Het auditorium.

Met een ruk keek ze op, haar gezicht op onweer. "pardon?" vroeg ze bot. "Toevallig is dit mijn auditie voor en toneelstuk, en al zou ik nog zo echt zijn, wat zou dat?" vroeg ze boos. Woest veegde ze haar gezicht af en kwam overeind en bekeek het meisje wat beter. Aha typisch een meisje dat aardig met zichzelf in de knoop zat en dat blijkbaar op de buitenwereld af reageerde. "omg... wat een triest persoon..." mompelde ze zacht.

Lauren keek het meisje met vlammende ogen aan en was van plan om een harde en kwetsende opmerking terug te kaatsen, maar bij de laatste woorden van haar sloeg ze haar ogen neer en keek naar de piano. Met haar vingers gleed ze over de ivoren toetsen, en ze merkte op dat haar nagellak begon te bladderen. Haar zwarte haar hing in een vlecht over haar schouder, en hij zwiepte een beetje heen en weer.

En toen begon ze te spelen, het klonk prachtig en al haar eerdere irritatie jegens het meisje ebde weg. Langzaam liet ze zichzelf in kleermakerszit op de grond zakke, steunde met haar kin op haar hand en luisterde aandachyig naar het piano spel dat alleen maar harder, angstaanjagender en tegelijkertijd gevoeliger werd spiegelde waarschijnlikk haar gevoelens af. dit pianostuk paste perfect bij phoebes auditie....

Lauren was het meisje al vergeten, net als alle andere dingen om haar heen. Haar aandacht was alleen bij de piano, en haar zelf gecomponeerde stuk. Het was niet heel goed, maar toch mooi. Sinds de dood van haar ouders was ze gaan oefenen met gitaar en piano spelen, ook schreef ze meer liedjes. De meeste waren met zang, maar dit was alleen met piano. Toen ze klaar was merkte ze tot haar schaamte dat haar wangen nat waren. Ze haalde haar neus op, en ging met haar handen over de plekken waar haar tranen zwarte mascara plekken achter hadden gelaten.

Verbijsterd zag Phoebe dat er tranen over de wangen van het meisje rolden, er zat haar iets goed dwars... Maar ze kon zichzelf er niet toe zetten om op te staan en het meisje te troosten, ze bleef daar maar roerloos zitten, kijkend naar het meisje achter de piano, dat nou niet bepaald aardig tegen haar was geweest en zij ook niet tegen haar... Maar ze kon gewoon niet opstaan, naast het meisje gaan zitten haar excuses aanbieden en het meisje troosten dat zat er vandaag gewoon even niet in... Ze voelde zelf ook tranen in haar ogen opkomen, geen idee waarom... maar het meisje was zo triest, het lied was zo triest geweest en er waren overal een hoop opgekropte gevoelens die werden geuit via snijdende opmerkingen.. Als ze het goed voelde.

Opeens bessefte Lauren dat het meisje er ook nog was. Vliegensvlug draaide ze zich om, en keek het meisje met bange, grote ogen aan. Niemand mocht weten dat ze hier zoveel moeite meer had. Oké, misschien alleen Flavio en Adam, maar dat was een ongeluk geweest. 'Ehh..' zei ze schor, en snel draaide ze zich weer naar de piano, niet wetend wat ze moezt zeggen. Lauren. Die niet wist wat ze moest zeggen. Het was een raar idee, maar toch waar.

Toen ze het meisje zo zag, brak er iets in haar, ze haalde haar neus op en knipperde met haar ogen ze moest nu sterk zijn, het meisje niet laten zien dat het haar zo geraakt had. Langzaam kwam ze omhoog, keek het meisje aarzelend aan niet wetend of ze naar haar toe moest lopen. Uiteindelijk hakte ze de knoop toch maar door en liep zachtjes op haar blote voeten naar het meisje toe. Aarzelend legde ze een lichte (Bella's huidskleur) gekleurde hand op haar schouder "Hé..." mompelde ze zacht, eens niet wetend wat ze meost zeggen.

Lauren keek op. Ze had geen zin om gemeen te zijn, of een gevatte opmerking terug te geven. 'Haai' fluisterde ze zachtjes, en ze keek het meisje met betraande ogen aan. De mascara was bijna helemaal uitgesmeerd over haar wangen. 'Sorry voro dat, als je nog verder wilt oefenen dan ga ik wel weg' zei ze, en ze stond op, om daarna haar tas te pakken om er bladmuziek in te stoppen, die ze eruit gehaald had.

