Het boomhuis

Dennis keek hem even bevreemd aan. Er waren weinig mensen die dat ook echt toe zouden geven. Dennis had er weinig problemen mee. "Ik kan niet schaken" zei hij en zijn glimlach bleef. "Ik kom zover dat er een koning en een paard is, verder weet ik het niet."

'Ooh als je het door hebt is het heel simpel. Ik wil het je wel leren als je er interesse in hebt? Ik heb altijd een pocketversie in mijn broekzak. Wat is je talent eigenlijk?' vroeg Jayvin.

Dennis knikte " graag!". Hij was benieuwd of dat ook een talent kon zijn hier, "Ik teken, wat is het jouwe?" Vroeg hij weer met een vrolijke grijns terwijl hij naast zich op de grond klopte.

'Ik schrijf vooral en soms teken ik. Ik kan er al mijn gedachten in kwijt.' antwoordde Jayvin. Lachtend haalde hij zijn schaakspelletje uit zijn broekzak en begon de witte en zwarte stukken neer te zetten. 'Nou,' begon hij. 'Het is de bedoeling dat je de koning van je tegenstander schaakmat probeert te zetten. Dat houdt in dat hij geen kant meer op kan.' Hij wachtte even om te kijken hoe Dennis reageerde.

Dennis trok zijn wenkbrauwen omhoog. "Klinkt als wiskunde" zei hij met een vage glimlach. Dennis was slecht in wiskunde, dus waarschijnlijk ook in schaken. "Hoe doe je dat dan?" vroeg hij.

'Dat doe je door met je pionnen te gaan schuiven.Ze kunnen alleen rechtdoor lopen en niet terug. Ze kunnen alleen schuin slaan. Over het algemeen zetten ze één stap per keer behalve bij de eerste zet van een pion kun je er voor kiezen om twee plaatsen te zetten. In de rij achter de pionnen staan de andere stukken. Eerst de torens, die kunnen rechtdoor en achteruit en naar links en rechts zolang er geen andere stukken in de weg staan. Dan de lopers die kunnen alleen over de diagonalen bewegen zolang er geen andere stukken in de weg staan. Dan heb je de paarden, die kunnen over andere stukken heen springen maar die moeten altijd in een vaste vorm bewegen. Eerst twee plaatsen horizontaal of verticaal en dan een plaats diagonaal. Tot slot de koning en de koningin. De koning kan alle kanten op maar hij kan maar één stap per keer zetten. De koningin is een combinatie van de loper en de toren.' Legde Jayvin uit.

Dennis knikte met een moeilijk gezicht. "Okee, zullen we anders gewoon een potje spelen?" Stelde hij voor terwijl hij de witte pionnetjes pakte. En ze in de opstelling zette zoals hij dacht dat het er wel leuk uitzag. Toen hij klaar was keek hij tevreden naar zijn rijtjes pionnetjes. "zo?" vroeg hij Jayvin.

NEW
~~

Collin gluurde tussen de bomen door. De fotograaf was nergens meer te zien, hij snapte niet wat die mensen de hele tijd van hem moesten. Op wat voor manier was hij nou bijzonderder dan iemand anders? Waarom was zijn leven zo interessant? Hij was toch ook maar een jongen?

Micheal's voeten schoten over de grond terwijl hij door het bos rende. Nu hij rende kon je hem niet goed zien, maar zodra hij vaart minderde en uiteindelijk liep, zouden omstanders hem goed kunnen bekijken. De tranen op zijn wangen, de verwarde blik in zijn ogen, zijn trillende handen en de schram op zijn wang van de valpartij net. Waarom konden die gasten hem niet alleen laten, hij had niemand iets misdaan, kon hij er wat aan doen dat hij anders was. Maar de pestkoppen hadden die reden goed genoeg gevonden om hem uit te schulden en hem op de grond te duwen.

Collin zag een jongen rennen. Hij zei niets. De jongen was verdrietig, dat zag hij. Misschien moest hij met hem gaan praten? Hij bekeek hem vanuit het raampje. Hij wilde niet naar hem toegaan, maar zijn benen dwongen hem van het trapje af te lopen. Hij liep heel zachtjes naar de jongen toe en toen hij achter hem stond zei hij zachtjes "hoi". Hij deed zijn best hem niet te laten schrikken.

