Het balkon

Hunter lachtte, weer die oprechtte lach. Ze vond het wel leuk, deze jongen leek echt ouder te willen zijn als hij was. 'Naja, het is in ieder geval één ding he. Dat zegt meteen ook dat je groot voor je leeftijd bent, Voor mijn gevoel tenminste.' Zei ze om hem op te vrolijke, ookal was hij al weer uit zijn teleurstelling. De glimlach leek niet van haar gezicht af te komen, het was ook eens leuk om met een jonger persoon te praten. De oudere meiden hadden oudere vriendjes en vrienden die haar als klein meisje alleen als zusje zagen. Niet dat ze zo wanhopig naar liefde was maar soms had ze gewoon het gevoel dat ze net iets te jong voor hun was.

Brandon schudde zijn hoofd. "Leuk dat je dat denkt maar bij de GGD zit ik precies op die lijn," zei hij met duidelijke irritatie in zijn stem. Hij wilde niet gemiddeld zijn, dan was hij nog liever kleiner. Maar hij grijnsde alweer, het had geen zin om te gaan mokken over dingen waar hij totaal niets aan kon doen. Daar was hij heel lang geleden al achter gekomen. Gelukkig was hem voorspeld dat hij minstens een meter tachtig zou worden wat hij wel een goede lengte vond. Het lag zelfs iets boven het gemiddelde wat hij erg fijn vond.

'Ach, komt nog wel. Denk ik.' Zei ze met een scheve glimlach. Ze snapte niet waarom hij er problemen met zijn lengte had. Je lengte hoorde bij je en was niet voor niets iets wat je niet kon verandere. Opeens vervormde haar lippen in een ondeugende grijns en begonnen haar ogen weer te twinkkelen. 'Ik mag jou nu dus kleintje noemen.' Zei ze met een engelengezicht. Het paste bij haar egale huidje, rode wangetjes en lippen, grote groene ogen en kleine neusje.

De grijns op Brandon's gezicht trok langzaam weg en hij schudde wild zijn hoofd. "Nee, nee, nee. Ik ben nog steeds groter," zei hij snel. "Je zou me dan..." Hij onderbrak zichzelf. Het zou wel heel dom zijn als hij zou zeggen dat ze hem dan jonkie ofzo zou moeten noemen. "Dat ga ik niet zeggen," zei hij licht glimlachend. "Ik kan jou kleintje noemen en door je haren woelen en doen alsof ik over je heen kijk," zei hij grijnzend.

'Ah, zeg het alsjeblieft.' Zei ze terwijl ze een pruillipje trok. 'Dan mag jij me kleintje noemen.' Het klonk alsof ze aan het onderhandelen was, wat eigenlijk ook wel was. Onderhand was ze het al gewend om kleintje genoemd te worden of dat er door haar haar heen gewoeld werd of een andere treiterij moest meemaken. Haar 4 grotere broers hadden haar dit allemaal aangedaan, en van de spuugvingers in haar oor kreeg ze nogsteeds de rillingen.

Brandon schudde grijnzend zijn hoofd. "Ik kan je ook gewoon kleintje noemen zonder het te zeggen," zei hij koppig. Hij was het beide gewend, kleintje en jonkie. Hij zat in een crew bij negen jongens van zeventien, achtien en negentien. Dan had hij ook nog les met derde en vierdejaars. Ja hij was wel wat gewend. "Maar ik denk dat je zelf ook wel kan bedenken wat ik wilde zeggen."

'Hmm, dan moet ik je toch straffen met de..' Zonder nog wat te zeggen sprong ze op hem af en begon ze met wiebelende vingers hem overal te kietelen. 'De kieteldood!' riep ze nog. Er was toch niemand in de kamer dus iemand storen deed ze niet. Half over hem heen hangend bleef ze hem kietelen. Hiermee pakte ze haar broers ook altijd. Er was één ding handig aan klein zijn en dat was dat je meestal ook snel was, iets wat Hunter dus was. Haar broers waren misschien dan sterker maar als ze alleen met haar waren, dus een 1 op 1 gevecht, konden ze haar niet te pakken krijgen tijdens het kietelen.

Brandon probeerde ongeveer een halve seconde zijn lachen nog in te houden voordat hem dat niet meer lukte. Tegen zijn wil lachend probeerde hij Hunter's handen te pakken te krijgen om ze stil te krijgen wat helaas niet lukte. "H-h-h-ou oooop," probeerde hij tussen het lachen door te zeggen wat niet heel goed lukte. Hij draaide half zodat ze niet bij zijn zij kon waar hij het gevoeligste was en waar het dus ook gewoon onmogelijk was zijn lachen onder controle te houden. "Ik kan er niet tegen," zei hij redelijk overbodig terwijl hij haar handen weer weg probeerde te krijgen.

