Het auditorium.

Ryan grinnikte, 'Daar heb je een punt, man.' zei hij met een knikje en hij tilde kort zijn pet op zodat deze lekkerder zat. 'Ryan, maar ik luister eigenlijk naar alles zolang het niet al te beledigend is.' stelde hij zich op zijn standaard manier voor, hij was gigantisch vrolijk sinds Lauren zijn vriendin was en niets kon hem eigenlijk nog breken, ten minste, dat dacht hij.

Ian dacht even na. "Ryan als in het-vriendje-van-Lauren-Ryan?" Vroeg hij met een lichte frons. Hij keek nu met anderen ogen naar Ryan. Zou hij wel goed genoeg zijn voor Lauren? Ondanks alles voelde Lauren nog steeds als zijn jongere zusje, en hij wist wat ze doorgemaakt had. Hij wist hoe belangrijk iemand als Ryan voor haar was. Hij wilde aleen neit dat die jongen het zou verpesten.

Ryan fronsde, 'Urr... Ja... Hoezo?' vroeg hij half bezorgd en half in de war. Zou er wat gebeurd zijn met Lauren? Was dit haar ex en was hij jaloers? Was hij gewoon ook in haar geïnterreseerd of op welke andere manier dan ook jaloers? Of had hij Lauren gewoon over hem horen praten? Was darden positief of negatief? Kortom: moest hij bang zijn, of niet?

Ian glimalchtte. "Ik ben een goede vriend van Lauren, don't worry, ze is als een jonger zusje voor me." Hij had al zo'n vermoedde waar die panniekerige blik vandaan kwam. "Just don't hurt her. I'll hurt you ten times worse, got it?" Dreigde hij. Als deze jongen Laurens hart brak en haar weer terug bracht tot neppe glimalchjes en ondertussen van binnen wegrotten dan zou hij Ryan echt wat aandoen.

Een golf van opluchting schoot door Ryan heen, 'Ben je gek!? Ik zou nooit ook maar denken aan Lauren op welke manier dan ook een haar te krenken. Ik hou van haar, got it?' zei hij half beledigd half begrijpelijk, al vond hij wel dat Ian een beetje overdreven bezorgd deed, hij wist dan ook niets van Laurens depressie.

Ian knikte. "Duuusss wat doe je hier op school?" Vroeg hij als eerste. Het was de eerste van velen vragen die hij op Ryan af ging voeren. Hij was serieus toen hij zeidat Lauren als een zusje voor hem was. Als Daisy oud genoeg zou zijn om een van de jongens om haar streng christelijke school te daten zou Ian haar persoonlijk komen opzoeken om ze , 1. te bedreigen 2. een cultuurshock te geven. Waar Daisy heenging waren ze allemaal veel te braaf, daar had zijn vader wel voor gezorgd. Een jongen als Ian was een mooi beeld van het stereotiepe persoon dat hen geleerd werd te ontwijken. Hoe de blikken zouden zijn, zooo awesome.

Ryan besloot maar gewoon antwoord te geven op alles wat Ian vroeg, hij merkte wel dat hij dat zusje gedeelte meer dan meende. 'Ik fotografeer.' zei hij met een zweem van trots in zijn stem.

Ian knikte. "Foto's dus. Waar ken je Lauren van? Hoe lang zijn jullie al samen?" Hij keek Ryan dringend aan, met een emotieloos gezicht. Het zag er vreemd uit, in combinatie met zijn unieke kledingstijl, vandaag zwarte kisten met neon oranje kettinkjes eraan, een zwarte fashionably gescheurde skinny waar een matchende neon oranje ketting aan hing bij zijn ene heup (weet niet hoe je dat moet uitleggen) een zwart shirt met de grijns en ogen van de cheshire cat erop en een brede leren armband die meer op een riempje leek met een donkere zwarte ouderwetse sleutel eraan. De sleuter was neit erg groot, ongeveer zo lang als een wijsvinger maar toch. Dit werd natuurlijk afgemaakt door zijn rare haarstijl en zijn natuurlijek grijze ogen.

