De haardkamer

Een fractie van een seconde vertrok Lizz' gezicht toen hij haar benen wegschoof, al was daarna meteen de glimlach weer terug. Ze was het niet gewend dat mensen haar afwezen, al waren er wel een paar gevallen geweest. Maar die keren waren miniem en ze nam er nooit genoegen mee. 'Jaja vast.' Zei ze met een grijns, terwijl ze eigenwijs haar benen op haar plek hield en deed of ze niks doorhad. Ze ging er maar niet verder op door. Ze was er zich van bewust dat Raf zich ongemakkelijk voelde, maar ze zou niet zomaar toegeven. Ze liet echter wel andere flirtpogingen even voor wat het was, ze wilde hem ook niet afschrikken. ' Hoe oud ben je eigenlijk? Als ik niet had geweten dat je leraar was, had ik je waarschijnlijk gewoon als leerling aangezien.' Zei ze daarom ook om over iets anders te beginnen.

Raf grinnikte, het gebeurde wel vaker dat hij als leerling werd aangezien. Dat leverde soms erg grappige situaties op, vooral als toen een leraar die hij zelf nog had gehad dat dacht. "Je bent niet de eerste, ik ben 23. Een paar jaar geleden heb ik hier zelf ook op school gezeten." hij moest zeggen dat hij vond dat de school er wel op vooruit was gegaan. Het was leuk om al die verschillende talenten te zien. Bovendien had hij het niet verkeerd gevonden om op een kamer met maar een paarmensen te zitten in plaats van op een slaapzaal. Al was het wel anders, hij merkte dat hij toch niet altijd de weg wist. Niet zo goed als hij die eerst had gekend in ieder geval. Gelukkig waren er maar een paar gangen en lokalen waar hijvaak moest zijn. En zelfsals hij te laat wad kon hij met een grijns op zijn gezicht zeggen dat hij dat mocht omdat hij een leraar was.

Lizz was blij dat hij verder niks deed tegen haar benen die over hem heen lagen. ' Oh echt? Ook voor zingen? ' Vroeg ze oprecht geinteresseerd. Ze had eigenlijk niet eerder bedacht dat Raf wel eens hier op school zou kunnen hebben gezeten, maar nu hij het vertelde, was het eigenlijk best logisch. Ze begon even te hoofdrekenen en kwam tot de conclusie dat het best wel eens zou kunnen dat zij hier net op school kwam toen Raf aan zijn laatste jaar begon, maar het hoefde niet perse zo te zijn. Ze liet zich opzij zakken tegen de rugleuning van de stoel en keek hem met een glimlach aan.

Raf knikte, "daarmee heb ik auditie gedaan." Hij dacht niet dat hij die dag ooit zou vergeten. Hij had stijf gestaan van de zenuwen, en het hele eerste jaar had hij last gehad van plankenkoorts. Dat was gelukkig wel steeds minder geworden en nu was hij het helemaal kwijt. Wat maar goed was ook als je bijna elke avond voor een zaal van duizend man stond. "Maar toen kwam ik erachter dat ik ook kon acteren en ben ik verder gegaan met musical en daar werk ik nou ook in," zei hij schouder ophalend. Voor hem was het eerst heel normaal geweest dat hij kon liegen en acteren, maar hier werd het als iets speciaals gezien.

Lizz luisterde zwijgend en je zou wel kunnen zeggen gefascineerd naar Raf's woorden. Haar ogen bleken te vinden dat ze die niet nodig had om te luisteren, want soms vielen ze even dicht om een seconde later weer open te schieten. ' Geef je dan alleen les of doe je nog iets anders?' Vroeg ze nadat hij klaar was. Zoals hij het zei, dacht ze niet dat hij alleen les gaf.