"Geeft niet" zei ze vlug, en pakte haar pols vast. "Blijf.. ik zal je met rust laten, als het moet ga ik wel helemaal ergens achter in de zaal smeekbedes tot god roepen.." zei ze snel, proberend haar wat op te vrolijken wat waarschijnlijk niet lukte. Uit haar zak pakte ze een pakje met papierenzakdoekjes en haalde er een uit en gaf hem aan het meisje "Hier.." zei ze zacht. Ze glimlachtte naar het meisje, kon haar nu beter bekijken.. Onder al het verdriet zat een mooi meisje, waarschijnlijk was ze ooit ook aardig geweest en nu ze zo gebroken was had ze er zo te zien de kracht niet voor om nog bot te reageren.

Lauren pakte het zakdoekje, en ze veegde ermee over haar gezicht. Alle make-up was bijna weg, en er kwam een glimp van de oude Lauren tevoorschijn. Haar grote ogen, volle lippen en gave huid, zonder gaatjes of puistjes en zonder foundation. 'Dank je' mompelde ze, en ze gooide het zakdoekje in haar tas. 'Echt sorry van daarnet, het is gewoon...' ze zuchtte even en keek het vreemde, onbekende meisje aan. '... moeilijk, denk ik' gaf ze toe, al zou ze dat voor geen goud doen bij iemand die ze kende. Daar deed ze alsof alles perfect was, en ze geen problemen had, maar eigenlijk was ze gebroken.

"Hé, maakt niet uit.. iedereen heeft het weleens moeilijk zelfs de mensen waar het lijkt alsof ze geen problemen hebben..." niet wetend dat het bij het meisje ook het geval was. Ergens kon ze niet begrijpen waarom het meisje zoveel make-up op had, want haar gezicht was werkelijk perfect.. ze zou er serieus een moord voor plegen. Ze pakte aarzelend de hand van het meisje en gaf er een troostend kneepje in. "het komt wel weer goed.. " stelde ze gerust en liet snel haar hand weer los. "Ik ben trouwens Phoebe..." zei ze, nogal onhandig, en niet bepaald tactisch..

Lauren keek het meisje even aan. 'Ja, dat klopt' zei ze zachtjes. 'Ik ben Lauren' stelde ze zich voor, waarna ze snel haar hand terugtrok en even haar zwarte lange vlecht goedhing. Toen draaide ze zich weer om. opeens wist ze wat ze wilde zeggen, wat er al zó lang uit moest. 'Heb je ooit het gevoel gehad, dat alles wat ooit maar iets uitmaakte in het leven, alles wat ook maar iets voor je betekende verloren ging?' vroeg ze Phoebe nogal onverwachts. En ze pakte haar muziek uit haar tas, om een bepaald, zelf geschreven liedje opzocht. Ze zette het neer op de lessenaar van de piano, en de woorden leken wel van het papier af te springen.
Flashes of you, flashes of me,
Flashes of wishes and how it could be,
Watch the memories as they bypass,
Pouring away, like sand in an hourglass.

Nightmare’s, sweet dreams don ‘t know the difference between,
The both of them, because for a second I’ve seen,
You, and even though I have to wake up and cry
you where there at night.
(please, geen aanmerkingen op mijn vreselijke liedjes schrijf kwaliteit xdd)

