Het boomhuis

"Ik ben de hele dag van jou" zei hij terwijl hij zijn schouders ophaalde. "doe met me wat je wilt" hij grijnsde breed naar haar en zijn ogen lieten de hare niet los.

~~
ik weet niet zo goed meer wat we ze kunnen laten doenn :S

New

Ynary klom voorzichtig het huisje binnen. Er lag een lichte gelukkige glimlach op haar gezicht, die zat er de laatste tijd eigenlijk altijd. Ze kon zich niet herinneren zich ooit zo gelukkig te hebben gevoeld. Meteen pakte ze haar schetsboek uit haar tas en ging tegen de muur zitten. Meer dan ooit had ze de neiging een mens te tekenen, maar niet genoeg om het ook echt te doen. In plaats daarvan was ze met een andere tekening bezig. Twee bomen waarvan de takken in elkaar waren gevlochten tussen de bomen in zag je als je goed keek een gestalte, die eigenlijk niet getekend was. Juist alles wat er omheen was had ze getekend.

Collin liep snel tussen de bomen door hij had een zwarte sweat trui aan en de muts had hij over zijn gezicht getrokken zodat er niemand op het idee zou komen hem te kennen. Hij klom zodra hij het boomhuis zag snel het trapje op. Hij wilde naar Ynary toe, zo snel mogelijk, hij miste haar als ze er niet was, op een andere manier als met Arianne. Arianne miste hij niet meer, hij kon haar uit zijn hoofd zetten net zo snel als ze erin gekropen kwam. Met Ynary was dat anders, die kreeg hij er met geen mogelijkheid uit. Zijn glimlach werd dan ook nog breder als hij al was toen hij het huisje binnenkwam en haar zag zitten.

Ynary voelde hoe iemand naar boven klom, ze dacht en hoopte dat het Collin was. Ze had hier immers afgesproken, maar ze zei nog niets. Straks was het iemand anders... De glimlach die al op haar gezicht had gelegen werd breder en ook haar ogen lachte mee. Ze had hem gemist, meer en anders dan ze eerst altijd had gedaan. Eerst had ze gewoon als vriend gemist, nu was het meer. Soms kon ze het nog steeds niet geloven, dit soort geluk had ze nog nooit meegemaakt en soms was ze bang dat het gewoon een grote grap was. Maar als ze Collin zag waren die gedachten weg en geloofde ze dat er toch een soort geluk voor haar was.

Collin voelde zich even, heel even ongemakkelijk en onzeker. Hij liep naar haar toe en ging naast haar zitten, drukte zijn lippen kort op haar haar en keek toen wat ze aan het doen was. Zijn glimlach verdween niet. "wow" hij snapte nog steeds niet hoe iemand zo goed kon tekenen en dat die iemand dan ook nog wat voor hem voelde. Hij voelde zich licht bij Ynary. Hij zag op de tekening alweer een silhouet. Maar dan heel anders als hij ooit een silhouet gezien had. Alsof hij nog ingekleurd moest worden. De tekening straalde niet zoals gewoonlijk angst of mysterie uit, tenminste niet voor hem, er bleek een soort geluk uit wat zijn hart sneller deed kloppen.

Ynary kon maar niet wennen aan het fijne gevoel dat ze kreeg als ze Collin's lippen op de hare voelde. "Vind je het mooi," vroeg ze aarzelend. De tekening was nog niet af, al had ze er al veel langer aan gewerkt dan ze normaal aan een tekening werkte. Er zaten veel grijze vegen van plekken waar ze zo vaak iets had uitgegumd en weer iets opnieuw had getekend. Als ze er echt tevreden mee zou zijn, zou ze hem in het tekenlokaal wel met de lichtbak gaan overtrekken. Maar toch was hij in haar ogen nog steeds niet goed en compleet. Ze probeerde het silhouet op dat van Collin te laten lijken, maar het lukte maar niet. Ze tekende nooit mensen en dit was niet de makkelijkste manier om een mens te tekenen.

"Natuurlijk vind ik het mooi" zei Collin terwijl hij nog eens naar de tekening keek. Hij dacht opeens aan Arianne, verplaatste zijn gewicht een beetje ongemakkelijk en durfde Ynary niet aan te kijken. Hij wist niet waar de gedachte opeens vandaan kwam. Misschien was het het silhouet dat hem toch redelijk bekend voorkwam, of dat het silhouet bij een boom was. De gedachte aan Arianne leek hem niet los te kunnen laten. Hij was bang dat Ynary boos op hem zou worden. Omdat het dus blijkbaar wel nog aan geweest was, ookal had hij dat niet geweten. Hij voelde zich schuldig, ook tegenover Ynary. Hij leunde een heel klein stukje van haar af en er waaide een koude stroom lucht tussen hen door.