~
Haha er komt net iets in me op, tijdens die les moet Lizz echt een keer Raf's muts afpakken en opzetten en dat Dana dat dan ziet. (en herinnert dat ze dat vroeger ook deed enzo) X)

geniaal
---------
Raf zag dat ze haar ogen amper open kon houden en glimlachte licht. Blijkbaar was hij niet de enige die hier bijna in slaap zou vallen. "Ik speel in een musical, Miss Saigon. Ik denk niet dat je het kent," zei hij weer met een wat dromerige blik in zijn ogen. Voor hem was er bijna niets beter dan een zaal vol mensen vermaken of ontroeren met een mooie voorstelling. Nog steeds gaf het een geweldig gevoel als je bij het slotapplaus het podium opkwam, dat kon hij nergens mee vergelijken.

Lizz dacht even na toen hij de musical noemde. ' Volgens mij heb ik er wel eens wat over gehoord...' Zei ze twijfelend. ' Maar ik zou je wel eens willen zien acteren.' Een vrolijke lach kwam op haar gezicht, maar tegelijk voelde ze zich wat verdrietig worden, wat haar oen uitspraken. Ze zou het nooit kunnen zien, wat dacht ze wel niet. Daar had ze helemaal geen geld voor. Ze vond het jammer, want ze zou het echt wel leuk vinden om Raf eens te zien acteren, maarja. Ze hoopte maar dat hij niet zou voorstellen dat ze maar eens moest gaan kijken.

Raf grinnikte, "dan zit er toch nog een goede kant aan die enorme borden die ze bij de theaters hangen." Het was wel heel raar geweest, maar dan ook extreem raar, om een reusachtige foto van hem en zijn tegenspeelster samen te zien. Nog steeds voelde hij hoe hij rood werd als hij dat zag voordat hij het theater binnenging. Hij haalde zijn schouders op. "Als je wilt kun je een keer komen kijken bij de musicallessen, als ik dan iets voordoe acteer ik ook." Eigenlijk vond hij het leuker om musical te geven, dat was toch wat hij het liefste deed.

Lizz lachte even met hem mee. Ze dacht niet dat ze de musical van de borden kende, zo vaak kwam ze nou niet bij theaters in de buurt. Misschien had ze het gewoon hier op school gehoord. Ze was opgelucht en blij tegelijk toen hij voorstelde om te komen kijken bij de musicallessen. ' Dat lijkt me leuk, al wil ik je dan ook wel eens horen zingen.' Zei ze met een glimlach en ging verzitten, waardoor haar blote benen even tegen zijn benen aankwamen. Het was eigenlijk niet expres, maar ze vond het ook niet bepaald erg. Toch zei ze om hem af te leiden ervan:' Ik twijfel er niet aan of dat moet geweldig klinken.' Misschien wat te, maar ze moest toch iets zeggen.

Raf glimlachte en er verschenen lichte blosjes op zijn wangen bij het complimentje. Hij had al veel vaker gehoord dat mensen zijn zang goed vonden maar niet dat ze er al vanuit gingen dat het geweldig was zonder dat ze hem ooit hadden horen zingen. Het zorgde voor een soort drang om die verwachting waar te maken. "Dat valt te regelen denk ik," zei hij grijnzend terwijl hij uit de stoel klom zonder Lizz aan te raken. Even vroeg hij zich af hoever ze van de slaapzalen af zaten, maar hij besloot dat de kans dat hij iemand wakker zou maken met zijn zang erg klein was. Zonder verder nog iets te zeggen begon hij te zingen. Hij nam gewoon het eerste liedje dat in hem opkwam. "I am what you want me to be and I'm your worst fear you'll find it in me. Come closer, come closer. When I appear it's not so clear if I'm a single spirit or I'm flesh and blood. But I'm alive, I'm alive, I am so alive and I'll show you the truth through my wise disguise. I'm alive, so alive." Hij zorgde er wel voor dat hij niet te hard zong. "En?" vroeg hij grijnzend. "Heb ik aan je verwachtingen voldaan?" Zijn stem was niet echt opgewarmd dus fantastisch vond hij het zelf niet, maar voor nu was het goed genoeg.

