Het auditorium.

Ik ben te lui en te moe voor een grote beschrijving, daarom heb ik een plaatje. Het auditorium ziet er op het plaatje nogal saai en kaal uit, maar in werkelijkheid is het veel knusser en leuker opgemaakt. Er hangen ook grote rode gordijnen in werkelijkheid. Je kan hier altijd komen om te oefenen, ect.

Spoiler:

Ynary gluurde door een kier van de deur, om te kijken of er iemand bezig was. Niet dat ze op het podium wilde staan, er liep een rilling over haar rug bij de gedachten. Stel dat ze daar zou staan met de hele zaal vol... iedereen die naar haar keek... Ze schudde de gedachten van haar af, dat was iets waar ze liever niet aandacht. Snel liep ze naar een lege stoel en zakte diep onderuit. Nu zou ze alleen worden gezien als iemand langs haar liep of heel groot was. Ze was op zoek naar nieuwe plekken waar ze alleen kon zijn, vooral binnen. Buiten was het makkelijk, het bos was groot genoeg. Maar als het straks kouder werd zou dat niet meer gaan. Met regen had ze nog niet eens zo'n probleem, er waren genoeg afdakjes. Maar ze kon maar erg slecht tegen kou. Ze was niet van plan te gaan tekenen, daarvoor wilde ze een plek die beter voor haar inspiratie was, in plaats daarvan bladerde ze gewoon door oude tekeningen. Af en toe verscheen er een zweem van een glimlach op haar gezicht als ze bij een tekening kwam waar een speciale herinnering aan vast zat.

Met een snelle pas kwam Liam het auditorium. Een van zijn favoriete plekken in de school. Het was zo open, zo mooi en het podium, het was gewoon zijn plek. Het was eindelijk eens een keertje rustig, meestal waren er best wat mensen als hij hier kwam. Nu straalde alles gewoon rust uit. Hij had zijn acoustische gitaar bij zich en liep hiermee naar het podium. Hij ging maar eens een liedje spelen en zingen, dit had hij zo gemist. Gewoon lekker in zijn eentje voor niemand anders dan zichzelf zitten spelen. Hij had een capuchon over zijn hoofd heen getrokken waardoor er maar een paar plukken haar zichtbaar waren. Hij had een donker grijs vest aan over een wit shirt. Hij had een dunne grijze spijkerbroek aan die zijn dunne benen extra benadrukte.

Ynary kon nog net boven de stoel uitkijken en zag dus dat er een jongen het podium opkwam. Meteen had ze al een soort respect en bewondering voor hem, zelfs nu de zaal leeg was zou ze voor geen goud dat podium opstappen. Voorzichtig ging ze wat rechter zitten zodat ze het beter kon zien. Haar blik gleed naar de gitaar die hij vasthad. Ze had wel eens een gitaar vastgehad maar ze kon er niet op spelen. Misschien een liedje als 'liesje heeft een lammetje' maar verder zou ze niet komen. Dat zou ze ook niet willen, dan zou ze moeten optreden voor mensen. Een tekening kon je gewoon laten zien en dan hoefde je er zelf niet eens bij te zijn. Haar ogen volgde de jongen en verwachtingsvol wachten ze tot hij zou beginnen met spelen.

Liam zette de microfoon aan. Hij vond het leuk als het auditorium zo leeg was dat hij zijn eigen stem beter kon horen. Hij pakte zijn gitaar goed vast en begon te spelen. Therapy van de band All time low. Een van zijn favoriete liedjes. Hij vond het werkelijk waar een prachtig liedje. 'My ship went down, in a sea of sound..' Begon hij door de microfoon te zingen. En terwijl hij dit deed, keek hij de lege zaal in. Tot zijn oog viel op iets verderop, er zat weldegelijk iemand. 'Therapy, you were never a friend to me.' Hij had voor het eerst sinds tijden een zachte uitdrukking op zijn gezicht. Dit deed zingen met hem, het bevrijdde hem uit zijn ingewikkelde wereld. Hij kon zich helemaal verliezen in de teksten die hij zong en de muziek die daarbij hoorde.