Ynary wilde hem aankijken en bedanken maar zag dat hij zijn blik had neergeslagen en hij bijna schuldig keek. Verbaasd keek ze naar hem. Ze begreep het niet, wat was er met hem aan de hand. Net was hij nog vrolijk geweest en nu schoof hij van haar af. Teneergeslagen keek ze weer naar haar tekening. Hij was vast van gedachten veranderd en tot de conclusie gekomen dat hij haar toch niet leuk vond. Het was ook te mooi om waar te zijn geweest. De glimlach die al de hele dag op haar gezicht had gelegen was verdwenen, gek eigenlijk omdat ze nu juist wel bij Collin was. Ze ging opzoek naar een andere reden waarom hij zo raar deed, maar ze kon niets anders bedenken. Ze beet op haar wang om haar gezicht nog redelijk neutraal te houden, maar vrolijk was ze zowiezo niet meer.

"Ynary, ik eh..." begon hij twijfelend. Hij wilde haar geen pijn doen, wilde haar niet kwetsen. "Arianne.. ze.. ze is terug..." hij zei het voorzichtig en probeerde haar reactie te pijlen. Hij was bang voor haar reactie, bang dat ze hem verkeerd zou begrijpen. "Ik kwam haar tegen toen ik terug naar school liep gisteren" hij zei het zachtjes. "ze heeft me niet verlaten, niet op de manier hoe ik het begreep..." Hij had eigenlijk niet meer aan Arianne gedacht. Niet sinds hij Ynary had.

Ynary maakte het gesprek in haar hoofd af. Ze had Collin verdrietig om haar gezien, maar ook ongelofelijk blij dat het weer goed was. Met een nu echt treurige uitdrukking op haar gezicht trok ze haar knieen op en sloeg haar armen er omheen. Nog steeds kauwde ze op haar wang al was het nu vooral om de tranen binnen te houden. Laf ontweek ze zijn blik, bang dat ze zich dan helemaal niet meer in kon houden. Ze voelde zich klein en naief. Het was dom geweest te denken dat hij echt wat voor haar voelde, ze was alleen zijn afleiding van Arianne geweest.

Collin zag haar uitdrukking en het deed hem pijn, hij kwam dichterbij. "maar Ynary, ze..." Hij wilde haar tegen zich aantrekken, herkende de onzekerheid in haar ogen. "ze wil weer verder gaan zoals we gestopt zijn..." hij fluisterde het, in de hoop dat het minder hard aankwam. "maar er is iets veranderd" het was moeilijk zijn gevoelens zo hardop uit te spreken. Moeilijk de beslissing die hij niet eens had hoeven maken toe te geven. In zijn hoofd was de keuze zo gemakkelijk gemaakt. Hij had er niet eens over na hoeven denken. Hij dacht aan hoe hij Arianne vroeger vasthield en hoe hij dat nu deed. Hoe hij afstand bewaarde, omdat ze nu niet meer zo dichtbij kon komen als eerst, omdat hij haar nooit weer zo dichtbij zou laten. Ynary was het meisje met wie hij wilde zijn en hij vond het vervelend dat hij dat niet eerder gezien had.

Ynary wilde verdwijnen, het niet horen. "Ik begrijp het wel," fluisterde ze bijna onhoorbaar. "Ik pas niet bij jou, niet bij jou wereld. Ik ben te anders." Haar stem brak, heel even had ze gedacht dat het niet uit zou maken, dat ze samen konden zijn. Maar het was dom dat te denken, zelfs als Collin haar een soort van leuk had gevonden zou het geen zin hebben gehad. Uiteindelijk zou het toch wel mis zijn gegaan, het was dan misschien maar beter dat ze het nu al leerde accepteren. Als het nu al zoveel pijn deed, hoe erg zou het dan later wel niet zijn. Ze proefde bloed in haar mond doordat ze haar wang had opengebeten. Stoppen deed ze echter niet, alleen daardoor weerhield ze de tranen die in haar ogen prikten van over haar wangen te gaan stromen.

Verstoord keek Collin haar aan. "hè?" hij snapte het niet en voelde zich licht gekwetst "maak je het nu uit?" dit was precies waar hij zo bang voor geweest was. "Ynary, ik wil niet dat het uit is tussen ons..." de tranen verschenen in zijn ogen, niet Ynary ook nog. "Ik heb Arianne gezegd dat ze niet meer het belangrijkste voor me is, maar dat iemand anders dat nu is" zei hij met verstikte stem. "Ynary, jij bent dat" fluisterde hij er achteraan. Hij wilde haar tegen zich aantrekken, en die drang was enorm groot.

Ynary keek hem eerst verward aan. Zij het uitmaken? Hoe kwam hij daar nou bij? Maar langzaam kwam het besef bij de rest van zijn woorden. Zonder er over na te denken vloog ze hem om de hals. Hij verkoos haar boven Arianne?! Ze kon het amper geloven. Zelf had ze Arianne nog nooit ontmoet, maar ze had haar wel eens in een tijdschrift gezien. En voor zover zij wist was ze nog nooit het belangrijkste voor iemand geweest, misschien voor haar ouders heel lang geleden maar dat kon ze zich niet meer goed herinneren.

Er viel een steen van zijn hart toen ze hem om de hals vloog en de tranen verdwenen gelukkig weer. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar naar zich toe, ademde haar geur in. Hij gaf toe aan de drang en drukte haar bijna fijn. "weet dat alsjeblieft altijd, ja?" zijn stem trilde nog een heel klein beetje. Toen drukte hij zijn lippen op die van haar, wilde haar niet loslaten, voor geen goud.