Lizz liet zich in de stoel zakken, waarna ze met een glimlach om haar mond naar Raf luisterde. 'Nou...' Zei ze bedenkelijk terwijl ze opstond. Ze stapte rustig naar hem toe met haar handen achter haar rug over elkaar gevouwen. ' Ik heb beter gehoord...' Zei ze plagerig met een grijns, om duidelijk te maken dat ze het niet echt meende. Ze liep langs hem om achter hem te gaan staan en in zijn oor te fluisteren: ' Maar ik mag blij zijn als ik half zo goed kan zingen als jij.' Meteen daarna deed ze een stap achteruit en keek wat verlegen naar de grond, tot zover ze kon acteren.

Raf grijnsde en draaide zich om toen ze achter hem stond. "Laat eens wat horen dan!" Zei hij enthousiast. "Als je het niet erg vindt privéles midden in de nacht te krijgen in iedef geval." Hij kon het zich wel voorstellen als Lizz het een beetje ongemakkelijk vond nu te beginnen met zingen. Half merkte hij dat hij niet meer zo moe was, maar daar besteedde hij verder niet zoveel aandacht aan. Zijn blik gleed even naaar de klok. Misschien toch tijd om zo maar eens te gaan, bedacht hij zich. Maar verder deed hij er niets mee, echt haast om te gaan had hij eigenlijk helemaal niet.

https://www.youtube.com/watch?v=GaDFdtk0A2Y&feature=related (vanaf 2:20 verwacht maar dat ze ook een beetje zo zingt :p)
~~
Lizz keek weer op met een glimlachje en zei:' Oke dan.' Ze haalde even diep adem. Ze wilde niet onder doen voor Raf, maar hij had sowieso meer ervaring al, dus dat zou ze toch wel doen. Maar ze kon wel haar best doen. Zachtjes begon ze met zingen ' It's a little bit funny, this feeling inside. I'm not one of those who can easily hide. I don't have much money, but boy if I did. I'd buy a big house where we both could live. And you can tell everybody this is your song. It may be quite simple, but now that it's done. I hope you don't mind, I hope you don't mind that I put down in words. How wonderful life is now you're in the world' Ze eindigde weer heel zacht, waarna ze alleen met nerveuze kriebels in haar buik overbleef. Ze was heus niet altijd zo zeker, zelfs als ze in haar rol zat.

ik was gister op Ipod, maar dit is het liedje: https://www.youtube.com/watch?v=iUysUq-8bVw
-------------
Raf had een lichte glimlach op zijn gezicht terwijl hij naar Lizz luisterde. Ze was goed en had een prachtige stem, het was alleen jammer dat ze zo verlegen leek. Al begreep hij het perfect. In zijn eerste jaar hadden ze hem bijna het podium op moeten duwen. Zachtjes klapte hij toen ze zachtjes eindigde. "Ik zei wel dat ik je 'les' zou geven, maar ik weet zo snel niets," zei hij half grappend half serieus. "Behalve dat je best wat zekerder mag zijn, je hebt een prachtige stem en dat mag je ook laten horen," zei hij met een oprechte glimlach.

Op Lizz haar wangen ontstonden blosjes door het compliment en er klonk uit haar mond zacht:'Dankje'. Ze knikte gauw toen hij haar de tip gaf. Het was grappig dat ze hier, alleen met hem, onzekerder was, dan dat ze voor de klas moest zingen. Het was niet dat ze verliefd op hem was ofzo, maar toch. 'Als je me vertelt wanneer je eerstvolgende zangles of musical mag ook is, dan kom ik zeker langs.' Zei ze terwijl ze de verlegenheid van zich af had geschud en nu weer vrolijk klonk.

Raf sloot zijn ogen even en probeerde zich zijn rooster enigszins te herinneren. Hij had behalve bij liedjesteksten niet een heel goed geheugen. "Morgen het derde," zei hij met zijn ogen nog steeds gesloten. "Geef ik volgens mij zangles samen met Da... mevrouw Woodings in A125." (heeft zij dan ook les daar? ^^) Daarna opende hij zijn ogen weer en knikte als bevestiging voor zichzelf. Van het lokaal was hij niet helemaal zeker maar hij dacht dat hij de tijd wel goed had en bijna al zijn lessen gaf hij samen met Dana dus daar kon hij er niet echt naast zitten.

