Het boomhuis

Ze zuchtte, stiekem had ze daar wel uren kunnen blijven zitten, maar Dennis was energiek en kon dat blijkbaar niet. Ze haalde haar schouders op, het maakte haar niet veel uit. "ik kom eraan!" riep ze vrolijk. Ze liep naar de rand van het boomhuis en keek naar beneden. "Uhm... Hoe kom ik daar dan..." vroeg ze aarzelend, probeerde niet in paniek te raken, ze was goed in boomklimmen, maar eruit komen.. nou nee dat niet. Ze keek bedenkelijk naar benden en zakte op haar hurken, probeerde iets te bedenken, hoe ze beneneden kon komen.

Dennis begon heel hard te lachen om haar gezicht. "Het trapje?" vroeg hij nog lachend. "Weet je wat, spring maar, ik vang je" hij lag nog steeds dubbel. Hij gierde het echt uit van het lachen. Helemaal niet doorhebbend dat Dawn zich echt ongemakkelijk voelde, daarboven.

"O.." mompelde ze dommig... Het was misschien wel grappig, maar dat vond zij niet. "ik neem het trapje wel" zei ze botter dan de bedoeling was. Ze keerde zich om en liep naar de andere kant, waar ze even diep ademhaalde, waarom moest Dennis nou zo hard lachen, ze had het echt niet geweten en ze voelde zich er echt niet fijn bij dat ze zo stom gereageerd had.. Na nog een diepe teug lucht klom ze voorzichtig naar beneden, probeerde de iet wat ongelukkige uitdrukking van haar gezicht te krijgen..

Dennis merkte het helemaal niet en rende snel naar de andere kant van het trapje. Had ze soms hoogtevrees? Nouja, hij zou er vanzelf wel achterkomen. Hij snufte nog wat na van het lachen en keek haar toen met twinkelende oogjes aan. "heb je toevallig een bal ind e buurt?" vroeg hij met een grijns. Nog steeds niet merkend dat ze zich helemaal niet op haar gemak voelde.

Ze zuchtte, wat dat betreft merkte Dennis niet echt veel op... "Niet dat ik weet" zei ze schouderophalend, en liep weer naar de andere kant, verder het grasveld op, misschien dat iemand ergens een bal had achtergelaten, ze had geluk.. Ze vond een bal, nog redelijk vol lucht. Ze wipte hem op haar voet en begon hoog te houden, schoot de bal richting Dennis. "goed genoeg?" vroeg ze hem, haar stem niet bepaald enthousiast, probeerde er een glimlach uit te persen.

Dennis schopte de bal terug en liep naar haar toe. "zeker goed genoeg" alles was goed genoeg als Dawn er maar was. Het was raar die gedachte nu gewoon toe te mogen laten. Hij pakte haar voorzichtig bij haar middel vast en duwde een heel lief, schattig, zacht kusje op haar lippen. Dit was liefde. Dacht Dennis.

Ze was het allemaal weer vergeten, dat ene kusje was genoeg om Dennis weer alles te vergeven, ondanks dat hij zelf niet wist wat hij gedaan had. Ze beantwoorde de kus net zo lief en teder. Ondanks dat Dennis altijd hyperactief was kon hij behoorlijk teder zijn... Ze vouwde haar handen om zijn gezicht en streelde het zacht. Ze beëindigde de kus als eerste en keek hem gelukkig aan. "kom, dan kan ik je de pan in hakken" zei ze lachend en strijdlustig, rende naar de bal toe. "Wat gebruiken we als goal? Of wil je geen partijtje doen?" vroeg ze hem enthousiast.

Maar Dennis was eerder bij de bal als Dawn en schopte de bal tussen de twee bomen achter haar door. "YEEEEY!!!! ik heb een punt!!!" gilde hij terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd trok, waardoor hij uiteindelijk tegen een boom aanliep. "Aww" zei hij met een beteuterd gezicht terwijl hij over zijn hoofd wreef.

HaaR blikd naar zijn buik gezogen, dat aardig wat weg had van een sixpack, ze begon licht te blozen. Toen rende hij tegen een boom op. Een hilarisch gezicht, als hij geen pijn had gehad. Licht grinnekend maar toch met bezorgdheid in haar ogen te lezen rende ze naar dennis. "gaat het?" Broeg ze hem lief, gaf een kusje op de plek waar hij pijn had en glimlachtte lief.

Dennis trok haar lachend omlaag. "nu wel" hij had er een kusje op gekregen, net als hij vroeger van zijn moeder altijd kreeg. Ze zat nu op zijn schoot en hij lachte naar haar. Misschien was hij wel veel te klef, dan merkte hij het niet.

"gelukkig" zei ze glimlachend. Ze nestelde zich tegen dennis aan, op zijn schoot. Ze schink hem een liefdevolle blik en drukte kleine kusjes van zijn nek, tot zijn oor en van zijn oor over zijn kaak naar zijn mondhoek."je bent lief.." Mopprlde ze zacht tegen zijn mondhoek.

hij drukte een kusje op haar lippen. En toen trok hij haar weer omhoog, hij wilde best blijven zitten, maar er zat onrust in zijn kont. Hij rende achter de bal aan en schopte die naar haar, terwijl hij zijn shirt weer aantrok. "Kom op Dawnie; 1.0 voor mij, show me what you've got!"

