Het balkon

Brandon dacht even na, hij ging haar niets leren waarbij ze haar nek zou kunnen breken. Dat zag hij te snel mis gaan. Uiteindelijk koos hij een breakdance achtige move uit. "Wat vind je van dit?" Vroeg hij waarna hij hem even voor deed. (rond de 1.20 in het filmpje) Het was niet heel makkelijk maar ook niet moeilijk. Je moest alleen durven en aangezien Hunter al wel wat ervaring had met dansen dacht hij dat ze het wel zou kunnen. Ze zag er in ieder geval lenig genoeg voor uit.

'Is goed, en daarnaar laat ik mijn danskunsten wel aan jou zien.' Zei ze glimlachend terwijl ze opstond. Ze vroeg zich af hoe hij haar dit nou ging leren of zij zichzelf. Naja, het zou wel lukken. En als het niet zo lukken zou ze proberen tot het zou lukken. Nee, ze ging niet opgeven na twee keer proberen daar was ze te trots voor.

Brandon dacht even na, hoe moest hij haar dit uitleggen? "Oke... euh.." Hij dacht na over wat hij deed en wat hem uitgelegd was. "Als je springt om op je handen te landen, zorg dan dat je ook omhoog springt, anders krijg je je handen niet onder je." Zei hij nog steeds nadenken. "En gooi je benen niet te hoog op want dan wordt het meer een handstand." Hij zei het aarzelend, het klopte wel maar hij wist niet of ze er ook iets aan had.

'Als je het gewoon voordoet zal ik wel kijken hoe ik het het beste kan doen.' Zei ze bedenkelijk. Ze was niet zo van de theory maar meer van de praktijk. Het was fijner om er naar te kijken en zelf uit te zoeken hoe ze het kon. Natuurlijk kon ze het wel uitleggen in woorden, anders kon ze het de kleintjes nooit leren. Maar zelf leren lukte haar makkelijker door het een paar keer te zien en daarnaar probeerde ze gewoon tot ze het kon. Het verbaasde haar dat er nog niemand was in de ruimte, het was niet laat of super vroeg en het was een zaterdag dus het was niet dat ze in de les zaten. Eigenlijk was dat wel fijn, zij had nooit zo snel gezongen en hij had de ruimte misschien nieteens gehad om het te laten zien wat hij kon. Ze glimlachtte, het was leuk om met hem te zijn.

"Oke," zei hij met duidelijke opluchting in zijn stem. Hij was niet heel goed in uitleggen, iets zelf leren en het gewoon doen kon hij wel, maar het dan aan iemand anders leren was een heel ander verhaal. Zonder verder nog iets te zeggen sprong hij op, landde op zijn handen, sprong terug en deed daarna hetzelfde alleen achteruit. (ik faal in dansen uitleggen XD) "Probeer maar als je denkt dat het lukt," zei hij glimlachend. "Kijk wel uit dat je niet op je hooft land," zei hij waarschuwend. Zoiets was bij hem de eerste keer gebeurd. Hij was toen door zijn armen gezakt en had de grond geraakt met zijn hoofd.

Na een paar keer proberen ging het een stuk beter als de eerste keer, waarbij de hard op haar rug belandde. Normaal gesproken zouden meisjes bijna jankend op de grond liggen maar Hunter stond weer op alsof er niks aan de hand was. Natuurlijk voelde ze het wel, maar ze wilde niet als een zwakkeling worden gezien. Na die paar keer zag het er natuurlijk niet perfect uit maar goed genoeg om als een beginneling over te komen. 'Ik oefen later wel verder, de volgende keer dat je me ziet zal je me het pico bello zien uitvoeren.' Zei ze grijnzend. 'Maar nu ga ik mijn dansstijl soort ding laten zien. Mag ik misschien je iPod, dan kan ik kijken of je het liedje er wel in hebt staan.'

Brandon had willen vragen of het wel ging maar toen Hunter meteen weer opstond en verder ging slikte hij die vraag in en verscheen er even een glimlach op zijn gezicht. Hij vond het goed dat ze niet opgaf en ook niet klaagde of jammerde. Hij knikte goedkeurend, het zag er nog niet echt netjes uit, maar de beweging zat er in principe in wat erg goed was. "Tuurlijk," zei hij terwijl hij hem oppakte en aan haar gaf. Hij had er best veel muziek opstaan, vooral dansmuziek. Ook wel wat muziek waar hij gewoon naar luisterde, maar dat aandeel in zijn muziekcollectie was heel wat kleiner.

