Het balkon

August zuchtte opgelucht en haalde een hand door zijn haar. ' Het is te doen.' Loog hij. Als het waar was geweest, had hij net niet met die pillen gestaan, maar dat ging Hij Emma niet vertellen. Ook al was ze erg aardig tegen hem nu, hij kende haar niet goed genoeg om zich kwetsbaar op te stellen tegenover haar. 'Hoe gaat het met jou... en je moeder?' Vroeg hij voorzichtig, niet wetend of hij hier wel over mocht beginnen.

Emma had een vreemd soort gevoel dat hij loog, maar ze besloot er niet op in te gaan. Die pillen waren zoiezo al een vreemd verhaal, maar ze wist dat nu zij hier op dit moment was, hij nog een extra keer na zou denken voor hij de pillen nam. "Met mij gaat alles goed hoor, voor zover ik dat kan beoordelen en mijn moeder..." zei Emma haar zin niet afmaken. Ja, hoe ging het eigenlijk met haar moeder. Ze had al jaren niets meer van haar gehoord, behalve dan dat ze de adoptiepapieren van haar broertje niet vrij wilde geven natuurlijk. Persoonlijk had ze haar al veel langer niet meer echt gesproken.

Het was later op de avond, de meeste leerlingen zouden waarschijnlijk al op de slaapkamer zijn, maar Azar kon de slaap nog niet vatten. Nee. Ze haatte de uren voor ze in slaap viel. Dan begonnen haar gedachtes rond te draaien en begon ze te woelen alsof ze een wakkere nachtmerrie had. Diep ademde ze de koele buitenlucht in, ze stond over de leuning geleund, haar ingevallen ogen staarde over het schoolterrein.

Alex schoof voorzichtig de glazen deur open en liep op dikke sokken het balkon op. Ze draaide zich om, zodat ze de deur weer zachtjes dicht kon doen. Of ze hier wel of niet mocht komen wist ze niet, maar ze liep liever geen risico. Het meisje dat over de leuning geleund stond zag ze pas toen ze zich weer omdraaide, wat ervoor zorgde dat ze zich kapot schrok. Door hard op haar tong te bijten wist ze te voorkomen dat ze een schreeuw van schrik sloeg.

Sahirah hoorde de deur achter haar de deur open en dicht gaan, ze vertrok geen spier, maar geschrokken was ze wel. Ze had geen idee of ze hier mocht zijn, ze was hier pas een week of twee en had geen idee hoe het op de school eraan toe ging. Maar toen er geen kwade stem kwam draaide ze zich voorzichtig om. In haar te grootte sweatshirt leek haar tengere lichaampje geheel in te verdwijnen, iets waardoor ze nauwelijks opviel. Toen het een meisje was, misschien haar leeftijd? draaide ze zich weer om, ze hoopte niet dat ze zou gaan praten, wat zou ze dan moeten zeggen?

Alex ging ongemakkelijk met een hand door haar haren, ze had niet verwacht dat er iemand zou zijn. Zelf kwam ze hier eigenlijk bijna nooit, ze vond dit meer een plek voor creatieve mensen die het uitzicht kwamen tekenen. En ze was niet het type om er rustig van te genieten, maar nu kon ze niet slapen en ze had niet het idee dat nog een paar uur lang woelen veel zou helpen. "Eh... hoi," zei ze tegen het meisje. Ze wist niet wat ze moest zeggen, het meisje was hier waarschijnlijk net als zij niet gekomen om een gesprek met iemand te hebben.

De leuning was koud onder haar handen, ondanks dat ze deze bijna geheel in haar mouwen gestoken had. Toch liet ze de leuning niet los, het was een soort extra steun, niet dat ze zichzelf niet kon houden, maar het gaf haar een soort houding. "Ehm hallo" het klonk haast vragend, het kwam zelden voor dat ze sprak met een 'normaal' meisje, iemand die s' nachts niet in een kraakpand of en bankje in het park sliep. Nu deed ze het zelf ook niet, maar nog steeds had ze het gevoel dat ze een buiten beentje was.

Alex was eigenlijk het liefst weer meteen omgekeerd, maar ze dacht niet dat dat heel aardig zou zijn. Langzaam liep ze ook naar de leuning en sloeg haar handen om de reling. Die trok ze echter snel weer terug, het voelde bijna aan als ijs. Het was zowiezo koud, bedacht ze zich. Als ze haar spieren in haar kaak zou ontspannen, zou ze zeker gaan klappertanden en ze rilde ondanks dat ze een dik vest aan had. Toch voelde de kou op een of andere manier prettig aan. "Kon je ook niet slapen?" Vroeg ze aarzelend aan het meisje. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, maar niets zeggen leek haar ook geen goed idee.

