Het boomhuis

Hoe het er komt is onduidelijk, geen van de leeraren weet het, maar tussen drie bomen is een erg knus boomhuisje gebouwd. Het is niet heel groot, je kunt er ook niet rechtopstaan, maar als het regent zit je er wel mooi droog. Het huis is in een soort langwerpige driehoek gebouwd en is aan de zijkanten redelijk open zodat je naar buiten kan kijken. Deze plek is perfect voor natuurliefhebbers en dromers. Ook is het een hele fijne plek voor stelletjes... 's Nachts kun je met een beetje moeite op het dak klimmen en naar de sterren kijken. Tenminste als de boomtakken er niet te ver voorhangen.

Regels: niet slopen, niet te druk.

Lysandra zat met haar knieen opgetrokken op het dak van het boomhuisje. Al was het geen nacht, haar blik was gericht op de lucht waar ze de wolken volgde. Ze genoot van de stilte om haar heen, al had ze niets tegen drukte was ze toch liever alleen. Naast haar lag een opgeslagen schriftje waar haar muziekstukken in stonden, maar ze had nu geen zin in verder te schrijven. Op dit moment wilde ze zich gewoon helemaal nergens zorgen over maken en alles loslaten. Toen ze dit boomhuis had gezien wist ze meteen dat dit de plek was om dat te doen. Gelukkig was ze best goed in klimmen, anders was ze waarschijnlijk niet hier boven gekomen.

Dennis had het als een soort uitdaging gezien om het boomhuis op te komen zonder het trapje te gebruiken. Slingerend had hij zich een weg gebaand tussen de takken door. Hij was halverwege de boom toen hij het dakje van het boomhuis vast kon pakken, hij hoopte maar dat het hem kon houden. Dat bleek geen probleem te zijn. Toen hij op het dakje stond zag hij dat er nog een meisje was. Ze zag er niet uit alsof ze behoefte had aan gezelschap. "hoi" zei dennis voor de verandering eens zachtjes. Hij wilde haar niet laten schrikken zoals hij bij Alex had gedaan. Hij had nog steeds een vlek op zijn arm staan waar ze '-xxx- Alex' geschreven had.

Lysandra schrok toen ze een stem hoorde, maar ze paste wel op dat dit niet aan haar te zien was. Geen geschrokken uitdrukking, geen sprongetje of iets in die trant. In plaats daarvan glimlachte toen ze het 'hoi' hoorde. Ze wist zelf al niet meer of het een echte glimlach was of niet, het maakte haar ook niet. Intussen ging ze ervan uit dat er geen verschil te zien was. Even vroeg ze zich af of het huisje wel gemaakt was om twee mensen op het dak te houden. "Heey," zei ze net als de jongen wat zacht. Om niet erg dromerig en afwezig over te komen strekte ze haar benen die in een simpele versleten spijkerbroek waren gestoken.

"Als je hier bent om alleen te zijn wil ik ook wel weer weggaan" zei dennis weifelend terwijl hij terug glimlachte. Hij wist niet of het meisje wel zin had om gestoord te worden. Hij ging met een plof op het randje van het dak zitten en toen hij neerkwam trilde de boom even, maar daarna scheen alles weer rustig. Dennis wilde eigenlijk een aantal schetsen uitwerken, en hier was het licht perfect.

Lysandra schudde haar hoofd, ze had op zich niets tegen drukte en ze vond niet dat ze het recht had te zeggen dat iemand weg moest. "Het is goed hoor," zolang hij niet heel erg irritant bleek te zijn maakte het haar niet uit. Als dat wel het geval zou zijn was ze hier zo weer weg. In een flits liet ze haar blik even over hem heen gaan. Hij leek haar wel aardig, misschien iets te vrolijk naar haar smaak maar nu leek hij rustig. "Ik ben Lysandra," stelde ze zich voor.

"Dennis" zei Dennis terwijl hij zijn hand ter begroeting opstak. "Wat doe je? Ik bedoel op Franklin?" vroeg hij met een voorzichtige glimlach. Hij haalde zijn tekenboek uit zijn tas. Hij was eigenlijk van plan geweest te gaan tekenen. Misschien was zij ook wel even toe aan rust...

Lysandra's ogen volgde eerst zijn handen en wat hij uit zijn tas haalde voordat ze antwoord gaf. Daaruit trok ze de conclusie dat hij tekende, maar ze trok snel haar blik weer los. Als ze dat niet zou doen zou het misschien opvallen dat ze alles in de gaten hield en dat was juist wat ze niet wilde. "Ik speel viool en schrijf muziek," die dingen hingen voor haar eigenlijk samen. Ze schreef muziek en speelde het op de viool, zo simpel was het. Het was in ieder geval niet zo dat ze iets schreef zonder het te spelen.

Bewonderend knikte Dennis naar haar "Wow, ik kan me niet herinneren ook ooit maar iets met een maat gedaan te hebben" zei hij met een scheve glimlach. "Lijkt me moeilijk, stukken spelen oké, maar ze dan ook nog schrijven!" Hij ging in kleermakerszit zitten en genoot even van de zon die op zijn gezicht scheen. Toen keek hij haar weer helder aan.

Lysandra glimlachte bij het complimentje. Zelfs zij vond zoiets leuk om te horen. Eigenlijk wilde ze zeggen dat zij absoluut niet kon tekenen, maar dan zou er misschien een lichtje gaan branden bij de jongen. Hij had namelijk nog niet gezegd wat zijn talent was. "Wat doe jij eigenlijk," vroeg ze dan ook. Terwijl ze dit zei hield ze haar blik weg van het schetsboek. Misschien zou ze niet dom of onoplettend overkomen, maar dat had ze liever dan dat hij haar echt doorhad.