Zegrijnsde breed. " kom maar op" zei ze strijdlustig. Ze rende met de bal aan haar voet richting dennis, schatte even in hie ze het het beste ko. Doen en dolde dennis uitlachend rende ze verder en mikte tussen twee bomen in met een blammend schot. "1-1!!" Riep ze lachend en keek dennis lachend aan.

Dennis grijnsde. "vooruit" en hij rende pijlsnel achter de bal aan die ergens tussen de bomen verdwenen was. Na een paar minuten kwam hij met een beteuterd gezicht terug. "kwijt" legde hij uit. Terwijl hij haar met twinkelende ogen aankeek. Hij liep naar haar toe. Hij wist dat hij, alweer, klef deed, maar het was gewoon zo leuk om met haar te zoenen. Heel zachtjes duwde hij zijn lippen weer op die van haar en sloot zijn ogen.

Ze glimlachtte toen hij op haar af kwam, en die glimlach werd allewn maar breder toen ze doorhad wat jhij van plan was. Ze voelde zijn zachte lippen teder op de hare, ze maakt een geluidje van geluk, genot. Ze deed haar mond een stukje open, wachtte tot hij de zoen beantwoorde. Ze ing met haar vingers door zijn iet wat warrige haren.

Dennis glimlachte zoals altijd als ze dat ubercute geluidje maakt. Hij kuste natuurlijk terug, zijn handen lagen in de holte van haar rug. Er kwam kippenvel op zijn armen te staan en zijn hart klopte te snel, veel te snel.

Ze wreef met haar handen over zijn armen, voelde het kippenvel en glimlachtte zover dat kon in een zoen. Met haar tong likte ze zacht over zijn lippen, draaide daarna een rondje om zijn tong.. Wat kon Dennis geweldig zoenen.. Ze drukte zich nog wat dichter tegen hem aan en streelde zijn nek, zijn haren.

Genietend kreunde Dennis een keer zachtjes. Zijn handen gleden over haar rug richting haar haar, waar hij zachtjes overheen streelde. Ze was goed, hij zoende passievol terug.

Rillingen van genot trokken over haar rug. Ze werd licht in haar hoofd door Dennis' reactie. This is love, this is real love... dacht ze steeds weer. Dit moest wel echte liefde zijn, dit was onvergelijkbaar met die paar vriendjes die ze gehad..

Ookal was dennis' conditie nog zo goed, hij moest echt adem halen nu. Hij verbrak de kus en legde zijn hoofd tegen haar voorhoofd. Hij ademde snel, zijn hart klopte in zijn keel. Hij hield van Dawn, en hij had al zo verschrikkelijk veel meisjes gehad om te weten dat dit liefde was.

Ze grinnikte lief, om zijn snelle ademhaling, net als die van haar. Ze boorde haar ogen diep in de zijne, met een blik die overliep van liefde. "I love you.." fluisterde ze hees. Die drie woordjes, die drie woordjes hadden zoveel betekenis gekregen toen ze ze uit gesproken had. Ze begon te blozen en sloeg verlegen haar ogen neer

Dennis wilde het zeggen, maar hij kon het niet. Hij had het te vaak beteknisloos gezegd. Dus zweeg hij, keek haar alleen aan met alle liefde die hij op kon brengen. Zijn meisje. Nu wist hij wat het betekende.

Fronsend keek ze hem aan, schudde haar hoofd. Hield hij niet van haar? Nee dat was stom om te denken, natuurlijk hield hij van haar, toch? Ja natuurlijl. ze moest niet zo onzeker doen. Maar daar had ze toch reden toe? toch? Hij had een reputatie, en waarom zou het bij haar anders zijn? Nou misschien omdat hij hun vriendschap ervoor op het spel gezet had? Ja maar dan had hij toch ook wel kunnen zeggen wat hij voor haar voelde? Ja maar jongens zijn niet altijd zo goed met gevoelens..

"Dus, wat wil je gaan doen?" vroeg Dennis terwijl hij haar aankeek en haar hand pakte. "voetballen zal niet echt iets worden lijkt mij" zijn vertrouwde glimlach was weer op zijn gezicht verschenen. "want daar hebben we een bal voor nodig". Hij keek haar nog heel even aan maar merkte niets van haar tweestrijd. Het voelde fijn dat ze het gezegd had er was een soort vuur otnstoken in zijn hart en dat brandde alleen voor haar.

"uhm... maakt me niet zoveel uit, als we samen maar iets doen.." zei ze verlegen. Ze moest maar vergeten dat hij niets gezegd had, moest het maar door de vingers zien en zich er niets van aantrekken. Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan! mopperde haar andere stemmetje. Ze zuchte, en plakte een glimlach op haar gezicht, hij hoefde het niet te merken, dat was nergens voor nodig.. Het kwam wel, uiteindelijk zou hij het heus wel durven zeggen, of toegeven toch? "wat wil jij doen?' vroeg ze Dennis.