Ynary was helemaal stil toen de jongen begon te zingen. Ze kreeg kippenvel op haar armen en de uitdrukking op haar gezicht werd wat meer ontspannen. Ook verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. Dat de jongen haar had gezien, had ze niet door. Het had haar op het moment niet eens zo uitgemaakt, ze wilde alleen maar luisteren naar de jongen. Ze kende het liedje niet, maar de tekst die ze verstond raakte haar wel. 'Therapy, you were never a friend to me' of het liedje er echt over ging wist ze niet, maar zo dacht zij er ook over. De therapy die zij had gehad had haar nou niet echt geholpen.

'Arrogant boy, love yourself so no one has to. They're better of without you, they're better of without you. Arrogant boy, cause a scene like you're supposed to. They'll fall asleep without you.' Zong Liam en terwijl hij zong keek hij naar zijn enige publiek in de zaal. Zoals hij had geleerd. Je moest je publiek aankijken, ze overtuigen van wat je zingt, ze laten geloven wat je zingt. Zingen was wat hij het allerliefste deed in zijn leven en dit mochten ze van hem allemaal wel weten. Wie "ze" waren, wist hij nog niet. Waarschijnlijk iedereen, waarschijnlijk de hele wereld. En alle tekst die hij zong, meende hij.

Een ongemakkelijk gevoel bekroop Ynary, eerst had ze nog niet helemaal door waardoor hoe dat kwam. Doordat ze zo naar de jongen aan het luisteren was werkte haar hersenen wat langzamer. Maar nu kreeg ze door dat de jongen de hele tijd naar haar keek. Even keek ze links en rechts van haar, alsof het zou blijken dat hij eigenlijk naar iemand naast haar keek. Toch maakte het haar minder uit dan het anders had gedaan. Eigenlijk vond ze het wel waard gezien te worden als ze daardoor naar de jongen zou kunnen luisteren.

Een kleine glimlach ging over Liams gezicht toen het meisje leek te merken dat hij naar haar keek, zijn publiek. ''Give me therapy, I'm a walking travesty, but I'm smiling at everything. Therapy, you were never a friend to me, you can take back your misery." Vaak voelde hij zich echt zoals hij in de liedjes zong. Hij zocht namelijk zelf zijn muziek uit en hij zocht alleen muziek uit die bij hem paste, of dat hij leuk/mooi vond, of waarvan de teksten hem heel erg aansprak. ''Therapy, I'm a walking travesty, but I'm smiling at everything. Therapy, you were never a friend to me, you can choke on your misery.'' Zong hij het laatste stukje van Therapy en liet ook zijn gitaarspel eindigen.

Toen de jongen klaar was begon ze automatisch te klappen, toen ze dit doorhad stopte ze maar ze wist dat het niet veel zin zou hebben. Zelfs als ze niet geklapt had wist de jongen als dat ze hier zat. Het liefst had ze zich nu zo klein mogelijk gemaakt. Nu de jongen klaar was met spelen wist ze ook niet of ze weg moest gaan of weer onderuitgezakt gaan zitten.

Liam grinnikte zachtjes en maakte voor de show een lichte buiging. 'Dank je.' Zei hij tegen het meisje en deed de microfoon weer uit. Hij ging op het podium zitten met zijn benen over de rand heen. Hij legde zijn gitaar naast zich en keek naar het meisje. 'Wat doe jij? Ook iets met muziek, of wat?' Vroeg hij aan haar, zijn toon klonk niet heel erg leuk of vrolijk, maar niet toonloos zoals het vaak was. Het zingen had hem enigszins opgevrolijkt. Voor zover dit kon.

Ynary glimlachte oprecht toen de jongen een buiging maakte. Dat ging makkelijker als er niemand te dicht in de buurt was. Dit was bij haar al vrij snel het geval, maar deze afstand vond ze prima. Andere mensen hadden de toonloze toon van de jongen misschien vervelend gevonden, maar zij vond het wel fijn. Ze werd altijd ongemakkelijk van mensen die vrolijk en opgewekt waren, dan voelde ze zichzelf alleen maar slechter. Als antwoord schudde ze haar hoofd. "Ik teken." Zodra ze dat had gezegd twijfelde ze eraan of de jongen haar wel zou kunnen horen. Haar stem was nogal zacht. Om het dan misschien wat duidelijker te maken stak ze haar schetsboek op.

