Het balkon

Layla schudde haar hoofd, nee hij hoefde niemand in elkaar te slaan. Kort voelde ze zich van binnen warm worden bij het aanbod, het leek wel alsof hij om haar gaf. Ze dook nog wat verder in een, ze kon het niet tegen Gabriël stil houden. "het zijn m'n ouders." mompelde ze op een toon die hartverscheurend zacht was. Ze sprak de woorden met moeite uit want de pijn werd alsmaar erger. Dat ze ze noot meer zou zien.

Gabe keek haar niet begrijpend aan, maar voelde ook een steek door zich heen gaan. Haar ouders... Zij had nog ouders... Ookal was haar toon zo hartverscheurend dat hij daaraan begon te twijfelen. Hij durfde niet te vragen wat er met haar ouders was, bang dat zijn stem zou trillen.

"Vandaag een jaar geleden zjn ze begraven." stotterde ze met trillende stem terwijl ze haar hoofd weer tussen haar knieën wegstopte. Ze wilde zijn blik niet zien en zich gewoon even voor de wereld verschuilen. Toen ze zichzelf die woorden hardop hoorde zeggen begonnen de tranen weer te stromen.. Op de begravenis was ze zo verdoofd geweest door de medicijnen dat ze niet eens had kunnen huilen, nu leek alles dubbel en dwars te komen.

Gabe wilde haar weer tegen zich aan trekken, het verscheurende verdriet dat hij zelf ook meegemaakt had, maar dan heel veel langer geleden, deed pijn om te zien, heel veel pijn en hij wilde dat ze het niet met zich mee hoefde te dragen. "Mijn ouders zijn ook gestorven, ik weet niet of het helpt, maar je bent niet alleen" fluisterde hij, terwijl hij nog steeds over haar schouder wreef.

Het duurde even voor de woorden van Gabriël tot haar doodrongen, "ook gestorven?" wist ze uit te brengen terwijl ze met haar rode ogen opzij keek naar GAbriël die een heerlijk warm gevoel door haar lichaam heen deed stromen. Het was een tegenstrijdig gevoell. Het intense verdriet en het gelukkige gevoel veroorzaakt door GAbriel die ze nauwelijks kon weerstaan.

Gabe knikte. "Het was toen ik 8 was" zei hij zachtjes, moeilijk slikkend. Hij keek naar de grond, durfde haar niet aan te kijken. "Niet zo'n leuke ervaring" zei hij nogal benauwd. Hij had niet zo'n zin om het allemaal uit te gaan leggen. ze kon zijn gevoelens zien en daar walgde hij van, kon hij niet tegen. Hij kon zijn gevoelens niet laten zien, hij was een jongen, hij hoorde sterk te zijn.

Layla knikte begrijpend en legde haar hand onverwacht op zijn rug. Onwennig maar hetwas wel een lief gebaar. "ik weet het" flusterde ze zachtjes terwijl ze haar stem nder controle probeerde te krijgen. Ze zat nog steeds erg dicht tegen Gabriël aan, ze kon het niet begrijpen dat ze er zo'fjn gevoel van kreeg ondanks het verdriet dat nog steeds door haarlichaam stroomde.

Gabe kwam overeind en keek haar aan. Hij was blij dat hij haar blijkbaar een beetje had kunnen helpen. Tenminste zo leek het. Zijn gezicht stond een beetje verslagen, maar haar hand op zijn rug werkte wel, het was wel appart ze zo te zien zitten, zijn hand op haar schouder, troostend, en maar hand met dezelfde reden op zijn rug.

Layla keek op nar Gabriël wiens lippen zo dicht bij waren nu ze zo zaten. Snel wende ze haar blik af naar haar hand die op haar schoot lag, de andere lag nog op de rug van Gabriel. neens had ze de onverklaarbare dwang om hem te kussen. Nog nooit had ze een jongen gezoend dus kwam het gevoel nogal onverwacht. Snel bande ze die gedachte uit haar hoofd, hij had een vriendin toch.

Hij glimlachte, trok haar wat dichterbij, wilde even iemands omhelzing voelen. Layla was een gewillig slachtoffer en een goede vriendin, hij wist da thij bij haar kon komen als er iets was.

Layla sloeg haar armen om hem heen en voor ze het wist had ze hem gekust. Zomaar uit het nets, een korte afdruk op zijn lippen dat wel. Maar het was en bleef een kus. Wat verbaast over haar eigen actie bleef ze een paar centimeter van zijn hoofd stil zitten, verstijfd over wat ze zomaar had gedaan.

Gabe voelde de kus, het was raar, maar troostend. Hij durfde niets te zeggen. Nee, dan zou het over gevoelens gaan, bah. Maar hij had een vriendin. En tot nu toe was die geweldig. Bovendien was dit nog maar een kusje, geen zoen, niets extreems. Hij merkte niet dat ze verstijfd was, en maakte de omhelzing gewoon af, waarna hij iets naar achteren leunde, nog steeds tegen haar aan zittend.

Layla was geschokt door haar eigen actie, eentje die bij Gabrël niet zo veel impact leek te hebben, maar zijzelf had nog nooit een jongen gekust of gezoend waardoor het dubbel zwaar woog voor Layla die niet wist waar ze het zoeken moest. Ze was opgelucht dat Gabriél de omhelzing gewoon afmaakte alsof er niks aan de hand was en gewoon tegen haar aan bleef zitten. Het schaamrood op haar kaken stak fel af tegen haar bleke huid terwijl ze haar hoofd wat afwende en weer naar haar handen staarde. Een veilig punt.

Gabe keek haar aan. "Layla?" hij legde kort zijn hand op haar arm. Ze moest weten dat hij het niet erg gevonden had, maar dat ze het beter niet nog een keer kon doen, omdat hij niet verwachte dat Nathalie dat een goed plan zou vinden.

"sorry" mompelde Layla waarna ze opstond. Ze durfde Gabriël niet aan te kijken. Dit was niets voor haar en dat was ook wel te merken aan het geschokte wat duidelijk van haar gezicht af te lezen. "Ik moet naar de les" voegde ze er aan toe. Nu keek ze toch even kort opzij naar Gabriël waarna ze de sporen van haar tranen van haar wang probeerde te boenen. "Ik zie je nog wel." zei ze waarna ze zich snel uit de voeten maakte.

Gabe keek met grote ogen naar hoe ze zich uit de voeten maakte, maar zei niets. Uiteindelijk stond hij ook op en liep naar zijn kamer, om later ook naar de les te vertrekken.