Dennis was niet zo dat hij meteen alles doorhad, dus ookal zou ze een opmerking over tekenen gemaakt hebben dan zou hij denken dat hij het wel al verteld had. Hij wees naar zijn schetsblok toen hij zei "ik teken" een brede grijns kwam rond zijn lippen. Hij hield van tekenen, zijn passie.

"Leuk," zei Lysandra. Het was niet echt gemeend, niet omdat ze het niet leuk vond maar omdat ze al had geweten wat zijn antwoord was. "Dat is iets wat ik dus echt niet kan," zei ze met een glimlach. "Zou ik eens wat mogen zien," vroeg ze voorzichtig. Dit was omdat ze het echt graag wilde zien, daarom was ze ook voorzichtig. Het was echt en geen masker of leugen.

Dennis glimlachte naar haar, "natuurlijk" knikte hij en hij sloeg het schetsboek open. Hij zocht het portret van zijn vader en zusje. Er waren veel tekeningen die een beetje vaag waren, waarvan veel mensen niet wisten hoe ze ze moesten interpreteren 'the spirits' bijvoorbeeld. Vaak schrokken mensen er ook van als ze zijn tekeningen van God of Jezus zagen. Hij was gelovig, maar dat hoefde niet iedereen te weten.

Lysandra keek met haar hoofd iets schuin naar de tekening. Er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht voor ze de tekening weer teruggaf. "Hij is mooi, ik kan je hier mijn talent niet laten zien." Zei ze met een scheve glimlach. Maar haar blik viel op haar schriftje. "Tenzij je noten kan lezen natuurlijk." Ze pakte het schriftje op en bladerde er even doorheen. Als je dat niet kon zouden het niet meer dan bolletjes met stokjes zijn.

Dennis glimlachte naar haar "ik kan nog niet eens een maat houden, laat staan noten lezen." Hij nam haar even op. Ze was niet lelijk, zeker niet. "kan je het neurieën?" vroeg Dennis geïnteresseerd en hij keek naar de wolken boven hen. Ze zagen er zwaar uit, alsof er elk moment iets uit kon vallen. En niet zo'n beetje ook.

Lysandra glimlachte, dat kon ze wel maar ze wist niet of het dan nog wel mooi zou zijn. Als iemand noten las had die vaak in zijn hoofd hoe het op een bepaald instrument zou klinken. Ze kon met neurien geen viool of zelfs een piano nadoen. Maar van deze gedachten was helemaal niets zichtbaar op haar gezicht. "Ik denk het wel," zei ze daarom voorzichtig. Snel bladerde ze door het schriftje heen tot ze bij een vrij kort stuk aankwam. Ze had in principe de bladmuziek niet nodig maar dan was ze zekerder. Zachtjes begon ze de melodie te neurien, het was een snelle een beetje duistere melodie. Maar dat laatste kon ze niet goed laten horen met het neurien.

Dennis keek bewonderend toe. Toen opeens kwam er een luide donder uit de lucht gevolgd door een bliksemflits. Dennis kiepte van schrik om. Hij viel van het dakje af en hield zich vast aan het randje. "oeps" zei hij lachend terwijl hij even bleef hangen bekeek hij zijn mogelijkheden, het regende dus hij liet zich maar in het huisje vallen.

Lysandra schrok ook van het plotselinge onweer en de val van Dennis, maar hier liet ze niets van zien. Snel en soepel liet ze zich in het huisje glijden zodat ze niet helemaal doorweekt zou worden. Het schriftje stopte ze in haar tas om ervoor te zorgen dat al haar werk niet voor niets was geweest. "Alles goed," vroeg ze meer om het beleefd zijn dan omdat ze echt bezorgd was. Ze kon meteen ook aan hem zien dat er niets aan de hand was.

Dennis glimlacht "sure" zei hij en hij ritste zijn tas open om te kijken of zijn schetsblok ongedeerd was. Niks aan de hand. Hij trok een aantal appels uit zijn tas en bood er haar eentje aan. Het boomhuis schommelde af en toe wild heen en weer door de wind en de donder en bliksem wisselden elkaar gelijkmatig af.

NEW
~~
Dennis zat bovenop het boomhuis en bekeek de boomtoppen. Het was niets voor hem om helemaal vriendloos ergens heen te gaan waar eigenlijk nooit mensen kwamen. Hij kauwde langzaam op een dropveter. Zijn hoofd was leeg, helemaal leeg.

Jay liep toevallig een rondje over het buitenterein toen hij tussen de bomen een huisje zag. Best eng eigenlijk. Het zag er uit alsof het ieder moment kon instorten. Na lang twijfelen besloot hij toch naar binnen te gaan. De deur kraakte en binnen zat een jongen. 'Hoi' zei Jay.

Dennis schrok op. "oh, hoi" zei hij en er verscheen een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Dennis had zoals altijd enorm vloekende kleren aan. Zijn spijkerbroek was neutraal maar zijn groene shirt vloekte bij zijn paars, oranje vest wat al met zichzelf vloekte. "jij ook een?" vroeg hij de zak dropveters voor de neus van de jongen duwend.

Jayvin keek naar de dropveter. 'Eigenlijk wel lekker.' zei hij. 'Hoe heet je eigenlijk? En wat doe je hier?' vroeg hij.

Dennis moest een beetje lachen om zijn nieuwsgierigheid. "Dennis, jij?. En wat ik hier doe weet ik zelf niet zo goed, even rust denk ik." Hij keek hem nog steeds met een glimlach aan.

'Ik heet Jayvin maar noem me maar Jay.' zei hij. Hij zag de big smile van Dennis en hij moest ook lachen. 'Ik kwam hier trouwens om na te denken en schaak spelletjes in mijn hoofd na te spelen.'