Liam verstond het meisje inderdaad niet. Hij had wel al gedacht dat hij snel doof werd door zijn muziek die bijna altijd op 100% procent stond. Maar doordat ze naar haar schetsboek gebaarde, wist hij het al snel. 'Ah, je tekent? Daar faal ik dus echt zwaar in.' Zei hij tegen haar en lachte even. In de eerste klas had hij nog even les gehad in tekenen, de docent had groen gezien bij het zien van zijn tekeningen. Het was echt verschrikkelijk geweest.

Ynary schaamde zich een beetje voor haar zachte stem al had de jongen het dan wel verstaan. Even twijfelde of ze wel of niet dichterbij zou gaan zitten. Ze besloot dan maar een compromis te maken. Toch nog steeds aarzelend stond ze op en liep wat dichterbij. Ze vertelde zichzelf dat dit goed was, dan leek ze wat normaler en was ze niet meer 'dat rare meisje'. Toen ze dacht dat ze op een punt was gekomen waarop de jongen haar zachte stem wel zou kunnen horen zei ze: "Dat was echt heel mooi." Er klonk bewondering in haar stem, en ze hoefde geen moeite te doen dat ook in haar ogen te laten verschijnen.

Liam keek naar het meisje. Ze was waarschijnlijk de eerste, behalve de leraar die hier zang gaf, die een op een tegen hem zag dat hij mooi kon zingen. Hij vond het leuk, hij kreeg er een kick van als mensen hem complimenteerde vooral op zoiets dat hij graag deed. 'Heel erg bedankt.' Zei hij tegen haar en glimlachte. 'Mag ik ook eens iets van jou zien?' Vroeg hij aan haar. Zijn stem klonk rustig, niet aandringerig. Hij wist al aan haar stem dat ze een nogal verlegen meisje was, want ze praatte erg zacht. Maar hij mocht haar op een of andere manier wel.

Ynary knikte, ze opende haar schetsblok dat was dichtgevallen tijdens het lopen. Wel koos ze zorgvuldig een tekening uit, er waren een aantal tekeningen die nogal treurig waren en die liet ze liever niet aan andere zien. Uiteindelijk stopte ze bij een tekening die ze in haar hoofd 'magische melk' noemde. Het was een van haar lievelingstekeningen in dit schetsboek. Niet alleen omdat hij goed gelukt was, maar vooral omdat ze het idee zo leuk vond. Ze gaf het schetsboek aan de jongen met een zweem van een glimlach op haar gezicht. Sommige tekeningen vond ze leuk om terug te kijken, daarom was ze ook door het boek aan het bladeren geweest.

Liampakte het schetsboek aan, keek naar de tekening en gelijk schoten zijn wenkbrauwen omhoog. 'Wow.' Zei hij en knipperde eventjes overdreven met zijn ogen. 'Dat is echt heel goed. Als het mij ooit lukt om zoiets te tekenen dan eet ik alle twee mijn schoenen op.' Hij had het zich wel eens afgevraagd, hoe het zou proeven als je je schoen op zou eten. Waarschijnlijk zou het niet erg gezond voor je zijn. Hij keek met een glimlachje naar het meisje. 'Je bent goed.' Zei hij tegen haar en gaf het schetsboek weer terug. Hij was ook wel nieuwsgierig naar andere tekeningen, maar hij was niet zo'n persoon dat ongevraagd zou zitten kijken.

Ynary keek zenuwachtig naar haar schoenen, dat had ze altijd als ze haar tekeningen aan iemand liet zien. Ze wist wel dat de reacties bijna altijd positief waren, maar dat zorgde er niet voor dat ze zich beter voelde. Maar de reactie van de jongen deed haar glimlachen, zelfs even lachen. "Dankjwel," zei ze met nog steeds een glimlach op haar gezicht. Ze vond de jongen wel aardig, en niet geforceerd aardig zoals veel volwassenen vaak tegen haar deden. De reden daarvoor wist ze nog steeds niet, meestal voelde ze zich dan juist alleen maar slechter.

Liam stak even voorzichtig zijn hand vol littekens naar haar uit en glimlachte een oprechte glimlach. 'Ik ben Liam.' Stelde hij zichzelf aan haar voor. Meestal was hij niet de eerste die zich aan iemand voorstelde, maar op een of andere manier vond hij stillere mensen wat fijner, die drongen hem niet aan om te gaan praten of zo. Dit meisje had hem ook horen zingen, de meeste mensen die hij ontmoette wisten niets van hem en zijn talent af en moesten het altijd maar op zijn woord geloven. Hij vond het fijn als hij mensen echt kon laten zien waar hij goed in was en wie hij dus was.