'Ga je me het vertellen?' Vroeg ze terwijl ze iets zachter ging. Ze wilde natuurlijk niet dat hij straks in ademnoot kwam. Er was een grijns op haar gezicht te zien, na jarenlang was het nog steeds leuk om mensen de kieteldood te geven. Gewoon omdat je mensen wel in je macht had maar geen pijn deed, ze moesten zelfs lachen! Natuurlijk was het soms niet leuk maar meestal deed je het wel wanneer je in een lollige bui was, wat bij Hunter nu wel het geval was. Van Brandon wist ze het trouwens niet.

Brandon knikte snel, het zou wel meevallen toch als ze het wist toch? Hij hoopte het maar. Hij had alleen gedacht dat het fijn zou zijn als iemand hem een keer gewoon Brandon noemde. Hoewel het wel grappig was dat hij haar kleintje zou noemen en zei hem jonkie. "Maar eerst stoppen," zei hij nu wat rustiger en gemakkelijker omdat zij wat rustiger deed en ademhalen wat gemakkelijker werd. Hij vond het niet erg, zelfs wel grappig dat ze hem de kieteldood gaf. Hoewel het een stuk leuker was om erop terug te kijken dan het mee te maken.

'Oke.' Direct stopte ze. Ze vertrouwde hem wel en als hij het uiteindelijk niet zei zou ze hem weer de kieteldood geven! Rustig ging ze terugzitten en keek hem nieuwsgierig aan. Natuurlijk, als ze beter na had gedacht had ze het zo geweten maar dit was een makkelijkere manier om het te doen. Er stond nog steeds een big smile op haar gezicht, het was leuk om weer te spelen zoals ze met haar broers deed en als ze weer op bezoek is doet.

Brandon schoof voor de grap wat van haar weg voordat hij het zei. "Ik weet zeker dat ik er spijt van dat ik dit zeg maar als ze me niet kleintje noemen dan ben ik wel jonkie of iets in die richting," zei hij met een voorzichtige glimlach op zijn gezicht. Het was gemakkelijk te raden geweest maar aangezien Hunter dat niet had gedaan voelde het ongemakkelijk het te vertellen. Hij had natuurlijk weg kunnen rennen, ervan uit gaand dat hij sneller was om het zo niet te hoeven vertellen maar zo kinderachtig was hij dan ook weer niet.

'Ah! Ja, zo ga ik je voortaan noemen dan.' Zei ze grijnzend. Ze trok het elastiekje waarmee haar haren vastgebonden waren uit haar haren en rolde hem over haar pols. Haar haren hingen als een sluier langs haar gezicht, het was net niet stijl. Er zat gewoon een beetje slag in. Haar ogen stonden nogsteeds ondeugend, eigenwijs. Je zag gewoon dat ze dit als een grapje bedoelde en niet om hem te pesten, gewoon om te plagen. Op het eerste gezicht zouden jongens het misschien verleidelijk vinden maar dit kwam gewoon door de zwoele bewegingen die ze uit zichzelf (dus niet expres) maakte. Maar als je wist waarover dit ging, wat ze alletwee wisten kon je het er misschien minder snel uit halen.

Brandon probeerde heel even nog om een zielige uitdrukking op te zetten, maar daar faalde hij hard in door de grijns die alweer op zijn gezicht lag. "Je gaat je gang maar kleintje," zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. Het kon hem iets meers helen dan hij liet blijken, maar hij had ook wel door dar Hunter het niet echt serieus bedoelde en hij had goede hoop zijn igen naam ook nog wel te horen. "Hoewel je mij waarschijnlijk niet wil horen zingen, ben ik wel nieuwsgierig naar jouw stem," zei hij met duidelijke nieuwsgierigheid in zijn stem.

Hunter glimlachtte, het was leuk als mensen naar haar talent vroegen. Nu ze haar paino of gitaar niet als begeleiding had moest ze iets doen waarbij deze niet nodig was. Kort dacht ze na, was er een liedje waarbij ze het niet nodig had? Toen schoot het haar te binnen. 'Oke, maar het zal niet meteen heel zuiver zijn hoor, denk ik.' Dit zei ze altijd voordat ze ging zingen, dan kon ze mensen tenminste ook niet teleurstellen. Ze begonnen met het klappen, wat bij het liedje hoorde en viel in waarbij het hoorde. 'Oh lord, won't you buy me a Mercedes benz.' zong ze met een bijzondere sterke stem, het was bijna hetzelfde alleen zat het krakerige bij haar niet erin. De country sweer zat er wel tussen. Gelukkig klonk het wel zuiver , waar ze bang voor was geweest.
-

Brandon keek verwachtingsvol naar Hunter die begon met zingen. Als vanzelf verscheen er een glimlach op zijn gezicht en nadat hij het ritme doorkreeg klapte hij mee. Hij snapte niet waarom ze dacht dat het niet zuiver zou zijn, voor zover hij dat kon horen klonk het goed. Ze had een aparte stem, iets dat hij wel leuk vond. Het was niet gewoon en saai. Iets waar hij meer verstand van had was het ritme en de muziek, het had dan ook niet heel lang geduurd voordat hij het ritme doorhad. Het was niet heel ingewikkeld, maar dat ging ook niet als je alleen maar met je handen klapte. Bij een drumstel had je soms hele ingewikkelde patronen waar je maar erg moeilijk op kon dansen.