Ze pakte de iPod aan en typte bij zoek haar nummer in. Gelukkig vond ze hem, het was ook gewoon een erg lekker nummer om op te dansen maar de kans was klein geweest dat een jongen hem had. Zodra ze hem opzette gaf ze het ding weer terug aan Branden, stond op een plek waar ze kon bewegen en wachtte tot ze kon gaan dansen. In de tijd dat ze moest wachten bond ze haar haren in een knot, zodat haar haren niet heel de tijd voor haar ogen zouden vliegen.
-

Ze danst als het meisje Alexis, als je naar de namen kijkt weet je wie ze is.
https://www.youtube.com/watch?v=VSJHCEA4Cv8&feature=related

Brandon keek glimlachend naar hoe Hunter danste. Hij wist dan niet heel veel van techniek af, hij kon wel zeggen dat het er goed uitzag en de dans niet heel simpel was. Door de muziek en haar dansen had hij de neiging ook mee te gaan doen, al kende hij de dans dan niet. Maar hij bleef gewoon netjes zitten en klapte enthousiast toen ze klaar was. "Volg je hier ook danslessen?" Vroeg hij nieuwsgierig.

'Ja en ik dans ook bij mij in de buurt.' Zei ze met een vrolijke klank in haar stem. Hijgend plofte ze weer neer op de bank, dansen was erg leuk maar als je je energie erin stak putte je het uit. Haar borstkas ging snel op en neer maar en stond een grote grijns op haar gezicht, ze had net laten zien wat ze kon en daar was ze blij mee.

Brandon grinnikte even toen hij merkte dat ze hijgde. Niet heel raar aangezien dansen gewoon iets was waar je moe van werd. als je dan ook nog een warme spotlights op je had gericht en in een grote zaal vol mensen stond was het helemaal erg. Dit wist hij aangezien hij met zijn crew wel eens mee had gedaan aan danswedstrijden. "Dat geloof ik graag," zei hij met iets van bewondering in zijn stem. Ze was goed, misschien niet zo goed als leerlingen hier op school met dansen maar in zijn ogen wel heel goed.

Nieuw
-
Layla zat opgekropen in het bankje dat op het balkon geplaatst was. Het was precies anderhalf jaar geleden dat de begravenis van haar ouders was. Een dag die ze niet uit haar geheugen kon bannen. Met troebele ogen van ingehouden tranen staarde ze naar de balustrade waar ze net niet overheen kon kijken door de houding waarin ze zat. Met een diepe zucht legde ze haar hoofd op haar knieeën te rusten terwijl in haar gedachten het hele circus opnieuw afgespeeld werd.

Gabe liep glimlachend het balkon op, hij moest even zon, hij liep naar de reling toe en liet de zon over zijn gezicht strelen. Toen hoorde hij iets achter zich en draaide zich om. Layla. Ze zag er duidelijk uit alsof er iets aan de hand was. Hij ging naast haar op het bankje zitten en keek haar bezorgd aan. Wat zou er zijn? Was ze gedumpt ofzo? Hij kon hier dus totaal niet mee omgaan. "hee" zei hij zachtjes, terwijl hij zijn hand op haar schouder legde. Troostend. Of dat was de bedoeling.

Layla schrok op van de hand van Gabriël op haar schouder. Ze keek omhoog en zag GAbriël staan, iets wat haar wat deed ontspannen. "heey." mompelde ze, waarna ze trillend ademhaalde om de tranen weg te slikken. Ze wilde niet gaan huilen in het bijzijn van Gabriël. Ze ging wat rechter op te zitten en probeerde een dapper glimlachje op haar lippen te krijgen.

"Kom maar hier" zei Gabe zacht, die zijn armen voor haar open hield, zodat ze erin weg kon kruipen als ze wilde. Hij zag dat ze elk moment in huilen uit kon barsten. Hoorde het aan haar strillende ademhaling, en het feit dat haar glimlach tamelijk mislukte was voor hem overduidelijk. Hij kneep kort troostend in haar schouder, als een soort extra zegje dat hij het meende.