Gwen aanmerkimgen, weet de betekinis alleen niet precoesxd.
~~~~
"uh..." Mompelde phoebe, niet in staat iets tezeggen, overweldigd door de uiting van het meisje.. Zelf had ze dat niet echt meegemaakt. Behalve dat haar ouders haarr nietaccepteren zoals ze is... Maar daar had ze zich nooit door laten weerhouden en ze voeldr zich daardoor niet depressief ofzo. Tuurlijk eersy had ze het er heus wel moeilijk mee maar het was niet iets waar Lauren op doelde dCgt ze. "volgens mij heb ik dat nooit gehad, mijn ouders acceptewrden me niet en je zou kunnen zegge. Dat ik ze zo ongeveer verloren heb daardoor, maar ik mis ze niet..." Zeize peinzend niet wetend wat er met haar ouders was.

Whaha, okkk xdd
----

Lauren zat opeens stokstijf op de kruk. Hoe had het meisje kunnen raden da het liedje over haar ouders ging? 'Wees maar blij dat je ze nog hebt' mompelde Lauren zachtjes. Hoe kon iemand zo over zijn ouders praten als Phoebe deed? Ze had in ieder geval nog ouders, al mochten die haar niet zoals ze was. 'Wees trouwens maar gewoon blij dat je nog nooit zoiets meegemaakt hebt' zei ze vlug en ze probeerde te glimlachen naar het meisje, maar dat ging niet al te best.

Ze keek lauren ontzet aan, blij zijn dat ze er nog waren? "lauren, geef me één goede reden waarom ik daar blij om moet zijn" zei phoebe iet wat bot. "het is net of ze er niet meer zijn, zij doen alsof ìk er niet meer ben. Ze zijn nog niet één keer langs gekomen, niet één keer! Daarbij komt dat ik ook niet bij hun langs ga omdat hún dat niet willen. Tuurlijk heb ik op het begin geprobeerd om te komen maar ze hadden streds geen tijd, dan waren er weer vrienden of waren zij naar vrienden toe. En je zou denken dat als die vrienden er waren ik gewoon kon komen, toch?" Ze stopte even on op adem te komen en tot haar verbazing stonden er tranen in haar ogen, snel ging ze verder. "maar dat gaat en mag niet omdat mijn moeder ze vertweld heeft dat ik een keurig meisje ben geworden en mijn rebelse periode achter me heb gelaten en dat ik studeer aan een dure, luxe universiteit in europa en daarom nooit langskom... Verder belt ze me NOOIT, alleen om te zeiken over mijn niet eens dramatisch lage cijfers, of om te zeggen dat mijn zakgeld en spaargeld weer verlaahd is waardoor ik nu zo goed als blut ben omdat er amper iets op mijn rekening word gestort" zei phoebe histerisch en nam een hap lucht voor ze weer verder ging. "ik mag van geluk spreken dat ze mijn schoolgeld betaald hebven, hoewel dat ook uit eigenbelang is omdat ik dan niet thuis ben. Ik word behandeld als een kledingstuk. Ik ben een miskoop en ergens in een hoekje gedumpt waar ze nooit meer naar me om hoeven te kijken behalve om erover te zeuren!" Phoebe had nu echt het toppunt van htsterie bereikt en barste ib huilen uit, het viel haar allemaal zwaarder dan ze liet merken en zelf had gedacht. "sorry dit wil je natuurlijk allemaal niet weten" snotterde ze een zwakke veronrschuldiging richting lauren, het verdriey en de verbijstering van lauren vergeten door haar eigen verdriet....

~~~
Pfoe.... Dat was ceel om te typen via he relefoon o.o sorryxd

Lauren had geschokt op de stoel gezeten, en de stroom woorden over haar heen laten komen. Langzaam stond ze op en sloeg haar armen om Phoebe heen. 'Sorry dat ik dat zei, dat had ik niet moeten doen' fluisterde ze in diens oor. 'Heb je een lievelingsliedje?' vroeg ze 'Want ik wil het best voor je spelen'. Ze wist dat muziek altijd hielp, en de diepste wonden kon helen. Of in ieder geval de pijn kon verzachten. Misschien kon ze na haar stomme opmerking, het toch nog goedmaken.

Snikkend stond Phoebe tegen Lauren aangeleund en moest omhoog kijken om Lauren's gezicht te kunnen zien, waarom was iedereen altijd zo groot.. "Het is niet jouw schuld, het was niet stom om te zeggen eigenlijk best logisch..." zei ze bedenkelijk, het drong nu pas tot haar door dat de manier waarop Lauren dat gezegd hat misschien... heel misschein wel zou kunnen betekenen dat ze haar ouders verloren was,maar ze zou er niet over beginnen niet nu al... "Miss you?" vroeg ze voorzichtig, niet wetend of ze dat wel kon, of wilde spelen.. "Lauren.... zijn misschien, nee laat maar" ze schudde haar hoofd, ze zou het nu niet vragen, misschien ahd ze het wel helemaal verkeerd gevoeld ofzo.