Ynary wist niet hoe snel ze moest knikken, het verdriet was net zo snel weer verdwenen als dat het gekomen was en het gelukkige gevoel was terug, sterker dan ooit. Haar gedachten vielden grotendeels stil toen Collin zijn lippen op die van haar drukte. Ze was al iets zekerder dan bij de schaatsbaan, al wist ze nog steeds niet of ze het goed deed. Daar dacht ze maar zo min mogelijk aan en genoot alleen van het feit dat hij zo dichtbij was en zijn warmte.

Collin genoot van de kus van haar aanwezigheid. Dat was iets raars bij Ynary, hij hoefde niet bijzonder te doen, hoefde zich niet te bewijzen, ze accepteerde hem gewoon. Hij wilde haar niet kwijt, wilde dat deze ene persoon altijd hetzelfde zou blijven, als rode draad door zijn leven. Ynary voelde warm aan en het was fijn haar warmte zo dichtbij te voelen, hij wilde haar niet loslaten, knuffelde haar fijn.

Ynary sloeg zijn armen om haar nek heen, waarom precies wist ze niet, het voelde gewoon goed aan. Veel dacht ze zowiezo niet na, want vrij apart was. Normaal was haar hoofd vol gedachten waardoor ze vaak lang aarzelde voordat ze iets deed. Langzaam haalde ze haar lippen van Collin af, niet omdat ze niet wilde maar een erg grote longinhoud had ze nooit gehad. Licht glimlachand hield ze haar gezicht wel vlak voor dat van Collin en haar ogen gesloten.

Collin veroerde zich niet. Liet haar dichtbij zijn en ademde dezelfde lucht in als zij deed. Hij haalde rustig adem, van ademnood had hij nog geen last gehad en hij miste Ynary's lippen nu al. Arianne was uit zijn hoofd, hij was blij dat hij het Ynary gezegd had. Nu was alles wat er toe deed Ynary. Het hoorde koud te zijn nu buiten, maar Collin merkte het niet. Hij genoot van de veel te schaarse tijd met Ynary.

Ynary overbrugde voorzichtig de kleine afstand en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Alles leek wel perfect, niet alleen door Collin, al zorgde dat zeker voor het grootste deel, maar ook de rust en de zachte geluiden van de wind en de vogels die floten. Zelf had ze het niet beter kunnen bedenken. De grootste onzekerheden waren verdwenen op het moment dat hij zei dat zij het belangrijkste voor hem was.

Collin voelde zich warm van binnen en opende voorzichtig zijn lippen. Hij wist niet of Ynary wel eens gezoend had, maar daar dacht hij ook helemaal niet over na. Ze zat nu bij hem op schoot en alles voelde zoals het hoorde, alsof het normaal was, en toch was het speciaal. Hij voelde zich licht worden in zijn hoofd, alsof hij nadat hij alcohol gehad had in de zon ging, maar het was een fijn gevoel.

Ynary raakte lichtelijk in paniek toen Collin zijn mond een stukje opende. Ze had het gevoel dat ze nu iets moest doen maar had geen idee wat. Aarzelend trok ze zich weer iets terug, maar dit keer niet uit ademnood. Ze wilde het moment niet verpesten maar dacht dat het beter was om het op deze manier te doen dan door iets fout te doen. Beschaamd hield ze haar blik op de grond gericht, met haar hoofd gebogen hoopte ze dat haar haren haar rode wangen zouden verbergen.

Collin merkte haar twijfel en tilde met zijn vinger haar hoofd op. Hij keek haar even alleen aan en fluisterde toen: "het geeft niet". Ze hoefde zich niet schuldig te voelen. Hij streelde even over haar wang en sloeg zijn armen toen om haar heen met zijn kin op haar hoofd. Het werd al donker. "zin om een hapje te gaan eten..." het was er al uit voor hij het door had en hij beet op zijn lip.

Ynary glimlachte, het leek bijna onmogelijk. Hij accepteerde haar, met al haar rare trekjes. Ze was verre van perfect, in tegenstelling tot hem. Ze sloot haar ogen en legde haar hoofd tegen zijn borst waar ze zijn hartslag kon horen. Dat was op dit moment haar favoriete geluid. Even slikte ze, en vertelde haarzelf dat hij om haar gaf en al gezien had wat voor problemen ze met eten had. Ze leek op en glimlachte, "dat lijkt me leuk." Ze sprak met zichzelf af dat ze hoe dan ook niet moeilijk ging doen. Desnoods zou ze zichzelf dwingen te eten.

"we doen aders wel samen met een bord?" stelde Collin voor. "wat wil je eten?" hij wist dat ze het liefst niets wilde eten, maar hij wilde dat ze niet met tegenzin mee zou gaan, misschien zou het helpen als zij mocht kiezen. Hij dacht niet aan de problemen die dat kon geven. Dacht niet aan de pr. Hij was een gewone, heel normale verliefde puber die hier met het meest perfecte meisje van de wereld in een boomhut zat. Zo zag hij het.