Hunter hield op nar de laatste zin, glimlachend. Zingen maakte haar echt blij, het gaf haar een zelfverzekerd gevoel. Het fijne eraan was ook dat ze haar gevoel erin kon uiten. Was ze verdrietig, kon ze zielige liedjes met een sloom tempo zingen. Was ze blij, dan kon ze een vrolijk liedsje met een sneller tempo zingen. 'Nou, tadaaaa!' Zei ze met jazzhands. 'Zo zing ik nou, nu moet jij laten zien hoe je danst.'

Brandon's klappen werd sneller en wat harder toen ze klaar was met zingen en hij lachte even. Ze had humor, dat moest hij haar nageven. "Is goed, maar ik kan niet zonder muziek dansen," zei hij terwijl hij zijn iPod uit zijn broekzak haalde en op zoek ging naar een goed nummer. "Correctie, niet goed dansen zonder muziek," zei hij glimlachend. Uiteindelijk kwam hij bij een goed liedje aan en zette de muziek aan. Nadat hij naar haar had geglimlacht begon hij te dansen.

https://www.youtube.com/watch?v=CSU0D9PA_fU

Hunter keek verwondert naar hem. Zij kon ook wel dansen maar of ze zulke trucjes kon wist ze niet. Sommige van zijn danspassen leken haar ook onmogelijk, maar zo mooi. Ze zou hem wel vragen of hij haar het wilde leren. Sommige mensen zeiden dat ze dingen best snel kon oppikken. Daar was ze natuurlijk blij mee geweest maar of het zo was wist ze niet. Met een glimlach bleef ze kijken, het zag er zo mooi uit.

Brandon danste vrolijk verder en zoals altijd lag er een brede glimlach op zijn gezicht tijdens het dansen. Op het laatst, waar hij zou wijzen in de dans, wees hij natuurlijk op Hunter. Met een grijns op zijn gezicht bleef hij zo even staan, wijzend naar zijn 'next opponent' zoals de muziek dan zei. Maar daarna ging hij weer normaal staan, toch wel een beetje moe.

'Wauw!' Zei ze klappend in haar handen. Ze was helemaal weggeblazen door hem. Zo zag je maar, er was echt wel talent op Franklin High. 'Kan jij me ook een paar dingen leren?' Het leek haar echt leuk om een van diie speciale dansmoves te kunnen. Tot zover ze wist kon ze het niet zo goed als hem. Niet dat ze ooit zo goed als hem kon worden, maar een oaar van zijn trucs leren leek haar wel heel leuk.

Brandon grijnsde, hij vond het leuk als iemand vond dat hij goed kon dansen. Zeker als de vragen: waar heb je zo leren dansen? en zit je echt in de eerste? niet kwamen. "Ik denk het wel, weet alleen niet of ik ook zo'n goede leraar ben," zei hij bedenkelijk. Hij kon wel uitleggen hoe hij het deed en hoe hij het geleerd had maar wist niet of hij haar zou kunnen helpen als er iets niet lukte. En hij was bang dat ze zichzelf pijn zou doen, als een salto misschien of je kwam verkeerd terecht wist hij uit ervaring dat dit erg veel pijn deed.

'Ah! Voor mij.' Zei ze terwijl ze hem aankeek met haar grote groene kijkers. Het zou hem heus wel lukken, en als het niet zou lukken had zij pech. Het leek haar wel leuk om sommige van deze passen onder de knie te krijgen, het zou haar dansprestaties wel bevorderen. Misschien kon ze hem dan ook bij dansles laten zien, aan de kinderen.

Brandon kon het niet laten te grijnzen, blijkbaar was hij niet de enige hier die smekende ogen op kon zetten. "Is goed, maar ik zeg alvast dat het compleet op eigen risico is," zei hij waarschuwend. Al dacht hij niet heel overtuigend over te komen aangezien er een twinkeling in zijn ogen zat. Bij veel dingen kon eigenlijk niets mis gaan, maar hij wist niet welke passen ze wilde leren. "Wat wil je eigen leren?" Sprak hij zijn gedachten uit.

'Hmmm, ik weet niet iets wat je denkt dat je me kan leren. Je weet dat ik al hiphop kan.' Zei ze schouderophalend. Hij wist zelf het best wat hij haar kon leren, hij had het zelf ook geleerd. Ze haalde een hand door haar nu losse haren, het was zijdenzacht en glasnde als in een shampoo reclame. Als ze ergens mee blij was was het wel haar, veel moeite hoefde ze er niet voor te doen om het goed te laten zitten. Maar meestal wilde ze er iets speciaals mee doen zoals stijlen of krullen en als ze daar geen zin in had ging het meestal in een staart. En als ze het gewoon los deed dan zat er wel iets speciaals in zoals een bloem of een strikje.