Sahirah keek nog even naar de donkere ruimte onder hen, ze vroeg zich af hoe hoog het was, een meter of tien? Af en toe zag je nog een zwarte gestalte haastig de school in sneeken. Ze draaide zich iets van de leuning af, haar handen in haar zakken stoppend in een poging ze toch warmer te krijgen. Ze schudde haar hoofd, als antwoord. Maar dacht dat dit niet genoeg zou zijn, niet dat het haar veel kon schelen wat het meisje van haar zou vinden. "Nee, jij dus ook niet?" concludeerde ze met een flauw glimlachje.

"Nee," zei Alex terwijl ze haar hoofd schudde. Het was niet zo raar dat ze niet kon slapen, dat was namelijk al een paar dagen zo. Er waren teveel dingen die door haar hoofd spookten. En eigenlijk dacht ze niet dat hier snel verandering in zou komen. Net als het meisje stak ze haar handen in haar zakken, zodat ze zichzelf maar een houding kon geven. Ze dacht niet dat het een goed idee was geweest om hierheen te komen.

Sahirah wilde dat ze haar haren voor haar geizhct kon schudden, om haar geizcht voor een groot deel kon beschermen. Maar dat was onmogelijk, ze had het juist in een slordige staart gedaan omdat het in de weg had gezeten. Zacht beet ze op de binnenkant van haar wang, zou ze nu iets moeten zeggen? Ze had geen idee, maar er kwam ook niet iets op in haar hoofd. "That Sucks." zei ze uiteindelijk, nog opvallend droog. Maar er zelf om lachen deed ze niet. Het gesprek voelde nu al pijnlijk aan, en ze kende haar naam niet eens.

Alex zuchtte, het meisje had meer gelijk dan ze wist. De reden dat ze wakker lag was namelijk wat vervelender dan het wakker liggen zelf. "You have no idea," zei ze zachtjes. Soms kreeg ze gewoon hoofdpijn van de twijfels in haar hoofd. Aan de ene kant miste ze August, maar aan de andere kant stond ze zichzelf niet toe ook maar naar hem te glimlachen.

Sahirah keek haar met haar bloeddoorlopen ogen even kort aan. Ze had geluk dat het donker was, dan viel het nauwelijks op, "Wat is er aan de hand dan?" Als ze problemen vanandere aanhoorde kon ze d'r eigen even vergeten. Al was het voor een paar minuten, elke minuut was er uiteindelijk eentje. Met haar vingers bewoog ze kort even in haar zak van haar shirt, om het bloed nog een beetje te laten stromen.

Alex schudde haar hoofd, het was niets persoonlijks ofzo maar ze wilde liever niet haar hart uitsorten bij iemand waarvan ze niet eens de naam kende. "Ik denk niet dat je mijn probleem wilt aanhoren," dat was eigenlijk niet helemaal waar. Ze wilde het gewoon niet vertellen. Ze schaamde zich ervoor dat ze zo ongelofelijk naief was geweest en zich had laten meeslepen door dat gevoel. Beschaamd keek ze naar haar voeten. Nee, ze wilde niet dat iemand dat zou weten.

Sahirah haalde haast ongeïntresseerd haar schouders even op, "Soms moet je je hart luchten.' sprak ze de worden van haar psycholoog na. Niet dat ze zo'n behoefte had haar verhaal aan te horen, ze zou toch niet kunen helpen. Eigenlijk was ze behoorlijk nutteloos op de wereld. Het enige waar ze voor zorgde was voor problemen, tenminste als ze haar moeder vroeger moest geloven. Gelukkig was die van de aardbodem verdwenen.

new.

Het was best laat, of in ieder geval later dan dat je hier hoorde te zitten. Liam zat op de reling van het balkon en hield zich niet al te stevig vast, die hoefde ook niet van hem. Hij keek uit over de stad en soms keek hij even naar boven. Het was een heldere nacht en de maan en sterren stonden helder aan de hemel. Ze straalde, ze blonken, ze gaven het licht in de duisternis. Dat kleine licht, daar hield Liam zich nog steeds aan vast.

Nyeri kwam van de kamer af van een paar huppeltjes. Ze hadden haar een make=over gegeven. Iets dat Nyeri niet fijn vond maar goed het moest vanwege de rol. Het meost vanwege de opdracht van haar leraar. Soms wilde ze die leraar wel wurgen. Daar stond ze dan met zwarte hakken aan en met een rode rok en een zwart topje. Ze wilde niet gezien worden door mensen dus stond ze op het punt het balkon op te lopen en ja hoor juist daar moest diegene zijn die ze al de hele tijd probeerde te ontwijken omdat ze zichzelf niet was. Maar ze wilde laten zien hoe goed ze kon acteren. Ze wilde kunnen inleven in de rol zelfs bij diegene die ze aardig vond. Met veel moeite had ze zichzelf bij elkaar geraapt en liep met heupwiegen het balkon op en haar stem was zoet en hoog en met haar accent kon aast edere jongen alleen al aan haar stem verleifd worden.' Heey Liam.'