Ryan kon een grijns moeilijk onderdrukken, ergens was dit gewoon hilarisch, maar het leek hem slim daar niet te veel op in te gaan. 'We zijn partners bij biologie... We hebben nu officieel 6 weken en 4 dagen.' somde hij neutraal op. Jans' uiterlijk stootte hem niet echt af, het scheelde nou eenmaal niet zo veel met dat van hemzelf: vandaag compleet legergroene kisten, Zwarte, wel heel erg skinny jeans waarover hij uit alle macht zou ontkennen dat ze uit de meisje afdeling kwamen, een leugentje zo nu en dan maakte toch geen verschil. Zijn riem met stutds in zilver zwart en hetzelfde groen als dat van zijn schoenen hing maar om een enkel riemlusding zodat deze tot onder zijn kont hing. Op dit alles droeg hij een effen groen shirt en een zwarte ziphoodie met konijnen ren die hij vaak over zijn zwart met groene pet heentrok. Om het allemaal af te maken had je nog het subtiele zwarte lijntje rondom zijn ogen waardoor ze nog blauwer leken dan ze al waren.

Ian glimalchtte. Tot nu toe stond Ryan er goed voor. Hij wist er nog niets op aan te merken. "Famillie? Herkomst?" Vroeg hij gemakkelijk door. Nu hij toch bezig was met een ondervraging... Hij vond het wel leuk om te doen. Volgens hem was die Ryan wel een aardige jongen.

Ryan grinnikte, 'London, maar ik woon nu met mijn ouders en zusje net buiten New York.' zei hij met versterkt Engels accent wat hij altijd een beetje verborg. Hij vond het wel grappig dat Ian werkelijk alles van hem wilde weten, tot het te persoonlijk werd.

Ian grijnsde. "Lauren je eerste vriendin?" Dit zou een van zijn laatste vragen zijn, veel meer was er toch niet te vragen en wat overbleef was te persoonlijk. "Heb je trouwens naast fotografie nog andere noemenswaardige Hobies?" Vroeg hij er nog achteraan.

Ryan knikte, 'Ik ben al jaren verliefd op dr, en ik vind het oneerlijk voor andere meisjes als ik iemand anders leuk vind.' legde hij uit en hij stopte zijn handen in de gigantische zakken van z'n hoodie. 'Ik zing een beetje en als ik tijd heb speel ik wat gitaar, niet echt goed ofzo.'

Ian knikte. "Okee dan, voorlopig ben je goedgekeurd." Zei hij plagerig. "Anyways, als je wilt mag je de ondervraging herhalen van jouw kant, want ik vermoed dat je misschien wel nieuwsgierig ben naar waar ik Lauren van ken, of je vind me een irritante eikel en wil zo snel mogelijk weg." Hij zat inmiddels op de rand van het podium, nog steeds met het waterflesje in zijn handen.

Ryan haalde zijn schouders op, 'Van mij mag je vragen wat je wilt, als het maar niet te persoonlijk wordt. Al zat je op het randje, kerel.' zei hij met een bijna onmerkbare knipoog en hij trok zijn capuchon over zijn pet. 'Vertel... Waar ken je Lauren van en hoe goed ken je haar...' begon hij, hij vond terugvragen niet zo'n vreselijk slecht idee.

Ian glimalchtte. "Ik zat me rond middernacht vol te proppen met mijn heerlijke gruwelijke Halloween snoep en nep bloed te drinken." Zonder er echt bij na te denken viste hij een oogbollolly uit zijn broekzak, haalde het plastic eraf en stak hem in zijn mond. "Toen kwam zij binnen wandelen en raakten we aan de praat." Hij ging Ryan niet vertellen waarom Lauren in die keuken was rond middernacht. Ryan was Laurens vriendje, maar dit was niet iets dat hij moest vertellen. "Wil je er trouwens ook een?" Hij stak een lolly naar Ryan uit, een met een felgroene oogkleur. "Anyways, we werden nogal close, al heb ik laatst bijna alles verkloot, maar het zit nu weer goed. Zij weet dingen over mij die ik met weinig deel en dat werkt ook andersom." Zei hij met een glimlachje.

Ryan knikte, ergens vroeg hij zich af wat Lauren rond middernacht ronddwalend door de school deed, maar dat vroeg hij wel aan Lauren zelf. Hij schudde zijn hoofd als afwending van de lolly 'Nee, bedankt...' zei hij met een kleine glimlach, het klonk alsof Ian veel closer met Lauren dan hij, iets waar hij ergens niet tegenkom.