Lauren schrok even, dit liedje had ze echt heel veel gespeeld toen haar ouders net overleden waren. Ze hield nog steeds een arm om Phoebe heen toen ze ging zitten, zodat die gedwongen was om naast haar te gaan zitten. Haar vingers plaatsten zich meteen op de goede plaatsen, omdat ze precies wisten wat ze moesten spelen. Ze begon, en ook meteen zong ze erbij. Haar stem zacht, en lief, en precies zoals het liedje gezongen hoort te worden.
'Shock, horror, i'm down
Lost, your not around
There's a lump in my chest that
Sends cold through my head and
My mind shuts sound out
I'm on autopilot
And my tongues gone silent
Just switch it off and lay it down
Lay it down, next to me'

Gewillig ging ze naast Lauren zitten, met grote ogen luisterde ze naar Lauren's stem, die prachtig klonk.. Ze keek met andere ogen naar Lauren, zag niet het meisje dat zo bot en depressief was, maar een meisje dat wist wat ze wilde, zelfverzekerd maar zeker ook lief. En dat alles zag Phoebe aan de manier waarop ze dit speelde, de manier waarop ze haar gevoel uitte in het liedje...Ze veegde haar ogen af, haar wangen zouden nu waarschijnlijk helemaal onder de mascara, oogpotlood en lagen oogschaduw zitten. Ze voelde tranen opkomen, niet om haar ouders of wat dan ook maar om Lauren, omdat ze zo mooi speelde, omdat Lauren zo gesloten maar toch zo open was, omdat ze zo bot maar ook zo lief was.. Omdat ze niet wist wat er in haar omging, niet precies, en omdat ze niet wist wat er speelde...

Lauren merkte opeens weer dat er een meisje naast haar zat, en keek haar aan met haar oude glimlach. Die was oprecht, en lief en weerspiegelde al het goede in de wereld, haar gemene masker was compleet weggevalllen Zachtjes zong ze verder:
'I don't know when i lost my mind
Maybe when i made you mine"
Wanneer was ze zichzelf eigenlijk verloren? Niet meteen, maar ze kon zichzelf ook niet terugvinden. Haar stem klonk zachtjes, maar toch ook luid genoeg, en ze zong de rest van het het liedje, tot ze bij het moeilijkste stuk aan gekomen was, hier moest ze even slikken, en ze keek Phoebe aan. Haar blik gaf Lauren de kracht om verder te zingen, met hun gezichten zo dicht bij elkaar dat ze diens zoete adem op haar lippen kon voelen.
'That i miss you, more then i let on
I kissed you, far to long
I'll let go, as soon as you do
See i know, were not through'

Phoebe wist niet precies wat haar er toe zette dat te doen. Misschien omdat lauren zo knap was, misschien omdat ze zo lief was, of gewoon omdat ze interesant was en anders dan haar... Voorzichtig boog ze iets voorover, drukte zacht haar lippen op laurens prachtig gevormde mond, licht en aarzelend. Ze wist niet waarom, niets lie merken dat lauren bi of kesbisch was maar toch deed ze het. Wachtte tot lauren de kus beantwoorde of haar zou weg duwen en niets meer met haar tw maken wilde hebben...

Phoebe wist niet precies wat haar er toe zette dat te doen. Misschien omdat lauren zo knap was, misschien omdat ze zo lief was, of gewoon omdat ze interesant was en anders dan haar... Voorzichtig boog ze iets voorover, drukte zacht haar lippen op laurens prachtig gevormde mond, licht en aarzelend. Ze wist niet waarom, niets lie merken dat lauren bi of kesbisch was maar toch deed ze het. Wachtte tot lauren de kus beantwoorde of haar zou weg duwen en niets meer met haar tw maken wilde hebben...

Lauren schrok zich kapot toen ze opeens de lippen van Phoebe op die van haar voelen. Eerst werden haar ogen groot, maar toen sloot ze zich langzaam, en legde een hand in de nek van Phoebe om zich daarna iets dichter tegen haar aan te drukken. Met meisjes zoenen was zo anders dan met jongens zoenen, het was liever en zachter en smaakte een beetje naar lipgloss, in dit geval ook een beetje zout door de de tranen.

Ze had nooit gedacht dat Lauren zo zou reageren, maar erg vond ze het niet... Oké ze had het wel gedacht, maar verwacht niet. Voorzichtig opende ze haar mond, likte met haar tong langs Laurens lippen, die smaakten naar aardbeienlipgloss. Met haar vingers ging Phoebe over Laurens armen, tekende figuurtjes, naar haar rug, naar boven naar haar nek en verstrengelde haar vingers in Laurens haarr.

Lauren glimlachte zachtjes tegen de lippen van Phoebe en haar hand gleed omlaag zodat die om diens middel lag. Ze was veranderd, niet echt meer een flirt, maar ze bleef knap en trok nog steeds mensen aan. Ze had niet veel problemen met dit, het was een fijne afwisseling van de pijnlijke momenten in haar leven, dat nu een beetje op een bodemloze put begon te lijken. Langzaam trok ze terug en keek Phoebe aan. 'Nou, dat was onverwachts' merkte ze droog op.