Het auditorium.

Ynary snapte wel dat het nogal raar moest overkomen dat ze hier als iemand die geen instrument kon bespelen, niet kon zingen en eigenlijk gewoon een podiumfobie had in het auditorium kwam als er geen voorstelling kwam. Voor haar was het zo gewoon geworden, plekken zoeken waar het bijna altijd rustig was, dat ze er niet meer echt bij nadacht. "Ik hou zeg maar van wat rustigere plekken... en aangezien er hier nooit zoveel mensen in het publiek zitten als er geen voorstelling is..." stamelde ze.

Liam knikte, hij begreep haar wel. 'En rustige plekken zijn goede plekken om na te denken, tot jezelf te komen en niet met die vervelende mensen om je heen te zitten?' Het klonk als een vraag, dit was het half. Dit was ook half wat hij er zelf van vond. Hij vond het zelf ook heerlijk om eventjes ergens alleen te zitten zonder de drukte van de mensen om zich heen. Hij keek haar eventjes kort aan. Hij hield over het algemeen niet zo van mensen, hij vertrouwde ze meestal niet. Soms kon het gezellig zijn, af en toe een gesprekje, maar over het algemeen moesten mensen ook niet zoveel van hem hebben.

Ynary knikte, eerst verbaasd dat hij eigenlijk precies had omschreven waarom ze hier had gezeten. Er verscheen een lichte glimlach om haar gezicht, het was wel fijn dat iemand het begreep. Meestal als ze aan mensen vertelde dat ze alleen wilde zijn begrepen ze dat niet echt. Dan haalden ze hun schouders op en vonden haar vanaf dat punt raar. Het was een van de redenen dat ze er niet van hield bij mensen in de buurt te zijn. Dan moest ze het gaan uitleggen, bij Liam hoefde dat blijkbaar niet.

'Dat snap ik. Heb ik ook.' Zei Liam zonder een toon in zijn stem, hij had sowieso geen vrolijke stem, dus echt moeite hoefde hij niet te doen. Hij zette zijn gitaar naast hem tegen het podium aan en keek daarna even naar het meisje dat zich daarnet had voorgesteld als Ynary. Hij bekeek haar even kort, wou haar niet ongemakkelijk laten voelen en keek weer weg. Hij haalde een hand door zijn donkere haren.

~NEW~

Dawn wist nog steeds niet waarom ze naar het Auditorium was gegaan..Ze had niets met dingen die je op het podium moest doen. Voetballen deed je op een veld niet op een toneel. Ze liep door de ruimte, ze moest toegeven het was hier wel prachtig. Ze liep het toneel op, en ging er op liggen. Ze verveelde zich, en ze was moe. En ze had geen zin om weer helemaal terug te lopen, dus bleef ze hier maar liggen. Zachtjes begon ze het liedje wat haar beste vriendin altijd zong voor zichzelf te zingen, niet omdat ze het zo goed kon. Maar omdat ze dan moest denken aan haar vriendin, en de tijden die ze samen hadden beleefd. Wat miste ze haar zeg...

Nyeri had in de coulise gestaan en wilde ook eigenlijk net het podium op lopen toen ze iemand hoorde aankomen. Ze was als verstijfd stil blijven staan. Eigenlijk was ze aan het oefenen voor een stuk dat ze moesten opvoeren bij toneel. Ze wilde het hoe dan ook tot in de puntjes kennen. Maar nu er ieamnd was klapte ze dicht. Als versteend stond ze nog in de coulise. Keek het meisje dat nu op het podium lag naar rechts en ze kon haar zien.

Dawn had niet in de gate dat er een meisje in de coulissen stond. Het enige waar ze besef voor had waren de gedachtes aan vroeger. Toen alles nog simpel was. Je ruzie oploste door een kusje te geven, of een snoepje.. Nu ging dat niet meer zo makkelijk. En had ze haar vriendin al bijna een half jaar niet meer gezien of gesproken. Ze voelde een traan over haar wang glijden. Verwoed veegde ze hem weg. Er was dan wel niemand, dat dacht ze tenminste, ze had geen zin om te huilen. Ze ging overeind zitten en trok haar benen op, en sloeg haar armen er omheen. Ze begon uiteindelijk toch te snikken..