Liam keek op van een stem die leuk klonk in zijn oren en je kon moeilijk die stem niet verleidelijk vinden. Hij keek naar Nyeri, eigenlijk iemand die hij best wel mocht en het eerste wat hij deed was zijn wenkbrauwen optrekken. 'Hey, heb je een feestje of zo?' Vroeg hij aan haar en anders, hij had het niet zo met meisjes die zich overdreven opdofte voor niets. Ze zag er mooi uit hoor en meisjes mochten er best wel leuk uit zien, maar hij hield niet van overdreven. Toch bleef hij jongen en kon het niet laten om haar even helemaal te bekijken.

Nyeri ging naast hem zitten en zei met dezlefde stem,' Hmm ik kreeg een make-over van een paar meiden van het cheerleader team. Ik had volgens hun wel een mooi gezicht maar ik moest het wat meer accenturen. En ik had deze rok nog in mijn kast maar ik vond het eigenlijk niet heel veel bij me passen. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar hij staat me echt goed.' Het was voor haar echt een marteling om over kleding en make-up te praten. Het was niks voor haar maar wel voor de rol die ze speelde.

'Mmmh, ik had niet het idee dat jij zoveel om kleding en make-up gaf. Maar ja, het staat je goed.' Zei Liam tegen haar met een knik. Hij had bij hun vorige ontmoeting eerder het idee dat Nyeri eigenlijk helemaal niet zo zeker van zichzelf was en ze kwam toen nogal stilletjes en onzeker over. Hij keek haar even onderzoekend aan, mensen waren toch anders dan hij dacht.

Nyeri haalde haar schouders op,' Doe ik ook niet maar mijn karakter wel. Ik heb van Derkens de opdracht gekregen wat meer in mijn rol te gaan zitten. Omdat ik toch wel een erg belangrijke rol heb gekregen maar hij vind dat ik me niet goed genoeg open zet. Dus nu ben ik Julia en die geeft erg veel om make-up en kleding.' Ze haalde haar schouders op alsof het niks was maar ze voelde zich verschrikkelijk. Deze rol was niks voor haar maar ze wilde nog steeds geloven dat ze elke rol aankan maar dat kan ze echt niet. Dit soort rollen waren gewoon niks voor haar.

Liam liet een overdreven opgeluchte zucht horen en glimlachte kort. 'Beter. Je ziet er mooi uit hoor, maar ik houd niet echt van overdreven opgedofte meisjes, die voor geen reden zo zijn opgedoft.' Zei hij tegen haar, hij begreep het nog als meisjes er zo uitzagen voor een feestje. Hij ging even wat beter op de balkonrand zitten zodat hij er niet af flikkerde en kee haar aan.

Nyeri haalde haar schouders op en glimlachtte verleidelijk naar hem en liet haar vingers door haar haren gaan.' Ik voel me er heel ongemakkelijk in maar ik moet net doen alsof ik me er nog lekkerder in voel dan wanneer ik in mijn normale kleding. Ik moet zelfs met mijn borsten naar voren lopen. Ik heb niet eens borsten laat staan dat ik die dan moet gana laten zien.' Ze rolde met haar ogen en sloeg haar armen over elkaar.

Liam keek haar even niet-begrijpend aan. 'Als je je er ongemakkelijk en niet lekker bij voelt, waarom doe je het dan? Ze kunnen je niet dwingen het te doen.' Zei hij tegen haar en kon niets anders doen dan terug glimlachen naar haar verleidelijke glimlach. Ze was een aardig meisje, iemand waarbij hij zich niet ongemakkelijk of raar voelde. Althans, het persoon dat Nyeri normaal was, vond hij een leuk meisje.

Nyeri schudde haar hoofd,' Faal ik in deze opdracht dan faal ik in acteren. En acteren is juist datgene waar ik normaal erg goed in ben. Dat is het enige wat ik echt kan. Ik moet dit doen.' Ze ging met haar hand door haar haren en speelde rustig met een plukje haar terwijl ze zich naar Liam draaide.' Waarom mocht je Nyeri? Ik bedoel ze is nou niet bepaald het beste meisje dat je kan krijgen. Je bent namelijk wel echt heel erg leuk.'