kan wel ^^ maar daar komt ze morgen dan gewoon achter ofzo :p
~~
Nu hij zijn ogen dicht had, had Lizz even de tijd om Raf nog eens te bekijken. Ze twijfelde er niet over of hij zag er zonder zijn kleding misschien nog wel leuker uit dan met. Ze liet haar ogen even van hem afglijden toen hij zijn ogen weer opendeed, maar richtte ze al wel weer snel op hem. 'Oke, 'Zei ze enthiousiast, 'ik weet niet of ik dan les heb, maar je ziet me in ieder geval dan.' (ik doe gewoon even dat ze Dana hier nog niet kent :p) Ze lachtte, maar die lach veranderde in een gaap. 'Was je nog van plan om hier te gaan slapen?' Zei ze weer met een grijns.

ok
----------
"Hahaha," zei Raf, hij dacht niet dat het een goed idee was als hij hier 's ochtends werd gevonden door een leraar of leerling. Hij wist dat veel leraren hem nog erg jong vonden en hij dacht niet dat het een goed idee was om ze een reden te geven hem te ontslaan. "Ik denk dat het beter is als ik naar huis ga, kan ik morgen de eerste twee uur uitslapen," zei hij grijnzend. Het had zo zijn voordelen om parttime te werken. Al had het wel gekund om fulltime op de school te werken, hij zou dan wel moeten haasten, zou hij elke morgen doodmoe voor de klas staan.

Lizz glimlachte en haalde haar schouders op. ' Wat jij wilt, ik wou dat ik kon uitslapen, daar ben ik wel aan toe.' Zei ze met een pruillip, maar die stond niet lang op haar gezicht. ' Nou dan ga ik ook maar eens naar bed.' Ze stapte naar hem en sloeg kort haar armen om hem heen als in een soort omhelzing. Heel vluchtig, waardoor het bijna niet voelbaar zou zijn, gaf ze hem een kus op zijn wang. ' Welterusten en tot morgen he.' Zei ze nadat ze hem weer had losgelaten. Vrolijk liep ze naar de deur om naar buiten te stappen en halfhuppelend richting haar kamer te verdwijnen.

Raf was een beetje verbaasd over de korte omhelzing en de kus op zijn wang. Maar hij had zichzelf geleerd niet zoveel van dit soort dingen te denken. Dana had ook de gewoonte mensen als afscheidsgroet een kus op hun wang te geven. Daar bedoelde ze ook niet meer mee dan 'doei'. Terwijl Lizz de kamer uit liep sli gerde hij zijn tas op zijn rug en haastte zich daarna de school uit en de straat op. Het was een gelukje dat het appartement van hem en Dana dichtbij de school stond, anders had hij eerst nog door half New York gemoette voordat hij in bed kon gaan liggen.

NEW
~~
Flynn zat gemakkelijk op de bank en keek naar het knapperen van het haardvuur. Hij had een gesprek gehad met zijn contactpersoon die hem voor de zoveelste keer waarschuwde voor de gevaren die hij liep met Courtney. Wat als ze niet zo eerlijk en oprecht was als ze leek? Wat als zij zelf hem zou verklikken? Maar Flynn had zijn woorden zonder pardon weggewuifd en was tegen hem uitgevallen. Hij vond niet dat mensen zo over haar mochten spreken en al helemaal niet waar hij bij was, zijn gezicht stond nog steeds op onweer. Ze hadden hem gewaarschuwd dat hij waarschijnlijk zo snel mogelijk overgeplaatst werd omdat hem niet toegestaan werd met Courtney 'te flikflooien'. Het had Flynn nog bozer gemaakt. Het betekende minder tijd met haar omdat hij blijkbaar nergens goed voor was en alleen maar wat met een meisje 'flikflooide'. Uiteindelijk was hij dan ook opgestaan, had iets geschreeuwd van: "zorg dat ik hier kan blijven, al is het maar voor een jaar" en toen was hij de kamer uitgestormd een stel mompelende mannen achterlatend. Flynn werd weer boos als hij er alleen al aan dacht en balde zijn vuisten op zijn schoot.