Dennis wiebelde op een been en toen op het andere. Uiteindelijk klom hij maar op het dakje van het boomhuis. Het was stil hier, hij hield niet van stilte, maar zou niet gaan zingen; dan jaagde hij alle vogels weg. Hij schoof ongemakkelijk heen en weer op het dakje. Verveling was iets waar je dood aan kon gaan, daar geloofde Dennis heilig in. Dus sprong hij maar weer van het dakje af op de grond. Hij had het al vaker gedaan en daarom wist hij hoe hij viel en de val moest breken. Hij kwam dus netjes op zijn voeten terecht.

Dawn liep over het gras, in de richting van het boomhuisje waar ze Dennis naartoe had zien verdwijnen. Ze stond achter de boom en hoorde een plof, voeten die op de grond neerkwamen. Ze glimlachtte in zichzelf en stak haar hoofd om de boomstam. "Boe!" riep ze vrolijk, en kwam achter de boom vandaan. Enthousiast liep ze op Dennis af, met twinkelende ogen en een brede glimlach op haar gezicht. Verlegen trok ze haar rode shirtje wat naar beneden. Ze wist niet goed of ze hem een kusje moest geven, maar ze zette haar twijfel aan de kant en drukte een klein, aarzelend kusje op zijn wang.

Dennis was echt te lomp om op te merken dat ze onzeker was. Hij voelde de vlindertjes door zijn maag fliederen. "Dag Dawnie" fluisterde hij terwijl hij haar in een knuffel trok. Daarna keek hij haar even aan, waardoor de vlinders begonnen te duwen tegen al zijn organen. Het was fijn. Het voelde fijn haar zo dichtbij te hebben.

Ze giechelde met rode wangen en sloeg haar armen om Dennis heen. "Ik heb je gemist" zei ze glimlachend tegen hem, keek in zijn stralende ogen. Ze ging op haar tenen staan zodat ze net met haar lippen die van Dennis aan kon raken. Ze liet Dennis los en liep naar de boom, "ga je mee naar boven?" vroeg ze hem speels. Ze klom behendig naar boven en keek naar beneden, naar Dennis, Dennis die nu van haar was, Dennis die nu haar vriendje waas. Bij die gedachte glimlachtte ze dromerig. "Kom! "riep ze naar beneden en liep, nouja eigenlijk kroop, verder naar binnen.

Dennis kon het niet laten zich nog even uit te sloven en ging via een van de takken omhoog en slingerde zich het boomhuis in. Hij kwam met een zacht plofje neer en trok zijn benen onder zich. "Enn? Hoe is het met je voetbalcarière?" vroeg Dennis plagerig. Hij kon zich op helemaal neits meer concentreren de laatste tijd; behalve het perfectioneren van dawns gezicht in zijn schetsboek. Wat dat betreft; bedacht hij zich; haar neus was toch echt ietsje anders...

Ze lachtte omdat hij zich zo uitsloofde, dat hoefde niet ze vond hem toch wel leuk, maar ze maakte er ook geen probleem van. "Het gaat wel, de laatste tijd scoor ik er niet zoveel meer, en ze moeten me veel te veel aanwijzingen geven eigenlijk" zei ze met gefronste wenkbrouwen. Ze kon zich niet zo concentreren, Dennis sloop steeds haar hoofd binnen en ze miste hem als ze niet bij hem was. Haar schoolwerk leed eronder, maar dat vond ze niet zo erg dat haar voetbal er onder leed echter wel. Ze moest voortaan echt beter haar best gaan doen, en anders Dennis maar mee nemen als mascotte.. "En met jouw tekeningen?" vroeg ze hem geïntereseerd, ze had niet veel van zijn werk gezien, maar wat ze gezien had was prachtig.

"Hmm" zei hij afwezig terwijl hij haar nog eens helemaal opnam. Zijn tekening miste nog zoveel. "Ik kom wel een keer kijken" zei hij met een grijns. "Ik wil wel eens zien of je het dan wel kan" zijn ogen twinkelden plagend. Ze zag er zo lief uit en hij kon het niet laten nog een keer naar haar toe te buigen en zijn lippen op die van haar te drukken. Hij kreeg er nog steeds kippenvel van, ookal kreeg hij het enorm warm van haar, een vage combi.