Nyeri wilde wegkijken. Ze hield er niet van als mensen huilde. Dan kreeg ze de drang om te helpen. Maar hier kon ze ook niet zomaar vandaan lopen. Dus haalde ze diep adem en schuifelde naar het meisje toe,' Gaat het?' Haar stem was twijfelachtig maar ze ging wel vriendelijk naast haar zitten.

Verschrikt keek Dawn op, met betraande ogen keek ze naar het meisje dat voor haar zat. Sh*t (sorry) er was dus wel iemand geweest. Ze veegde haar ogen af.. "Uh ja hoor.." zei ze met verstikte stem. Ze haalde haar neus op en bekeek het meisje beter. Ze was knap, maar klein. En ze had een litteken. Ze glimlachte.. "Sorry" zei ze verontschuldigend. Haar stem klonk nog steeds niet normaal. Ze had liever niet gehad dat iemand haar zag huilen. Dan werd ze afgeschilderd als zwak. En dat was ze niet...

Nyeri glimlachtte kort en streek een paar tranen weg.' Weten jij zeker?' Vroeg ze twijfelend. Natuurlijk wist ze dat haar grammatica verschrikkelijk was maar haar bedoeling kwam altijd wel op diegene over. Dat was ook een groot deel acteren. Maar daarom zodra ze ging acteren had ze ook totaal geen last meer van haar accent en haar grammatica. Dan ging alles soepel. Dat maakte haar goed vond ze zelf.

"Jha.. Het gaat wel weer" ze glimlachte onzeker naar het meisje. Ze kwam uit een ander land. Ze hoorde het aan het accent, en ze zag het aan het meisje. Ze had prachtig haar, en verschrikkelijk mooie ogen, vond zij dan... "Sorry als ik je stoorde terwijl je ergens mee aan het oefenen was ofzo." zei ze verontschuldigend. Het meisje was niet onaardig, maar ze kon niet goed beoordelen of ze aardig was.. Ze hoopte van wel.

~~
JHAAA Laat haar bff's worden met Dawn.. xdxd

Morigan was alleen in de ruimte, iets wat ze niet heel erg vond. Ze had weinig tijd naast de gewone lessen om te kunnen oefenen. Dit was dus een buitenkansje te noemen. Ze had net samen gedanst met een jongen uit haar les(laatste deel filmpje). Ze waren een duo aan het oefenen dat ze voor een cijfer zouden moeten presenteren, tot nu toe was het best goed gegaan. Maar nog niet perfect. Nu was ze zelf aan het oefenen. Het leek een simpele dans te zijn, maar het vergde een flinke inspanning om alle spieren zo te laten doen wat zij zou willen. (laatste deel filmpje ) De muziek van Bach was duidelijk te horen door de zaal.

http://www.nederlandsdanstheater.nl/nieuws_media/media/471

Keij veeett
~~

Yinther kwam door de grote klapdeuren piruetjes draaiend het auditorium in. Niet doorhebbend dat er iemand anders aan het oefenen was. Ze voerde een Grand Jeté uit en lande in evenwicht weer op haar voeten om weer verder te draaien. Ze wisselde af en toen ze voor het podium stond had ze pas in de gate dat er nog iemand anders was. "O hoi" zei ze verschrikt"stoor ik?" Eigenlijk had zij ook willen oefenen. Maar ze wist niet of het meisje dat goed vond. Ze kon prachtig dansen, modern ballet. Iets wat zij ook weleens gedaan had.

dat laatste moest dus eerste deel zijn xD
Was er geweest en dat was nog veel gaver (maar dat was een derde van de voorstelling de andere twee delen waren een stuk anders )
-
Morigan had wel vaag door dat er iemand de enorme ruimte binnen kwam. Maar haar aandacht was zo geconcentreerd op de muziek en haar bewegingen dat ze het pas doorhad toen ze voor het podium stond en iets tegen haar zei. Of ze stoorde, of iets dergelijks. Haar bewegingen stopte terwjl de muziek onverstoord door bleef spelen, terwijl haar blik richting het meisje ging. Normaal gesproken zou ze om iets te doen hebben even met haar hand door haar krullen gaan, maar dat ging niet als het haar vast naar achteren zat. "owh ehm..." mompelde ze wat onhandig. "Niet echt" zei ze wat aarzelend. Eigenlijk had ze het fijn gevonden om even te oefenen, maar ze was niet het soort meisje dat iemand anders zou wegsturen.

