De hal

"jahoor" zei Flyn al een stuk enthousiaster. "De mensen hier op school zijn zo aardig, ik had hem binnen de kortste keren gevonden" zei hij met een big smile. "heb je nog lang geslapen?" vroeg hij als wedervraag. Hij had haar bij haar kamer afgeleverd met de mededeling dat ze zich maar eens goed uit moest slapen. Hij keek haar onderzoekend aan, ze zag er alles behalve uitgeslapen uit...

Courtney glimlachte, er zaten ook wel minder aardige tussen... Zelf kon ze ook behoorlijk onaardig zijn, dat beetje zelfreflectie had ze nog wel. Maar met aardig zijn alleen red je het niet in de wereld was ze al achter gekomen. Courtney zat te twijfelen tussen een nieuwe leugen of gewoon zeggen dat ze niet echt geslapen had, maar gewoon verder was gegaan met wat ze van plan was die ochtend, maar haar gedachtes werden onderbroken door een flinke golf misselijkheid. Courtney voelde hoe haar gezicht bleek wegtrok, zonder iets te zeggen rende ze naar de wc's die een paar meter verderop waren en schoot het damestoilet in waar ze haar eten uitkostte in de toiletpot. Tot haar geluk was er niemand in het toilet aanwezig. Beschaamd kwam ze overreind en trok de wc door, om daarna bij de wastafels zichzelf op probeerde te knappen. e voelde zich vreselijk, zoals iedereen zich afschuwelijk voelde als hun maag zich net had omgedraaid. Met heel haar hart hoopte ze dat Flynn haar voor gek had verklaart en ervandoor gegaan was. Ze moest zo de toiletten uit en wist dat hij vragen ging stellen.

Flynn wist even niet hoe hij het had toen ze opeens verdween. Toen liep hij maar achter haar aan omdat hij zag dat er iets niet goed was. Hij liep de meisjes wc maar in achter haar aan. "Courtney?, Courtney gaat het?" riep hij door de wc, er maar even op hopend dat er geen andere meisjes aanwezig waren. Hij duwde de hokjes open tot hij Courtney vond. Hij dacht er niet aan dat ze het misschien niet prettig vond. Hij hielp haar omhoog en gaf haar zijn flesje water nog een keer.

Courtney schrok van Flynn die haar achterna gegaan was, dat was niet iets wat ze verwacht had. "Dankje." mompelde ze nogal beshcaamd terwijl ze het flesje aanpakte en een slok van het drinken nam. Ze nam een paar slokjes van het water, maar ze durfde hem niet aan te kijken, ze wist sowieso niet wat ze moest doen. Een beetje ongemakkelijk staarde ze naar haar voeten, iets verzinnend om uit de situatie te komen.

"het geeft niet hoor, je hoeft het me niet te zeggen" zei Flynn. Hij verwachtte een ziekte ofzo waar ze neit gemakkelijk over sprak. Hoe kon hij nou weten dat het om een kindje ging? Hij probeerde haar blik te vangen, iets wat tamelijk mislukte. "mijn water is wel heel geliefd" zei hij met een grijns, in de poging haar op te vrolijken.

Courtney beet op haar lip, door zijn rustige reactie, zelfs de poging om haar op te vrolijken deed haar zich nog schuldiger voelen tegenover hem, dat ze tegen hem loog. Voor ze het wist zorgde haar rondgierende hormonen ervoor dat ze tranen in haar ogen voelde opwellen. Verwoed veegde ze deze weg, in de hoopd at hij deze niet gezien had. "ja sorry voor je water." probeerde ze als grapje met een duidelijke snik in haar stem.

"oh, Courtney" zei Flynn zachtjes, wat zou er aan de hand zijn. "dat is toch niet iets om over te huilen?" voegde hij er zachtjes, maar rustgevend aantoe. Hij wreef zachtjes over haar bovenarm. "en houd mijn water maar" zei hij nog vriendelijk. Zijn ogen stonden zacht en lief en begrijpend, ookal had hij geen idee waar het over ging.