Ze verstrengelde haar handen in zijn haar, vergat alles. Ze kwam dichter naar hem toegeschoven, opende haar mond een stukje. Ademde zijn geur in, taste delicious. Met haar handen streelde ze zijn haar, zijn nek, zijn rug en weer omhoog. Ze drukte haar lippen wat hongeriger, vuriger op zijn lippen. Likte zachtjes met haar tong langs zijn lippen. Ze maakte een tevreden geluidje.

Dennis trok haar helemaal tegen zich aan waarmee hij alle ruimte tussen hen overbrugde. Hij glimlachte om haar geluidje en liet haar gewillig binnen. Hij had dit allemaal al meer als honderd keer gedaan. Met allerlei verschillende meisjes. Waaronder ook een aantal goths en kakkertjes. Maar nog nooit had het zo gevoeld als met Dawn. Hij dacht dat hij verliefd was geweest op Lauren, maar daar was niets van waar, merkte hij nu. Hij wilde haar, heel graag. Maar niet nu. Hij zou wachten.

Dit was wat ze wilde, Dennis... Dennis overal. Haar zorgen over haar voetbal was ze vergeten, alles was ze vergeten. Het enige wat ze nog wist was dat ze van Dennis hield, met heel haar hart en dat dit een geweldig gevoel was. Ze stortte zichzelf zonder nadenken of Dennis dat wel wilde in de zoen. Ging met haar handen onder zijn t-shirt, streelde zijn rug, voelde zijn ruggenwervel en ging een voor een er langs. Rillingen van genot liepen over haar rug.

Hij zoende vurig terug. Liet haar begaan. Ze deed nog niets fout. Maar zelf ging hij niet onder haar shirtje. Hij streelde alleen haar haar zachtjes. Zijn lippen waren vurig, zijn handen teder. Ze was zo mooi, en zo lief, ze was gewoon helemaal Dawn. Maar hij wilde nog niet meer als dit. Ze was vijftien, en waarschijnlijk nog maagd. Hij wilde haar maagdelijkheid niet nemen. Niet nu al.

Happend naar adem haalde ze even haar lippen van die van Dennis af. Haar gezicht voelde warm, en ze hijgde een beetje. "Ik hou van je" zei ze met grote ogen, vol met liefde. "Heel veel" ze legde haar hand op haar hart, dat nogal wild bonkte, net als de vlindertjes in haar maag. Ze pakte zijn hand, legde die op haar hart, zodat hij kon voelen wat zij voor hem voelde.. Ze liet zijn hand daar liggen en legde haar hoofd tegen zijn borst, deed haar ogen dicht en zuchtte tevreden.

Dennis glimlachte, maar zei niets. Hij trok haar tegen zich aan en liet zijn hand onder die van haar rusten. Hij voelde hoe haar hart het bloed door haar aderen verspreidde. Zijn knuffel was zijn antwoord. Hij legde ook Dawns hand op zijn hart, het moet er enorm vreemd uitgezien hebben. Allebei een hand op hun eigneborst en een hand van de ander. Hij glimlachte lief naar haar.

Ze hoorde zijn hart kloppen, as fast as hers. Ze glimlachtte gelukkig naar hem. Keek met haar ogen in de zijne, verdronk erin. Ze hoefden niets te zeggen, ze begrepen elkaar... Ze hielden van elkaar, en ze hoopte dat ze voor altijd bij elkaar zouden zijn. Ze wist dat dat misschien nooit zou gebeuren, ze had heus wel van Dennis' reputatie gehoord, maar het was mooi zolang het duurde.. En stiekem hoopte ze natuurlijk dat zij een uitzondering was, dat hij voor haar echt, echt iets voelde...

Hij glimlachtte even en drukte toen nog een zacht kusje op haar lippen. Toen sprong hij het huisje weer uit en toen hij beneden stond riep hij "kom je nog? We gaan dat met dat voetballen van jou even fixen" (eigenlijk haat ik dat woord, maar oke) Hij keek omhoog en floot een deuntje. Hij wiebelde van zijn ene voet op de andere. Energie overschot.