Ian haalde zijn schouders op en stak de lolly terug. "Had ik moeten weten, de meesten weigeren." Hij glimlachte en ging met een hand door zijn zwarte lokken. "Ugh, ik ga mijn haar dus echt weer verven, ik ben echt niet meer tevreden met hoe het er nu uitziet." Mompelde hij. Het kon hem neits schelen dat hij inmiddels een halve kameleon was met hoevaak hij van haarkleur veranderde.

Ryan grinnikte, 'Je doet je best maar, maat.' zei hij, ookal zou Ian zijn haar lichtroze verven: het kon hem eerlijk gezegd niets schelen. 'Zeg... Heb je een vriendin? Of vriendje natuurlijk...' vroeg hij voorzichtig, als Ian zo close met Lauren was, moest hij er zeker van zijn dat dit niet té close was.

Ian grijnsde. "Niet echt iemand, er is een vriendin waar ik een soort van friends-with-benefits relatie mee heb. En jongens? Nee, sorrry, don't swing that way." Hij grinnikte. Hij wist waar deze vraag vandaan kwam. "Dude wees niet bang. Lauren is als een zusje voor me. Daarnaast zijn er maar twee meisjes die ik soort van leuk vind. Een daarvan heeft me afgewezen, en de ander is dat meisje dat ik net noemde." Hij zuchtte. "Mijn leven is hopeloos." verzuchtte hij soort-van-sarcastisch-maar-toch-ook-niet.

Ryan knikte opgelucht, 'Ik ook niet, maar voor ik je beledigde kon ik dat beter erbij zeggen, toch?' vroeg hij met een halve glimlach, 'Gewoon voor de zekerheid... Al ben ik blij dat te horen.' zei hij iets overtuigder dan eerst, maar hij liet wat ruimte over voor verdenkingen, hij wilde niet blindelings op Ian vertrouwen. 'Sorry voor je afwijzing...' zei hij uit beleefdheid en hij speelde wat met een los draadje van zijn vest.

Ian haalde zijn schouders op. "Ik ben er alweer overheen, en het heeft me nieuwe dingen geleerd over mezelf, dus dat valt wel mee." Zei hij met een glimlachje. Hij had nog nooit zo veel informatie ontweken in een antwoord. "Ze was sowieso al waay outta my league en zou veel gelukkiger kunnen zijn bij een ander, dus het was best stom om haar te vragen, maar ik kon het proberen, niet?" Zei hij met een glimlach, een die niet echt was. Niet dat iemand dat door zou hebben. Er waren er maar weinig die door zijn nep expressies heen keken.

Ryan knikte, 'Proberen kan nooit kwaad, Lauren was eigenlijk ook out of my league, gelukkig maar dat ik letterlijk tegen haar lippen aanviel...' zei hij met een dromerig glimlachje. 'Toch jammer, maar als jij denkt dat je er niet beter af zou zijn als ze ja had gezegd, begrijp ik je. Al begrijp ik je ook als dat een leugen is.'

Ian besloot er niet op in te gaan. Hij kende Ryan amper. "Dude, ik ben blij dat Lauren je nu heeft. De laatste keer dat ik haar zag was ze ZO veel gelukkiger. Dit verdient ze." 'na alle shit waar ze al doorheen is geweest.' voegde hij er in gedachten aan toe. Hij wist niet hoeveel Ryan wist, en als hij er niets van wist was het niet zijn plek om het met hem te delen. "Weetje, dit betekend dat ik gelijk had. Een poos geleden hadden we het over liefde, en toen zei ik haar dat er echt wel iemand voor haar was. Maar dat hij haar gewoon niet gevonden had of zo." Hij lachtte. "Dit betekend maar weer dat ik altijd gelijk heb."

New

Sebastian haalden zijn vingers langzaam van de toesten van de piano af en luisterde naar de laatste noten van het liedje die wegstierven. Al snel klonk er een luid applaus vanuit de zaal en glimlachte hij. Hij draaide zijn hoofd iets zodat hij naar het publiek keek. Veel kon hij echter niet zien door de felle lampen die in zijn ogen schenen. Een meisje dat een meter of twee van hem af zat kon hij echter wel goed zien en zijn glimlach werd iets breder. Almasis had het perfect gedaan, natuurlijk had ze het geweldig gedaan. Daar had hij ook van te voren geen moment aan getwijfeld. Behendig stond hij op van de pianokruk en boog. Het applaus, het hele optreden gaf hem een warm gevoel van binnen. Iets dat hij alleen kon vergelijken met het gevoel dat hij kreeg als hij naar Almasis keek. Maar toch was het helemaal anders.