Courtney kon niet tegen zoveel liefde en begrip, het was iets wat ze niet gewend was omdat ze zich er op die manier altijd voor afsloot. Ja ze had hordes vrienden, maar dat waren gewoon vrienden, die als ze hoorde over haar zwangerschap zouden ze er alleen maar over roddelen. "Ik heb gewon tegen je staan liegen." mompelde ze terwijl ze haar ademhaling normaal probeerde te laten lopen, aangezien deze schokkerig ging terwijl de tranen over haar wang bleven lopen.

Flynn schudde zijn hoofd. "dat maakt toch niets uit" hij beet op zijn lip, dit was een van de momenten dat hij zich schuldig voelde over zijn geheimen, hij loog ook, de hele dag door, en er kwam nooit iemand achter. Zijn hand bleef op haar schouder liggen. Hij had er moeite mee deze van haar schouder te halen, vond het fijn haar aan te raken, om de een of andere reden.

Courtney beet op haar lips, maar durfde niks te zeggen. Bang dat ze dan helemaal de controlle zou verliezen over haar emoties. Ze wilde niet dat Flynn zag hoe ze helemaal instortte. Nog steeds huilend keek ze naar het flesje water dat nu halfleeg was. "Jawel." mompelde ze zacht, haast onverstaanbaar. "Daar ben je veel te aardig voor." voegde ze er hortend en stotend aan toe. Dat meende ze, ze had nog nooit zo'n iemand ontmoet.

"ah kom op Courtney, je kent me niet eens echt" het was niet hard bedoeld en kwam er een beetje raar uit. Ze kende hem echt niet helemaal echt. "Hier" hij gaf haar een zakdoekje () Hij vond het niet fout om te liegen, niet als je echt iets te verbergen had. "en je weet hopelijk dat je niet hoeft te liegen? Als je het bij iemand kwijt moet vind ik het geen probleem om naar je te luisteren" zijn glimlach was zacht en enorm schattig, maar dat had hij zelf niet door, hij wilde alleen dat ze stopte met huilen.

Courtney probeerde de mascara vegen van haar gezicht te halen met het zakdoekje. Nog steeds was haar adem schokkerig, maar de tranen waren grotendeels gestopt. "Ik ben zwanger." mompelde ze zachtjes, ze kon het niet voor hem verborgen houden en ze moest het gewoon aan iemand kwijt. Flynn had iets waardoor ze hem vertrouwde, het was misschijn zijn lieve glimlach of zijn houding en de manier waarop hij deed.

Flynn legde troostend zijn hand op haar schouder. "dat is toch niet het einde van de wereld?" vroeg hij met een zachte uitdrukking op zijn gezicht, het was niet dat hij er zo gemakkelijk over dacht. "kom maar" voegde hij er toen aan toe en hij opende zijn armen zodat ze als ze wilde er zo in kon lopen. Een omhelzing hielp vaak en hielp je je minder alleen te voelen. Flynn kende het gevoel, altijd alleen te zijn met je problemen, maar hij zou ze niet aan Courtney vertellen. dat kon hij niet, dat was gevaarlijk, voor hen allebei.

Courtney liet zich in zjn armen vallen, ja ze had wel behoefte aan een beetje gemeende genegenheid. Ze wist dat het voor vreemde blikken zou zorgen als er nu iemand de wc binnen zou komen wandelen, maar daar gingen haar gedachtes niet aan. "Nee, maar morgen heb ik een afspraak in zo'n kliniek."mompelde ze onduidelijk. Zo zacht dat hij het waarschijnlijk niet eens zou kunnen horen. Maar ze moest het gewoon hardop zeggen, het even kwijt kunnen aan iemand, met het zakdoekje snoot ze haar neus. "Volgens mij word je shirt vies." voegde ze er toen geheel irrelevant aan toe.

Flynn verstijfde toen ze zei dat ze het weg ging laten halen. "mijn shirt is bijzaak" zei hij nog. "wil je zeggen dat je het weg wilt laten halen?" vroeg hij terwijl hij zijn armen om haar heen gesloten liet.

Courtney voelde hem verstijven maar zei er niks van, ze wist dat abortus nogal een gevoelig punt was. Zelf wist ze niet eens precies wat ze wilde, maar ze kon het niet houden, zo simpel was het. Egoïstisch miscschien. "Ja." zei ze zachtjes terwijl ze naar de muur achter Flynn staarde.