Super veeet, lijkt me echt leuk. Hoewel ik toch liever een voetbalwedstrijd bewoon hahaxd
~~~
"Weet je het zeker?" vroeg Yinther voor de zekerheid. Ze klom het trapje op, en streek haar tutu glad. Ze keek op naar het meisje. Ze had echt werkelijk prachtig gedanst dus complimenteerde ze haar ermee "Je kan echt goed dansen trouwens" ze glimlachte. Ze pakte haar ipod uit het zakje op de achterkant van haar shirt, dat had ze haar moeder daar laten maken zodat ze de muziek van haar ipod kon luisteren terwijl ze oefende. "Ik heb de muziek installatie niet nodig, en neem wel de achterkant van het podium hoor. Als je het goed vind?" vroeg ze aarzelend.

haha ik ook wel xd
-
Morigan glimlachte dankbaar om het complimentje, het was nog lang niet perfect, maar het was een begin. Ze knikte nogmaals, "Ja dat is goed, denk ik..." ze merkte dat ze beide niet de meest sociale personen ter wereld waren en elkaar een beetje aftaste. "Ik heb niet zoveel ruimte nodig." ze glimlachte nogmaals, terwijl ze richting de afstandsbediening van de installatie liep om de muziek te pauzeren.

Daar hoef je tenminste niet stil te zittenxdxd...
En daar heb ik meer verstand van(:
~~~

Ze glimlachte naar het meisje. "Ik ben trouwens Yinther" stelde ze zichzelf voor. Ze draaide zich om en liep naar de achterkant van het podium. Ze ging in eerste positie staan en zette haar muziek zachtjes aan, zodat ze het meisje nog kon verstaan. Het liedje begon rustig om verder op aan te zwellen tot iets krachtigs. Ze maakte een plié en een relevé en herhaalde dat op de maat van de muziek. Haar rug was kaarsrecht haar kin geheven, haar schouders naar achter en haar vingers gespreiden.

New
~~

August liep op zijn gemak door de gang heen met zijn handen in zijn zakken. Hij was hier niet geweest als Alex hem een smsje gestuurd had waarin ze had gevraagd of hij naar het auditorium wilde komen. Ze had geluk dat hij vandaag niet hoefde na te blijven en dat hij best nieuwsgierig was naar wat ze te vertellen had. Hij had heus wel doorgehad dat Alex hem de hele tijd ontweken had en hij vond het ook niet gek. Nee, hij was die avond bij de nachtclub niet echt tactvol geweest, maar hij zat er niet echt mee. Hij had alsnog wel lol gehad nadat ze weg was gegaan. Hij opende de deur van het auditorium en stapte naar binnen waarna de deur weer dichtviel. Even bleef hij staan om zijn ogen door de zaal te laten glijden.

Alex stond achter de gordijnen en gluurde er voorzichtig langs om te kijken of August er al was. Snel trok ze haar gezicht terug toen ze hem zag staan. Het zou een leugen zijn om te zeggen dat ze niet heel nerveus was, maar ze was wel vastbesloten. Nadat ze hem bijna wanhopig had ontweken en dan vaak weer moest vechten tegen de tranen had ze besloten dat het zo niet langer meer ging. Ze had het gevoel dat hij had gewonnen, dat ze zich als een slachtoffer gedroeg. Maar nu zou ze hem precies vertellen wat ze van hem dacht. Met haar elektrische gitaar in haar hand liep ze het podium op naar de microfoon die midden op het podium stond. Ze hield haar gezicht vrij van elke emotie en keek August aan. "Bedankt dat je bent gekomen," zei ze met kille stem. "Er is iets wat ik je moet zeggen." Ze sloeg een akkoord aan en begon te zingen.