Layla was niet soort het persoon dat zomaar weg durfde te kruipen in iemand zijn armen. Maar bij het zachte kneepje in haar schouder kroop ze voorzichtig wat naar Gabriël toe. Ze beet op haar wang om net te gaan huilen, ze wilde niet huilen. Wat lastiger was dan ze wilde. Terwijl ze nog steeds wat schokkend ademhaalde vechte ze tegen haar tranen.

"Toemaar" fluisterde Gabe, die zijn armen om haar heen sloot, en haar hoofd zachtjes tegen zijn borst liet leunen. Hij streelde over haar schouder. Hij voelde haar schokken en wist dat het er toch wel uit zou komen, dan kon dat beter nu, bij hem zijn dan dat ze het straks in de klas begaf. Dat straks iedereen haar zou zien huilen wilde hij niet. Ze was een dierbare vriendin van hem, en hij rekende haar wel als zijn beste vriendin. En hij gunde het Layla om even bij iemand uit te kunnen huilen.

Layla wist dat ze haar tranen niiet lng meer binnen zou kunnen houden. Langzaam begon het snikken opgang te komen. "sorry." mompelde ze tussen het snikken door. Gabriël zou haar vast een huilebalk vinden, een of ander domwicht dat om van alles huilde. Bijna niemand op de school wist wat er zoveel jaar geleden gebeurt was, dat ze er vandaag als een zombie bij liep was sowieso weinig mensen opgevallen aangezien ze niet erg close was met veel mensen.

"Geeft niks" zei hij, hij wist dat ze allemaal wel eens iemand nodig hadden om bij uit te huilen. Hij draaide met zijn hand rondjes over haar rug. "Wil je me vertellen wat er aan de hand is?" vroeg hij. Dat was moeilijk voor hem, luisteren naar gevoelens. Maar hij had het voor haar over.

Layla schudde haar hoofd, ze wilde hem er net mee belasten. Layla leunde weer wat achterover, ze wilde zijn shirt niet verpesten. "sorry ik moet me niet zo aanstellen." mompelde ze schokkend, waarna ze haar hoofd wat van hem afwende en de bijvende stroom tranen probeerde weg te vegen. Een onmogelijke taak omdat ze gewoon weer begon te schokken toen het beeld van de twee kisten verschenen voor haar geesteoog.

"Kom Layla, iedereen heeft soms even iemand nodig bijwie hij uit kan huilen" meisjes dan. Hij tenminste niet meer, lang niet meer, had het allemaal weggestopt, maar ook hij had af en toe een knuffel nodig. Zijn hand bleef op haar schouder. En hij pakte wat zakdoekjes uit zijn tas. "Hier" zei hij zachtjes. "en ik vind helemaal niet dat je je aanstelt, tenminste daar ga ik niet vanuit"

Layla pakte dankbaar de zakdoejes aan en snoot haar neus die maar bleef lopen door de tranen. Ze probeerde dankbaar te glimlachen door haar trann door, maar het leek niet te helpen want nog steeds voelde ze zich vreseljk en had ze het gevoel dat ze alleen op de wereld stond. Ondanks de warme aanwezigheid van Gabriël die tegen haar aanzat.

Gabe masseerde haar schouder, hopelijk op een rustgevende manier. "gaat het weer?' vroeg hij zachtjes. Hij wilde weten waarom ze gehuild had, of hij er iets aan kon doen, werd ze gepest? dan zou hij de pesters wel even bewerken, gedumpt? dan zou hij die jongen wel even bewerken.

Layla knikte langzaam. "jahoor." mompelde ze terwijl ze het verdriet en de herinnerngen aan de kant probeerde te duwen. Ze had het al de tijd zo goed weg kunnen werken, maar nu kwam het allemaal in een keer naar boven. Met het zakdoekje ging ze langs de rand van haar ogen. "toch sorry." mompelde ze terwijl ze weer wat rechterop ging zitten. "Ik had beter in bed kunnen lijven.' mompelde ze, dan had hij dit niet hoeven zien.

"Layla waarom huilde je? Is er iets dat ik voor je kan doen? Iemand in elkaar slaan bijvoorbeeld?" vroeg hij, terwijl hij haar bezorgd aankeek. Hij voelde zich machteloos tegenover haar verdriet. Ze hoefde geen sorry te zeggen, maar hij wilde het voro haar oplossen.