"weet de vader ervan?" vroeg hij. Hij liet haar niet los, vond het prettig eens lichamelijk contact met iemand te hebben. "misschien doet het er niet toe, maar heb je wel eens nagedacht over adoptie?" hij kon het niet hebben als mensen hun kindje weg lieten halen, dat kindje was een levend wezen, had ook een leven wat het nooit mocht leven omdat de ouders er te egoïstisch voor waren.

Courtney kon een zacht gensuif niet onderdrukken. "Nee, gelukkig niet." zei ze zacht, als hij ervan zou weten zou ze direct van de school gehaald worden, en ergens opgesloten worden of wat dan ook. nu knikte ze, "Maar ik ga geen negen maanden lang rondlopen met een kind in m'n buik, dan kan ik het hier wel op m'n buik schrijven..." zei ze. Egoistisch misschien, maar zo was het nu eenmaal.

"ik bedoel de vader van het kindje, weet die er niets van?" vroeg Flynn, het leek hem sterk, hij vond Courtney helemaal niet zo'n type. "denk je niet dat het kindje recht heeft op een leven?" vroeg Flynn, hij wist niet wat hij zou doen als hij in haar situatie gezeten had, maar hij wist zeker dat hij het kindje niet weg zou laten halen, dat zou hij nooit over zijn hart verkrijgen.

"Jawel." zei ze, ze zei er maar niet bij dat het toeval was dat ze hem tegen gekomen was en dat hij ook nog eens een vriendje bleek te hebben. Dat was niet van belang. Bij zijn volgende vraag haalde ze haar schouders lichtjes op, "Ja, maar niet op een adoptieleven." zei ze zachtjes, "Het is niet meer dan een klompje cellen." zei ze zacht.

"is dat het voor jou? Een klompje cellen?" misschien deed hij er verkeerd aan haar van iets anders te overtuigen. Zijn stem klonk niet overhalend of iets in de richting van niet neutraal. Hij probeerde zijn stem begrijpend te laten klinken, dat lukte hem niet, omdat hij er gewoon niet neutraal over dacht. "een adoptieleven is noch altijd beter als geen leven" dat wist hij zeker. hij leidde een leven waarin hij zich voortdurend moest verstoppen, nooit tevoorschijn mocht komen en aan niemand zijn echte ik mocht laten zien, dat was anders als een adoptieleven, maar hij wist zeker dat het zo slecht nog niet was omdat hij al in veel families geweest was. En telkens weer was hij met open armen ontvangen, hij was ook al in weeshuizen geweest en ook deze waren lang niet zo slecht als iedereen altijd dacht. Hij zou zijn wegloop leven niet willen ruilen voor geen leven.

Coutney haalde nogmaals haar schouders op, "Ik kan geen negen maanden lang met een buik als een ballon rondlopen om daarmee mijn toekomst te vergooien." zei ze ietwat geïrriteerd, wat niet terecht was tegenover Flynn. maar ze kon er niet tegen dat ze in een dillema zat. Dat ze een keer niet wist hoe ze moest handelen. Dat paste niet bij haar. Courtney was er altijd zeker van geweest hoe dingen werkte en wat ze moest kiezen, en nu was die zekerheid in een keer verdwenen.

"vind je je toekomst vergooid als je een kind krijgt?" vroeg Flynn. "denk je dat je toekomst gewoon opeens helemaal mislukt daardoor?" hij ontspande een beetje en trok haar tegen zich aan, waarom precies wist hij niet, maar het was fijn haar te omhelzen.

Courtney legde haar hoofd op zijn schouder. "Als ik een maand of drie niets meer kan doen aan mijn talent wel." zei ze zachtjes, ze had zich sinds Franklin High altijd op deze toekomst gerekend, dat ze zou kunnen blijven dansen, met de lenigheid die bij haar style hoorde. Dat moest je dagelijks trainen anders zouden je spieren het niet meer kunnen redden. Ze kon gewoon niet buiten dat perspectief kijken.

Flynn streelde zachtjes over haar rug, het voelde zo goed als ze zo in zijn armen lag, waarom hij dat dacht? Hij had geen flauw idee. "denk je dat je dat niet op kan halen, wil je dan helemaal nooit kinderen?" vroeg Flynn in haar haren. Hij geloofde niet dat iemand door zo'n korte time out meteen zijn carière in gevaar bracht.