"I know I’ve been holding it in
The way I feel about you
Something I’ve been dying to say
But I don’t know how you’ll take it
Oh Please don’t go
You should know

These three words
I’ve been holding back
Trying to fight
Imma let em out
These three words
Gotta let you know
Here I go go go"

Alex wist heel goed dat dit stuk op meerdere manieren kon worden opgevat en ze hoopte ook dat August het zo op zou vatten. Er was namelijk een erg veel gebruikt zinnetje in liedjes dat bestond uit drie woorden.

August trok een wenkbrauw op bij het zien van Alex en liep naar voren, terwijl ze praatte. Hij ging ergens in de middelste rij zitten een beetje vooraan en keek naar haar terwijl en begon. Het duurde minstens een paar regels voor hij doorkreeg waar dit over ging. Hij was lichtelijk verbaasd. Ze zou het toch niet weer proberen, toch niet nadat hij haar zo keihard had afgewezen. Er kroop een glimlach op zijn gezicht. Dit meende ze niet, dit was te makkelijk voor hem. Als hij zo sorry zou zeggen, dan zat het allemaal weer goed. Hij zakte wat onderuit in de stoel, nog steeds de glimlach om zijn mond.

Intussen verscheen er een glimlach op Alex' gezicht. Geen vriendelijke of hartelijke, absoluut niet. Ze had de zelfvoldane uitdrukking op Augusts gezicht gezien en dacht te weten wat hij dacht en hielp hem graag uit de droom. Dit liedje was zowiezo niet moeilijk voor haar om te zingen, dit waren haar soort liedjes en ze zou hem eens laten zien wat ze kon.

"Go screw yourself
I’ve had enough yeah
Now we’re done
Go screw yourself
Not gonna lie yeah
It was fun
But go screw yourself

Feels good just to get it all out
It’s so not overrated
You can’t keep puttin me down
And getting away with it
Oh now I know
The way to say"

Toen August in zag dat hij er naast zat, vertrok zijn gezicht. Hij keek strak naar Alex, te verrast om zich te verplaatsen. Vooral dat ze het lef had om dit tegen hem te zingen, verraste hem. Tegelijkertijd was hij er ook woedend over. En toch.... Een steek in zijn maag vertelde hem dat het hem ook niet helemaal koud liet. Misschien was dit wel de eerste keer dat August zich gekwetst voelde door een meisje. Pas na over dit te hebben nagedacht, kon hij zich weer bewegen. Met een ruk pakte hij zijn tas, die hij naast zich had neergezet en stond op. Hij hoefde verder niks te horen, hij dacht dat het wel duidelijk voor hem was. Voor hem was dit liedje hetzelfde als een oorlogsverklaring. Eerst had hij er vrede mee gehad dat Alex hem ontweek, maar nu verzekerde hij zichzelf dat ze nog niet van hem af was.

Als Alex het liedje niet af wilde zingen had ze hem keihard uitgelachen. In plaats daarvan lag er nu een zelfvoldane grijns op haar gezicht. Het maakte haar niet uit dat hij wegliep, ze zong gewoon vrolijk door. Het maakte haar alleen maar duidelijker dat hij haar verdriet niet waard was, tenminste dat dacht ze nu. Ze wist best dat ze nog niet over hem heen was, maar op het moment voelde ze zich even heel erg goed.

"These three words
I’ve been holding back
Trying to fight
Imma let em out
These three words
Gotta let you know
Here I go go go

Go screw yourself
I’ve had enough yeah
Now we’re done
Go screw yourself
Not gonna lie yeah
It was fun
But go screw yourself."

August liep met een laatste chagrijnige blik op Alex naar de uitgang van het auditorium. Nadat hij door de deur was trok hij die met een harde klap achter zich dicht, waardoor een paar meiden schrokken en hem vreemd aankeken. August lette echter niet op hen en liep met grote passen weg. Door zijn hoofd schoten al allerlei ideeen om haar terug te pakken, de een nog erger dan de ander.

Alex stopte grijnzend met spelen. Dit was nog beter gegaan dan ze had verwacht. Ze had wel verwacht dat hij boos zou worden, maar niet dat hij weg zou lopen. Het gevoel dat ze had verloren was helemaal weg, deze slag had zij gewonnen. Ze stopte de gitaar weer in de tas en sloeg die om haar schouders. Hoewel ze niet dacht dat het voor haar over zou zijn kon ze zich op het moment even goed voelen.