waarbij nieuwe scholieren van Franklin High hun talent en tegelijkertijd een deel van zichzelf moesten laten zien bij een optreden aan de hele school. Jergam, de jongen die Griffin begeleidde, had gekozen om te gaan zingen (dit was dan ook zijn talent) en wilde een lied over zijn eigen leven zingen. Griffin was daar om hem te coachen. Ja, die jongen had echt talent.. Die specifieke personen waren het best en het leukst om te coachen.
Toch had Griffin momenteel veel meer interesse in het meisje voor hem, waarvan hij tot nu toe alleen de naam wist. "Met welk talent ben jij eigenlijk op deze school gekomen?" vroeg hij haar naar aanleiding van zijn eigen gedachtenstroom. Maar toen hief hij zijn handen voor ze kon antwoorden. "Nee wacht, laat me raden.." voegde hij er mysterieus aan toe. Langzaam veranderde zijn glimlach in een onschuldige grijns. Griffin wreef met één hand langs zijn kin en deed alsof hij Yinther aandachtig bestudeerde. "Hmm...laat me eens zien.." sprak hij als een scheikundige die een moeilijke formule bekeek.

Woeeej, die is lang(: (:
leuuk^^
~~
"Wat voor les geef je dan?" vroeg ze geïntreseerd voordat hij haar zo ging bekijken. Ze werd er zenuwachtig van, ze begon te blozen. "Zal ik even een rondje voor u draaien meneer?" vroeg ze grappend. Ze stond op en draaide een sierlijk rondje waardoor haar rokje in een perfect rondje zweefde. Toen ze stil stond keek ze met fonkelende ogen naar Griffin. "Al enig idee?" vroeg ze hem. Ze was ook erg benieuwd wat voor soort talent Griffin had. Eigenlijk was ze gewoon helemaal benieuwd naar Griffin, ze wilde alles wel weten.. Ze ging soepel in kleermakerszit op de rand zitten en keek Griffin de hele tijd aan. Ze kon haar ogen niet van hem afhouden..

New
~~
August stond met zijn ogen dicht op het balkon en hing over de rand van de balustrade. Stiekem vroeg hij zich af of naar beneden springen en te pletter vallen slechter zou voelen dan hoe hij zich nu voelde. In het donker kon hij vanaf hier niet eens de grond zien als hij zijn ogen open had. De laatste tijd wilde hij wel vaker alleen zijn met zichzelf. Nu was het vooral omdat niemand mag zien wat hij in zijn handen had. De witte pilletjes die hij al meerdere weken niet had gezien zagen er erg verleidelijk uit. Toch hield iets hem tegen ze in zijn mond te stoppen. Hij was nu al een paar weken clean, zou hij dat opgeven?

Emma liep het balkon op. Ze zag dat er nog iemand stond. August. De jongen tegen wie ze had staan schreeuwen bij de put laatst. Hij zag er belabberd uit. Ze wist dat hij bezig was zichzelf te beteren, af te kicken. Ze wist natuurlijk niet hoe dat voelde, maar ze kon zich voorstellen dat het geen pretje was. "Heey" zei ze zacht. "Ik ben trots op je" wow, dat klonk raar uit haar mond. Ze had het gewoon meteen tegen hem gezegd, eigenlijk voelde ze zich best een klein beetje schuldig over laatst.

August merkte pas op dat er iemand anders was toen hij de stem hoorde. Niet wetend waar hij het moest laten liet hij de pillen vallen. In zijn hoofd vloekte hij, maar op zijn gezicht stond een glimlach toen hij naar Emma keek. (ik noem haar maar gewoon bij haar naam (A)) Toch keek hij haar een beetje raar aan. Hij had niet verwacht dat iemand aan hem zou kunnen zien dat hij aan het afkicken was. oke hij zag er wat belabberd aan, maar dat kon toch ook door iets anders zijn. Maar Emma had er wat meer verstand van, aangezien haar moeder hetzelfde probleem had als hij. ' Dankje' Zei hij daarom maar ook wat onwennig.

Oh van voren zag hij er nog slechter uit. Emma beet op haar lip, ze voelde de drang hem te knuffelen. Ze was echt trots op hem, hij had het lef gehad dat te doen wat haar moeder nooit zou doen. Er gewoon mee kappen. Ze had de pillen niet zien vallen, daarvoor was het echt te donker. Eigenlijk kende Emma August helemaal niet. Behalve dan van tegen hem staan schreeuwen. Daarom begreep ze ook niet dat ze nog steeds een toenemende drang voelde haar armen om hem een te slaan.

August bleef nog even ongemakkelijk staan kijken naar Emma voor hij zijn mond weer opentrok. ' Ben je hier ook om alleen te zijn net als ik of om een andere reden?' Het voelde best goed dat er iemand trots op hem was, vooral omdat er eigenlijk bijna niemand van zijn problemen afwist, zelfs zijn ouders niet. Hij liet zich op de grond zakken om met zijn rug tegen de balustrade te leunen en naar Emma te kijken om te wachten op een reactie.

"Zoiets" zei Emma terwijl ze naar hem toe liep om naast hem te gaan zitten. Terwijl ze liep schopte ze per ongeluk tegen een zakje aan. Ze raapte het op en keek er even naar: witte pilletjes. Even keek ze August aan. Zou ze het toch verkeer begrepen hebben? Zou dit weer gewoon een kater zijn? Ze ging naast hem zitten met het zakje nog steeds tussen haar vingers geklemd. "hoe gaat het?" vroeg ze.

August's blik viel op het zakje wat in haar handen lag. Hij had niet geweten dat dat uit zijn zak was gevallen. Toch bleef hij aardig rustig, omdat hij zelf ook wist dat hij niks had genomen, dus ze kon hem niet beschuldigen. ' Ten eerste, om verkeerde ideeen uit de weg te ruimen, ik zweer je dat ik niks op heb.' Zei hij terwijl hij haar indringend aankeek. ' Ten tweede, Ik heb me wel eens beter gevoeld, maar het gaat al beter dan vlak na ik gestopt was.'

"Ik geloof je" zei Emma zacht en eigenlijk verbaasde ze zich er zelf voor dat dat zo was. "En ik hoop dat het niet te erg is of was" Er stond een blik die bestond uit een klein beetje medelijden in haar ogen. Maar meer als iets anders leek de trots eruit te lopen. Het was vreemd hoe trots ze op hem kon zijn. Maar ze was gewoon ongelofelijk blij dat hij ermee stopte.