Courtney kwam de haardzaal binnen, ze had het koud en maakte zich zorgen. Haar buik ewrd toch echt zichtbaar, een van haar vriendinnen had er al een grapje over gemaakt Iets wat haar humeur er niet op verbeterd had. Tot haar opluchting zag ze Flynn zitten, bij hem kon ze gewoon zichzelf zijn en dat vond hijokay. Toch zag ze ondanks haar eigen zorgen over haar buik dat hij kwaad was, zijn vuisten lagen gebald in z'n schoot. "Is alles goed." vroeg ze, naardat ze hem een kusje op zijn achterhoofd gegeven had. Nog steeds stond ze achter hem terwijl ze haar armen om zijn nek heen sloeg.
-
ff vaag stukje xd, moet weg

Flynn ontspande helemaal toen hij Courtneys armen om zich heen voelde, zijn vuisten verdwenen en hij pakte haar handen vast. Zijn hoofd liet hij genietend een beetje naar achteren tegen haar aanhangen. "Hmm" mompelde hij. "jahoor" nu wel, dacht hij erachteraan. Stomme mensen, hoe konden ze denken dat dit nep was? Hij genoot van haar aanwezigheid, ookal kon ze niet langer dan twee minuten in de ruimte zijn. "Jij?" het was veel belangrijker en interessanter om te weten hoe het met haar ging. Zijn eigen welzijn was maar saai, hij opende zijn ogen en keek recht in de allermooiste blauwe ogen van de wereld, die van Courtney, het zorgde voor een glimlach van oor tot oor die op zijn gezicht verscheen. Hij wreef over haar armen die nog steeds om hem heenlagen. Hij had haar gemist. Zijn ogen spraken boekdelen en hij glunderde helemaal. Het gesprek van straks was hij allang weer vergeten, ze zouden er wel iets aan doen, hij had nog nooit om dingen gevraagd, en hij vond dat ze voor deze keer een uitzondering mochten maken. Of zij er ook zo over dachten was een ander verhaal.

Courtney glimlachte, in haar hoofd dacht ze nog wel aan de gebalde vuisten, maar ze was niet van plan om verder te vragen. Nee als hijdat niet wilde was het ook niet nodig. Heel even liet ze hem los om om de bank heen te lopen, waarna ze snel weer tegen Flynn aankroop. Hij maakte alles minder erg dan het was. Zijn aanwezigheid liet als een warme gloed door haar gaan. Op haar lippen lag een grote glimlach die ze er niet af kon krijgen. "Ook wel." antwoorde ze op zijn vraag. Maar zoals Flynn het voor zich hield, was Courtney iemand die van klagen hield... Ze moest het gewoon kwijt kunnen omdat ze er anders gek van werd. "Alleen die klote buik begint me in de weg te zitten." verzuchte ze trewijl ze haar arm om zijn schouder sloeg en zachtjes over zijn bovenarm streelde, op een liefkozende manier. Ineens schoot er door haar hoofd hoe graag ze zou willen dat het kind van Flynn zou zijn, niet van een of andere homo die ze nauwelijks kende.

Flynn trok haar dichter naar zich toe en legde een hand op haar buik en een om haar schouders. "waarom dan?" hij keek haar vragend aan en drukte een kusje op haar slaap, zijn lievelingsplek. (je kan haar ook stemmingswisselingen geven ). Als Courtney wilde klagen mocht dat, vond hij. Hij vond het prettig dat ze met dat soort dingen naar hem kwam. Het was wel waar dat haar buikje nu toch wel echt duidelijk zichtbaar werd. Ze zou niet meer kunnen zeggen dat ze zomaar teveel gegeten had, of last had van een opgeblazen buik. Het was duidelijk dat er meer aan de hand was. "weten je ouders het eigenlijk al?" oeps, te snel en niet heel erg subtiel gevraagd. Hij beet op zijn lip. Hij legde haar hoofd op zijn borst en genoot even alleen van haar warmte, ookal bleef hij zich toch alsmaar zorgen om haar maken, het was raar dat hij dat niet uit kon zetten, het maakte niet uit waar ze was, of waar hij was, wat hij deed of wat hij ging doen, hij dacht altijd aan Courtney.