Ynary glimlachte en schudde de hand van Liam. "Ynary," stelde ze zichzelf voor. Haar oog viel even op de littekens die over de hand van Liam zaten. Ze slikte even, net voordat ze naar deze school kwam had ze wel eens met een mes in haar handen gezeten. Maar nooit had ze ook maar een snee kunnen maken. Het deed haar te veel denken aan de dood van haar ouders, iets waar ze nog steeds een trauma aan had. Ze schudde even heel licht met haar hoofd om de gedachten eruit te krijgen. Ze vertelde zichzelf dat ze niet mocht oordelen, wie weet had de jongen wel een kat... Gek genoeg voelde ze zich alleen maar meer op haar gemak nu ze dit had gezien. Ze kreeg een beetje het idee dat de jongen en zij niet zoveel van elkaar verschilde.

'Apart, die naam ben ik nog nooit tegengekomen.' Zei Liam tegen haar en glimlachte even kort. Hij vond het wel leuk als mensen een aparte naam hadden, dan had dat persoon een beetje creatieve ouders gehad. Hij had geen creatieve ouders gehad, hij vond zijn naam niet leuk of apart. Hij vond het meisje fijn om zo mee te praten, niet gedwongen, ietwat stil maar toch niet ongemakkelijk. Hij voelde enige gelijkenis met het meisje. Misschien omdat ze zo stil was.

Ynary wilde gewoon haar schouders ophalen, maar haar gedachten dwaalden af zoals wel vaker gebeurde als ze aan haar ouders dacht. Het was moeilijk en pijnlijk zich die tijd te herinneren. Er kwam een afwezige blik in haar ogen, ze had haar ouders wel eens gevraagd waarom ze haar zo genoemd hadden. Blijkbaar was het een Japanse naam, haar ouders hadden hun huwelijksreis naar Japan gehad en daar waren ze haar naam tegengekomen. Ze merkte dat ze weer aan het dromen was en haalde snel haar schouders op. Als haar naam niet iets was geweest dat haar aan haar ouders had gebonden had ze het maar niets gevonden dat ze zo'n aparte naam hadden. Het was iets waarmee mensen haar herinnerde, iets wat ze juist probeerde te voorkomen. "Het schijnt een Japanse naam te zijn," probeerde ze nonchalant te zeggen. Iets waar ze niet helemaal in slaagde.

'Oh, dat is wel gaaf.' Zei Liam en haalde zijn schouders op. 'Ik heb geen aparte naam, mijn ouders waren niet zo creatief.' Zei hij tegen haar en liet zich van het podium afglijden. Hij bleef er wel tegenaan geleund staan. Hij hoefde ook niets meer met zijn ouders, of eigenlijk zijn moeder te maken hebben. Ze had zijn leven een hel gemaakt. Hij wist wel dat ze zwaar depressief was geweest en dat ze hier niet veel aan kon doen, omdat ze gewoon ziek was. Maar om hem hiervoor te straffen. Hij schudde even warrig zijn hoofd.

Ynary hield haar mond maar over het feit dat ze liever een gewone naam had gehad. Ookal mocht ze de jongen wel, het wantrouwen dat ze tegen iedereen had zou er niet door verdwijnen. Zelfs haar oom en tante, waar ze nu toch al een aantal jaar bij woonde vertrouwde ze niet. Vaak genoeg had ze gehoord hoe ze praatte als ze dachten dat zij het niet kon horen. In het begin had het haar gekwetst, maar nu was ze er gewend aan en vertrok ze er geen spier om. Ze slikte even toen hij 'ouders' zei, maar verborg dat door even te glimlachen.

'Maar als je tekent, wat kwam je dan in het auditorium doen?' Vroeg Liam aan terwijl hij zijn gitaar pakte en deze op bepaalde plekken even schoon wreef. Zijn acoustische gitaar was niet veel bijzonders, zijn elektrische gitaar daarintegen vond hij veel gaver. Hij liet een kleine zucht ontsnappen omdat zijn elektrische gitaar nog steeds niet gemaakt was en hij daarom een tijdje met deze zou moeten werken. Dat was geen ramp, maar toch vond hij het wel minder leuk.